I gcionn tamaill do laḃair Daid:
“Cé ḋéanfaiḋ an treaḃaḋ agus an fuirse nuair a ḃuailfiḋ an t-aos mise?”
“Ḋé, ní fál go haer é! Ná beiḋ Cáit againn agus-ní ḃeimíd gan cliaṁain a oibreoiḋ an ḟeirm.”
Ṫugadar tamall eile ag caint agus ansan d’imíodar.
Is ar éigean d’ḟéadas féin teaċt anuas an dréimire as ṗluais na mbiṫiúnaċ leis an suaṫaḋ a ḃain an scéal nua asam. Ċuas a ċodlaḋ gan aon ní a ligean orm.
Ar maidin nuair a ċonaiceas Cáit: “Bead-sa im ṡagart,” arsa mise.
Do ġáir Cáit. “Ní ḃeir, a ṁuise,” ar sise, aċ bead-sa im ṁnaoi rialta.”
“Cuir uait!” arsa mise; “fanfair-se sa tiġ seo agus taḃaċfaiḋ Mam fámaire de ċliaṁain-isteaċ ċun tú ṗósaḋ, agus ċun an treaḃaḋ a ḋéanaṁ do Ḋaid. Níl dul as agat—tá san socair id ċoṁair ag Mam.”
Ċrom an óinsín ar ġol agus cé ċloisfeaḋ í aċ Mam.
“Cad é seo anois ort?” ar sise.
“Bu-hú!” arsa Cáit, “ní ṗósfad-sa aon ċliaṁain-isteaċ!”
D’ḟéaċ Mam uirṫi agus ansan d’ḟéaċ sí orm-sa. Ċeapas féin, ’om baic, gurḃ ḟearr riṫ maiṫ ná droċ-ṡeasaṁ, agus ċuireas díom suas go tiġ Ṁáire Aindí.
Máire agus Nell a ḃí istiġ.
“Ara, cad a ṫug ċoṁ luaṫ so ar maidin tú?” arsa Nell.
