Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Drüttens: De Reis no den Altnoer Dom

»Na, Hein, wat is dor rutsurt?« freug de Stürmann.

»De Viez kunn swemmen,« antwor Hein.

Do sä de Seilmoker: »Hein, wi snackt dor eben von, dat wi di nich länger op de Taschen liggen könt un wöllt. Lot mi morgen man wedder Rietsticken un Snürsenkels an de Eck verkäupen!« Un de Stürmann sä: »Un mi lot man wedder mit de schottsche Kor los un mit Kasbeern un Bonannen hanneln.«

Hein lach: »Un wenn ik denn noch Rottenlockdichtstopper in Veerlannen warr oder anner Kötelfegerarbeit mok oder mi in de Kasperbod von St. Pauli rinstell, un Anna Susanna mit den Toller rumgeiht, denn sünd wi jo all versorgt. Ole Bangbüxen! Erst frei ik mi, dat ik jo ut den Bedelmannsstand rut heff; nu wöllt ji mit Gewalt wedder rin? Ji sünd ole Seelüd un hefft wohrafftigen Gotts beter Brot verdeent: ji blieft bi mi! Wenn ik ok een beten afdrifftig bün; den Kors heff ik noch lang nich verlorn! Treckt jo man an: wi wöllt mol no Altno dol un denn mol no den Konsul rop!«

Dat dur nich lang, do kloriern de dree afdankten un utdeenten Fohrnslüd bi Anna Susanna ut un gungen öber den Boomwall un de Vorsetten no St. Pauli dol. Dor keemen se so recht merden in den Sünndogstingeltangel bi de Lannungsbrüggen rin.

»Meist as in Moskitonien, wenn dor Revolutschon is,« gröhl Hein.

Wat een barg Minschen! Kinners, wat for Lüd! Man jümmer dol de Brüggen, man jümmer rop op de Dampers! Nich frogen, nich umkieken, nich stohn blieben! Larm hüshoch!

»Vadder, hest du ok tosloten? Besinn di, Vadder! Ok noch mol nofeuhlt, Vadder?« – »Du, Tetje, leus mol een Kort for mi mit, jo? Ik geef di dat Geld anner Johr wedder!« – Een Harmoniko dortwüschen ... un dorbi wohnt he noch jümmers in de Lammerlammerstroot, Lammerlammerstroot un kann moken, wat he will! – »Werdt man nich seekrank, hört ihr, Triestan und Filma? Nich so viel ins Wasser kucken!« Dat heurt een Ewerfeuhrer: »Wat mi anbelangt, Modamm: ik heet Kuddel un kiek int Beerglas!« – »Junge, Junge, kiek mol: ornlich eine Foahne hoaben se mit! Gesangverein Holldeluftandatisbeter!« – Musik von achtern dortwüschen: O grüße mir den Jungfernstieg, denk an der Alster oft an mich, bring auch Sankt Pauli meinen Gruß: vergiß es nicht ... »Man keen Angst, ward all bestellt!« – »Kiek: der smitt sik een Ool op: een mit een Humpelrock!« »Minsch, du weest doch von Gott keen Steenstroot: Kannst nich kieken? Dat is doch een Hosenrock! Du, lot di man nich opgriepen, Esmeralda!« – »Gör, nu sitz doch bloß einmal still, machst ein ja ganz nervjös mit dein ewiges Dammeln!« – Musik von boben: Das sind die Dollarprinzessinnen, die Mädchen aus purem Gold ... »Du, Fietje, kniep ut: dien Liebe hett de Swiegermudder mitbrocht: Du sallst meuglicherwies meuchlings verloft warrn! Fietje, noch ist es Zeit, umzukehren!« – »Jä, Fräulein, de Brögam kummt doch nich: gohn Se man mit mi; wi fohrt fein no Moorborg un plückt Bickbeern.« – Musik von nedden: Nur nicht so laut, es wird ja hier gebaut, und wo der Storch sein Nest gebaut, da ist man nicht so lautautautautaut.. »Ochotterchott!« »Wat is denn los, Mudder?« »Ochotterchott!« »Wat hest du denn?« »Ochotterchott!« »Nu segg dat ober bald!« »Ochotterchott!« »Mudder, nu vertell doch man!« »Das Paket! Das Paket hab ich ja doch in der Ferdebahn liegen gelassen!« »Dat mutt for 1895 west sien, Mudder: nu gifft keen Perdbohn mehr in Hamborg. Allens ellektrisch, Mudder!« »Dummerhaftigen Snack! Ochotterchott, ochotterchott: all de scheunen Eier un dat scheune Botterbrot! Du hätts ja auch man ein klein büschen nachkucken können, ober du schmöks dien Zigarr un quäls di um nix!« »Notürlich: de Mann hett wedder mol de Schuld!« »Nu steh doch bloß nich so bedibbert da, lauf doch mol rop!« »Mudder, de Klock is fief Minuten vorn Büxenknoop, wi hefft keen Tied mehr!« »Ochotterchott, ochotterchott!« – Musik op den Stoder Damper: Rut mit de Olsch in de Freuhjohrsluft ...

