Jump to content

Mirèio/Cant XI

From Wikisource
379097MirèioCant XI (Traducioun)1861Frédéric Mistral
[ 422 ]
 

CANT VOUNGEN

LI SANTO

Li Sànti Mario raconton, qu’après la mort dóu Crist, fuguéron embandido, emé d’àutri disciple, à la bello eisservo de la mar, e qu’abourdèron en Prouvènço, e que counvertiguèron li pople d’aquelo encountrado. — La navigacioun. — La tempèsto. — Arribado à-n-Arle di sant despatria. — Arle rouman. — La fèsto de Venus. — Sermoun de sant Trefume. — Counversioun dis Arlaten, — Li Tarascounen vènon imploura lou secours de Santo Marto. — La Tarasco. — Sant Marciau à Limoge ; Sant Savournin à Toulouso ; Sant Estròpi en Aurenjo. — Santo Marto doumto la Tarasco, e pièi counvertis Avignoun. — La papauta en Avignoun. — Sant Lazàri à Marsiho. — Santo Madaleno dins la baumo. — Sant Massemin à-z-Ais. — Li Sànti Mario i Baus. — Lou rèi Reinié. — La Prouvènço unido à la Franço. — Mirèio, vierge e martiro.
   L’aubre de la crous, o Mirèio,
   Sus la mountagno de Judèio
Èro encaro planta : dre sus Jerusalèn,
   E dóu sang de Diéu encaro ime,
   Cridavo à la ciéuta dóu crime,
   Endourmido avau dins l’abime :
Que n’as fa, que n’as fa dóu rèi de Betelèn ?

   E di carriero apasimado
   Mountavon plus li grand bramado ;
Lou Cedroun tout soulet gingoulavo eilalin ;
   E lou Jourdan, de languitudo,
   S’anavo escoundre i soulitudo,
   Pèr desgounfla si plagnitudo
À l’oumbre di rastencle e di verd petelin.

[ 424 ]
   E lou paure pople èro triste,
   Car vesié bèn qu’èro soun Criste,
Aquéu que de la toumbo aussant lou curbecèu,
   À si coumpagno, à si cresèire,
   Èro tourna se faire vèire,
   E pièi, leissant li clau à Pèire,
S’èro coume un eigloun enaura dins lou cèu !

   Ah ! lou plagnien, dins la Judèio,
   Lou bèu fustié de Galilèio !
Lou fustié di péu blound qu’amansissié li cor
   Emé lou mèu di parabolo,
   E qu’à bèl èime sus li colo
   Li nourrissié ’mé de caudolo,
E toucavo si ladre, e revenié si mort.

   Mai li dóutour, li rèi, li prèire,
   Touto la chourmo di vendèire
Que de soun tèmple sant lou mèstre vié cassa :
   — Quau poudra teni la pauriho,
   Se murmurèron à l’auriho,
   Se dins Sioun e Samario,
Lou lume de la Crous n’èi pas lèu amoussa ?

   Alor li ràbi s’encagnèron,
   E li martire temounièron :
Alor l’un, coume Estève, èro aqueira tout viéu,
   Jaque espiravo pèr l’espaso,
   D’autre, engrana souto uno graso !…
   Mai sout lou ferre o dins la braso,
Tout cridavo en mourent : O, Jesu ’s Fiéu de Diéu !

[ 426 ]
   Nautre, li sorre emé li fraire,
   Que lou seguian pèr tout terraire,
Sus uno ratamalo, i furour de là mar,
   E sènso velo e sènso remo,
   Fuguerian embandi. Li femo,
   Toumbavian un riéu de lagremo ;
Lis ome vers lou cèu pourtavon soun regard.

