Manswet albo o wpływie ciała na duszę
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Manswet albo o wpływie ciała na duszę |
Pochodzenie | Charaktery |
Data wydania | 1922 |
Wydawnictwo | Towarzystwo Wydawnicze »Ignis« |
Druk | Drukarnia Narodowa w Krakowie |
Miejsce wyd. | Warszawa |
Źródło | Skany na Wikisource |
Inne | Cały zbiór |
Indeks stron |
W dzieciństwie wycięto mu staw kolanowy i odtąd jest kaleką. Ponadto podlega rozstrojom żołądka ilekroć pozwoli sobie na bardziej wyszukane menu. Każda wreszcie zmiana pogody przyprawia go o silne katary i długotrwały kaszel.
Pomimo to Manswet nie sarka na los, ani złorzeczy Opatrzności. Świat wydaje mu się dobrze urządzony, a natura piękną.
Wsparty na kulach, odbywa uciążliwe podmiejskie przechadzki, by podziwiać niezrównany kolor mgieł w późną jesień lub nigdy nie dający się wypowiedzieć czar pierwszych dni wiosennych. Po powrocie do domu kładzie [ 64 ]się do łóżka i choruje na bronchit, a później, — rad czystej, miękkiej pościeli, otoczony książkami, — doznaje głębokiej słodyczy konwalescencji. Z tą samą lekkomyślnością je pasztet strasburski i trufle w śmietanie, wiedząc, jak mu zaszkodzą. Jest bowiem spokojny, że nie zapomni nigdy, gdzie kończy się żołądek, a zaczyna dusza.
I Manswet żyje, pracuje i kocha, weseląc się w sobie i wielbiąc Boga. Wystarcza mu nie patrzeć w lustro, aby wierzyć w doskonałość rasy człowieka. Wystarcza mu wiedza, że szczęście jest możliwe, aby cieszyć się jego istnieniem. Wystarcza mu wiara w miłość, aby zdawkowe pieszczoty dziewki służebnej napełniały upojeniem i wdzięcznością jego serce.
This work is in the public domain in countries where the copyright term is the author's life plus 70 years or less. See Copyright.
| |