Maren/Kapittel Eenuntwintig

Bi Neels Kiwitt in 't Möölnholt treed en Engel in de Döör un maak em de ganze Kaat hell, en Engel in korten beierwandschen Wiverrock, mit grise Haar un in 't schrumpelige Gesicht lütt vergnöögte Kniepogen, en platte Nees un en breden Mund, de ümmer en beetjen apen stunn as en ool versleten Wivertasch. De Döör von de Warksteed kriesch lies op, as wenn se sik verfeer, un Meister un Gesell drein sik verwunnert üm op eren Schosterbock.

»Goden Morgen!«

»Morgen, Stina.« Neels lee den groten Kleistevel, den he graad in Arbeit harr, an 't Siet un keek eer fraagwies an. Wat wull Stuten-Stina frömorgens in sien Warkstell? Plünnkeerl, Bandjuud un Brootwief söchen Mariken oder Trina op, wat wull se von em? He harr eer sünst sach mit en Spaaß torüch stüürt hin na Waanstuuv oder Köök, aver siet de Slacht von Friederic weer em de Spaaß vergaan, Sorg un Graam seten in alle Ecken. To de Angst üm Niklaas keem de Noot mit Mariken; se leeg noch ümmer still to Bett un harr man een Gedanken: de Dood schull kamen un eer afropen.

»Ik heff Di en Breef mitbröcht, Neels«, see Stina un schoov dat Waßdook trüch – se plegg Breven mang de Stuten to leggen, dat geev eer en schönen Ruch, much se denken. »I, wo is he denn? ween mutt he hier, hm hm – he mutt hier ween!« Se pack Franzbroot, Krinthenbollen, Eiermaan, Kringel un Krummbroot to Siet un wies op de Aart de ganze Herrlichkeit. »Dar is 'e! is an de Kant dalgleden, de Racker! Nu, wenn he man wat Godes bringt!«

Se harr bi dat Bücken en ganz roden Kopp kregen. »Oha, will mi man en beetjen dalsetten!« Un nu plöter se los un vergeet darbi ganz, den Korf wedder totomaken. »Wat bringt so 'n Krieg doch för Elend! Güstern sünd fiev Mann von Rendsborg kamen ut 't Lazarett – de Lazaretten sünd dar baben överall proppenvoll, seggt se. Ok den Püttjer David sien Hans weer dar mang, den hebbt s' den rechten Dumen afschaten, un an de Schuller hett he en Streifschuß kregen. Beter sünd se noch ni ganz, se schüllt sik hier... aver Neels, wat hest Du? steit in den Breef wat...«

»Dar steit wat in, ja, Stina! Niklaas – aver ik will man Mariken...« – weg weer he na de anner Stuuv.

»Sta op, Moder, sta op, de Jung leevt un is gesund!« reep he al in de Döör. »En Breef ut Kopenhagen – hier!«

Mariken maak grote angstige Ogen un greep na de Bost, seggen kunn se nix.

»Deern, so höör doch! Di kommt de Schreck jo garnich ut de Knaken rut! Ik segg Di, de Jung is springlebennig un süüt sik Kopenhagen mal an, wo ik tein Weken arbeidt heff. Dat is en Stadt, o, dat is en Stadt! Wat för Slösser un grote schöne Gaarns, wat för Karken! Un denn de Straten un all de lütten smucken Deerns...!

»Kopenhagen? wo kommt he darhin?« froog se flau.

»Över 't Water, över de Oostsee, un op 't Water is he noch...«

»Op 't Water? op de Oostsee?«

»So höör doch ruig to, Mike! De Oostsee süüt nu to Sommertiet eben so fraam ut as Lena Bassen in de Kark, so drömerig, bina verslapen, un so smuck! Ja, in 'n Harvst un to Wintertiden tiert se sik mitto as unklook, as besapen, schüümt un spiggt een in 't Gesicht un sleit mit 'n Foot op 'n Disch.«

»Neels, wat snackst Du? hest Du wat drunken? Vertell doch...«

»Markst wat, Mike? Ik bün rein duun vör Freud! De Jung leevt un is sund un sitt Dronning Marie in 'n Schoot...«

