Maren/Kapittel Tein

Leutnant Sterlau weer in grote Opregung. As he den Middag to Huus keem mit sien Lüüd un nu von Wiebn allens to weten kreeg, wüß he nich, wat he denken un doon schull. Maria harr sien Stuuv noch torecht maakt, allens blink un blank as ümmer. Keen Gruuß, keen Breef, blot merrn op 'n Disch en lütten Struß in en Waterglas: en Roos, man eben apen blööt, fine blaue Klockenblomen un veel Immergröön, as man woll planten deit op en Graff. Harr Maria de Blomen hinstellt? Wiebn wüß dat nich. He drisel den Namiddag in Gaarn un Feld alleen ümher, as wenn he wat söch – allens keem em doot, trurig vör. To Wiebn see he, as he wedder an 't Huus kamen dee, se schull em man ümmer sien Eten na sien Stuuv bringen, he wull alleen ween.

Den annern Dag dreep he Paul Struck in 'n Gaarn un froog em, warüm Maria weggaan weer.

»Wenn ich das wüß, Herr Leutnant, wär ich klüger als Sie«, schrachel he; »ich sag, das Fräulein hat den Pips.«

»Was ist das?« froog Sterlau.

»Na, das kennen Sie nich? is eine Krankheit bei die Hühner, dann fressen sie nich un kakeln nich un legen keine Eier.«

Sterlau schüdd den Kopp. »Also Sie ahnen auch nicht warum Fräulein Maria so plötzlich davon ging?« froog he noch mal.

»Was soll ich ahnen? Ich habe ihr den Ring wieder gegeben, da hat sie sich zu gefreut, sie mochte mir ja partu nich leiden – darüm is sie nich weggegangen. Sie sagt nix un sieht mir knapp an, Maren sagt nix un der Vader auch nich, alle wie aufs Maul geslagen.«

Hier kunn he ok nix to weten krigen, he müß sik gedüllen, bet Maren wedder keem. Gar to geern harr he an Maria schreben, aver weer eer dat recht? Kunn ni de Breef in verkeerte Hannen kamen? Hinreisen kunn he nich, em feel de Tiet, un eerst müß he mit sien Öllern op 't reine ween. Wenn he man wüßt harr, ob Maria överhaupt noch wat von em weten wullt So weren em de Hannen bunnen, he weer anwiest op Geduld, de ni kamen wull.

Fiev Daag weren Maren un Maria weg, do rament op 'n mal de Trummel dörch 't Dörp un brach allens to Been; dat weer eben na Middag, de Soldaten harrn sik dalleggt in de Schüün to slapen. Bald weer de Buurknüll överher voll, denn de Befeel weer kamen, se schullen vundaag noch na Nimünster in 't Winterquarteer.

Paul Struck stell en duursam Gesicht op, as he Leutnant Sterlau adüüs see, un maak allerhand Redensaarten as: wo geern he em un sien lustigen Lüüd beholen harr, nu waar dat ganz still un eensam warrn in sien Huus. Sterlau wink af un see bina verdreetlich: »Sie haben ein Dutzend Esser weniger am Tisch, Mann, das Unglück ist zu tragen! Aber«, sett he hinto, »merken Sie sich, um was ich Sie bitte: sobald unsere Madam wiederkehrt, bekomm ich Nachricht, verstanden?« Ja, ja, Paul harr dat verstaan, he versprook allens un geev em de Hand darop. Denn schrökel he achter em an na 'n Buurknüll.

Dar weer veel Leben un Bewegung; Kinner un ool Lüüd drängen sik an de Soldaten ran, schüdden eer de Hand un steken eer woll gau wat in den Brootbüdel; enige Deerns vergeten sik ganz, hungen sik de Soldaten an 'n Hals un wenen luut. Denn keem dat Kommando, un na den Takt von Dweerfleut un Trummel setten sik de Kompanien in Bewegung. De Jungs schregen hurra, de Hunnen bellen, un mit Wenen un Lachen, Ropen un Lopen waarn de Soldaten rutbröcht ut Ilenbeck.