   Deja, deja vesèn s’encourre
   Óuliveto, palais e tourre ;
Vesèn de l’aut Carmel li serre e lis estras,
   Qu’aperalin fasien la gibo.
   Tout-d’un-cop un crid nous arribo :
   Nous reviran, e sus la ribo
Vesèn uno chatouno. Aubouravo si bras,

   En nous cridant, touto afougado :
   — Oh ! menas-me dins la barcado,
Mestresso, menas-me ! Pèr Jesu, iéu peréu,
   Vole mouri de mort amaro !
   Èro nosto servènto Saro ;
   E dins lou cèu la veses aro
Que lou front ie lusis coume uno aubo d’Abréu.

   Liuen d’aqui l’Anguieloun nous tiro ;
   Mai Salomé, que Diéu enspiro,
Is erso de la mar a jita soun velet…
   O pouderouso fe !… sus l’oundo
   Que sautoulrejo, bluio e bloundo,
   La chato, que noun se prefoundo,
Venguè dóu ribeirés à noste veisselet ;

[ 428 ]
   E l’Anguieloun la campejavo,
   E lou velet la carrejavo.
Pamens, quand dins la fousco eilalin veguerian
   Cimo à cha cimo desparèisse
   Lou dous païs, e la mar crèisse,
   Fau l’esprouva pèr lou counèisse
Lou làngui segrenous qu’alor sentiguerian !

   Adiéu ! adiéu, terro sacrado !
   Adiéu ! Judèio mal astrado,
Que coussaies ti juste e clavelles toun Diéu !
   Aro, ti vigno emé ti dàti
   Di rous leioun saran lou pàti,
   E ti muraio, lou recàti
Di serpatas !… Adiéu, patrio, adiéu, adiéu !

   Uno ventado tempestouso
   Sus la marino sóuvertouso
Couchavo lou batèu : Marciau e Savournin
   Soun ageinouia sus la poupo ;
   Apensamenti, dins sa roupo
   Lou vièi Trefume s’agouloupo ;
Contro éu èro asseta l’evesque Massemin.

   Dre sus lou tèume, aquéu Lazàri
   Que de la toumbo e dóu susàri
Avié ’ncaro garda la mourtalo palour,
   Sèmblo afrounta lou gourg que reno ;
   Em’ éu la nau perdudo enmeno
   Marto sa sorre, e Madaleno,
Couchado en un cantoun, que plouro sa doulour.

[ 430 ]
   La nau, que buton li demòni,
   Meno Estròpi, meno Sidòni,
Jóusè d’Arimatio, e Marcello, e Cleoun ;
   E, d’apiela sus lis escaume,
   Au silènci dóu blu reiaume
   Fasien ausi lou cant di Saume ;
E ’nsèn repetavian : Laudamus te Deum !

   Oh ! dins lis aigo belugueto
   Coume landavo la barqueto !
Nous sèmblo enca de vèire aquéli fouletoun
   Que retoursien en revoulino
   Lou pouverèu de la toumplino,
   Pièi, en colono mistoulino,
S’esvalissien alin coume d’esperitoun.

   De la mar lou soulèu mountavo,
   E dins la mar se recatavo ;
E, toujour emplana sus la vasto aigo-sau,
   Courrian toujour la bello eisservo.
   Mai dis estèu Diéu nous preservo,
   Car dins si visto nous reservo
Pèr adurre à sa lèi li pople prouvençau.

   Un matin sus tóuti lis autre,
   Fasié tèms sol : de davans nautre
Vesian courre la niue ’mé soun lume à la man,
   Coume uno véuso matiniero
   Que vai au four couire si tiero ;
   L’oundo, aplanado coume uno iero,
Dóu batèu tout-bèn-just batié li calaman.

[ 432 ]
   D’apereilalin nais, se gounflo,
   Et porto ourrour dins l’amo, e rounflo
Un brut descouneissable, un sourne brounsimen,
   Que nous penètro li mesoulo,
   E sèmpre mai ourlo e gingoulo.
   Isterian mut ! La visto soulo,
Tant liuen que poudi’ ana, tenié l’aigo d’à-ment.

