Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Veertens: Schipp in Sicht!

Pieter Dekker weur to Hus. He seet in de Kök un speel Schoster. Sien Süster harr negen lebennige Kinner un de kunnen bannig mit Sohlen un Hacken klor warrn.

»Hau jem man ornlich Isen unner, Pieter,« reep Hein, as he in de Dör keem. »Menn ok.« »Morgen? Hein Godenwind – un Jan Dübel? What can I do for you?« freug de Schoster un leg den Homer hin.

»Jä, Pieter, wi wulln mol mit di pratern.«

Pieter reep sien Süster: »Geske, mag dor woll noch een Köppen Koffi sien for de beiden Heeren?«

»Lot man,« sä Hein, »wi hefft all drunken.« De Hollandsfroo reep ober, se skull den Koffi mooi maken, un se bunn sik een reinen Ploten vor un mohl brennten Roggen.

»Ji komt woll wegen bat Cheld?« freug Pieter. – »Jo, mien Jung, wi wulln mol heurn, ob de Fracht opstunns wat afsmiett.« Pieter klopp deftig op dat Ledder rum un sä, he wör keen Schipper mehr, he wör Arbeitsmann worden un arbei op Kohwarder bi de Schauerlüd. Mit sien Jalk harr he nix mehr holn kunnt: siete Frachten un de noch nich mol to kriegen un keen Lüd to holln. He harr sien Schipp oplecht un wullt liggen loten.

In Hein Godenwind sien Kopp steegen de Seils von sülbst an de Masten op, as he dat heur, un de Stürmann weur ok all unruhig worden un leep von een Eck in de anner, as een Heen, de een Ei leggen will un keen Nest finnen kann.

»Hein, du kriegst tweedusen Mark von mi: dat de een Hamborger Schauermann nich boben ut de Tasch kiekt, kannst di woll denken. Ober wenn ik de Jalk verkofft heff, kriegst du dien Geld. Wenn dat man nich so swor wör! In den Köhlbrand liggt foftig Jalken, de op de Städ for een poor Groschen to käupen sünd.«

Do kunn Hein dat nich mehr utholln. He stunn op, greep den Hollanner vor de Bost an, schüddel em un sä: »Wullt du nu bald still swiegen, du verdammte Hollandsmann, un mi seggen, wat du for de Jalk hebben wullt?« »Seilscheep hefft keen Pries mehr,« sä Pieter, »wenn ik tweedusen Mark for Neerlands Flag krieg, bün ik god tofreeden. Ober bat gifft mi keen.«

Do reep Hein, de all lang op de Jalk stunn un all achter Borkum klüs: »Ik nehm de Jalk for de Tweedusen, de ik von di krieg, Pieter! Her dien Lameng! Stürmann, slog dorch: afmokt!« –

»Un wenn du mi nich mitnimmst, Hein, denn scheet ik di dot,« sä Barbarossa un gung op em los, as de Bull op de Koh.

»Hein,« sä Pieter bedächtig, »wenn du dat Schipp for de Schuld nimmst, denn deist du mi een groten Gefalln. Ik bün dormit inverstohn! Du büs Admirol un weest in Hamborg beter Bescheed as ik in Rotterdam, du kannst ok beter snacken as ik: du kannst de Jalk eher verkäupen as ik. Dat Schipp is noch nich slecht!«

»Ik warr den Deubel don un de Jalk verkäupen,« sä Hein, »ik beholl ehr un goh dor morgen all mit no See; wo licht se?« »To Dübelsbrügg in de Bek.« »Seils, Boot, Sweert?« »Jo, jo, jo!« »Seefast?« »Ik bün dor vorrig Johr noch mit no Belfast röber west.« »Versekert?« »Ne, dat nich mehr, Hein, den Kompakt kunn ik nich mehr berappen, un do hefft se mi streeken!« »Na, dat mutt ik denn sehn, Pieter! Also ik nehm de Jalk as se dor licht! Hüt Nomiddag goh ik dol un bekieks. Geihst du mit, Pieter?« »Ne,« sä de Hollanner, »ik will dat Schipp nich wedder sehn, der seet jo doch keen Glück in. Ik geef di de Slötels un de Popiern mit; denn sünd wi mit eenmol klor.« He soch den Krom her. Hein un sien Stürmann drunken bideß den Kaffe, den Geske jem inschenkt harr. Hein sä, heuflich as son spoonschen Grande: »Droff een olen Fohrnsmann di een scheunen Fleederbusch spendiern», Geske?« Un as de Froo lach, geef he ehr een poor feine Tellgens af.