Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Soßtens: Hein grippt dree Präsidenten

»Jä,Viet,« sä Hein, »ik kann di seggen, ik bün vor tein Johr dösig wesen, dat ik dat Kummando dollecht heff un no Hamborg trück gohn bün. Keen Handbreet geef ik no, wenn ik nochmol de Gewalt so in Hannen harr as do: söben grote Scheep un all de Matrosen op mien Siet; ik harr ganz Moskitonien in Brand scheeten un mi ton Präsidenten moken kunnt, wenn ik wullt harr! Harr ik, Viet! Ober ik dach in mien Godheit un Dummerhaftigkeit: se wöllt doch jo mol een Spanjoler Hebben un lot den ehrlichen Dütschen doch jo keen Ruh. Do jem den Gefallen, nimm de gode Pangschon un dank af. Ik weur jem dor to ehrlich, Viet, dat kunnen se nich verknusen. Sowat weur jem noch nich vorkomen; all de annern harrn stohlen un bedrogen; ik full to dull op, do muß ik weg.«

»Wat weur bat noch mit de dree Präsidenten?« freug Viet Breckwoldt un keek sien Söhn heemlich an, as wenn he seggen wull: nu paß bloß op, wat Hein Godenwind legen kann!

»Dat will ik di verklorn, Viet! Süh mol, wi harrn doch domols den Klub mokt twüschen Moskitonien un San Soltwoter un Jan Dominix, weest woll, du büs jo ok mol dor west un kennst Husgelegenheit. De dree Republiken smeeten de Flotten tohop, un ik worr de Admirol von twintig grote Scheep. Ik kann di seggen, Viet, een Uniform harr ik, so bunt as een Tuschkassen, un de Deerns weurn rein dull no mi.

De Herrlichkeit dur ober nich lang, Herr Breckwoldt! De Spektokel gung wedder los: jedereen von de dree Präsidenten wull natürlich dat meist to seggen hebben un dorbi kreegen se bald dat Verteurn.

Een Morgen, wi legen op de Reed von Sanjuan un teern de Scheep buten an, krieg ik von den Präsidenten von Moskitonien een geheeme Order: he wull sik ton Präsidenten öber de dree Republiken moken; ik sull losdampen un de beiden annern Präsidenten gefangen nehmen. Scheun, segg ik, wennt wieder nix is! Ward besorgt! So dro as de Scheep teert sünd, morgen freuh, dampt wi af.

Obends, as dat düster warrn will, kummt een Kurier von den Präsidenten von San Soltwoter un bringt mi wedder een geheeme Order: de wull sik ok ton Präsidenten öber de dree Republiken moken, un sien gode Fründ Hein Godenwind much doch de beiden anner Präsidenten gefangen nehmen. Scheun, segg ik, dat wöllt wi woll moken, lot bloß erst den Teer dreuch sien. Merden in de Nacht warr ik ut den Slop kloppt. Dor is een Barkaß von den Präsidenten von Jan Dominix langsiet komen un hett ok een geheeme Order for mi afgeben. Ik weet all Bescheed, sä ik, mok den Breef ober doch open. Richtig, de Kerl wull sik ok noch ton Präsidenten von de dree Republiken moken, un ik sull doch gau de beiden annern Präsidenten achter de sweedschen Godinen setten. Scheun, segg ik, dat will ik woll allens klor kriegen, bloß eben noch utslopen!

Den annern Morgen stiem ik mit de Armada los, no San Soltwoter röber. Vor Santa Cruz smeet ik Anker un mok Flaggenporod! Junge, dat weur Kleur for de Soltwoterlüd: se dachen, dat de ganze Flott mit jem un mit jemehrn Präsidenten heul, un Hein Godenwind weur de Boos! Allerwärts stecken se Flaggen rut un weurn rein ut de Tüt. Ehrenporten un allerhand son Klimbimm, Viet. Ansichtskorten von mi! Dur nich lang, do kreegen wi hogen Beseuk: de Präsident keem an Bord un inspekter de ganze Flott. De gode Mann dach, ik harr groten Respekt for em kreegen von wegen sien Order un weur dorum gliek losdampt. Ik wies em denn ok jo de Scheep un vertell em düt un dat. Un he secht, ik weur een fixen Kerl, un he wull mi god in sien Testament bedenken, wenn ik em de beiden annern Präsidenten brocht harr. Toletzt wies ik em dat Arrestlokol op mien Admirolschipp, un as he neeschierig rinkiekt, krieg ik em gau bin Kanthoken un slut de Dör achter em to. Den Diaz harr ik, ober wat mok de Mann for Larm! As son Verrückten, Viet!