Langsom un wiß schoben de dree olen Fohrnslüd dorch dat Geweuhl un Gedrängel, dorch de Minschenbrandung von St. Pauli.

Hein weur mit de Ogen un Ohrn öberall!

Dree wunnerliche Gesellen harr uns Herrgott dor op den Dutt kreegen: wenn he jem ankeek, muß he sik sülbst wunnern. As wenn een grot, hoch Vullschipp un een lütte, dicke, hollandsche Jalk un een scheeben, olen Schuner Reeling an Reeling legen, oder as wenn een Walfisch, een Seedübel un een mogern Schellfisch tohop swemmen, so keem eenen dat vor. De Seilmoker Eggert Sietas weur middelgrot, he gung ober all ganz krumm un harr all ganz witt Hoor. He weur blind. Sien Sicht harr he mol op een Damper sleten, un sorr de Tied wull he von Dampers nix mehr weten. He gung ok op keen Damper mehr rop. He weur een gewissen Bibelmann, snack wenig, speel veel op sien Harmoniko un leet sik geruhig mittrecken. Mit sien Gedanken weur he jümmer op grote Fohrt un beleef all sien langen Reisen noch eenmol.

Een ganz annern Kerl weur Jan Dübel, de Stürmann. Son lütten, dicken Drummel, meist ebenso breet as lang. He harr rote Hoor un een roten Bort un heet dorum an de ganze Ingelschleddernküst de Barbarossa. He harr bloß noch eenen Arm. Den annern harr em mol een Haifisch in de Sunda afbeeten. Do harr he sik op de Scheep nich mehr holln kunnt; he harr dor ober ok sowieso woll bald rafmußt, wil sien Popiern nich ganz rein weurn: he harr allerhand utfreeten. Nu weur he eigentlich bloß noch to verknusen, wenn he in de Kojüt seet un dor stüttig timmern un tokeln un molen kunn. Keem he twüschen de Lüd, denn spee he Gift un Gall un arger sik öber allens, wat em in de Meut keem.

Wat sall ik nu veel öber Hein Godenwind seggen, den moskitonschen Gran General de la mar, den groten Admirol? Dat weur een Hamborger Jung, dorch bat Vergreuterungsglas ankeeken. He harr noch all de Flossen un noch all de Seils. Nix weur bi em refft un nix aftokelt. He gung noch as een Lichtmatros, so leiflich, düker noch jeden Dag int Fleet rum, wennt nich grob junge Hunnen sneen dä, un fung erst eben an, een beten gries zu warrn: dorbi gung he ober all in sien 68. Johr! Hein weur een Ries: he keek öber de meisten Menschen hen – un dat will in Sassenland doch gewiß wat heeten! He frei sik mit de Minschen, oder he kunn ok bannig öber jem lachen. He harr grote Högen, wenn he jem anfeuhrn kunn, un he seet dor for Gewalt achterher: dat mok em ober ebensoveel Spoß, wenn se dat klorkreegen, dat he sülbst mol deftig rinseiln dä.