»Gottloff!« see Paul to Wiebn, as he wedder in de Stuuv treden dee, »dat is överstaan! De Leutnant hett recht: twölf Freters weniger an 'n Disch!«

»Jawoll, ja – aver ik mutt Di dat man gliek seggen: mi sünd in de Spieskamer dre grote Mettwüst un en paar Pund Speck, de ik för morgen Middag torecht leggt harr, wegkamen!«

»So, so! woneer, Wiebn Fock?« froog Paul tüünsch.

»Eben na 'n Middag weer noch allens dar. In de Opregung heff ik woll den Slötel steken laten.«

»Hest den Slötel steken laten, natüürlich! Wo 30 veel Mannslüüd tohopen loopt, dar mööt de olen Wiver jo hin! Slötel steken laten! Nu marscheert mien schönen Wüst na Nimünster, weetst dat? Ik will Di wat seggen: de Wüst un den Speck schallst Du mi betalen, ik treck Di dat al von Dinen Loon!«

»Un ik will Dinen Loon garni hebben, Paul Struck!« see Wiebn kortfarig. »So 'n Behandlung bün ik ni wennt, un ik ga geern ut en Huus, wo nix seker is vör Spitzbobenhannen, as wat achter Slott un Schott un an de Keed liggt.« Se neem eren Bündel un gung.

Paul weer in grote Verlegenheit un Verdreetlichkeit. He neem de Deerns hart in 'e Bicht, aver se wüssen von nix, rein von garnix, dat müssen Hunnen oder Katten daan hebben – Wiebn harr aver ok de Spieskamer nich apen laten müßt, dat weer jo en groten Lichtsinn! Wull he ni noch meer Larm hebben, denn müß he man darto stillswigen, bewisen kunn he nix, wat schull he maken? So gung he denn to Dörp, üm sik na en anner Huusholersch ümtoseen. –

Op de anner Siet von den Weg na Mööl weer ok grote Noot. Hannes harr sik ni wedder infunnen, un sien ool Grootmoder gräm sik üm em half doot. Wo weer de Jung?

An den Dag, as Maria wegföör, hödd Hannes sien Kö bi de Wartenbargen op en hoge Koppel an de Landstraat. Op 'n mal seeg he en Wagen holen un en witten Taschendook wein. He sprung ilig op un leep ran. »Wullt Du utfören?« froog he mit flegen Aten.

»Ik reis' nu af, Hannes«, see Maria fründlich, »ik will Di doch adüüs seggen. Du hest mi so mennichmal smucke Blomen bröcht – schallst Dank hebben!« Se strakel em de Backen. »De Sommer is hin un mit em de Blomen – segg Dien Grootmoder, se schull mi ni vergeten un för mi beden!«

Hannes stunn ganz verbaast vör eer un funn keen Woort, de Kopp sack em deep dal, un de Tranen schoten em in de Ogen. Denn lang he gau vör sik dal un mit en beverige Hand lee he eer en lütten bunten Steen in den Schoot, un eer se sik recht besinnen kunn, weer he över'n Wall un störm de Koppel hindal.

Paul, de sik nischirig ümkeken harr, lach luut op. »Wat en dösigen Jung! Wies mal – w'raftig, en lütten bunten Steen! Schall woll en Andenken ween, Maria! Na, denn hest doch wat mitkregen von 't Ilenbecker Feldmark.«

»Still, Paul, föör to!« reep Maren nich eben fründlich, un wenn Paul eren roden Kopp un de füünschen Ogen seen harr, weer em sien Lachen sach in 'n Hals steken bleben.

Hannes leeg nerrn in den Wallgraben un ween luuthals. Toletzt stunn he op un gang na sien Hütt, de he ut Palen, Buschwark, Moß un Soden opbuut harr. Dicht darbi stunn en lütt Borg mit Sloß, Kark, Stall un Schüün, rundümher en Wall mit en depen Graben, Water op 'n Grund. De lütt Borg harr he sik in sien Eensamkeit ut Steen, Holt un Leem opbuut un mit bunte Snickenhüüs, rode Haanpootjen un swarte Wacholderberen smuck maakt. Hier seet Hannes to drömen, dat weer sien Speeltüüch, nüms dörf dat seen un anrögen. Blot as Maria mal in de Neeg na Blomen rümsöch, haal he eer ran un wies eer sien Sloß un harr dar nix gegen, as se noch düt un dat daran verbetern dee. Se lööv dat Sloß un see, dar müch se woll wanen, un he schull eer Koharr warrn un naher eer Kutscher mit blanke Knööp an de Been un Snören an den Hoot. O, dat weer de schönste Sommerdag för Hannes.

