Maren/Kapittel Twintig

Und ein Frühling ist im Lande,
Wie die Welt noch keinen sah,
Und es reißen alle Bande,
Und die Freiheit sie ist da!

So sungen de Jungs buten Dörp op Jörn Voß sien Koppel, de an de Kellnhuser Landstraat liggen deit. Se spelen Soldaat, harrn hölten Savels an de Siet, Besen- oder Papierhööt mit Feddern von Haan un Haav un Krei daran, en langen Schacht an de Schuller, as weer 't en Geweer mit en spitz Banjonett, de helle Freud in de Ogen un groten Moot in 't junge Hart. Prächtig morscheren se, vörop Heine Bolten as Tambuur mit en olen Ketel, un blangbi den Buurvaagt sien Bartel mit en lütten Quast ut Peerhaar op 'n Hoot, he weer Hauptmann un heel en stramm Regiment.

»De Friheit, ha ha! de Friheit is in de Pann haut, Ji köönt Ju wat malen!«

»Wat seggt de Keerl? 'keen is dat? Hurra, Jörn Terres is al wedder sprüttenduun!«

Jörn Terres weer en Pracher, de dat ganze Kaspel afsöch as reisen Handwarksburß, ni graad heel willkamen, aver düllt as to Winterdagen Lünn un Krei op de Hoffsteed.

Bald stunn de Swarm op 'n Wall un höög sik daröver, dat Jörn de ganze Straat bruuk un hin un her schoot as en Heek an de Angel.

»Graadut, Jörn, büst jo bi de Footgarr west!«

»Bün ik ok, verdommi! Ik will Ju mal wisen, wo dat maakt warrt. Batteljoon – halt!« Mit genaue Noot kreeg he de Fööt tosamen un stunn as en Licht. »Schultert 's Gewehr!« De dicke Knüppel sloog an de Schuller, dat de ganze Keerl in 't Wackeln keem. »Rechts um!« Perdauz, leeg he lingelang in 't Sand un flöök un schimp op düütsch un dänsch, de Jungs spitakeln, krein un lachen. He wull tohööcht kamen, aver dat glück em nich, ümmer full he wedder üm. Dat weer wat för den losen Swarm, un Jörn kreeg veel to hören.

»Hurra, dar liggt de ganze dänsche Footgarr!«

»Jörn, rechts üm!«

»Richt euch! schultert's Gewehr!«

»Jörn, muß eerst mit de Achterbeen opstaan as en ool Ko!«

»Kann he nich, he is jo en Swien!«

»Help mi op!« stöön Jörn.

»Du liggst dar goot, Jörn, slaap man eerst en Stremel!«

»Oha, he winnt sik as en Aal in de Pann!« lach Heine Bolten.

Bistand müß Jörn hebben, so keem he ni hooch. He kroop op Hannen un Fööt an den Wall ran un wull sik daran rop ampeln, keem ok mit genaue Noot so wiet, dat he den Kopp hooch un den Rüch fast kreeg, aver he much doch fölen, dat vondaag dat Staan un Gaan ut un all weer, he bleev sitten un lee sik trüch as in en Löönstool. De Jungs sprungen von den Wall un stellen sik üm em rüm.

»Wat wüllt Ji hier! Gaat weg! weg!«

»Wo ein Aas ist, sammeln sich die Adler, Jörn«, see Bartel Rolff hoochbenig.

»Denn büst Du dat Aas!« gnurr dat von den Wall her.

De Jungs lachen luuthals: »Nee, dat büst Du!«

»Geevt mi mien Mütz her!«

»Wüllt Di wat mützen, Jörn!«

»Jörn, Dien Stevelsnuten jappt na 'n Wind, büst dörstig?«

»Kiek, dar liggt sien Knüppel ok! Junge, wat en Tuunpaal!«

»Mien Stock, mien Stock! verdommi, her mit minen Stock!«

»Faat wi nich an, Jörn, de is garto smerig!«

»Den hett he den Swienharder stalen, hi hi!« lach Heine Bolten.

