Canti Còrsi/Cose andate/U Stacciu
A u pueta Paoli di Taglio.
Tu chi cantasti u castagnu
C’u so fruttu inzuccaratu
Boli accettà lu mio stacciu
Benchè becchiu e impezzicatu?
Fanne contu e ti prumettu
D’esseti sempre obligatu.
J.-P. Lucciardi.
Un sentu più taratà
Avà lu sabatu sera;
Quessa era la preghera
Chi la donna andava a fà,
Sempre tutte e settimane
In d’a camara di u pane.
Quanti stacci si vidia
Tantu in seta che camelli;
Cu li so cassini belli,
Tondi, e fatti a simetria.
Si stavanu cume i santi
Appiccati in quelli canti.
Avà più bisognu un n’emu
Ne di media ne di stacci;
Un si face più migliacci,
E lu pane lu cumpremu
Tutti i jorni, biancu e neru,
Duve u nostru panatteru.
Emu persu a stacciaghiola,
Pinnacciula e tavulellu;
Razzicuccia e rutulellu,
Un c’è che la media sola;
E lu stacciu ch’è allucatu,
Da li topi è ruzzicatu.
Era sempre risulutu
Questu a batte la diana;
Cume a levra in di la tana,
Avà si stà giattu e mutu.
E purtantu l’altra sera
Si lagnava in sta manera:
«Senti, o Còrsu, un la ti negu
Che t’un n’abbia da bramà
Di lu stacciu u taratà,
O veramente si cecu,
E nun ti sarà cuncessu
Di cunosce u to interessu.
«Ma perchè nun ti rammenti
Quandu a to moglie stacciava,
Quantu gustu ci truvava...
Quella voce più nun senti
Cusi bizzosa e latina,
Staccendu la so ferina.
«Pensava a lu so maritu;
Sopratuttu a i so figlioli;
Un c’è cantu chi cunsoli,
E chi t’abbia intenneritu,
Dilla franca, u curicellu,
Cume quellu cantarellu.
«C’u so mandile incalfatu
E la so casacca bianca,
A pusà nant’una panca,
A staccià pigliava fiatu.
E più ghiera inferinata,
Più ti paria una fata.
«Di sente quella diana
Ognunu n’avia primura,
Perchè a spesa era sicura
Almenu pe a settimana.
Quandu u pane è assicuratu,
L’omu stà più spenseratu.
«Ha fattu più d’un prugettu
Ancu la to figliulella,
Quand’ella stacciava anch’ella,
Trinnighendu spalle e pettu;
Quantu si piecia a cantà,
A lu son di u taratà.
«Cusi quanti n’aghiu intesu
Secreti da lu so core,
A perte da u primu amore,
Tantu appiettu che palesu.
Sempre in canti si sfugava
E a me nunda mi piettava.
«Ma più che t’hai da bramà
Saranu quelle ferine,
Bianche a neve e tantu fine,
Chi più belle un si pò dà,
Per fà pane e tagliarini,
Canistrelli e bombò fini.
«A brenna chi ci surtia
T’ingrassava u jandarinu;
Tandu si lu sammertinu
A natale, tu l’avia.
Mentre avà u brinnellu è peghiu
Ancu piu che lu puleghiu.
«E cume vòli manghiallu
Avale stu pane neru,
Chi ti face u panatteru.
Ci scumettu un c’è cavallu,
Chi lu possa digerì.
Cosa pensi: un n’è cusi?
«Avaria altre ragione
A purtatti. Ma un cumbene
A lagnassi di e so pene,
Quandu c’è tante persone,
Senza spiegatti perchè,
Adirate contru me.
«Alò, t’ogliu lascià in pace.
Ma u jornu chi u taratà
Bulerai sente sunà,
Torna puru, un mi dispiace...
Sarà u stacciu prontu e lestu
Ajò, Corsu! ma fà prestu.»
— Bravu stacciu, statti zittu:
Accettala in pazienza,
Di u Còrsu l’indifferenza.
Quandu sarà magru e fittu,
Tandu allora senza intrichi,
Ha da corre all’usi antichi.