Aver nu weer allens ut, Maria wiet weg! Wat schull he nu noch mit dat smucke Sloß! He reet en Paal ut de Hütt un sloog rein in Raas allens in Gruus un Muus, stött den Wall in den Graben, spoleer Sloß un Kark un patt allens toschannen, dat von de ganze Herrlichkeit nix meer to seen weer. Denn kroop he in de Hütt un snucker in beide Hannen.

So dreep em Jochen Haack, de Schütter, de em utlümmel, dat he nich op de Kö paßt harr. »Du mußt den Schaden betalen, de halve Loon is heidi!« reep he em noch to, as he gung. Jochen meen dat so slimm nich, aver he müß em doch en beetjen bang maken, düch em.

Hannes vernüchter sik, keem aver darbi op en verwagen Infall. He harr höört von Jungs, de an de Spitz von 't Battaljoon marscheert un de Trummel slaan doot, in en smucke Uniform, de Feldmütz mit en Kokarr op 'n Kopp.

Dat wull he ok; trummeln kunn he al, dat harr he versöcht op en olen Ketel. He stüür sien Kö op den Weg na Ilenbeck to, denn keer he üm un leep, as joog em de Angst, na de Heiloh rin, de dakig un schummerig vör em leeg.

Aver dat heel he op 'e Duur nich ut, he keem darbi ut 'e Puust, he müß sik en Ogenblick dalsetten. Un nu keem he ok so wiet to Besinnung, dat he daröver nadach, woneem he denn op tostüren schull. He dach an Leutnant Sterlau, de harr oft mit em spaaßt un em sogar aftekent. Nee, nee, denn müß he trüch na Ilenbeck, ok weer em de Leutnant in Grunn toweddern – worüm wüß he nich. He wull Niklaas Kiwitt opsöken, de leeg in Kiel in 't Quarteer un weer bi de smucken Jägers; de heel veel von em, dat wüß he, un waar em hölpen, dat he enerwegens ünnerbröcht waar. He sett sik nu langsamer wedder in Gang un harr bald dat Ilenbecker Feldmark wiet achter sik.

Dat Schicksal harr Hannes wat mit op 'n Weg geben, wat em mennich Minschenhart apen maak: grote blaue truhartige Ogen un en smuck Gesicht. So weer dat ni wunnerbar, dat de Jung Lüüd funn, de em fortholpen, torechtwisen un mitnemen, em ok woll Eten un en Nachtquarteer geben. De Welt weer ut Spoor, all Daag passeer wat Markwürdigs – worüm schull nich ok mal en barfoten Jung na Kiel lopen, üm en Jäger in 't twete Jägerkorps to besöken? Dar weer nix opfallen, un so funn he överall fründliche Gesichter un Bistand. Den drüdden Dag gung Hannes mit flinken Foot in de Stadt Kiel rin un seeg vör sik den Haben mit lütt un grote Scheep, de Maschen von grade un krumme Straten, dat Gewimmel darin von Kinner un ool Lüüd, Soldaten un Fremde, de dar wat seen oder, as Hannes, wat warrn wullen. Em klopp dat Hart, as he sik dörch dat Gewööl wunn, harr aver de Ogen allerwegen, besunners keek he sik de Soldaten scharp an.

Un he harr Glück! Denn as he na de Holstenstraat rinbögen wull, bemött em Niklaas mit Kameraden; de Jung schreeg luut op un hung sik an em.

»Wat Deuvel, Hannes, Du hier? Is doch keen Unglück passeert?«

»Nee, nee!« see de Jung un wisch sik de Ogen.

»Sunnerbar! Du süüst sluukorig ut, Hannes – büst alleen kamen? Laat Dien Blarren, Jung! Wenn dat de Kieler Jungs seet, denn geit Di dat slecht, se kriegt Di bi 'n Kanthaken un stippt Di twintigmal in 'n Haben.«

Niklaas neem em an de Hand un bröch em in sien Quarteer; dar leet he em eerst en deftig Botterbroot un en Glas Melk geben, un denn keem Hannes vör 't Brett.