»Wat seggst Du, Snösel – stalen? wo heet de Slüngel?«

»Ik bün Heine Bolten, Jörn, wullt Du mi wat?«

Jörn kreeg den Kopp hooch un seeg den Jung mit Ogen an as en stötschen Bull: »Bolten, Heine Bolten – aha, den Wever Bolten, den Kanoneer sien Luusangel von Jung! Tööf, Di will ik Semp op 'n Titt smeren! Ga na Huus, lütt Söön, un vertell Dien Moder, dat de dänsche Footgaar Dinen Vader ok dalslaan hett! Hurra, de ganze sleeswig-holsteensche Rasselbann is in Gruus un Muus haut bi Friederic! Dar rott se in 'n Grund! De dänsche Footgarr hett eer mit 'n Kolben den Bregen inslaan – hurra, de dänsche Footgarr schall leben! So gröölt doch mit!«

De Jungs weren op 'n mal boomstill waarn, blot Heine Bolten schreeg luut op, smeet sien Trummel weg un leep na Huus.

»Dat is ni waar, dat lüggt de Satan!« reep Bartel Rolff. »Haut dat Swien!«

Alle Schachten kemen in Bewegung, un twintig Arms döschen op em dal.

»Holt! wat is hier los!« reep en basche Stimm.

De Swarm stoov ut'nanner, denn dicht achter eer stunn de Buurvaagt, de tofällig von Kellnhusen kamen dee.

»Wat hett dat to bedüden, Bartel?«

»He seggt, uns' Armee is slaan!«

»Ja, un all uns' Soldaten sünd doot un Heine Bolten sien Vader ok«, reep Hans Pahl, »un darbi hett he hurra schregen!«

»Dat hebbt Ji ok daan«, gnurr Jörn.

»Sünd Lögen, luter Lögen, do hebbt wi ni hurra schregen!«

»Marsch, na Huus!« stüür de Buurvaagt un gung sülben af. De Jungs lepen mit flegen Aten un grote Sprüngen na Dörp to.

Jörn wisch sich mit 'n Ärmel dat Bloot von de Back, wo en Slag em häßlich drapen harr, rich sik half op un grööl: »Is en nette Raaß, de Ji Ju dar opbörnt! Aver man still, man still, Ji schüllt noch hulen as 'n Hund!«

De Buurvaagt höör sach ni darna hin, he seeg sik ni meer üm. Bartel, de neffen em her gung, kreeg en roden Kopp: »Schall ik em noch een mit 'n Schach geben?«

»Pfui! laat em, he is besapen!«

»Is dat waar, dat wi bi Friederic slaan sünd?«

»Warrt sach so slimm ni ween – ja, slaan sünd wi«, see de Vader mit en dumpen Toon.

De Jung verloor alle Klöör un de Tranen sleken em lang de Backen.

De Dörpstraat weer voll von Kinner un ool Lüüd, all in Angst un Sorgen, Mund un Ogen voller Fragen un Klagen. Troost funnen se bi eren Buurvaagt nich; de buschigen Ogenbraan weren noch meer tosamen trocken as sünst, un he seeg üm sik, as weer he de ganze Welt gramm; de em frogen, kregen knapp Antwoort.

Al na en paar Daag kreeg Anna Bolten en Breef, överher smerig, de Lack mit 'n Dumen andrückt – en Soldaat ut Bistörp, de ut dat Lazarett in Flensborg keem un för en Tietlang to Huus schickt waar, harr em mitbröcht. As de arm Fru den Breef apen reet, swömm eer bald allens för Ogen. Timm weer fullen, en Granatsplitter harr em de Bost toreten, en Kameraad, de neffen em stunn, schick eer den letzten Gruß un schreev, he wull eer Uur un Tüüch un Geld hinbringen, so bald he kunn. Dat Hartleed weer heel groot in de Weverkaat, un dat ganze Dörp kreeg en Schreck, besunners Öllern un Bruten, de eer Best harrn hergeben müßt in den grulichen Krieg.

