Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom IV/VIII

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 40 ]

VIII.

 Nie uważając na to ostrzeżenie, Lucyan postąpił naprzód, a pochwyciwszy zaciśnięte pięści Henryki, powstrzymał ją w miejscu.
 Zatopiwszy natenczas pogramiające spojrzenie w metnym wzroku obłąkanej, zawołał nakazująco:
 — Milcz!... i patrz we mnie! Ja tak chce!
[ 41 ] Zamiast usłuchać, pani Rollin w tył się rzuciła. Krzyk nakształt wycia dzikiego zwierza, wybiegł z jej ust i upadła w konwulsyach na łóżko.
 — Zgubiona! — wyszepnął Lucyan z rozpaczą — nieodwołalnie zgubiona!
 Doktor Germain zmarszczył czoło. Straszne podejrzenie zrodziło w jego umyśle.
 Podszedł do Gilberta, który ze zwykłym sobie talentem udawał strapionego.
 — Paroksyzm, o jakim pan nam mówiłeś rzekł a który nieszczęściem stwierdziliśmy przed chwilą, pochodzi bez wątpienia z jakiejś przyczyny materyalnej.
 Gilbert przecząco potrząsnął głową.
 — Z żadnej — odrzekł.
 — To zdaje mi się być nieprawdopodobnem! A jednak tak jest.
 — Pozwól mi pan wątpić o tem.
 — Cóż więc pan sądzisz?
 — Sądzę i jestem przekonanym, iż ten paroksyzm 20stał wywołany wskutek gwałtownego wzruszenia.
 — Mylisz się pan.
 — Czy pan tu byłeś, gdy on się objawił?
 — Byłem, panie doktorze.
 — A prosiłem pana wczoraj, ażebyś nie przychodził do chorej bez mojego upoważnienia.
 — Wiem o tem; wszak pewna nader ważna okoliczność znagliła mnie do przestąpienia pańskiego rozkazu.
 — Żadna okoliczność nie powinna była zmusić pana do tego, skoro wiedziałeś, że zupełny spokój został nakazany pani Rollin. Cóż pan mieć mogłeś tak nagłego i ważnego do powiedzenia chorej?
 — Chciałem z nią pomówić o przyszłości mej córki.
 — O przyszłości córki? — powtórzył stary doktor — w takiej chwili, o podobnej rzeczy? Nie! pan chyba żartujesz, panie Rollin.
 — Działałem, jak miałem ku temu prawo! — odrzekł Gilbert wyniośle. — Są rzeczy, o których niepotrzebuję z panem dyskutować. Nie jesteś spowiednikiem, doktorze.
 — Nie żądam od pana spowiedzi-odrzekł doktor Ger[ 42 ]main — ani chcę wiedzieć szczegółów, ażeby być pewnym, że pan ma ciężko obciążone sumienie.
 — Nic mi nie wyrzuca moje sumienie mruknął obojętnie Gilbert zresztą nie chodzi tu o dyskutowanie, ale o postanowienie co przedsięwziąć dla przyniesienia ulgi chorej.
 Doktór Germain zwrócił się do Lucyana, który stał niemy i blady z gniewu.
 — Powinniśmy w rzeczy samej, kolego — rzekł — zająć się obecnie naszą biedną chorą. Pozostawmy innym, ich odpowiedzialność moralną. Będzie to straszny obrachunek! Lekceważone w tym domu nasze przepisy i polecenia, będą szanowane tam, gdzie nikt nie będzie miał interesu przeszkadzać uzdrowieniu tej nieszczęśliwej. Żądam, ażeby pani Rollin została przewiezioną do Domu zdrowia jaki my wskażemy i to dziś bezwłocznie. Podzielasz kolego me zdanie?
 — W zupełności — rzekł Lucyan.
 — Panie Rollin, czy pan słyszałeś?
 — Słyszałem i aprobuje pańskie postanowienie.
 — Naprzód... byłem tego pewnym — rzekł doktór z goryczą, a zmieniając ton rozmowy. — Obadwa z moim młodym kolega — dodał wskazując na Lucyana--wydamy świadectwo, które pan każesz zlegalizować. Wskazujemy panu Dom zdrowia doktora Morier w Autenil. Jest to zakład pierwszorzędny, którego dyrektor jest specyalistą. O czwartej przyjedziemy tu po naszą chorą, aby ją tam zawieźć. Pańska obecność będzie nam potrzebną.
 — Będę na panów oczekiwał-rzekł Gilbert.
 — Czy panna Rollin zna obecny stan swej matki? — pytał Lucyan.
 — Zna go. Sądzicie panowie, że można jej pozwolić pożegnać się z matką? Czy nie zaszkodzi to jej zdrowiu?
 — Panna Blanka jest silną i odważną — odrzekł doktór Germain. — Niezachodzą obawy o jej zdrowie. Może uścisnąć swą matkę zanim ją wywieziemy z tego domu. A teraz przejdźmy do pańskiego gabinetu, dla napisania świadectwa.
 Uczyniwszy to, odeszli obaj doktorzy.
[ 43 ] — Ależ to łotr skończony, ten Gilbert Rollin! — zawo-doktorzawo-doktor Germain, gdy się znaleźli oba na ulicy.
 — Nikczemnik! — odrzekł Lucyan. — Biedna Blanka.
 — Będziemy nad nią czuwali.
 — Cóż my możemy zrobić? On ma za sobą prawo.
 — Bądź co bądź czuwać będziemy i krzywdy jej zrobić nie damy. Tu stary lekarz wsiadł do powozu, Lucyan zaś udał się do księdza d’Areynes, aby go o wszystkiem powiadomić.

