Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Söftens: Jalk ahoi!

As de Admirol sien Admirolitätsstroot fot harr, seh dat ut, as wenn de Rottengrieper von Homeln ankeem, so veel Görn leepen em no: he sull wedder mol fief Penn in de Grabbel smieten. Sogor de ganz lütten Krabben, de noch nich mol ornlich snacken kunnen, reepen all mit: »Fief Penn in Dabbel!« »Na, denn kiek ut!« gröhl Hein toletzt un dä so, as wenn he smieten wull. Un as nu een öbern annern henfull, un se um den halben Groschen een gefährliche Togelee moken, do mok Hein, dat he de Böntrepp ropkeem. Kum weur he weg, do susen de Froonslüd ut de Wohnungen rut un gungen mit Uhlen un Bessens un Schrubbers op de Kinner dol, dat se jem man wedder uteenanner kreegen.

»De verdreihte Hein Godenwind!«

As Hein in de Kojüt rin keem, reep he: »Hüt will ik bloß vergneugte Minschen um mi rum hebben! Seilmoker, de Harmoniko her un een lustigen opspeelt! Den Anna-Susannen-Walzer!« Un he fung an to singen:

»Mien Anna Susanna, dat Hart is noch jung!
De Been de möt mit un ik bring di in Swunk,
Un ik ei di un dreih di un küsel di rum:
Mien Anna Susanna, wees mooi un kumm!«

As Anna Susanna dat heurn dä, leet se de Schulln in de Pann broden un keem von de Kök röberhüppelt. Se dach nich anners, as dat Hein opt Konsulot dat Geld kreegen harr, un dat se nu ehr Miete betohln kunn, – un dat bör ehr de Been bannig op. Anna Susanna weur een mooi Wief, lebennig as son Grasseeber, – dor fleug de Ploten in de Eck, noch god to Foot, – dor nehm se den Rock op un danz mit den Admirol in de Kojüt rum un op de Deel lang un no de Kök rin un wedder trück, jümmer beter bi! De Stürmann lach, un de Seilmoker speel, as wenn de norrsche Deern vor em opt Achterdeck danzen dä.

»Hein, mi blifft de Luft weg!«

»Nochmol öber de Deel!« reep Hein in sien Öbermot un fung wedder an to singen:

»Mien Anna Susanna, wat danzt du so fein,
Mien Anna Susanna, wat kannst du di dreihn!
Mien Anna Susanna, mien Deern un mien Popp,
Mien Anna Susanna, ik drück di een op!«

Ne – nu bebert mi de Fedder! – de reine polsche Weertschopp: Hein Godenwind kreeg sien Loschimudder um de Tallje to foten un drück ehr een op, un dat weur verdammt keen dänschen Kuß, man een deftigen Hamborger Seuten weurt, un Anna Susanna, de sik doch wat schomen sull, de juch as een junge Deern von dusen Weeken! Un Barbarossa sleug vor Vergneugen jümmer mit de Hand op de Knee. (Gott sei Dank: he sleug op sien eegen Knee, harr he vullicht op Anna Susanna ehr Knee haut, denn harr ik de Fedder hensmeeten un keen Word mehr schreeben! Hamborg, den twölften Dookmoond 1911. Gorch Fock.)

»Ik bün ganz all,« reep Anna Susanna, »un kann mi nich wehrn!« »Na, denn man noch een Seuten,« lach Hein, »wenn du di nich wehrn kannst!« »Du büs jo een von de ganz Driesten, Hein Godenwind!« »Jä, Deern, dat kummt noch von de Omozonenkeunigin her!« »Fang bloß nich wedder mit de Olsch an,« reep Anna Susanna un heul sik de Ohrn to. »Na, Hein, hest Geld kreegen?« freug de Stürmann. »Ne, keen Centavo,« lach Hein, do harr he ober Anna Susanna int Appelmoos pett. »Wat? Wat? Wat is dat?« reep se, »du hest keen Geld mitbrocht?« »Nee, mien Deern, is noch nix komen.« »Un denn kummst du hier grotbrittonsch rin, lettst di opspeeln, holst mi grandessig af, singst un danzst hier rum un drückst mi noch sogar een op? Du büs jo een ganz osigen Kerl! Hest du nu würklich keen Geld mitbrocht?«

»Wat wöllt wi mit Geld?« lach Hein, »ich hasse den schnöden Mammon! De Hauptsook is, dat wi een Schipp hefft! Kumm, lot uns man noch een afpetten!«