»Siso, mien Jung, de Tung is smeert – nu mal vör 'n Dag darmit: wat hest Du egentlich op 'n Staken?«

Hannes seeg sik mal scholu na de Soldaten üm un sweeg.

»Versta mi recht, Hannes«, see Niklaas ganz fierlich, »düt is en Kriegsgericht, wi spreekt över Leben un Dood; wenn Du nu ni Hals geben deist, denn warrst Du as en Schinken in 'n Sack steken un warrst bi Regimentsslachter Semmelhak in Rock hangt. Nu rut darmit!«

Dat holp, Hannes vertell allens, blot von Maria sweeg he still.

»Hm, Hannes, dat hest verkeert maakt. Wenn Du glöövst, dat en natt Jaar draut, denn lettst Du dat ruig an Di ran kamen un hollst dat ut. Mien Vader sien Spannremen is gresig, dat is waar, un de Ool tellt in sinen Iver nich un haut darop los, as weer uns' Achtergestell mit Saalledder övertrocken; ok is dat Leed, wat wi darbi singen mööt, ni schöön, Hunnenhulen is garnix dargegen. Un dochen segg ik Di, Du harrst ni weglopen müßt. Du weerst ümmer so 'n goden Koharr – wo hest Du denn de Ogen hatt, as de Kö Di in de Röben gungen?«

Hannes ween, see aver partu nix, soveel Niklaas ok troog.

»Hm, dar blifft en dunkeln Punkt. Ik plegg üm düsse Tiet Hinnerk Raav sinen groten Appelhoff to besöken, sowat warrst Du woll daan hebben. Dat is ok heel nett, mien Söön, aver as ik segg, Du harrst ni weglopen schullt; för wat, höört wat: man nimmt in Geduld sien Jackvoll un singt darto dat ole Leed – naher smeckt de stalen Appeln ganz prächtig. Aver wat nu? Wat schüllt wi mit Di opstellen?«

Hannes vermünner sik un see, dat he geern Trummler warrn wull.

De annern Soldaten lachen luuthals, Niklaas höög sik. »Dar köönt Ji seen, wat en echten Ilenbecker Jung is! Knapp hett he Hansop un Pirock uttrocken, so will he al op Hannemann dal un em verhaun. Komm her, Jung, för den Infall schallst mien ool Feldmütz hebben – is en smucke Kokarr an, kiek!«

De Mütz paß em, as weer se för em utsächt. Hannes waar root bet an den Hals. »Krieg ik ok Soldatentüüch un en Sävel?« froog he ganz luuk.

»Nee, Hannes, noch nich; in den Waffenrock versuupst Du, un en Sävel kriggt man eerst, wenn man sik sülben balberen kann.«

As he seeg, dat Hannes en ganz trurig Gesicht opstell, begöösch he em: »Man ni bang, lütt Hannes, Du bliffst eerstmal bi mi in 't Quarteer, Fräulein Konstanze maakt Di al en Lager torecht.«

»Warr ik denn gar keen Trummler?« froog Hannes benaut.

»Wi hebbt jo keen Trummel, Jung, wo wullt Du hin? Wi laat uns wat blasen. Un blasen kannst Du nich, en Kinnertrumpett is bi den Larm ni to hören. Nee, ik weet veel wat Beters: Du schallst nu ümmer mien Geweer putzen, wat? Un wenn wi utmarscheert na 'n Exeerplatz, denn löppst Du blangbi, süst nipp to un seggst uns naher, wat wi verkeert maakt hebbt. Mit de Tiet wüllt wi denn mal seen, wat wi wider mit Di opstellt.«

Een Dag na'n annern gung hin, un Hannes wüß ümmer noch nich, wat ut em maakt warrn schull. Niklaas wies em wieldeß den Haben un de Scheep, de Generaals un groten Lüüd von de provisorische Regerung, de hooch to Wagen lang de Straat klabastern, de hoge School un den schönen Weg na Düsternbrook. Hannes weer ganz glücklich; Niklaas sien Kameraden vertrocken em, un Fräulein Konstanze pleeg em un köff em nies Tüüch un schöne Krempers; en Hoot wull he ni hebben, sien Soldatenmütz gung em över allens.