Ok Neels Kiwitt un Mariken dachen mit Sorgen an eren Niklaas, de Daag kropen gresig langsam hin, de Nachten wullen keen Enn nemen. Denn keem »dat Blatt« mit en lange lange Reeg Naams, un nu waar söcht un söcht. Gottloff! ünner de Doden weer he nich, un noch en Gottloff, denn ünner de Blesseerten stunn ok ni sien Naam. Aver hier, wat is dat? Oberjäger Nikolaus Kiwitt vermißt. Mariken wull de Aten stillstaan. »Allmächtige Gott, Neels, wat heet dat?«

»Weet nich – vellicht gefangen!« stött Neels rut, as schüdd em dat Fever.

»Oder he liggt...«

»Nee nee, denn stunn dat jo hier.«

»Se hebbt em ni funnen!« schreeg se luut op. »Du grundgode Gott, Dierk see mi doch...« Se verloor de Besinnung, un Neels müß Trina ropen, dat se eer man to Bett kregen. Dar bleev se liggen, krank un mööd, un Dag un Nacht klaag un stöön se em wat vör.

De Zeitung bröch een Hiobspost na de anner, Slag op Slag. Generaal Bonin harr den veerten Deel von sien Truppen verlaren, darto veel Kanonen, Geweren un Munitschoon. Jütland un de Noorn von Sleeswig müssen opgeben warrn, 1600 Mann waarn na Kopenhagen sleept un dar gefangen sett; Preußen maak mit den Dän Waffenstillstand un sprook von Freden; mit lustige Musik un Trummelslag waarn bald de düütschen Bröder na de Elv totrecken, dat Kriegspill schull för düt Jaar ut ween, waar von Fründ un Fiend befalen. Dat lütt Land weer also op sik sülben un op unsen Herrgott anwiest.

Vör en paar Daag legen Stadt un Land noch in 'n schöönsten Sünnschien, de Friheit gang op as en junge Saat, un de Harten waarn buuk von Stolt un Höpen. De Droom weer schön, aver kort. As se opwaken – allens verstaben, un dat seeg ut, as harr de Himmel alle Finstern verhungert, un as lee sik över Huus un Gaarn, över Dörp un Feld en kolen dicken Daak.

Maren weer eben bi Anna Bolten west, as Paul al in de Huusdöör to eer see: »Dien Leutnant is ok anschaten.«

»Mien Leutnant? wokeen is dat?« froog se rasch.

»Leutnant Sterlau – hett en Schuß in de Schuller kregen.«

»Wo is dat Blatt?« froog Maren hastig.

»In de Stuuv – wat best henn dar in?« froog he un tick an en Korf, den se in de Hand droog. Aan Antwoort schoov se em den Korf to un leep mit en raschen Foot na Stuuv.

Paul maak den Deckel apen. »Hm, nix as en Dook – hett woll al wedder wat ut 'n Huus sleept! Is denn doch to dull! Dat mutt un schall en Enn hebben op 'e Stell!« He gung eer na.

Maren weer mit eer Gedanken wiet weg, als Paul vör eer stunn. Se harr sik op 'n Stool smeten un seet nu still dar, de Ogen op een Placken, dat Blatt weer eer von 'n Schoot gleden.

»Na hollst Du Middagslaap mit apen Ogen, oder wat hest?«

Se streek mal mit beide Hannen langsam över 't Gesicht, denn stunn se op. Sterlau weer swaar verwundt, as dar stunn – wat waar ut Maria, wenn he...?

»Feelt Di wat?« froog Paul lurig.

»O nix, mi waar en beetjen flau tomoot.«

»Na, wider nix, dat warrt sik woll wedder geben. Aver segg mi mal, wat weer in düssen Korf? De Dook rükt na rökert Fleesch?«

»Rökert Fleesch?«

»Ja ja, vergitt Dinen Leutnant mal en Ogenblick...«

»Wat schall de Snack, Paul Struck, rut darmit!« reep Maren mit en drang Gesicht.