Hein harr den blinnen Seilmoker bi de Hand to foten un feuhr em, as wennt sien lütt Jung wör. De Dree keeken den Helchlanner Weg rop, un as se unner den groniten Bismarck stunnen, sä Hein: »He secht, de Odlers sünd slecht? De finn ik oder doch mooi!« »Odlers? Dat sünd jo Malakkakrein! Achter Singapur sitts to Dusenden! Heff jem all sülbst in de Hand hatt,« gnurr de Stürmann, de all beus in Fohrt weur: alle Ogenblick stott em son Ruppsack mit den Rucksack an. »Jo, dat weet wi woll, dat du all een barg Vogels hatt hest,« lach Hein.

As se wedder unner de Milesbrügg dorch gungen, bleef he vor Karpfanger stohn un sä ornlich son beten geistreich: »Jungens, dat is een historisches Monument! Un kiek: wenn ik hier nu stoh, denn is dat een historischer Moment: de beiden Admirols, de Hamborg opstunns hett, sünd denn op den Dutt!« To Karpfanger sä he ober: »Jä, jä, Beernd, dat geiht uns Admirols nu slecht in Hamborg! Di schiet de Lühnen op den Kopp, un ik kann mien Miete nich betohln.«

De Lüd keeken sik um un bleeben stohn: Hein harr een Stimm, de to em passen dä. As een Walfisch, wenn een Walfisch een harr, sull Grabbe woll seggen. Ole Wieber, de em ton ersten Mol heurn, sacken in Omdom, Kinner fungen an to schreen, Kortsichtige keeken no den Heben rop un meenen, dat harr dunnert, un Sworheurige frein sik und dachen, dat se jemehr Geheur op eenmol wedder kreegen harrn. As wenn he noch jümmer öber Back un Achterdeck kummandeern muß, so gröhl Hein Godenwind, un dorbi weur he doch man eenmol godhartig.

De Dree klaun den Stintfang rop un keeken an de Dütsche Seewarte den olen Neemayer mol in de Wedderbur. Un denn stunnen se boben den Hoben un de Elw un keeken von de langen Elwbrüggen bet no Kohwarder.

»Hein, kiek ik so no den Seilschippshoben?« freug de Seilmoker.

Hein antwor: »Jo, Seilmoker, un he licht ganz vull von hoge Masten un breete Rohn.«

»Dor will ik ok henkieken,« sä de Blinne sinnig, leet sik von Hein no de Bank lotsen un sett sik dor still op dol. Un he harr de grote See vor sik un um sik un vergeet dat Land. He seet nu ganz no vorn beugt, as wenn he in de Wiete Stimmen heurn dä. Hein keek em an, un lees em de Gedanken von dat Pastorngesicht af un freug toletzt geruhig un fründlich: »Seilmoker, wo sünd wi?« – »In de Passoten, op twintig Grod Nord.« – »Mokt wi gode Fohrt, Seilmoker?« – »Jo, tein Milen.« – »Seilmoker, wat forn Schipp?« – »Norrsche Bark Svend Foyn von Kragerö.« – »Wat to don, Seilmoker?« – »Jo, ik heff hier een Flicken op de Besohn to setten.« – »Wat ik seggen wull, Seilmoker: is de Deern von jon Koptein noch an Bord?« – »Jo!« – »Wat heet se man noch?« – »Ellen!« – »Wo old?« – »Woll negentein Johr!« – »Wat for Ogen?« – »Blau as de Heben!« – »Wat for Hoor?« – »Geel as de Sünn!« – »Is se op Deck« – »Jo, se steiht to Backbord an de Reeling, ganz dicht bi mi.« – »Wat lacht de Deern so, Seilmoker?« – »Dor muß den leeben Gott no frogen: ik weet dat nich!«

– »Na, denn snack man noch beten mit ehr, Seilmoker!« – »Jo, dat will ik don!«

Un de griese Seilmoker heul dat Gesicht gegen de Sünn, de öber den Seilschippshoben stunn, un seil mit de witte, norrsche Bark un mit de witte, norrsche Deern op de Heucht von Kop Verde öber de blinkern un schumen See.