   E sus la mar que s’agrounchavo,
   La broufounié se raprouchavo,
Rapido, fourmidablo ! e morto à noste entour
   Èron lis erso ; e, negro marco,
   Enclauso aqui tenien la barco.
   Alin, tout-en-un-cop s’enarco
Uno mountagno d’aigo, esfraiouso d’autour.

   De nivoulas encourounado,
   La mar entiero amoulounado,
E que boufo, e que bramo, o Segnour ! en courrènt
   Venié sus nautre : à la subito,
   Un cop de mar nous precepito
   Au founs d’un toumple, e nous rejito
À la pouncho dis erso, espavourdi, mourènt !

   Quéntis espaimel que destourne !
   De longs uiau fèndon lou sourne,
E peto cop sus cop d’espaventable tron !
   E tout l’Infèr se descadeno
   Pèr englouti nosto careno
   La Labechado siblo, reno,
E contro lou paiòu bacello nòsti front.

[ 434 ]
   Sus l’esquinau de si camello
   Tantost la mar nous encimello ;
Tantost, dins la founsour di negre garagai,
   Ounte barrulon li lasàmi
   Li biòu-marin e li grand làmi,
   Anan entèndre lou soulàmi,
Di negadis, que l’oundo escoubiho, pecai !

   Nous veguerian perdu ! S’enverso
   Sus nòsti tèsto uno grando erso,
Quand Lazàri : Moun Diéu, serve-nous de timoun !
   M’as davera ’n cop de la toumbo…
   Ajudo-nous ! labarco toumbo !
   Coume l’auroun de la paloumbo,
Soun crid fènd la chavano e volo peramount.

   De l’aut palais ounte triounflo
   Jesu l’a vist ; sus la mar gounflo
Jesu vèi soun ami, soun ami qu’en-tant-lèu
   Vai èstre aclapa souto l’oundo.
   Sis iue ’mé ’no pieta prefoundo
   Nous countèmplon : subran desboundo
À traves la tempèsto un long rai de soulèu.

   Alleluia ! sus l’aigo amaro
   Mountan e davalan encaro ;
E trempe, e matrassa, boumissèn l’amarun.
   Mai lis esfrai tout-d’un-tèms parton,
   Li lamo fièro s’escavarton,
   Li nivoulado alin s’esvarton,
La terro verdouleto espelis dóu clarun.

[ 436 ]
   Lontèms, ’mé d’afróusi turtado,
   Nous trigoussejon lis oundado.
Plèi se courbon enfin davans la primo nau
   Souto un alen que lis abauco ;
   La primo nau, coume uno plauco,
   Fuso entre li roumpènt, e trauco
De large flo d’escumo emé soun carenau.

   Contro uno ribo senso roco,
   Alleluia ! la barco toco ;
Sus l’areno aigalouso aqui nous amourran,
   E cridan tóuti : Nòsti tèsto
   Qu’as póutira de la tempèsto,
   Fin qu’au coutèu li vaqui lèsto
À prouclama ta lèi, o Crist ! Te lou juran !

   À-n-aquéu noum, de jouïssènço,
   La noblo terro de Prouvènço
Parèis estrementido ; à-n-aquéu crid nouvèu,
   E lou bouscas e lou campèstre
   An trefouli dins tout soun èstre,
   Coume un chin qu’en sentènt soun mèstre,
Ie cour à l’endavans e ie fai lou bèu-bèu,

   La mar avié jita d’arcèli…
   Pater noster, qui es in cœli,
À nosto longo fam mandères un renos ;
   À nosto set, dins lis engano
   Faguères naisse uno fountano ;
   E miraclouso, e lindo, e sano,
Gisclo enca dins la glèiso ounte soun nòstis os !