»O o, mien Deern, man en beetjen Geduld, dat kriggst frö noog von mi to hören, tööf man! Eerst seggst Du mi, wat Du in den Korf hatt hest, höörst Du! Ik will dat weten! Hest Du wedder mal mien Spieskamer plünnert?«

Maren rich sik steil op. » Dien Spieskamer, wat heet dat?«

»Dat heet mien Spieskamer! Hest Du wat hatt un mitbröcht in de Weertschaft? Di höört nix as dat beetjen Plünnkraam, wat Du Di an 'n Liev hangst, un en paar Betten, sünst höört Di keen Strohalm, weetst dat? Wat Du anner Lüüd todregen deist, dat steelst Du mi! Verdori, wat en Schicksal!« flöök Paul un sloog mit de doppelte Fuust op 'n Disch. »Fröer waar ik von fremde Lüüd bestalen, un nu von mien egen Wief! von mien egen Wiefstück, dat ik mi ranköfft heff mit teindusend Mark – is 't ni to 'n Lachen? Teindusend Mark! Wenn mien Oom dat wüß, in 't Sarg waar he sik ümdrein! Ik bün de gröttste Hanswust in 't Kaspel Kellnhusen! Dat is Dien Wark, Du! Du!« He keem eer en Schritt neger. »Un denn mit söten Snack un Fichelkraam mi üm den Baart gaan, falsche Katt! He! he! mutt en ool Beest na 'n Karkhoff fören, dat man ni mit de Füürtang anfaten dee, un denn fremm Lüüd Kinner to Winachten utstüren, un denn dat schöne Spannwark, dat schöne Spannwark! Un in jede Hand, de sik apen deit, drückst Du wat rin un wenn 't en Slüngel von Koharr is, Du stickst em heemlich wat to! Allens singt Dien Loff, allens löppt di na, Buurvaagt un Schoolmeister, Leutnant un Burß, allens, as weerst en ool Teef! Ja, gluup mi man an, Du Botterhex!« He pack eer an de Schuller un schüdd eer mit krallige Hand. »An de Oren müßt Du wat hebben, Du Spitzboov, Du...«

Wider keem he nich, denn Maren sloog em mit en forschen Slag de Hand weg un seeg em mit en paar Ogen an, dat he trüchhopp – seggen dee se nix. Se greep in de Tasch un smeet em dat Slötelbund vör de Fööt, denn gung se dribens ut de Döör, de se achter sik tosloog.

Paul gluup eer na un störrt denn achterher, full aver lingelang hin, sien Foot patt tofällig op dat Slötelbund un gleed ut. He sloog hart mit 'n Kopp op 'n Döörleden un bleev en Ogenblick liggen, half benüsselt von den Fall. Denn stunn he op un sunn. Wat weer dat? wat harr he egentlich seggt? wat harr he daan? He neem dat Slötelbund op un beseeg dat, as harr he dat to 'n eersten Maal in de Hand. Dat harr se em vör de Fööt smeten – wat schull dat heten? wull se sik gegen em opsetten? oder wull se weglopen as en unnasch Göör, dat bang is vör en natt Jaar? He wull eer! Dat weer schöön, wenn sien Fru ok noch opsternaatsch warrn wull! Prull holen schull se, un wenn he eer ok anbinnen un mit de Pietsch...! He störrt ut de Döör un harr bina Cillja ümlopen, de baben an de Deel stunn mit en Ammer in de Hand, se harr eben de Kalver börnt.

»Wat luurst Du hier rüm! Wo is de Fru?« Paul seeg gralich ut, Haar flusig, dat Witt in 't Oog blödig un dat Gesicht överher rootbruun.

Cillja kreeg en groten Schreck. »Madam is na Köök gaan«, stamer se.