»Wat?«

»Dronning is so veel as Königin. Niklaas sitt heel warm de Königin in 'n Schoot, Mike. Aver man ni bang, se is al wat öllerhaft un sinnig un kooltblödig – swieg still, Mike, still! Ik weet jo, wat Du mi nu all an 'n Kopp smiten müchst. Aver Du deist mi unrecht, denn sü: Dronning Marie is jo keen Fruunsminsch, schallst Du weten, dat is en groot Kriegschipp, al en beetjen oolt un olmig, un darüm liggt dat goot verankert in den Haben von Kopenhagen.«

»Wenn nu aver en Storm kommt, Neels...«

»Denn weegt sik Dronning Marie hin un her un op un dal, un uns' Jung slöppt as en lütt Göör in 'e Dei. Un waakt he op, so is dat Vergnögen groot – en Karussel is garnix dargegen, un darför mutt man noch betalen! Wenn 't garto slimm warrt, den spiggt Niklaas mal de Oostsee in 't Gesicht, denn besinnt se sik un kommt wedder to sik sülben. Un kommt en Dag mit Sünnschien un frische Kööln ut 'e See, denn hett Dien Söön en Herrnleben, itt un drinkt, spazeert op 't Deck un smöökt de fiensten Havannazigarrn un echten Portoriko – Mike, komm op, wi wüllt mal en Fingerpolka danzen!«

»Schaam Di wat, Neels!« schull Mariken. »Kommt de Noot in 't Huus, denn lettst Du de Oren hangen un bisterst rüm, as wenn Du in Slaap ümgeist; un kommt dat Glück, denn resonneerst un zackereerst Du as en Lünn in de Arfen! Du wullt danzen? Schaam Di wat! Op 'e Kneen schullen wi unsen Herrgott...«

»Do dat, do dat för mi mit, lütt Mike!« see he mit en eernst Gesicht. »Sü, sowat kann ik nich, sowat is sach angebaren – ik schaam mi, sowat to doon. Al as Göör neem ik den schöönsten Appel, aan mi veel ümtoseen na de Hand, de mi em geben harr; aver ik beet dar rin, dat dat gnasch, un verputz em mit Hutt un Haar, leet ok geern en annern afbiten, mutt ik seggen. Du büst ümmer en heel artig Kind west, mien lütt Mike«, he strakel eer mal över de Backen, »ümmer fraam, geevst eerst nett de Hand un seest danke, un naher verwaarst Du den Appel en lang, lang Tiet in 't Heu, un wenn he anrött weer, denn eetst Du em op mit Beduren, dat Du dat Anrotte nich eten kunnst un wegsmiten müßt.«

»Ach, Du Kujoon!« reep Mariken mit en half Lachen un sloog em op sien ruge Schosterhand. »Liß mi man den Breef vör, ik heff mien Brill ni hier!«

Un Neels sett sik op de Bettkant un stöker nu los – Niklaas harr as ümmer prachtvoll schreben, aver de Bookstaben legen all op 'e Siet as Halms in 't Koornfeld, de sik in 'n Störtregen dalleggt hebbt. So gung dat langsam. Aver vondaag verloren se de Geduld nich, so 'n Breef kann man ok droppenwies geneten.

Niklaas schreev heel utföörlich över de gruliche Slacht, över de Faart na Kopenhagen un dat dänsche Lumpenpack, dat em un sien Kameraden in de Straten behannelt harr, as weren se Verbrekers, en Röverbann, un över dat lustige Leben an Boord, dat sach mit de Tiet langwilig waar.

Neels weer graad enigermaten to Enn kamen, as lisen de Döör apen maakt waar. »De Breef kost ölben Schülling, Meister, ik haal dat mal af, heff nu keen Tiet meer«, see Stina un plier mit eer lütten vergnöögten Ogen üm de Eck. »Wo geit 't, Mariken, – ok Stuten gefällig? Mi dünkt, Du süst ganz luuk ut – schöne möllnsche Tweback?«

»Komm neger, Stina, un sett Di dal, vondaag warrt ni handelt, hest en Fierdag!«

»Du hest goot snacken, Neels Kiwitt! Ick heff vondaag mien Broot, wenn mien Korf lerrig is. Hest jowoll en heel vergnöögte Post kregen, wat?«