∗             ∗
∗

 — Gilbert po zlegalizowaniu świadectwa lekarskiego, pojechał do notaryusza rodziny d’Areynes.
 — Przybywam zakomunikować panu bardzo smutną wiadomość rzekł, pokazując mu akt napisany na papierze stemplowym.
 Notaryusz wziąwszy papier przeczytał go i zbladł.
 — Obłąkana! — zawołał. — Ach! nieszczęśliwa!
 A odzyskawszy po chwili spokój, zapytał:
 — Chciałbym wiedzieć, czy pan przybyłeś do mnie jedynie w celu zakomunikowania mi tej bolesnej wiadomości?
 — Nie! Mam obok tego inny interes. Moja żona jako obłąkana, jest pewnie uważana za zmarłą, a sukcesorką jej zostaje teraz ma córka.
 — To jeszcze wątpliwe...
 — Tak pan sądzisz?
 — Naturalnie. Pani Rollin może zostać uleczoną.
 — Przypuśćmy. Niemniej przeto jestem prawym opiekunem mej córki, a tem samem rozporządzającym dochodami pani Rollin, aż do jej wyzdrowienia, lub pełnoletności Blanki.
 — Kwestye tę rozstrzygnie rada familijna.
 — I ja tak myśle, dla tego też przybyłem uprzedzić pana, że po wyjściu od niego, udaję się wprost do sędziego pokoju, któremu złożę listę bardzo szanownych osób członków rady i poproszę o zwołanie jej.
[ 44 ] — Będziesz pan żądał zwołania rady familijnej — zapytał notaryusz.
 — Cóż pana tak dziwi to? Chodzi mi o to, aby prawa moje zostały określone i szanowane.
 — Prawa te jasno są wyrażone w testamencie hrabiego d’Areynes.
 — Czy jest pan tego pewien ironicznie zapytał — Gilbert.
 — Ależ...
 — Jesteś pan prawnikiem zanadto biegłym-przerwał Rollin — abyś nie wiedział o pewnym punkcie testamentu, jaki pociąga za sobą jego nieważność.
 Notaryusz, niechcąc przyznać słuszności Gilbertowi odrzekł:
 — Niewiem o jakiej właściwie nieważności pan mówi.
 — Przypuśćmy — odrzekł Gilbert, śmiejąc się że nie jesteś pan dość biegłym prawnikiem, wszak nie będę wszczynał z panem dyskusyi w kwestyi, która będzie rozstrzygniętą na drodze innej. Powiem tylko, że choroba pani Rollin pociągnie za sobą wydatki wielkie. Czy mogę wiedzieć, jaką sumę może mi pan teraz wręczyć?
 — Żadnej — odrzekł notaryusz — panu żadnej. Rachunek zdam radzie familijnej.
 — Ona sama zażąda go od pana — brutalnie odrzekł Gilbert.
 — Jest gotów. Po nad to niemam nic więcej panu do powiedzenia.
 — I ja zarówno. Żegnam!...
 Po wyjściu od notaryusza Rollin udał się do sędziego pokoju, załatwił interes w sprawie zwołania rady familijnej i następnie powrócił na ulicę Vaugirard.
 Notaryusz nie zdołał jeszcze otrząsnąć się z oburzenia wywołanego w nim bezczelnością Gilberta. Gdy służący powiadomił go o przybyciu księdza d’Areynes.
 — Czy wie ksiądz co się stało? — zapytał gościa.
 — Wiem. Przed chwila widziałem się z Lucyanem Kernoël’em. Straszna rzecz. Przyszedłem poradzić się pana co robić dla zabezpieczenia interesów mojej kuzynki i jej córki.
[ 45 ] — Pan Rollin wyszsdł odemnie przed pięcioma minutami.
 — Po cóż on przychodził?
 — Ależ to łotr! Wszystko przewidział. Wprost odemnie udał się do sędziego pokoju z przygotowaną listą członków rady familijnej, którą postanowił zwołać w interesie swej córki.
 — Nie chodzi tu o córkę, lecz o matkę-odrzekł ksiądz d’Areynes.
 — Matka jest obłąkaną.
 — Czy jednak do czasu wydania decyzyi przez sąd nie mogłaby korzystać z swych praw i czy majątkiem nie mógłby zarządzać kurator mianowany przez trybunał?
 — Zapewne, kurator jednak nie przeszkodzi Rollinowi wydać córkę za mąż, gdyż z chwilą tą Marya-Blanka stanie się użytkowniczką na miejsce swej matki.
 — Nie zgodzimy się na to małżeństwo.
 — Próżny będzie opór księdza, zwłaszcza jeżeli pan Rollin mając poparcie posłusznej sobie rady familijnej, zechce zwalić testament.
 — Co pan mówisz?
 — Tak jest. Pan Rollin wie, że testament zawiera w sobie pewien punkt bardzo słaby ztąd zagroził mi procesem...
 — Przegra go!
 — Przeciwnie, wygra!
 — Więc nic zupełnie nie możemy poradzić?
 Nic...

---