Paul stölter na Köök: »Maren!« Keen Antwoort. He gung mit lange Schritten na 'n Gaarn un gluup in alle Ecken, gung na 't Backhuus un de Schüün, vör 't Huus un reep – nix, Maren weer narms. He leep wedder trüch na Köök un dreep dar Cillja, de en Ketel to Füür sett.

»Wat deist dar?«

»Uns' Fru hett mi seggt, ik schull de Grütt to Füür setten för de Lüüd.«

»Woneer? eben?«

»Nee, eerst al.«

»Aver van Deuvel, wo is se bleben – Du mußt dat weten!« Paul reet de Spieskamerdöör apen.

»Ik weer nerrn bi de Kalver, do seeg ik man, dat se hierher gung, wider weet ik nix.«

»Dat is ni waar!« brüll he eer an un keem en Schritt neger. »Du speelst mit eer ünner een Deek, dat doot Ji alltosamen! Rut mit de Waarheit!«

»Ganz gewiß, ik weet dat nich!« reep Cillja un greep in eer Angst na de Füürtang, »wat schull ik darüm legen?«

Paul besunn sik un gung af. »Will naseen, aver nimm Di in acht, wenn Du mi wat wies maakt hest!«

All sien Söken holp em nix: dat waar Abend un Nacht, un Maren weer un bleev weg.

De Lüüd schulen Paul unseker un scholu an un weren so still, as stunn en Doden in Huus. As se wat eten harrn, reep Paul den Daglöner Kasper Knees, de den Grootknecht Klaas Lamack vertreden müß, rin na Stuuv un froog em, ob he oder de Knechten un Deerns wat höört harrn von Maren, ob eer nüms seen harr.

»Ik weet dar nix von«, knarr Kasper mit en harden Toon. »Lüüd, de uns bemött sünd, hebbt nix seggt, warrt also woll nix weten.«

»Denn höör Di mal üm in Dörp, wo se woll ween mag – hier in Huus is se nich«, see Paul en beetjen benaut.

»Bün mööd von de Arbeit, Paul Struck, mag mi ok ni geern twischen Mann un Fru mischen, un wenn Du uns' Madam slaan hest...«

»Ik schall eer slaan hebben? Dat is ni waar, dat sünd Lögen! Wokeen seggt dat?«

»Nüms, aver Dien Lüüd meent dat. Un wenn dat waar is un uns' Fru kommt ni wedder, denn loopt Di de Lüüd ut Huus rut, un ik ga denn ok sach – to de Heuaarn graad keen nette Utsichten, Paul Struck. Go' Nacht!«

»So tööv doch, Kasper! Dat is jo ni waar, un wenn Cillja...«

»Cillja hett blot den Larm höört«, see Kasper.

»Ja ja, dat wull woll Larm geben! Ik full över 't Slötelbund un sloog mit 'n Kopp gegen de Döör un op den Leden – kannst noch de Buul seen, mien Steern is sach bruun un blau. Glöövst Du denn ok, dat ik Maren slaan heff?«

»Ik weet dar nix von, aver ut dove Nööt gung uns' Fru sach ni weg.«

»Ik heff eer utschullen, ja utschullen heff ik eer, slaan nich, dat 's ni waar!«

»Na, mi geit 't nix an, se is Dien Fru. Aver kommt se ni wedder, denn löppt allens weg, ik kann dar nix bi doon un will man gaan.«

