Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/128

120

Mainunungon nga abyan sang mahal mong’

amay.

Ay, Tito, nakasub-an ko’ng imo katalagman,

Kag labi sa tanan ang imo kamatayon. . . .

TITO. Ang ginahadlukan mo

Amo gid gani’ng tunay nakon nga

ginahandum.

Kag ina sa akon lamang matam-is nga

paglaum,

Indi dapat binuang nimong’ kalahadlukan.

CORNELIO. Hambal sa akon sing maathag. Ang gugma

nagaawas

Sa dughan tungod sa imo kag gabatyag

kalipay.

Si Adriano sa iya bulig nagapadako sa akon,

Kag kon luyag man nimo, sarang ko ikaw

malwas.

TITO. Ining’ bulig, Cornelio, di paghimoa sa akon,

Kag ang langit mahatag sa imo bagay nga

padya

Tungod sa paghigugma mo sa anion, sa

hambal mo.

CORNELIO. Indi ikaw mahadlok sa kabangis ni Adriano?

TITO. Indi, si Adriano lamang makapapatay sa

akon;

Hilaw nga kamatayon lamang ang

nahandum ko.

Hanti, ngaa mahadlok ako sang kabangis ’ya?

CORNELIO. Angay ka nga kalahi, dungganon, kinilala,

Sang bansagon kag maisog nga mga

ginikanan!

Nakita ko sa putli nimong’ tagipusuon

Ang kapag-on kag kaisog sang katigulangan

mo,

Mga katigulangan nga isganan kag

dungganon;

Ang pagkatayuyon mo, nadayaw ko kag

dapat

Madayon sa pagtuo ang imo kasingkasing

Sa iya Diwa kag handum; himaya

matigayon