Ik wies em ober eenfach mien erste Order von den Präsidenten von Moskitonien dorch de Ritz. He reep: Un mien Order? Un mien Order? Man still, Diaz, sä ik, de kummt ok noch. Ik heff dree Orders kreegen un dat geiht bi mi rejell no de Reeg: teuft man af! Do damp ik mit mien Geswoder no Jan Dominix dol un smeet vor Libertad Anker. Dor harrn wi wedder son grot Opsehn, se lüden sogor de Klocken un sleepen mi op de Schullern mit Huroh dorch de Strooten, Minsch, wat een Tostand! Un as ik wedder op de Eer stunn, harrk ik doch keen Centavo mehr in de Tasch: all mien Geld harrn se mi bi de Gelegenheit ok noch stohln. Ik schipper wedder an Bord un lur op den Präsidenten. Mien lütte Gomez keem ok richtig an un leet sik sien Flott von sien Admirol wiesen. Dat gefull em all mooi. Toletzt gung ik mit em ok no dat swarte Lock hen, kreeg em ok bin Wickel un stopp em bi sien Kollegen rin. So, sä ik, mit tween sünd ji all, nu speelt man so lang Soßunsoßtig, bet de drütt Mann ton Skot dorto kummt.

So, de erst Order harr ik poreert! Nu kummt dien Order, sä ik to den Präsidenten von San Soltwoter dorcht Slötellock: half is se all erledigt, de Präsident von Jan Dominix sitt all bi di op de Bank, nu hol ik di noch den Präsidenten von Moskitonien dorto!

Un wi mohlen no Sanjuan trück. Dor weur de Freid noch greuter, rein as op den Dom sneuf dat dor langs. Richtig, de Präsident keem ok an Bord un wull sien beiden Gefangen doch mol bekieken. De Order is klor, sä ik, hier achter de Latten sitt de beiden Präsidenten! Nu heff ik ober noch twee Orders, – dorbi kreeg ik em bi den Kripps un schubs em bi de beiden annern rin. Viet, de dän wat anners as de dree Männer im feurigen Ofen, dat kann ik di seggen! Ik nogel de dree Orders boben an de Wand, ober so hoch, dat se dor nich an langen kunnen, un sä: So, nu snackt dor man noch een beten öber, mien leeben Präsidenten. Un ik leet Kohl opschütten un damp mit mien Schipp no See un harr de dree Präsidenten in de Vogelbur.«

As Hein so wiet weur, keem de Deern mit den schreeben Breef. »Dat hett jo gau gohn, mien Deern,« sä Hein, »hier best ok een lütten Busch Fleeder dorfor!« »Dank ok, Herr Admirol,« antwor de Deern un lach. »Wennk veertig Johr jünger wör, denn geef ik di wat anners,« sett he noch achterop un hög sik, as de lütte seute Deern ganz rot worr.

Viet Breckwoldt lees den Breef un de Depesch dorch. »So is dat recht,« sä he un unnerschreef. De Deern kunn wedder rut gohn.

»Wat is dat denn mit de dree Präsidenten worden? freug de junge Breckwoldt.