[ 438 ]
   Plen de la fe que nous afougo,
   Dóu Rose prenèn lèu la dougo ;
De palun en palun caminan à l’asard ;
   E pièi, galoi, dins lou terraire
   Trouvan la traço de l’araire ;
   E pièi, alin, dis Emperaire
Vesèn li tourre d’Arle auboura l’estendard

   À l’ouro d’iuei sies meissouniero,
   Arle ! e couchado sus toun iero,
Pantaies em’amour ti glòri d’àutri-fes ;
   Mai ères rèino, alor, e maire
   D’un tant bèu pople de remaire
   Que, de toun port, lou vènt bramaire
Noun poudié travessa l’inmènse barcarés.

   Roumo, de nòu, t’avié vestido
   En pèiro blanco bèn bastido ;
De ti gràndis Areno avié mes à toun front
   Li cènt vint porto ; aviés toun Cièri ;
   Aviés, princesso de l’Empèri,
   Pèr espassa ti refoulèri,
Li poumpous Aquedu, lou Tiatre e l’Ipoudrom.

   Intran dins la ciéuta : la foulo
   Mountavo au Tiatre en farandoulo.
E zóu ! mountan em’elo. Au mitan di palai,
   À l’oumbro di tèmple de mabre,
   Se gandissié lou pople alabre,
   Coume quand rounco dins li vabre
Un lavàssi de plueio, à l’oumbrino di plai.

[ 440 ]
   O maladicioun ! o vergougno !
   I son inoulan de la zambougno,
Sus lou pountin dóu Tiatre, emé lou pitre nus,
   Un vòu de chato viroulavon,
   E su ’n refrin qu’ensèn quilavon,
   En danso ardènto se giblavon,
Au tour d’un flo de mabre en quau disien Venus.

   La publico embriagadisso
   Ie bandissié si bramadisso ;
Jouvènto emai jouvènt repetavon : Canten !
   Canten Venus, la grand divesso
   De quau prouvèn touto alegresso !
   Canten Venus, la segnouresso,
La maire de la terro e dóu pople arlaten !

   Lou front aut, la narro duberto,
   L’idolo, encourouna de nerto,
Dins li nivo d’encèns pareissié s’espoumpi ;
   Quand, endigna de tant d’audanço,
   E derroumpènt e crid e danso,
   Lou vièi Trefume que se lanço,
En aussant si dous bras sus lou mounde atupi,

   D’uno voues forto : Pople d’Arle,
   Escouto, escouto que te parle !
Escouto, au noum dóu Crist !… E n’en diguè pas mai.
   Au frouncimen de sa grando usso,
   Vaqui l’idolo que brandusso,
   Gènço, e dóu pedestau cabusso.
Em’ éu li dansarello an toumba de l’esfrai !

[ 442 ]
   Se fai qu’un crid, s’entend qu’ourlado.
   Vers li pourtau de troupelado
S’engorgon, e pèr Arle escampon l’espravant ;
   Li majourau se descourounon,
   Li juvenome s’enfurounon,
   En cridant : Zóu ! nous envirounon…
En l’èr milo pougnard lusisson tout d’un vanc

   Pamens, de nosto vestiduro
   L’enregouïdo saladuro ;
De Trefume lou front seren, coume enciéucla
   De clarour santo ; e, mai poulido
   Que sa Venus enfrejoulido,
   La Madaleno ennevoulido,
Tout acò, ’n moumenet, li faguè recula.

   Mai alor Trefume : Gènt d’Arle,
   Escoutas-me que iéu vous parle !
Ie cridè tournamai, après me chaplarés !
   Pople arlaten, vènes de vèire
   Toun diéu s’esclapa coume un vèire
   Au noum dóu miéu ! Anes pas crèire
Que ma voues l’a pouscu : nous-autre sian pas res !

   Lou Diéu qu’a ’sclapa toun idolo
   N’a ges de tèmple sus la colo !
Mai lou jour e la niue veson qu’éu eilamount
   Sa man, pèr lou crime sevèro,
   Es alarganto à la preièro ;
   Es éu soulet qu’a fa la terro,
Es éu qu’a fa lou cèu, e la mar, e li mount.