Un he gung, Paul höör sinen dumpen Schritt bet an de Kökendöör, denn waar de ok tomaakt. He stunn noch op den sülvigen Placken un weeg den Kopp in beide Hannen. De wütige Raas weer lang sackt, un wenn Maren nu in de Döör kamen weer, harr he eer geern en goot Woort geben, ach garto geern! Aver Maren weer ni to finnen, un von sülben keem se ni wedder, gewiß nich. Em weer bang tomoot. Dat Gespenst, wat he al kamen seen harr, stell Kasper soeben dicht vör em hin. Fröer harr he in sien unkloken Schuurn ok veel dumm Tüüch maakt. Denn harr he sik woll in sien Geldkamer inslaten, dar harr he Troost funnen. Wat he in Dullheit tweislaan harr, dat kunn he allenfalls betalen. Dat dee jo wee, aver de Verlegenheit weer ut 'e Welt. Dütmal stunn de Saak anners, ganz anners. So lang Maren em to Siet stunn, fööl he sik so seker, so wiß, as en Mann, de ni bang is, – wat kunn em passeren? Eer hellen Ogen waarn allens wies, se wüß ümmer Raat, un wenn en Saak noch so vertünnelt weer, se funn den Faden un bröch in 't Spelen allens to Schick. Nu se sien Hand loslaten harr, stunn he bisterig un gottverlaten dar – dat fööl he: keem Maren ni wedder, denn weer he klaar, denn kunn he man Huus un Hoff verlopen un verkopen, he alleen kunn keen Buur meer spelen. Un he harr dat doch fröer daan, ganz alleen un mit Profiet – wat harr Maren in de korte Tiet mit em opstellt un ut em maakt? Oder keem dat von den Fall, dat he sik rein dummerig un mootlos un laam slaan vörkeem? Un morgen waarn sien Lüüd vör em hintreden un em frech fragen: wo is uns' Fru un wat hest Du eer daan? Se waarn em den Deenst opseggen un mit Schimpen un Flöken de Döör achter sik toslaan. Un de Lüüd in Dörp waarn lachen un spitakeln, keen Minsch waar sik üm em wider kümmern – wokeen schull de Kö melken, de Peer fodern? un nu de Heuaarn...! De Kopp waar em hitt un dump un dick, as wull he springen, de Aten gung em drang, as wull em wat den Hals afsnören. He wank na 't Finster un stött dat apen, denn maak he Licht – em waar grulich in sien egen Stuuv.

He smeet sik mit Stönen in den breden Löönstool achter 'n Disch. Hier harr he Abend vör Abend seten un harr mit Maren klöönt, o dat weren schöne Stunnen! He schuul röver na de anner Siet von den Disch. Dar plegg se to sitten mit eer Neitüüch oder mit eer Weertschaftsbook. Denn se schreev allens an, wat se in de Huushooln an baar Geld inneem un utgeev, Melk un Botter, Broot, Speck un Fleesch, wat maakt waar un bruukt un versleten, den Pries för Koorn, Appeln un Beern, för Vee un allens, wat verköfft waar. He seeg dat Book man wietlöftig mal an, heel von so 'n Schriveri överhaupt ni veel, aver Maren harr eer Vergnögen daran un wüß allens in de Weertschaft bet op 'n Tüttel. Vondaag harr se sach nich anschreben, de Stool weer lerrig bleben – oder schull se doch? He keem stiefbenig tohööcht un neem dat Book, dat över de Döör op en Boort leeg, un studeer en Tietlang darin. »Sü, den Fisch hett se ok anschreben – dre Schülling, hm!« mummel he. »Richtig, dat weer Dönnerdag, verleden Week. Ik weer so glücklich, wat weert 't en herrlichen Dag! Mi weer tomoot, as weer ik mal wedder Kind, un de ganze Welt lach mi an. Do müß mi Elsbe Suhr bemöten, de ool falsche Katt! de Satan! Eerst streek se mi Honnig üm den Baart, un denn gung dat los, man ümmer op Maren dal! Allens harr se opsammelt, sogar de dre Schülling för den Fisch un dat Botterbroot allens reek se mi mit eer knökerige Stimm vör! Un as se mi den Kopp hitt maakt harr, do keem se mit den Leutnant, mit Hinnerk Pahl un mit den Buurvaagt – as wenn Maren en ool Teef weer, de ümmer en Tümp Hunnen achter sik hett!« He greep sik mit beide Hannen in de Haar. »Un ik höör dat gemeen Minsch an un sloog eer nich alle Teen in 't lose Muul rin! Ik neem eer de stinkigen Lögen mit Dank af un droog eer mit na Huus! Se sülben hett sik in eer jungen Jaren mit Lena Lopen un Konsorten nett rümdreben un mit junge Bengels rümrangelt! Un von so 'n olen Rand leet ik mi sowat seggen von mien Fru, mien stolte Fru! Oh! Wat maak se vör Ogen, as ik eer vörsmeet... hu!« He sloog de Hannen vör 't Gesicht.

