Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/127

119

Nga gakabagay sa imo, agud ang mga diwa

Maumpawan kag maghatag sing daku nga

kahadlok

Sa dughan nga matig-a sang buang nga

Eustaquio.

Sa katapusan, pili: kamatayon u padya?

Pili sang luyag nimo: apang magpainuino ka

Sang labi nga mabaton sang tagipusuon mo.

TITO. Ang Dios nahigugma ko; mahadlok,

mahigugma

Sang mga butang nga Iwas sa tunay nga

Dios, indi.

ADRIANO. Apang nahigugma mo ang imo nga amay?

TITO. Huo daku kaayo’ng paghigugma ko sa iya.

Sa iya, sa Diwa maunong, luyag kong’

mapatay.

Sa langit sang hidait nga matam-is, dalayon

Si tatay kag ako kami magmalipayon.

Yari ang sabat nakon: wala’y pulos si Jove;

I-Ialangdon nga wa’y lawas. Gani ginadumili

Ko sa iya’ng kadungganan: isa lamang ang

Dios.

ADRIANO. Kari, pabalika sia, Cornelio, sa iya amay;

Apang hambala sia anay. Sa ila mga kabuhi

Bisan lalang, pagsalig wala ako sing pat-od

Kon di nimo malutos ang amay, sa luyag ko;

Pagkatapos balik ka sa akon nga hulot.

IKAP-AT NGA GWA Si Cornelia kag si Tito lamang

CORNELIO. O, Tito, maglwas sa imo ang bantog nga si

Jove....

TITO. Paglwas nga nahulat ko ang halin sa amon

Diwa.

CORNELIO. Ang Diwang’ naluyagan nimo, maayo kong’

Tito,

Apang. . . ngaa gaduhong ka? Ako si

Cornelio,