[ 444 ]
   Un jour, de soun auto demoro,
   A vist soun bèn manja di toro ;
A vist béure à l’esclau si plour e soun verin ;
   E jamai resque lou counsolo !
   A vist lou Mau, pourtant l’estolo,
   Sus lis autar teni l’escolo ;
Toun fihan, l’a vist courre à l’afront di gourrin !

   E pèr espurga tau brutice,
   Pèr bouta fin au long suplice
De la raço omenenco estacado au pieloun,
   A manda soun Fiéu : nus e paure,
   Emé pas un rai que lou daure,
   Soun Fiéu es davala s’enclaure
Dins lou sen d’uno Vierge ; es na sus d’estoubloun !

   O pople d’Arle, penitènci !
   Coumpagnoun de soun eisistènci,
Te poudèn afourti si miracle : eilalin,
   Is encountrado mounte coulo
   Lou blound Jourdan, entre uno foulo
   Espeiandrado e mau sadoulo,
L’avèn vist blanqueja dins sa raubo de lin !

   E nous parlavo qu’entre nautre
   Falié s’ama lis un lis autre ;
Nous parlavo de Diéu, tout bon, tout pouderous ;
   E dóu reiaume de soun Paire,
   Que noun sara pèr li troumpaire,
   Lis auturous, lis usurpaire,
Mai bèn pèr li pichot, li simple, li plourous.

[ 446 ]
   E fasié fe de sa dóutrino
   En caminant sus la marino ;
Li malaut, d’un cop d’iue, d’un mot li garissié ;
   Li mort, maugrat ion sourne bàrri,
   Soun revengu : vaqui Lazàri
   Que pourrissié dins lou susàri !…
Mai, rèn que pèr acò, boufre de jalousié,

   Li rèi de la nacioun Jusiolo
   L’an pres, l’an mena su ’no colo,
Clavela su ’n trounc d’aubre, abéura d’amarun,
   Cubert d’escra sa santo fàci,
   E pièi auboura dins l’espàci
   En se trufant d’éu !… — Gràci ! gráci !
Esclatè tout lou pople, estoufa dóu plourun ;

   Gràci pèr nautre ! Que fau faire
   Pèr desarma lou bras dóu Paire ?
Parlo, ome de Diéu, parlo ! e s’èi de sang que vòu,
   Ie semoundren cènt sacrefice !
   — Inmoulas-ie vòsti delice,
   Inmoulas vosto fam de vice,
Respoundeguè lou Sant en se jitant pèr sòu.

   Nàni, Segnour ! ce que t’agrado,
   N’es pas l’óudour d’uno tuado,
Ni li tèmple de péiro : ames, ames bèn mai
   Lou tros d’artoun que l’on presènto
   À l’afama, vo la jouvènto
   Que vèn à Diéu, douço e cregnènto,
Oufri sa casteta coume uno flour de Mai.

[ 448 ]
   Di bouco dóu grand Apoustòli
   Ansin raiè coume un sant òli
La paraulo de Diéu : e plour de regoula,
   E malandrous, e rusticaire
   De beisa sa raubo, pecaire !
   E lis idolo, de tout caire,
Sus li graso di tèmple alor de barrula !

   Entanterin, en testimòni,
   L’Avugle-na (qu’èro Sidòni),
Moustravo is Arlaten si vistoun neteja ;
   En d’autre Massemin recito
   Lou Clavela que ressuscito,
   La repentènci qu’es necito…
Arle, aquéu meme jour, se faguè bateja !

   Mai, coume uno auro qu’escoubiho
   Davans elo un fio de broundiho,
Sentèn l’Esprit de Diéu que nous buto. E veici,
   Coume partian, uno embassado
   Qu’à nòsti pèd toumbo, apreissado,
   En nous disènt : Uno passado,
Estrangié dóu bon Diéu, vougués bèn nous ausi !