»Paul! Paul!« reep en halflude Stimm ünner 't Finster.

»Nu is se weg! Nu is allens ut!« He stöön luut. »So lang ik Buur speel, bün ik ni so glücklich west as mit Maren! Mutt so 'n Beest, so 'n Satan kamen un mi unklook maken! Maren is weg, bald is mien Huus ganz lerrig, ganz lerrig, un ik sülben bün de Bessen, de allens rutfeegt hett. Bün de Bessen in de Hand von en ool knökern Wief, ha ha ha!« He lach luut un sprung op.

»Paul Struck, so höör doch!«

Paul waar opmarksam un gluup na dat apen Finster.

»Büst Du alleen?«

Ja, dat weer en Fruunsstimm, schull dat...? »Maren, Maren, o büst Du dar? Tööf, ik will Di inlaten!«

»So dröön doch nich, Paul Struck! Ik bün dat jo, Elsbe Suhr! Ik seeg noch Licht bi Di un wull mal seen...«

»Büst Du dat, Satan!« brüll Paul, un denn keem en Toon, as wenn em wat de Keel afsnöör. Mit en Satz weer he op de Finsterbank un sprung dal na 'n Gaarn.

Elsbe kreeg en Gruun un leep ut beide Töffeln. Un nu gung en wilde Jagd an dörch den Gaarn na de Poort, lang den Footstieg na eer Kaat to. Elsbe vergeet eer arg Been, se leep üm eer Leben, un vellicht harr se dat Stück haalt, harr de Döör tofaten kregen un achter sik slaten, wenn se nich in eer Angst afböögt weer na den Buurknüll. Hier in 't dröge weke Sand keem Paul eer kort op de Hacken, se schreeg en paarmal luut üm Hölp, aver denn dreep eer en harden Slag achter in de Nack, dat se koppeister in 't Sand schoot. Paul störrt över eer hin un keem ok to Fall, weer aver gliek wedder to Been. He drei sik rasch na Elsbe üm un wull nu op eer dal: »Dat is Dien Dood, Du Aas!« schüüm he.

In düssen Ogenblick greep em en isern Hand achter in den Kragen un heel em trüch. »Wat, wat is hier los! stopp, stopp!« Paul sloog wütig üm sik un smeet sik hin un her, aver de Hand leet ni los un trock so scharp an, dat em de Puust utgung, denn kreeg he op 'n mal en harden Stoot in 'n Rüch un leeg an de Eer, de Hannen waarn em fastholen.

»Laat mi los!« grüns he un ampel mit de Been as en Fisch mit 'n Steert wenn de Angel em in 't Sand smeten hett.

»Wat, dat büst Du, Paul Struck?« reep de Nachtwächter, leet aver ni loos. »So komm doch to Vernunft! Du büst jo as en unkloken Bull!«

Wieldeß harr Elsbe Suhr sik wedder oprappelt un humpel darvon; se stöön un jammer un see eenmal över 't anner: »O gresig, is jo gresig!«

»Maak man, dat Du to Lock kommst!« reep Jochen eer to. »Wo is 't, Paul, wollt Du Freden holen?«

»Du harrst mi man laten schullt!« stött Paul rut, »ik harr dat Beest koolt maakt!«

»Heff ik mi dacht, un darum hool ik Di graad fast. Wokeen weer dat denn? na de Stimm to reken, weer 't ni Dien Fru?«

»Mien Fru? ik sla mien Fru nich, dat is ni waar!« He wull sik wedder los wrucken.

»Man sinnig, man sinnig, dat glööv ik jo ok nich. Aver wokeen weer 't denn?«

»Elsbe Suhr, de Satan!«

»Elsbe Suhr! – ik meen, dat weer Dien best Fründin!«

»Best Fründin – dat Wiefstück? de ool Rand?« stött Paul rut.

