Jacek

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Zofia Nałkowska
Tytuł	Jacek
Pochodzenie	Charaktery
Data wydania	1922
Wydawnictwo	Towarzystwo Wydawnicze »Ignis«
Druk	Drukarnia Narodowa w Krakowie
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały zbiór
Indeks stron

[ 46 ]

JACEK. Nie życie Jacka jest odmienne od życia ludzi innych, lecz tylko jego sąd o życiu własnem.

Inni w razie niepowodzenia widzą winę nazewnątrz siebie, w świecie i bliźnich. Samotnicy mówią: nie mogę żyć z ludźmi, nie mam wcale przyjaciół; kiedy się rozejrzę, widzę, że niema ludzi. Tacy, — gdy opuszczają kochankę, — obsypują ją zarzutami, sami porzuceni — też tylko po drugiej stronie widzą lekkomyślność i niecnotę. »Wszystkie kobiety są jednakowe«, — mówią wtedy — i to jest zarzut największy.

Jacek też cierpi, nie mając wiernego przyjaciela, i on doświadcza osamotnienia, przebywając między ludźmi. Wszelako nie obwinia nikogo, prócz siebie.

Jacek jest zawsze winien. Cokolwiek stanie się złego — choćby niewątpliwie na skutek [ 47 ]cudzej przewiny — sobie jedynie przypisuje. Krzywdy, wyrządzone i doznane, są jego przegraną zarówno: za jedne i za drugie ponosi przed sobą gorzką odpowiedzialność.

Oto Jacka odeszła ukochana kobieta i przeto jest smutny. Jest jednak nietylko smutny; na duszy jego leży ponadto nieznośny ciężar poczucia winy. Gdy inni, weseląc się czy smucąc, są przecież radzi sobie, Jacek ma dla siebie tylko potępienie,

Moralista pochwaliłby może Jacka, że ma sumienie wrażliwe. Sam on jednak wie lepiej, co o tem sądzić. »Oto jak wszystko jest zepsute, niedocenione, zmarnowane przezemnie«, myśli. Ale skrucha Jacka jest bezpłodna, niezdolna poprawić ani innych ani jego samego.