   Au brut de vòsti grand miracle
   E de vòsti nouvèus ouracle,
Nous mando à vòsti pèd nosto pauro ciéuta…
   Sian mort sus nòsti cambo ! Alabre
   De sang uman e de cadabre,
   Dins nòsti bos e nòsti vabre
Un moustre, un flèu di diéu, barrulo… Agués pieta !

[ 450 ]
   La bèstio a la co d’un coulobre,
   A d’iue mai rouge qu’un cinobre ;
Sus l’esquino a d’escaumo e d’àsti que fan pòu !
   D’un gros leioun porto lou mourre,
   E sièis pèd d’ome pèr mies courre ;
   Dins sa caforno, souto un moure
Que doumino lou Rose, emporto ce que pòu

   Tóuti li jour nòsti pescaire
   S’esclargisson que mai, pecaire !
E li Tarascounen se bouton à ploura.
   Mai, sènso pauso ni chancello,
   Marto s’escrido : Emé Marcello
   Iéu i’anarai ! Moun cor bacello
De courre à-n-aquéu pople e de lou deliéura.

   Pèr la darriero fes su terro,
   Nous embrassan, emé l’espèro
De nous revèire au cèu, e nous desseparan.
   Limoge aguè Marciau ; Toulouso
   De Savournin fuguè l’espouso ;
   E dins Aurenjo la poumpouso,
Estròpi lou proumié samenè lou bon gran.

   Mai ounte vas, tu, douço vierge ?…
   Em’ uno crous, em’ un asperge,
Marto, d’un èr seren, caminavo tout dre
   Vers la Tarasco : li Barbare
   Noun poudènt crèire que s’apare,
   Pèr espincha lou coumbat rare,
Èron tóuti mounta sus li pin de l’endrè.

[ 452 ]
   Destrassouna, poun dins soun soustre,
   Aguèsses vist boumbi lou moustre !…
Mai souto l’aigo santo a bèu se trevira,
   De-bado reno, siblo e boufo…
   Marto, em’ un prim sed en de moufo,
   L’embourgino, l’adus que broufo…
Lou pople tout entié courreguè l’adoura !

   — Quau sies ? La cassarello Diano ?
   Venien à la jouino Crestiano,
O Minervo la casto e la forto ? — Noun, noun,
   Ie respoundeguè la jouvènto :
   Siéu de moun Diéu que la servènto !
   E quatecant lis assavènto,
E ’m’ elo davans Diéu pleguèron lou geinoun.

   De sa paraulo vierginenco
   Piqué la roco Avignounenco…
E la fe talamen à bello oundo gisclè,
   Que li Clemèn e li Gregori
   Pu tard, emé soun sant cibòri,
   Vendran ie béure. Pèr sa glòri
I’ a Roumo qu’eilalin setanto an tremoulè !

   Pamens, deja de la Prouvènço
   Mountavo un cant de reneissèngo
Que fasié gau à Diéu : l’as agu remarca,
   Tre qu’a plóugu ’n degout de plueio,
   Coume tout aubre e touto brueio
   Aubouron lèu sa gaio fueio ?
Ansin tout cor brulant courrié se refresca.

[ 454 ]
   Tu memo, auturouso Marsiho,
   Que sus la mar duerbes ti ciho,
E que rèn de ta mar noun te pòu leva l’iue,
   E qu’en despié di vent countràri,
   Sounjes qu’a l’or entre ti bàrri,
   À la paraulo de Lazàri,
Rebalères ta visto e veguéres ta niue !

   E dins l’Uvèune que s’aveno
   Emé li plour de Madaleno,
Lavères davans Diéu toun orre queitivié…
   Vuei tournamai drèisses la tèsto…
   Davans que boufe la tempèsto,
   Ensouvène-te, dins ti fèsto,
Di plour madalenen bagnant tis óulivié !

   Colo de-z-Ais, cresten arèbre
   De la Sambuco, vièi genèbre,
Grand pin que vestissès li baus de l’Esteréu,
   Vous, mourven de la Trevaresso,
   Redigas de quinto alegresso
   Vòsti coumbo fuguèron presso,
Quand passè Massemin pourtant la crous em’ éu !