De Admirol dreih sik wedder no sien Stürmann um, de öber den Hoben keek. »Säst du wat, Stürmann?« »De Stülcken hett doch wedder mol all de Seilscheep,« brumm Barbarossa un keek no de Docken un Hellgen röber.

»Dat hängt mit sien Längte tohop,« antwor Hein, »de lange Stülcken kann de Masten un Rohn so scheun vont Deck labsalwen: de brukt keen Letter, süh – un dorum dockt he all de Seilers!«

Twüschen de greunen Dampers, de hen un her lepen as de Scheep op den Weefstohl, un twüschen dat anner Gedrief, twüschen de Kru von Sleepers un Lüchters, Schuten un Bobenlanners, Ewers un Barkassen leeten sik twee hoge Herrschoppen sehn. As de Moon dorch de Wulken, as de Först dorch dat Volk, so gungen se dorch den lütten Kuddelmuddel.

Een von de langen hollandschen Seesleepers, de stüttig von Lizard bet Texel rumsnüffelt, broch een gries ingelsch Vullschipp, den »River Falloch«, de Elw rop, un von boben keem Laeisz sien Fiefmaster »Potosi« in Tau von den tweemasten Hamborger Seesleeper »Albatroß«. Dwars von Hein Godenwind gungen de beiden Sterngrosers an eenanner lang; de Jantjes reeten de Mützen von de Köpp un reepen dreemol Huroh, un de Lüd an Land un op de Brüggen winken mit Hannen un Deuker. Allens, wat Ogen harr, keek no de langen, sworen Rohn un no de acht hegen Masten rop, un jede Hamborger frei sik extro, bat he een Hamborger wem un son Schippfohrt mit beleben kunn.

»Huroh! Huroh! Huroh!« Hein Godenwind swunk sien Mütz as son Konfermand. »Gode Reis, Jungens! Willkom binnen, Jan Bull! Stürmann, un du steihst dor as de Rotensandfürtorn? As wenn di dat all nix angung?«

»Geiht mi ok nix an,« sä Barbarossa ärgerlich un dreih sik um.

Do fung Hein an to schelln: »San Soltwoter! Heft du denn keen Schippfohrt un keen Seilkraft mehr in de Knoten, dat du geruhig mit ansehn kannst, wenn son Scheep vorbigoht? Ik much jem noswemmen – un du steihst der as son Bäcker, de de Stuten to grot mokt hett!«

»Uns Fohrt is ut, Hein, un von anner Lüd jemehr Dwarsdrieberee will ik nix heurn un nix sehn!«

Hein keek noch jümmer no de groten Scheep un sien Ogen weurn noch blanker as annertied: »Stürmann, ik heff düsse Nacht von Kloos Störtebeker dräumt: dat hett wat to bedüden! Ik rük all jümmer Soltwoter un gläuf stief un fast, wi kriegt noch mol wedder Seils boben den Kopp, wi komt noch mol wedder no See! Un wi möt noch mol wedder no See! An Land wöllt se uns jo sowieso uthungern!«

Barbarossa streek öber sien Bort hen, dat dat in de Sünn utseh, as wenn der Funken rut sprungen, un sä iwerig: »Hein, wenn du dat klor kriegst, denn goh ik mit, un wennt mit een ole Slickschut is, un wenn wi Piroten warrn möt!«

»Stürmann, dat möt wi klor kriegen! Nu wöllt wi ober erst mol lüstern, dat wi wat in de Pann kriegt! Seilmoker, Velero!«

De Seilmoker sä ober, he harr keen Lust, dat Gedrängel weur em dor to grot, se sulln em man sitten loten un em noher wedder afholn.

Do leet Hein em bi de norrsche Kopteinsdeern an Bord sitten und pett sik mit sien Stürmann no Altno dol.

»Harrk son Klipper unner de Feut: in soßtig Dog wullk no Valporeis röberwichsen, so gewiß as ik Hein Godenwind heet,« sä Hein unnerwegens un soch noch jümmer de Hebenstokens.