Toletzt kreeg Niklaas en paar Daag Uurlaub, un so gung he denn in 'n schöönsten Staat mit Hannes na 'n Baanhoff, see aver nich, wo se hin wullen, dat waar sik finnen, meen he, as de Jung em froog. He löös sik en Militär-Billet, aver to Hannes see he, as se an den Wagen kemen: »Kruup gau ünner de Bank, Jung, aver mucks Di nich, süüst warrst Du rutsmeten!«

Hannes kroop flink as en Rott in den Wagen. »Man hier achter mien Röck!« see en ool dick Minsch mit en blank füürroot Gesicht. »Jäger, Se sett sik sach neffen mi, denn is he borgen, so!« Se stött em mal vertruut mit 'n Ellbagen in de Siet: »Wenn twe sik man enig sünd, kaamt se sach eerlich dörch de Welt!«

»Versteit sik!« lach Niklaas, »un kaamt to Vermögen.«

Dat Kupee weer proppenvoll, blot bi Hannes ünner de Bank weer noch Platz.

»Dar hest en Appel, Jung!« see de Fru, »wüllt Se een mit mi delen, Jäger? een heff ik man meer.«

»Danke!« see Niklaas un reev sik de Back, »ik heff Teenwee.«

»Teenwee – de kureer ik in tein Minuten! Is nix beter för as en warmen Bossen. Leggen Se Eer Schako man mal af, Jäger, un Eer Back hierher, man to!« Se trock de siden Mantill trüch un wies en Bossen as en dennigen Kees.

Dat geev en groot Lachen un Krein.

»Müchen Se woll, Moder. Se hebbt woll lang ni so 'n smucken Soldaat in Arm hatte« reep en jung Bengel, de so 'n beetjen lodderig un verleevt utseeg.

De ole Fru kreeg en Kopp as en kuunschen Haan. »Woför hollst Du mi, Snösel! So 'n Spöök von Minsch as Du will en Moder von söben grote Jungs sowat seggen? In minen Arm hett vör en Stunnstiet eerst en Jäger legen, dat weer mien Söön, weetst dat! Du büst garto utmergelt, Di köönt s' ni bruken – ik harr Di alleen üm Dien Ogen kasseert, dar kickt jo de Schann rut!«

De Lüüd verbeten eer Lachen, un en öllerhaften Mann heel den jungen Bengel trüch, as de opbegeren wull, froog denn aver neger na, ob dat Mittel ok würklich goot weer.

»Dar köönt Se sik op verlaten, gode Herr. Mien Mann un mien Sööns sünd all Slachters, un man schull denken, so 'n Slachter kunn wat an Weedaag verdregen. Aver proste Maaltiet, dar hett 'n Uul seten! Dat is bina lachhaftig to seen, wosaken se sik anstellt, wenn se mal en holle Kuus hebbt; de groten Keerls tiert sik, as wenn se steken warrn schüllt. Un na den Teendokter sünd s' ni hintokrigen, Raat is dar sünst ni för – dat is en wunnerlichen Tostand, denn en Slachter is slimm, wenn he en Kuller kriggt. Do waar mi malins düt Mittel angeben, un ik heff 't versöcht; dat hölpt, dat Teenwee steit, un na en lütt Viertelstunn is 't över. De groten Jungs sünd mi mitto an 'n bloten Bossen – denn dat is egentlich dat Richtige, ik wult 't hier blot ni doon – inslapen«, lach se hartlich op. »Dat weer denn en nette Bescherung! Wenn de Jung wedder ganz kandidel weer, humpel ik mit Weedaag op 'n Puckel – na, wat deit man nich as Moder! Aver dar weet so 'n soren Bengel nix von, de kennt keen Moderleev, de kennt blot – na, ik harr bald wat seggt! – Se hebbt gewiß en gode Moder, Jäger?« froog se Niklaas vertruut.