»Nu, wat schall man denken«, gnurr Jochen, »wenn Du dar ümmer ut un in löppst, güstern eerst heff ik Di dar rutkamen seen. Aver nu komm hooch, Elsbe hett sik verkrapen, un Du büst jo woll wedder bi Di sülben. Geist Du na Dien Huus, ik ga mit lang.« Se stüren langsam na Paul sien Hoffsteed to.

»Du harrst mi den Arm ni trüchholen schullt, Jochen«, gnurr Paul gnatterig.

»Denn seetst Du morgen in 't Kaschott un harrst en Moord op 't Geweten – wat hett Elsbe Di denn daan?«

»Se is schuld an mien ganz Unglück! Eerst söch se mi op in 't Feld, denn lock se mi in eer Kaat, ik schull doch mal eer Papiren un Geldsaken naseen, ik verstunn jo sowat, smeichel de ool Katt. Darüm heff ik dar in de letzten Daag oft seten. Un wat wull se? Mi ophissen gegen mien Fru, mien Maren! Un eer Swestern holpen na, holpen na – o, ik müß woll unklook warrn, woll den Kuller krigen! Kommt de Deuvel mi wedder ünner Ogen...«

»Still, still, Paul Struck! Segg mi lever, wat is dat mit Dien Fru? is se wedder dar?«

»Weg, Maren is weg!« mummel he un haal mal hooch Aten.

»Dat glööv ik nich, Paul Struck. Sü mal, wenn se lang de Dörpstraat gaan weer, so müß eer doch jemand seen hebben. In de Heid warrt se ni rinlopen ween, oder gar nerrn dal in 't Moor.«

»Wer weet!« meen Paul benaut.

»Worüm? dat deit blot en Minsch, de den Kopp verlüst, un sowat passeert Dien Fru nich – Narrnkraam! Ik segg Di, se is noch hier in Dörp, vellicht in Dien egen Huus.«

»Meenst dar Jochen, meenst du? Ik heff sünst scharp naseen«, sett he bedenklich hinto.

»Du hest söcht mit 'n hitten Kopp, denn finnt man nix. Legg Di eerst mal op 't Oor un slaap en Stremel, Paul, morgen finnt sik uns' Madam wedder an.« He wull gaan.

Paul heel em trüch. »Wullt Du ni bi mi bliben? Nu Maren weg is...«

»Nee, Paul, dat kann ik nich. De Buurvaagt waar mi schöön utlüchten, wenn ik de Stunnen nich ansegg. Un siet de Slacht von Friederic is em ni to truun, he slöppt nich un wankt mitto nachts in Dörp rüm. Ga man rin, na en lütt Stunn bün ik al wedder dar.«

Jochen stött in 't Hoorn un gung traag sinen gang: Klock hett twölf slaan, twölf is de Klock!

Bi Elsbe Suhr eer Kaat luur he lang in 't Finster. To seen weer nix, aver binnen klaag wat, un achterher krein Wiverstimmen, verstaan kunn he nix.

Düster weer 't nich – nu weren de hellen Nachten. Keen Maanschien, aver de Heben grimmel un wimmel von Steerns, en lisen, luwarmen Lufttog gung dörch de verslapen Büsch un Bööm. Dat Dörp leeg deep in Droom, de Hunnen, de bi den Larm luut waarn weren, harrn sik wedder begeben. Bloot bi Paul sien Huus seeg Jochen af un to Licht, denn hier, denn dar, ok woll buten in Gaarn, bi Schüün un Backhuus. He steil sik op de Luur un seeg nu Paul mit en Licht rümsöken un höör ümmer wedder lies ropen: Maren! Maren! büst Du hier? komm, mien lütt Maren!

»Hm, de söcht in Sorgen wedder, wat he in de Raas wegsmeten hett«, mummel he, leet em aver still tofreden.