Mannslüd un Froonslüd mit Fisch in de Netten, Rabarberstrengen unner de Arms un Blomen in de Hannen keemen de beiden in de Meut, un Hein, den jo de ganze Woterkant kenn, kunn knapp so veel Meunmeuns utdeeln, as neutig dä. Twüschendorch heul he den Stürmann een groten Vordrag öber Hamborg sienen Mot von wegen Elwtunnel, Kohlbrand un Bobenbohn, ober Barbarossa beet dor nich op. He sä bloß: »Se weet gornich, wo se mit all uns Geld blieben söllt!«

Vor de Fischhall von St. Pauli geef dat een lütten Hollop. Dree von de echten Fischmarktsleuwen, de jo eigentlich noch wat heuger rangschiert as de Hoppenmarktsleuwen, (ton wenigsten steht se in een ganz anner Geruch, mehr no Schellfisch un Kobeljau hen!) weurn den Admirol wies worden. Se seeten op een Kohlwogen un leeten sik de Sünn op den Buk schienen, son beten »zur Hebung der Volkskraft«. Äs Hein keem, jumpen se gau op, stellen sik in een Reeg un reepen mit jemehrn rosterigen, spiritistischen Baß: »Morgen, Herr Admirol!« Hein bleef stohn un lach: »Meun, meun! Süh, dat freit mi nu doch, dat ji all so freuh an den Morgen nix dot!« »Melde untertänigst: ein Fischkorbtransportunternehmer, ein Gemüsekiepenbewegungsmeister und ein Getreidekümmelheber a. D.: dat bünn ik eegenhändig, Herr Admirol,« snarr de Oberleuw, von den se vertelln dän, bat he freuher mol een eegen Schipp hatt harr. »Dat sünd seine Bohntjes,« sä Hein. »Kriegt wi nu nich een lütt Viatikum, Herr Admirol?« »Ik heff keen Geld mehr,« sä Hein. – »Von wegen keen Geld!« Ji hefft doch dor bi de Minschenfreeters genog tohopschropt.«

»Wat wöllt ji mit Geld?« lach Hein, »versupt ji doch jo bloß.« »Nee, ne,« sä de tweete Leuw, den se den blauen Peter heeten, »versopen ward nix mehr: wi hefft den Köm afsworn. J.O.G.T.«

»Denn brukt ji jo ok keen Geld.« »Doch – fort Rosiern! So rugstoppelig as wi sünd, hefft de Fischfroons keen Fiduz an uns.« – »O ihr Eitelsüchtigen,« lach Hein, »hier, ik willt mol een ole Koh kosten loten: dree Groschen for den Bortschroper!«

Kum harrn de dree Leuwen dat Geld, do sprungen se notürlich ok all von den Wogen raf, hoken sik in un stürm bums op Korl Steen sien Köminsel to. Hein reep: »Stopp, ji hefft den verkehrten Kors, dor wohnt keen Putzbütel!« – »Dat weet wi!« – »Ik meen, ji harrn den Köm afsworn?« – »Jo, dat hefft wi ok: wi wöllt em nu ober gliek wedder toswörn!«

Hein muß lachen, ober Barbarossa spee meist Für: »Son Supnickels son! Un du giffst di noch jümmer mit dat Pack af!« – »Mokt doch Spoß,« lach Hein un gung mit sien Stürmann öber de knupperige Grenz no Preußen rin.

Op den Altnoer Dom, de jeden Sünndagmorgen von Söben bet Half Tein afholln ward, is een barg los. Dütmol wem dor ok allerhand gefällig.

An de Brüggen dümpeln twolf Finkwarder Fischkutters un Fischerewers, twee Blankneser Kutters un dree dänsche Schuners von Esbarg, de troß jemehr dänsche Flagg wiesen dän, as all de dänschen Scheep dat bot, se mögt sien, wo se wöllt. Düsse söbentein Seescheep harrn de Bünnen vull von lebennige Schulln. Denn legen dor noch Buttjolln, Smietnettfischers, Wattewers, Beut un Kohns von Nedder- und Bobenelw mit Ool un Quappen, Stint un Sturn, Heek un Nesen, Slee un Plieten, Kruschen un Negenogen, Bütt un Bors, Snepel un Wittfisch.