   Mai, alin, la veses aquelo
   Que, si bras blanc sarra contro elo,
Prégo au founs d’uno baumo ? Ai ! pauro ! si geinoun
   Se macon à la roco duro,
   E n’a pèr touto vestiduro
   Que sa bloundo cabeladuro,
E la luno la viho emé soun lumenoun.

[ 456 ]
   E pèr la vèire dins la baumo,
   Lou bos se clino e fai calaumo ;
E i’ a d’ange, tenènt lou batre de si cor,
   Que l’espinchon pèr uno esclèiro ;
   E quand perlejo sus la pèiro
   Un de si plour, en grand pressèiro
Van lou cueie e lou metre en un calice d’or !

   N’i’a proun, n’i’a proun, o Madaleno !
   Lou vènt que dins lou bos aleno
T’adus dempièi trento an lou perdoun dóu Segnour ;
   E de ti plour la roco memo
   Plourara sèmpre ; e ti lagremo
   Sèmpre, sus touto amour de femo,
Coume uno auro de nèu, jitaran la blancour !

   Mai dóu regrèt que l’estransino
   Rèn counsoulavo la mesquino :
Ni lis aucelounet qu’en foulo au Sant-Pieloun,
   Pèr èstre benesi, nisavon,
   Ni lis ange que l’enaussavon
   À la brasselo, e la bressavon
Sèt fes tóuti li jour, en l’èr sus li valoun !

   À tu, Segnour, à tu revèngue
   Touto lausènjo ! à nautre avèngue
De te vèire sèns fin tout lusènt e verai !
   Pàuri femo despatriado,
   Mai de toun amour embriado,
   De toun eterno souleiado
Àvèn, nàutri peréu, escampa quàuqui rai !

[ 458 ]
   Colo Baussenco, Aupiho bluio,
   Vòsti calan, vòstis aguhio,
De nosto predicanço à toustèms gardaran
   La gravaduro peirounenco.
   I soulitudo palunenco,
   Au founs de l’isclo Camarguenco.
La mort nous alóujè de nòsti jour óubrant.

   Coume en touto causo que toumbo,
   L’óublit rescoundè lèu li toumbo.
La Prouvènço cantavo, e lou tèms courreguè ;
   E coume au Rose la Durènço
   Perd a la fin soun escourrènço,
   Lou gai reiaume de Prouvènço
Dins lou sen de la Franço à la fin s’amaguè.

   — Franço, eme tu meno ta sorre !
   Diguè soun darrié rèi, iéu more.
Gandissès-vous ensèn alin vers l’aveni,
   Au grand prefa que vous apello…
   Tu sies la forto ; elo es la bello :
   Veirés fugi la niue rebello
Davans la resplendour de vòsti front uni.

   Reinié fagué ’cò bèu. Un sero
   Qu’entredourmié dins sa coucero,
Ie moustrerian lou rode ounte èron nòstis os :
   Emé douge evesque, si page ;
   Sa bello court, sis equipage,
   Lou rèi venguè sus lou ribage,
E souto lis engano atrouvè nòsti cros.

[ 460 ]
   Adiéu, Mirèio !… L’ouro volo,
   Vesèn la vido que tremolo
Dins toun cors, coume un lume en anant s’amoussa…
   De davans que l’amo lou quite,
   Parten, mi sorre, parten vite !
   Vers li bèlli cimo, es necite
Qu’arriben davans elo, es necite e pressa.

   De roso, uno raubo nevenco,
   Aleslissen-ie : vierginenco
E martiro d’amour, la chato vai mouri !
   Elourissès-vous, celèsti lèio !
   Sànti clarour de l’empirèio,
   Escampas-vous davans Mirèio !…
Glòri au Paire, em’ au Fiéu, em’ au Sant Esperit !