Emilja albo roztargnienie losu

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Zofia Nałkowska
Tytuł	Emilja albo roztargnienie losu
Pochodzenie	Charaktery
Data wydania	1922
Wydawnictwo	Towarzystwo Wydawnicze »Ignis«
Druk	Drukarnia Narodowa w Krakowie
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały zbiór
Indeks stron

[ 27 ]

EMILJA ALBO ROZTARGNIENIE LOSU. W oczach Emilji jest zdumienie. Jest odrębna od swego losu, więc nie zna spokoju. Stworzona była zapewne, aby odnieść zwycięstwo. Pełna ufności, czekała tylko na moment oznaczony, w którym zdobędzie świat. — Była parę razy królową balu i oświadczył się jej jeden książę. Jeszcze to jednak nie był czas, jeszcze mogła spokojnie czekać na orzeczenie, sąd, na wyrok ostateczny świata.

Odkąd odszedł od niej kochanek, poprostu dlatego, że wolał inną kobietę — Emilja nie może nic zrozumieć. Umiałaby może znieść taki cios, gdyby był dziełem przypadku. Ale jasne się stało, że oto przeznaczone jej jest poniżenie. Musi ukrywać swój płacz po nocy, musi zwracać się do ludzi co pomoc, musi nosić podarte ubranie — i nie wie, jak się to robi. Każde z niepowodzeń jest dla niej [ 28 ]zdumieniem, każdy zawód — zupełnie nową rozpaczą. Cierpienie do niej nie pasuje, nie wyszlachetnia jej, nie uczy wyrzeczenia. Cierpienie ją dezorjentuje. Nie umie wyciągnąć żadnych wniosków z tego, że jest w nędzy. — Stacza się wciąż niżej, staje się nieśmiała i niepewna, czuje się czemś niższem wobec każdego, trochę winnem.

Raz spotkała człowieka, z którego śmiała się kiedyś, gdy mówił o niesprawiedliwości i okrucieństwie świata. Widząc jej opuszczenie i smutek, powiedział ze współczuciem: „Teraz dopiero poznała pani prawdę życia, teraz pani rozumie, co to jest krzywda i niesprawiedliwość“. Emilja się zdziwiła. — Ja?... Ja właśnie nic nie rozumiem. Ja myślę, że może niektórzy stworzeni są nawet do cierpień i przeciwności... I tylko tego nie wiem, dlaczego to mnie spotkało.