Wat een barg Fisch, ober ok wat for Lüd, de dor hanneln un koffen! Op de Brüggen weur kum von den Plack to komen, so veel Minschen weurn dor togangen.

Von de Kutters un Ewers reepen un gröhln de Reisenkäupers: »Schulln, lebennig« Schulln! Grote Schulln! All springenlebennig! Twintig forn Mark! Twintig!« Un de Kökschen un Froonslüd stunnen lukenlang un passen op, dat se keen doden Fisch mit in de Tasch smeeten kreegen.

Boben op de Schellfischallee weur ok Karkmeß genog. Dor geeft meist noch mehr to käupen: Heuhner un Duwen, Onten un Knarrnvogels, Konickels un lütte Katten, Laubfrösch un Grasseebers, Pött un Pannen, Eier un Appelsino, Kees un Rosen, Greunwor un Pißpött, Blomen un Schinken, Hün un Perdün. De Hohns krein, de Onten snotern, mitunner tut mol een Damper dortwüschen, Dune sungen verkehrte Leeder, Hökerwieber kreegen dat Verteurn, un in all de Schenken speeln un rötern de Musikspeeldinger op Dübel ik seh di, du sittst in de Höll!

Hein heul sik hier boben nich lang op, he stür gliek not Woter to, keek ober doch bannig rum, ob he nich een gewohr warrn kunn, von den he noch Geld kriegen dä. He weur in leege Wall, wenn he ok lach un snack, un grübel sik allerhand ut. Mehr so int Vorbigohn keek he mol in den Futterkassen von een Ponni rin un reuhr dat Futter dorch, un as he dor bloß Hackels in finnen kunn, muck he op un sä de Froo fix bescheed, dat se dat Perd beter futtern sull, von Stroh kunn dat nich satt warrn, dor muß ok Hober mang sien un so wieder. De Froo, de op den Wogen stunn un Fleeder verkäupen dä, worr ärgerlich, un as Hein den Ponni den Hals klopp un sä: »Wees man still, Ol, schree man nich, fritt man wieder!« – do kunn se sik nich mehr holln, un se nehm den Fleederbusch, den se jüst in de Hand harr, un smeet Hein dormit an den Kopp: »Du verdreihte Hein Godenwind!«

Hein lach un soch den Busch op: »Dat heff ik bloß wullt, Mudder von Appen! De is god mittonehmen! Dat is jo sogar een groten to Twintig!«

Dormit steck he sik den groten Fleederbusch an de Mütz un gung wieder, un de Lüd lachen de Froo wat ut.

Hein gung mit sien Stürmann de Brügg dol un keek no de Nummer von de Seefischers. He harr dor mennich goden Fründ twüschen: he harr freuher mol een Tied den olen Radkassen »Courier« hatt un twüschen Bremen und Hamborg sleept. Do harr he in sien Godheit, un wil he gern Fisch eten dä, jümmer de Fischerewers achterto nohmen, wenn bat op de Elw windstill weur, un se gern dat Markt reckt harrn. Lange Johren harr dat god gohn, ober toletzt weur den Lloyd dat doch steeken worden. He harr Hein vermohnt, un as dat nich holpen harr, weur he em mit een Poor Scheuh komen. Do weur Hein wedder butenlanns gohn un harr dat dor bet ton Admirol von Moskitonien brocht ...