Anna Susanna weur ober falsch as een Katt un sä: »Kumm mi bloß nich an! Och ik arme Froo, denn sitt ik jo noch jüst so in de Brennettel un mutt mi öbermorgen op de Stroot setten loten!«

»Öbermorgen sünd wi all op uns Schipp,« sä Hein, »hest woll all heurt, Anna Susanna, dat wi utkratzen wöllt! Wi fiert all den Krom nachts dorcht Finster un seilt no See, denn kann uns keen Viez un keen Husweert wat don!«

»Ik do dat ober nich mit,« sä Anna Susanna, »ik will een ehrliche Froo blieben!«

»Du warst gornich lang frogt,« lach Hein, »Tau umt Lief, hiev op un fier weg, klor is de Krom!«

»Hein, dat is oberswor Unrecht!« sä de Seilmoker.

»Worum?« freug Hein, »wi könt ehr doch nich bi de Been ophüsen?«

»Ne, dat wi so bedregen wöllt, Hein, dat is Unrecht!«

»Seilmoker,« sä Hein ernst, »nu mok man keen Dook up See un stell di hier nich mit den Kajissen hen as son Levit! Is dat vullicht keen Unrecht, dat se mi in Moskitonien afsett hefft, dat se mi keen Pangschon mehr betohlt, dat de Viez uns rutsetten will, dat Viet Breckwoldt mi keen Geld lehn will? Ik will nich verhungern, Seilmoker: ik will mi mien Geld holn! Unrecht, dat soveel Spoß mokt – oder meenst, dat dat keen Spoß mokt, wenn wi allns utpackt? – son Unrecht do ik jeden Dag tweemol! Un hier hest noch een groten Knoten for dien hungerig Geweten, Seilmoker: wenn ik mien Geld heff, ward allns betohlt! Also Unrecht is dat gornich: wi hollt uns bloß boben Woters, bet de Tieden beter ward. Du warst öberhaupt ok nich frogt, Seilmoker: Tamp unner de Arms dorch un dol int Rum! Di frogt wi ok nich erst, Stürmann!«

»Deit ok nich neutig,« reep Barbarossa, »ik goh mit Kußhand mit!«

Anna Susanna ober leep mit een Gesicht rum, as wenn se dat Welträtsel leusen wull.

Un as se tosehn harrn, ob se noch brodte Schulln muchen, un de dree Fohrnslüd een beeten to Middag sleepen, as se dat gewohnt weurn, do leep Anna Susanna gau mol öber de Stroot un sus bi de Froo mit de swarten Katten un de swarten Godinen rin, de ut Ungorisch-Eimsbüttel stamm un wohrseggen kunn un in de Zeitung son lütte Rubrik mit ehrn Nom harr.

Anna Susanna geef ehr erst een Groschen, ober dor kreeg se noch nich veel for to weeten; Anna Susanna rück noch een Groschen raf, do leet dat Schicksol all een beten mehr mit sik hanneln, un as se noch een Groschen ut de Knipptasch kreeg, do mok dat Schicksol all een ganz fründlich Gesicht: »Ihr Vorhaben verschafft Ihnen viel Sorge und Kummer, aber die Sterne werden es mit Sonnenschein erquicken. Sie haben viel Wasser vor sich und werden eine große Reise machen, welche viele Gefahren birgt, aber die Planeten sind Ihnen günstig, und Sie werden viel Glück in Ihren Unternehmungen haben. Ihre Feinde wollen Sie schaden, aber der Sieg ist bei Ihnen!«

Dat weur jo all ganz god, ober Anna Susanna weur doch nich ganz tofreeden. Se geef de Sybille noch eenen Groschen un sä: nu süll se de de Korten nochmol slogen. Dat dä de Kattenolsch un do keemt rut. Erstmol: Anna Susanna keem von See god un gesund wedder trück; tweetens, se kreeg noch een barg Geld; drüttens, se verheirot sik noch wedder mit een goden Mann.

Mehr kunn un wull Anna Susanna forn Groschen nich verlangen. Se reep: »Nu holl ober op, sünst komt woll sogor noch Görn!« Aber se gung doch geruhig un vergneugt wedder no Hus un dach: nu geihst du mit! In de Kök stell se sik ober all gliek mol vor den Spiegel un bekeek sik von vorn bet achtern, steek sik ok gliek de Hoor beten beter op un grübel jümmer, wat se denn noch forn Mann kriegen sull, un ob he woll so utseh as Hein Godenwind oder as Jan Dübel oder as Eggert Sietas.

