Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Foftens: Consulado general de Mosquito

As Hein Godenwind wedder buten weur, fung he an, halflut vor sik hintofleuten. »Feuhr di doch nich op as son Brit,« gnurr Barbarossa. »Denn kann ik ok jo singen,« sä Hein un kreeg dat Leed von Kloos Kniphof bi den Wickel ... »veer Kraffeln, twee Bojers, so goht wi no See, hefft Ostwind un brukt nich to krüzen. Neewark licht in Luv, Helgoland licht in Lee ... Stürmann, wi sünd borgen! Eerstmol kann de Viez uns nu in den Moonschien bemeuten: wi packt unsen Krom eenfach in uns Schipp un kniept mit Anna Susanna ut. Denn sport wi Miete: wi blieft eenfach op bat Schipp wohnen. Un denn komt wi mol wedder no See hen. Un toletzt, Stürmann, toletzt seilt wi no Moskitonien röber un holt mien Geld mit Huroh! Nu hett dat all mit eenmol Been kreegen, gottsverdori, nu sallt een Leben warrn!«

»Jo,jo, lach de Stürmann, »nu sett ik mien Seils ok noch mol wedder op! Bloß raf vont Land, Hein, bloß wedder opt Woter, dat ik de Minschen nich mehr antokieken bruk! Un wennt nich anners geiht, Hein, denn speelt wi Störtebeker!«

Hein beug af: »Stürmann, ik will noch mol eben no dat Generolkonsulot rop un dor mol fix in de Botter haun! Stürmann, nimm de Schulln un hol den Seilmoker af un goh mit em no Hus un segg Anna Susanna, se sull de Schulln fein kroß broden; ik keem noher.«

»Allright,« sä Barbarossa.

De Admirol pett sik alleen no de Reeperbohn rop, gung den Holstenwall lang, schech öber de Lombardsbrügg un leet sik erst ut de Fohrt lopen, as he op den Klockengeeterwall vor de Schrieberee von Breckwoldt und sien Söhn stunn. Öber de Dör hung dat golle Wopen von Moskitonien un dorunner stunn: Consulado general de Mosquito en Hamburgo. Hein keek no dat Schild rop un sä: »Ji sulln man leeber jon olen Admirol betohln, as hier mit Gold rumprohln.«

De grote Schrieberee weur meist ganz leddig, dat weur jo Sünndag un all de Beukervullschriebers weurn utflogen. In de Mitt seet een lütt Schriefmoschinisten-Deern, de Pablo Lopez sik herbestellt harr, un vorn harr Pablo Lopez sik sülbst molerisch hinwippt.

Pablo Lopez weur een jungen Moskiter, de Söhn von een Minister, de in Hamborg de Kopmannschopp lehrn sull. He weur obern Luftkutscher un lehr sik leeber bat Schuldenmoken un Nachtsopblieben un Deernsnohusbringen. De Schriefmoschinistin harr he ok bloß komen loten, wil he gern mit ehr anbanneln wull; so ilige Soken legen gornich vor. Se wull ober nix von em weten un keek mit verlangen Ogen mol no de Klock un mol no buten.

Pablo Lopez jump op, as son Springkerl, as he den Admirol seh, den Oso marino, as hä em sünst heeten dä. Nu weur he ober so fründlich, as wenn Hein de Middelpunkt von de Welt wör. Morgen, morgen, Herr Admirol un Herr Admirol: so gung em de Tung. Wat he denn bringen wull?

»Ik will wat holn,« gröhl Hein, de den gesniegelten Kerl nich utstohn kunn, »mien Geld will ik holn! Is de Ol all hier?«

»Ne, de kummt ok woll nich, is jo Sünndag. Wat sall ik em bestelln?« »Nix,« sä Hein argerlich un sett sik dol, »ik will hier op em teuben: he hett mi secht, dat he gegen Elben jümmer mol vorkeek.«

»Ji könt mi dat gern seggen, Herr Admirol: ik weet allens.« »So, so, na, denn segg mol, Paul, wat is eigentlich mit uns teure Heimat los, mit Moskitonien? Is dat in de See sackt? Oder hefft se sik dor nu alltohop dothaut? Worum krieg ik mien Geld nich mehr?«

»Versteh ik ok nich,« sä de Moskiter un mok een bedreuft Gesicht, »wi hefft all mehrmol kobelt un schreeben, ober wi kriegt keen Antword. Ik gläuf meist, de Kassen sünd leddig.«

»Leddig stohlen, wullt du seggen,« reep Hein dortwüschen.