Albert Rolf, de mit sien scheunen, roten Kutter H. F. 187 an de Brügg leg un sik öber dat gode Markt frei, keem Hein so recht topaß. »Gunmorgen, Albert!« De Finkwarder keek sik um: »Süh! Meun, Hein! Ok mol wedder hier? – »Albert, mien gode Jung, weest noch, as ik di mol vont tweet Fürschipp mitnehmen heff no Altno rop, wat dat forn scheunen, stillen Dag weur?« De Fischermann lach son beten in sien rötlichen Bort rin. He wuß all lang, wat Hein wull, un sä darum gliek: »Du kriegst dien scheune Soot Schulln, Hein, do dien Nett man her!« »Albert, dat weur so still, dor harr woll een Feddern sein kunnt.« »Gewiß, Hein, du kriegst dien Schulln mit!« »Du harrst dat Markt nich fot kreegen, Albert, all de Fisch harrn di dot bleben.« »Notürlich kriegst du dien Schulln, Hein!« »Feine Reis hest du do mokt, Albert, weest jo woll noch, wat?« »Notürlich kriegst du dien Schulln, Hein!« »Hüt is dat Markt ok mooi, Albert?« »Gewiß: du kriegst dien Schulln, Hein, do dien Nett man her!« »Bloß de gottverfluchten Dänen müssen hier nich herkommen, Albert. De mokt jo Finkwarders den Kopp swor un de Fisch billig, de sünd dat, de jo Winterdogs in Hüll un Küll no See drieft! Hol de Dübel den Dannebrog!«' »Jan, till den Admirol fiefuntwintig grote Schulln in,« sä Albert Rolf to sien Jungen.

As Hein mit sien Row weg weur, keek de Fischermann em noch eenen Stremel no, un do kreeg he doch dat Lachen. Op de poor Fisch keem em dat würklich nich op an, un he much Hein ok ganz gern lieben, ober lachen muß he doch: sorr söben Johr keem Hein nu bald jede Reis an Bord un hol sik jedesmol sien twintig grote Schulln for de Sleeperee von Anno Kruk! Un Albert simulier: harr ik mi do bit Fürschipp een Sleeper schartert un den regulär betohlt, denn weur ik hunnertmol billiger wegkommen.

»Keen wür dat, Vadder?« freug sien Jung.

Albert sä: »Jerr, jerr, den kiek di man mol eulich an, mien Jung. Wenn ik all lang dot bün, un du all lang mien Fohrtüch hest, denn kummt Hein Godenwind noch jede Reis an Burd, vertillt di von de Sleeperee un holt di jedermol twintig grote Schulln af.« ...

De Admirol stunn mit sien Stürmann, de nich veel sä un bloß mitunner mol utspeen dä, all op een annern Ewer, bi den nährigen Kassen-Brur, un keek den in den Bünn. Kassen muß toletzt opkieken: »Süh, süh, Hein!« »Meun, Kassen! De Reis don?« »Jo! Ik seh eben, du hest all Schulln, ans harrst van mi ok giern een Soot kriegen kunnt, Hein; harr mi up de poor Fisch ne ankommen,« sä Kassen so recht scheinheilig un frei sik, dat he nix uttogeben bruk. Do antwor ober Hein, de op düssen Snack bloß lurt harr: »Düsse Fisch? de heurt den Stürmann hier, ik dräg jem bloß for em!« Dormit trock Hein sien tweet Nett ut de Binnentasch un heult den Fischermann hen. De mok een temlich dumm Gesicht un arger sik meist scheef, ober wat sull he moken: he harr eenmol sien Word geben un muß nu Fisch rafrücken.

»So, Stürmann,« sä Hein noher vergneugt to sien Makker, »to eten hefft wi nu wedder, wenn wi nu man erst Geld to de Miete hefft. Ik heff noch von veel Lüd wat to kriegen, ober de een is dot, de anner in Kallifonien, de anner supt, de anner is verswunnen. Rotfuchs, schaff mir was ßu fressen oder ich fresse dich!« »Peter Steffens,« sä de Stürmann. »Jo, ik weet man nich, wo de sik ophollt. Wi wöllt mol no den gollen Anker rop un nofrogen!«

De beiden gungen dorch de Altnoer Akschonshall un petten sik de Elwstroot lang. »Kriegst du nich ok wat von Pieter Dekker, den Hollandsmann?« Batz bleef Hein stohn un reep: »Dat is ok wohr: ik heff em 1906 de tweedusen Mark op sien Jalk geben, as he so klamm weur. Den möt wi mol to Kleed! De wohnt hier op den Pinnasbarg bi sien Süster.«