»De best in 't ganze Kaspel!«

»Nu ja, denn versöken S' dat man mal an minen Bossen, Se schüllt beleben...«

»Nee, nee, lütt Fru«, reep Niklaas half verlegen, as he mark, dat de Lüüd wedder lachen wullen, »ik kann afsluuts keen warm Küssen verdregen, en Tornüster is mi lever. – Also Se hebbt en Söön bi de Jägers? wo heet he?«

»Franz Busch – kennt Se em? He steit bi dat twete Jägerkorps.«

»Jawoll, is en lustigen Soldaat!«

»Dat is he, kost ok en smuck Stück Geld!« lach de Oolsch vergnöögt. »Aver laat em man, he slecht na sinen Vader, de ok nix anbrennen leet un doch en düchtigen Slachtermeister in Altna waarn is.«

De Tog heel hier un dar, Lüüd stegen ut un in – de ool Fru kümmer sik üm nüms anners as üm Niklaas, de eer von 't Soldatenleben vertellen müß.

Dicht vör Wrist lang Niklaas ünner de Bank un weck Hannes, de mit ganz verslapen Ogen to 'n Vörschien keem.

»Donnerwetter, Hannes, Du kannst jowoll in en Rummelpott slapen!« reep Niklaas. »Nu man gau ut 'n Wagen!« He schüdd Madam Busch de Hand un sprung rut.

»Sü mal«, reep de ool Fru em na, »nu warr ik dat eerst wies – Se sünd Oberjäger, wo heet Se denn?«

»Niklaas Kiwitt!«

»Is en lustigen Naam, un Se seet ok so kregel un vergnöögt ut 'e Ogen. Un goot sünd Se darbi, dat heff ik gliek markt. Gröten Se minen Jung, Oberjäger, un hebben Se en Oog op em, dat he ni verdarvt, – ach Gott, Leben un Dood liggt jo nich in uns' Hannen, ik seeg em aver lever op 'n Karkhoff as verdorben. Adüüs, Oberjäger, ik schick bald...« wider höör he nix, denn de Tog gung mit Prusten un Snuben af.

Nu seeg he sik mal na Hannes üm, de noch ümmer de Ogen reev un sik bisterig ümkeek. »Wo sünd wi?« froog Hannes, »is dat Kellnhusen?«

»Jawoll, Hannes, von achtern.«

Hannes fung an to wenen.

»Schaam Di wat!« schull Niklaas, »ünner en Soldatenmütz mutt man sik ni tiren as en ool Wief! Wi wüllt nu na Huus, dat geit mal nich anners. Aver se schüllt Di ni slaan; sü mal, Dien Grootmoder kann dat nich, un minen Vader will ik dat woll verbeden, ik bün nu Oberjäger un heff al en Woort mittospreken.«

Hannes gung denn nu gedüllig neffen em her na Ilenbeck to.

O, de Freud weer groot in de Schosterkaat! Meister Neels faat den ganzen Dag kenen Leisten wedder an, un Mariken püster un smoor un braad un back veel in de Köök rüm, un as se toletzt dat schöne Eten to Disch bröch, kunn se nix meer doon, as eren smucken Jung anseen un lachen ünner Tranen, fragen un vertellen.

Hannes keem würklich mit en blau Oog darvon. Niklaas smeet vondaag en breden Schatten, de den lütten Sünner todeck, so dat man em eerst knapp wies waar. Neels un Niklaas gungen mit em na sien Grootmoder, un ünnerwegens waar em de Bicht verhöört, aver den olen goden Meister wullen de paßlichen Wöör, de bi so 'n Gelegenheit anbröcht sünd, garni recht bifallen. Dat slimmste weer noch, wenn eer anner Lüüd bemöten deen, de ok wat weten wullen. Besunners hart sprung Jochen Haack mit em üm; he stell em vör, dat he woll veertein Daag na Bredenbarg to Lock kamen waar. Un as nu ok noch sien Speel- un Schoolkameraden in en groten Swarm achterher driseln un em allerlei narepen, weer alle Moot weg, so dat sogar de Meister anfung to begöschen.

Sien Grootmoder weer in de acht Daag slowitt waarn. Dat dreep den Jung merrn in 't Hart rin, he full vör eer dal un lee sinen Kopp in eren Schoot un snukker.

Abel harr de langen Daag bi eer seten un seet nu ok dar. »Heft ik ni seggt, Doortjn?« reep se, as de dre in de Döör treden. »Kiwitt, Du kommst mi vör as en smucken Engel mit 'n Schootfell! ik müch Di en Kuß geben!«

»Laat dat na, Abel, Du hest Di ni balbeert!« lach de Schoster.

