CAIBIDIL A IV
TAḊG ’SA SIMNÉ
An Coinín Gléigeal ḃí ag sodar ṫar n-ais arís, agus é ag feuċaint ṫimċeall air ar gaċ aon taoḃ mar a ḃeaḋ sé ag lorg rud éigin a ċaill sé. Ḃí sé ag caint leis féin: “An ḃaintiġearna! an ḃaintiġearna!” adeireaḋ sé. “Dar so agus súd, agus dar an lapa so orm! Dar m’ḟionnaḋ, agus mo ċuid feusóige! croċfaiḋ sí mé ċoṁ siúrálta agus atá iarball ar ṁadra! Cár ṫuit sé uaim ní ḟeadar?” Ṫoṁas Eiḃlís ar a’ nómant gur ag lorg an ġaoṫaċáin agus na mitíní bána de ċroiceann mionáin ḃí sé, agus ċrom sí dá lorg, aċt ní raiḃ teiḋeal díoḃ in aon áit — ḃí aṫruġaḋ tar éis teaċt ar gaċ aon rud ó ḃí sí ag snáṁ i linn na ndeor, agus ḃí an halla mór agus an bórd gloine agus an duirisín beag imṫiġṫe gan a dtuairisc.
Is gairid go ḃfaca an Coinín Eiḃlís agus í ag rioṫ ṫimċeall in gaċ aon áit. “Is eaḋ, a Ṁáire Anna, cad a ṫug annso anuas tú? Rioṫ leat aḃaile go mear agus taḃair ċugam peiḋre mitíní agus gaoṫaċán! Ná bí i ḃfad ar a ṫí anois!” Agus ḃí an oiread sin eagla ar Eiḃlís gur ċuir sí ḋí ċoṁ mear agus ab’ ḟéidir léi ’sa tsliġe d’órduiġeaḋ dí gan aon iarraċt do ḋeunaṁ ar a ċur in iúil don Ċoinín an dearṁad ḃí deunta aige.
“Ṡíl sé gur mé a ċailín aimsire féin,"
