Mężczyzna

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Zofia Nałkowska
Tytuł	Mężczyzna
Pochodzenie	Charaktery
Data wydania	1922
Wydawnictwo	Towarzystwo Wydawnicze »Ignis«
Druk	Drukarnia Narodowa w Krakowie
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały zbiór
Indeks stron

[ 11 ]

MĘŻCZYZNA. Do loży weszła powoli Ewa ze swą młodą i sympatyczną kuzynką. W głębi usiadł mąż obu, pan spokojny i mało czego ciekawy.

Loża natychmiast pociągnęła ku sobie wszystkich oczy. Ewa — to piękność głośna, o źrenicach, jak oksydowane srebro, o wielkich rzęsach żałobnych, o gęstwie włosów, dźwiganych na głowie monarszej, o linji ust, zastygłej w wyraz dumy i woli. Klejnoty, ubiór i cnota czynią ją nieporównaną i jedyną.

Kobiety poprostu nie mogły zrozumieć, patrząc. Skandal powszechnie był znany i obudzał zgorszenie. Wiadomo że piękna pani jest nieszczęśliwa, że uboga przygarnięta kuzynka odebrała jej męża, serce i łoże.

Siedziała trochę w tyle, w cieniu jej piękności. Wątła, drobna jej postać znikała w czerni skromnej sukienki. Miała twarz małą, oczy [ 12 ]jasne, wąskie, jakby nieco zapuchnięte, i nazbyt pełne, blade usteczka. Włosy jasne, w lokach naturalnych nieumiejętnie upięte, wyraz twarzy dobrotliwy i zasmucony.

— Nie, doprawdy, powiedzcie, co wy wszyscy w niej widzicie, — mówiła jedna pani w krzesłach, zaplatając na kolanach dłonie. — Przecież ona nawet nie jest ładna, ona nawet nie jest przystojna. To jest zupełnie nic przy tamtej.

— Tak, niewątpliwie, — odrzekł powoli jeden z panów. I długo patrzył ku loży, milcząc.

— Ale po niej widać, — powiedział drugi, — że jest taka trochę bezradna, że ona koniecznie musi mieć opiekę, że nie umiałaby się obejść bez mężczyzny.