De dree Mannslüd weurn all wedder mobil un drängeln, dat se sik optokeln sull. De Seilmoker un de Stürmann gungen ehr weg: de wulln mit de Bohn dolfohrn no Mottenborg un denn to Foot no Dübelsbrügg; de Seilmoker wull jo leeber to Hus blieben, as den Foot wedder op een Damper setten, sä he, he harr dor een Eed um don un den kunn he nich breken.

»Deubel ok, Anna Susanna, du hest di jo bannig robinsoneert,« sä Hein, as se an den Boomwall op den greunen Damper petten, »dor fehlt jo bloß noch de dorchbroken Strump, denn gungst du for een von de achtuntwintig Bildhübschen dorch.«

Se stott em aber deftig an un sä, he sull doch bloß nich so hart snacken; de Lüd keeken jo sowieso all jümmer no jem hen.

De »Burchard« host mit jem los – Hein harr de ganze Elw op den Kieker un leet keen Schipp vorbi, ohn sien Meenung doröber to seggen. Toletzt heur de halbe Damper no em hen.

Dat Anleggen von den Damper gefull em in de Tüt nich: to Altno sus he no de Kummandobrügg rop un sä den Käppen ornlich de Wacht an von wegen dat dummerhaftige Stürn, dat jo een Beernfeuhrer beter klor kreeg. De Käppen weur tofälligerwies een von de, de Hein noch Geld to geben harrn, un wil Hein so bannig lostaifuneer, kreeg he bi de Gelegenheit ok noch sien twintig Mark von Kloos Niebers. Dat gefull em, un as he sik wedder bi Anna Susanna hensett, sä he: »Deern, den heff ik fix in de Kniep hatt, de hett mi in sien Angst gau twintig Mark geben, dat ik em bloß nich anmell!« »Hein, dat lügst du,« sä Anna Susanna. »So,« freug Hein un heul ehr de twintig Mark unner de Nees, »leg ik dat vullicht ok?« – »Hein, ik gläuf, du kannst hexen.« ...

Achter Neemöhln wull Hein, de grote Kinnerfründ, mit twee lütte Jungens snacken, de an de Reeling von den Damper seeten, ober de Jungens verstunden em nich. Un jemehr Mudder, de dorbiseet, sä: plattdütsch verstunnen ehr Kinner nich: se lehr jem bloß hochdütsch. Hein sä, dat heul he nich for richtig: Hamborger Jungens, de keen Platt kunnen, weurn in sien Ogen öberhaupt keen Hamborger Jungens mehr. Un se sull Paul Wriede dat man nich heurn loten un sull man nich so stolz sien. Och, sä de Madam, se wör nich stolz un ehr Mann ok nich: de wör Vorarbeiter, ober he snack mit jeden geweuhnlichen Arbeitsmann, jo, dat dä he. Ober jemehr Kinner ertrocken se so, as se wulln! »Allright«, sä Hein, »mi kannt jo eendont wesen! Görn, löhnt jo dor nich so wiet öber de Reeling!«

De Jungens weurn so bannig wild un dammelig. Hein wohrschoo jem noch mehrmols op plattdütsch, ober se verstunnen em jo nich un heurn nich op. Dwars vont Köhlfleet keem een Sloman dicht an jem vorbi un smeet een temliche Dünung op: de greune Damper kreeg dat Dümpeln un hol eenmol temlich öber, do verlör de een Jung, de gegen Hein sien Wohrschon wedder op de Bank steegen weur, dat Gliekgewicht un füll koppheister öber Bord.

Hein sprung em no un duk, bet he em wedder harr. Meist harr he dorbi in de Schruf kommen, so dicht keem he dor an lang. Wat een Larm an Bord, de Froonslüd bölken hushoch, un de Mannslüd smeeten Banken un Korkfenners öber Börd! De Damper kreeg em rum un fisch Hein bald wedder op.

»Dat kummt dorvon, wenn de Görn keen Plattdütsch lehrt ward,« sä he tut to de Mudder von den Jungen, dat dat öbert ganze Schipp to heurn weur, »denn heurt se nich op un nix. Nu bring dien Jung man no nedden un treck em anner Tüch an un denn fang an un lehr em plattdütsch, dat em sowat nich wedder posseert!«

Un he lach un schüddel dat Woder af as een Hund, de swemmt hett, un sä, dat Bad harr em bi de Warms god don. Un as de Damper gliek noher to Dübelsbrügg anleg, jump he gau rut un leep de Brügg in Sprüngen rop, dat Anna Susanna kum mitkomen kunn.

All de Lüd keeken em no un allerwärts heet dat; Hein Godenwind is dat west!

Hein dreih sik ober nich um: he harr sien Jalk in Sicht kreegen!