... »dat wöllt se woll nich gern togeben un dorum schrieft se nich. Ik will ober gliek hüt morgen noch mol schrieben loten un will ok mol an Papa schrieben, dat he sik der mol um quält. Goht getrost no Hus, Herr Admirol: dat Generolkonsulot deiht, wat dat don kann.«

»Och du gerechter Kaffetrechter,« reep Hein, »dat is to marken! Dree Johr deit dat Generolkonsulot all, wat dat don kann, ik heff ober noch keen Centavo to sehn kreegen.«

»Ik will den Breef gliek dikteern,« sä Pablo Lopez un geef Hein de Hand: »Adjüst solang, Herr Admirol, hellt jo munter!«

»Ik blief noch hier,« sä Hein, »ik teuf, bet de Ol kummt.« Dormit stell he sik vor de grote Landkort von Middelameriko hen, de an de Wand hung, un rüsch dor mit den Finger op un dol. »Paul, hier bi San Miguel heff ik dien Vadder dat Leben rett: twee Stunnen loter un he harr dotschoten worden.«

»Keen hett dat denn hier all wedder mit Dotscheeten? Notürlich de Admirol!« Hein dreih si. um. De beiden Breckwoldts weurn dor: Viet de Vadder un Viet de Söhn; seine Hamborger Koplüd mit Spinten op den Kopp un Gloseehanschen an.

»Morgen, Herr Generalkonsul!«

»Morgen, Herr Admirol!«

»All so freuh opstohn, Viet?« »It wunner mi öber di, Hein, ik dach, du bleefst den ganzen Sünndag in de Puk liggen!« »Ik kann vor Hunger nich mehr in Slop komen, Viet!«

De Generolkonsul lach, un de Dree gungen in de Achterdönß rin, op hochdütsch Privatkontor heeten. Um den Ministersöhn quäl sik erstmol keeneen mehr.

»Sett di dol, Hein! Wullt een Havanno mitsmeuken?«

»Ne, lot man, Viet, ik hegg noch een frischen Petum achter de Kusen.«

» Petum optimum subter solem«, sä de junge Breckwoldt un lach. He weur een lustigen Mann un seh brun un gesund ut as een Fohrnsmann. He harr een Jacht op de Alster un leeg de halben Dog opt Woter. »Wo geiht, Herr Admirol?«

»Slecht, Herr Breckwoldt: jo, slecht, Viet.«

»Du lachst ober doch noch dorbi.«

»Wennk mol nich mehr lach, bünk dot,« sä Hein, »ober slecht geiht mi dat doch. Dree Iohr keen Pangschon mehr, dat is to mutsch! Wat is dor eegentlich los, Viet? Leef ik Moskitonien to lang, un wöllt se mi nu verhungern loten, oder wat hefft se in de Lur? Viet, du büs in de Borgerschoop, kannst du dat Senatorium dor nich mal op bieten loten?«

Viet Breckwoldt drück op den Knop: »Eben mol Lopez frogen. Weest du, Hein, um dat Konsulot quäl ik mi nich veel, dat kann Lopez ganz god alleen klor moken. Mi is dat genog, wenn ik dat Schild boben de Dör heff un mol een fein Eten mitmoken kann, dat anner geiht mi nix an. Mien Söhn un ik verkonsuleert leeber den Kaffe un den Kakao, dat mokt sik beter betohlt! Herr Lopez, wat is dat eegentlich mit den Herrn Admirol sien Pangschon?« »Is noch keen Scheck komen, Herr Generolkonsul!« »Breckwoldt heet ik! Wo geiht dat to?« »Kann ik nich seggen.« »Hefft wi schreeben?« »Jo, all twolfmol!« »Loten Se hüt gliek noch mol schrieben, un kobeln Se ok noch mol, Lopez! Dor mutt wat nich stimmen! Gliek hüt, Lopez, morgen geiht de Kronprinzessin! Ik will den Breef sülbst sehn!« »Jowoll, Herr Breckwoldt!«

De Moskiter gung wedder rut.

»Viet,« reep Hein, »denn sett dor man noch unner: Hein Godenwind hett sik een Seeschipp kofft un denkt düsse Dog lostoseiln no Moskitonien un sik sien Geld sülbst to holn!«

»Dat wör een Spoß, Hein!«

»Keen Spoß, Viet, is Ernst. Dat Schipp heff ik all, un morgen goh ik no See. Wenn ik goden Wind heff, bün ik annern Sünndag all op den Atlantik.« Un Hein vertell von sien Jalk, de he noch gornich mol sehn harr.

De beiden Koplüd wulln em nu de Idee utsnacken, ober bat kreegen se doch nich klor. »Hein, mit son lütten Pott kannst du doch nich öbern Atlantik!« »Gewiß kann ik. Klumbumbus sien Santa Maria is ok nich veel gröter west, un ik bün doch keen Bangbüx, Viet. Ik goh los; ik mutt sogor los, mutt mien Geld doch holn, wenn se dat nich schickt!«

Viet schenk een lütten Whisky in un sä: »Wenn noch een beten Tied hest, Hein, denn vertell uns een Stückschen ut de Muskist, een Aventura maritima von Moskitonien.«

»Ochott, von Moskitonien,« sä Hein un heul den Whisky gegen dat Licht.