Kiwitt maak de Döör na Köök apen. »Trina, wat kommt hüüt middag op 'n Disch?«

»Beersupp un naher Pannkoken, heff ik dacht.«

»Nee, dat is nix, Deern! Vondaag warrt Meelbüdel mit Rosien kaakt, un vergitt ni dat Stück Speck un en dennige Mettwust!«

»Wat? wat? is en Fierdag? Ach, Meister, hett Niklaas...«

»Hett schreben un is sund as en Fisch in 't Water.«

»Du leve Gott, uns' Jung leevt noch!« reep se, un darbi störrten eer de Tranen ut 'e Ogen. »Un wi hebbt uns so queelt!«

»Un darüm groten Hans, Trina, as dat schreben steit! Weetst noch, as domals de lütt Jung mit Hans-Jochen to Dörp reden weer?«

»Ja ja! o, de Angst üm den Slüngel!« snukker se.

»Aver schaad is 't doch, Trina, dat Du Hans-Jochen domals ni hebben wullst.«

»Ach, de ool Keerl!« Trina schüdd sik ärgerlich.

»He is noch to hebben – schall ik mal lisen vörfölen?«

»Meister, He hollt den Baart! ik will den dummen Snack ni meer hören!« Se waar füürroot un smeet de Döör achter sik to.

»Neels, Du büst as en unbannigen Jung!« schull Mariken. »Du weetst doch, dat se so 'n Brüden ni verdregen kann.«

»Dat versteist Du nich, mien lütt Mike. Wenn ik Trina nu ni dull maak, denn weent se all de Kölen ut, un wi kriegt kenen Meelbüdel mit Rosien. Is bi eer mal de Tappen uttrocken, löppt de ganze Tonn lerrig, un dat duurt lang. – Du bliffst hier un settst Di mit an 'n Disch«, see he to Stina, de mit Mund un Ogen lach un sik för Vergnögen op de magern Kneen sloog. »Üm Dien Stuten man keen Sorg, de sünd verköfft.«

»Na nu?«

»De behool ik.«

»Den ganzen Korf voll?« Se sloog de Hannen över 'n Kopp tosamen. »Nee, sowat leevt nich!«

»Neels, nu hool op mit Dien Narrnkraam, Stina is kumpabel un glöövt dat!« stüür Mariken.

»Soll sie auch, Mariechen Kiwitt! Vondaag behoolt wi Stina un ok eer Stuten, se hett den Breef bröcht.«

»Ja ja, Stina blifft hier, is mi jo ganz recht, aver wat schüllt wi mit all dat leve Broot opstellen?«

»Finnt sik dat Broot, finnt sik ok de Mund, de dat verputzen kann. Uns' Jung kriggt en paar Daler weniger, wenn wi de Nees dalleggt, darför hett he uns de Angst maakt. Un dat Broot? Du steist naher op un maakst eerst en groot Pakeet för de Bolten, denn hebbt wenigstens de Gören en vergnöögte Stunn – vergitt de Botter nich, Mike! Un een Pakeet för de Wraagsch, de sach lang kenen Siropskoken eten hett; en beetjen Leckerwaar för Perseptersch, de unsen Niklaas mennich Appel tosteken hett; en lütt Pakeet för Doortjn Holm, en paar Krinthenbolln för Dierk-Scheper – Ji handelt jo mit Stuten un Bessens...«

»Wat? wokeen seggt dat?«

»Du sülben, mien lütt Rott, Du hest mi dat ünner Tranen all vertellt un Trina hett holpen – ach, so 'n Fruunsminsch holt dicht as en Saatseev...«

»Rut, Neels, rut mit Di! Un ga Du ok, Stina, ik will nu opstaan.«

De beiden schockeln mit Lachen na de Warkstell.

»Siso, Stina, nu eerstmal de Stuten an 't Siet! Un Du«, see Neels to den Gesell, »ga dal na de Moordelen un segg Hannes bescheed, he schall to Middag de Kö na Huus driben – se köönt mal en Namiddag op 'n Stall staan. Ik will Doortjn Holm opsöken, de ool Fru hett as en Moder üm uns sorgt, un mi mal na Paul Struck ümseen.«

Darmit streev he na Dörp to.