Abel höög sik. »Jawoll, Neels, dar hest Du recht in! Aver en ool Wief as ik mutt Haar üm de Teen hebben, denn warrt se as en Keerl anseen un kommt nich ünner de Fööt. – Wo is denn de Jung west?«

Niklaas vertell, wat he wüß, lööv Hannes, dat he goot putzt un sik in sien Quarteer goot schickt harr, un denn gungen Vader un Söön wedder af.

»Na, dat is jo all ni so slimm, Doortjn«, meen Abel. »Em is de provisorische Tiet to Kopp stegen, wat sogar ool Lüüd passeren kann. – Komm mal her, Hannes, vertell mi ok mal wat. Segg, hest Du wat von Maria seen un höört?« froog se lies.

De Jung waar överher root. »Ja, se föör mit Paul Struck un Madam den Weg na Ridders to, se wull wedder to Huus, see se.«

»Wider nix?«

»Nee! Kommt se garni wedder?« froog de Jung mit Tögern.

»Weet nich – wullst Du dat geern?« froog se lurig.

Hannes sweeg un seeg vör sik dal.

Abel strakel em mal mit eer knökern Hand över 'n Kopp. »Besöök mi man recht oft, lütt Hannes, ik heff prächtige Appeln, de wüllt wi uns braden in de Asch oder ok in 't Röör, wenn de Winter kommt – wullt Du? Denn snackt wi von lütt Maria, de wi nu verlaren hebbt.«

As Abel gegen Abend weggung, see se to Doortjn. »Weetst ok, worüm de Jung in de Welt lopen is?«

»Ik denk, Jochen Haack hett em garto bang maakt, as sien Aart is.«

»Doorheit, wat schull he woll! Nee, nee, üm Maria, de verdreit jung un ool Lüüd den Kopp.« –

Jochen Haack maak al de twete Runn in Dörp, tuut in sien Nachtwächterhoorn un see de Tiet an, un ümmer noch weer bi Doortjn Holm Licht in de Stuuv. He tipp mal an 't Finster, un as se opseeg, see he: »Dat bün ik, Doortjn – wat will Se nu noch opsitten, de Jong is jo dar?«

Se maak dat Finster apen. »Ja, gottloff! Hannes is wedder dar, Jochen!«

»Denn ga Se doch to Bett, Se hett jo lang noog waakt!«

»Heff ik ok, Jochen; blot mitto an 'n Dag, wenn Abel bi mi weer un mi trösten dee, drusel ik en paar Stunn – de Angst jaagt alle Rau ut Huus.«

»Jawoll, Doortjn – is de Angst denn noch nich över?«

»Dat woll, uns' Herrgott hett s' mi jo afnamen.«

»Nu ja, denn ga Se doch to Bett!«

»Wenn Du dat denn dörchut weten wullt, Jochen, so will ik Di dat seggen.« Se böög sik na em dal un tuschel: »Sü mal, acht Daag un Nachten heff ik unsen Herrgott vör de Döör legen un heff em anbedelt, bet he mi den Jung an de Hand herbröcht hett; de negente Dag un Nacht höört Em dar baben – versteist Du mi? De Freud un de Dank laat mi ni to Rau kamen. Wullt Du mi nu en Gefallen doon, so segg nüms wat darvon un ga för düsse Nacht mien Kaat en beetjen ut 'n Wegen – ik kunn jo de Finstern verhangen, aver ik wull 't ni geern. De Heben is so klaar, un de Steerns seet mi an as Engelsogen; wenn ik na baben kiek, so plinkt se mi to, un mi is denn tomoot, as wenn uns' Herrgott darachter steit un sik mit mi freut. Du glöövst woll sowat nich, aver do mi den Gefallen!«

»Geern, Doortjn, geern!« Darmit gung Jochen rasch af – em weer ganz snaaksch to Sinn.

As he wedder an den Weg keem, keer he sik mal üm: de ool Fru seet wedder vör eer Abendsegenbook un wisch de Ogen. »Tokum Week warrt Swien slacht«, mummel he vör sik, – »de schöönste Mettwust, Doortjn, is för Di!«