»Jä, wat is dat worden,« lach Hein, »as dat der unnen for geweuhnlich geiht: as ik de dree no een poor Dog wedder lopen leet, harrn all de Republiken all anner Präsidenten, de Klub von de Republiken fleug op, un de Scheep worrn wedder deelt. Mi wulln se ok erst deeln, in twee Deel wenigstens, ober ik leet mi nich ankomen!«

Hein stunn op un nehm den olen Breckwoldt noch mol in de Eck vor: »Viet, ik sitt beus op den Dreugen, kannst mi nich een poor Schilln vorscheeten?« »Hein, du mokst Spoß! Hest jo mehr Geld as ik! Mok dien Geldkist man open!« »Ne, ne, Viet, ik heff würklich nix mehr.« »Hein, wi kennt uns doch! Du hest mehr Geld as ik!« »Viet, giffst du mi nix?« De Generolkonsul lach noch mehr: »Ne, mien Jung, lot dat man god wesen. Bäckerskinner brukt wi keen Brot to geben.

Viet weur eegen, wat he nich wull, dat dä he nich. Hein kunn snacken, wat he wull: Geld kreeg he nich. Do sä he:

»Na, denn adjüst, Viet, denn mutt ik sehn, dat ik so in de Reeg komm!«

»Adjüst, Hein! Un de Reis slog di man ut den Kopp! Son Jalk is keen Schipp for den Atlantik!«

»So grot as de Great Eastern is se woll nich,« sä Hein, »ober ik goh dor doch mit los! Oder meenst, dat ik hier in Hamborg verhungern will? Lot mi bloß erst vor Sanjuan wesen: ik will jem dor bi wat anners, ik will jem räukern! Wohr di vor Hein Godenwind, Moskitonien, dütmol is he nich wedder so dumm! Holl di munter, Viet!«

»Ik meent ok so, Hein.«

»Wat wull he noch von di, Vadder?«

»He wull Geld hebben!«

»Un worum hest du em nix geben, wenn he doch verlegen is?«

De ol Breckwoldt lach: »De un verlegen? De hett mehr Geld as ik! Mien Jung, wenn een dor unnen twintig Johr Admirol oder Seeräuber weest is, (dat is ungefähr eendont!) denn hett he genog for sien Lebenstied, oder he muß so dösig sien, dat em de Geus biet. Und dat Hein Godenwind nich op den Kopp fulln is, hest doch woll markt.«

»He sä ober doch, he harr nix mehr.«

»Dat is Politik von em, mien Jung, he denkt, wenn ik Geld von em to kriegen heff, denn bün ik dor beter achteran, dat he sien Pangschon kriegt! Ik kenn Hein Godenwind.«

»Sull he woll mit de Jalk losseiln?«

»Dat kriegt he klor. Hein Godenwind is een beusen Drieber un vor den Dübel in de Höll nich bang!«

As Pablo Lopez, de Söhn von den Minister, sik noher sien Lackscheuhspitzen vorsichtig mit een Ledderdook afreben harr, leet he sik von den Boten, de all bannig op sien Kantüffelland achter Barmbek spitz un all gorkeen Tied mehr harr, den Rock afbossen. He versoch noch mol sien Glück bi bat lütte Fräulein, ober de sä wedder ne. Dunn leet he sik von Herrn Meier den Breef un dat Kobel an de moskitonsche Regeerung un dat Geld dorfor geben, twolf Mark tohop, un sä, he wull de Post sülbst besorgen.

Meier nick. (Och du mein Gott, ik heff Meier jo noch nich vorstellt: Meier weur de Stift, ohn den dat Geschäft nich bestehn kunn! Düssen Ogenblick schreef he een Ansichtkort an sien »Brut«! Sehnsüchtig horche ich auf das Rauschen der Blätter, stunn all dor: de Blöd weurn notürlich de Blöd von de Kopierbeuker.)

Pablo gung rut un mok sik for dat Geld een lustigen Obend mit de Deerns. Den Breef un dat Telegramm reet he twei. Dorbi lach he, gliek noher mok he ober doch een trurig Gesicht: wat koß dat een Geld in Hamborg! Un dorbi harr he noch all sien Tüch pumpt; bloß de Stebelbannen, de he mol an de Eck von den Steendamm kofft harr, weurn bor betohlt.