Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Tweetens: Schipp op den Dreugen!

Hein Godenwind, de grote Admirol von Moskitonien, weur all lang op, he harr all butenbords swemmt un dükert as son wille Ont un seet nu tofreeden un geruhig in sien Kojüt, so wiet een bi Hein öberhaupt von »geruhig« snacken kunn. He harr dat Scheinleit open mokt, dat de Sünn em dreugen un de Wind em kämmen kunn un keek öbert Woter no dat Land, dat Süd ton Osten in Sicht weur.

Sien beiden Lüd, de Stürmann un de Seilmoker, seeten bi em in de Kojüt.

De Stürmann weur iwerig dorbi, een lütt Vullschipp optotokeln, de Seilmoker ober harr sien ol Harmoniko op den Schot un speel ganz sinnig, (Sünndogs speel he jümmer veel sinniger as in de Week) speel dütsche, ingelsche un norrsche Janmooten-Leeder.

Hein Godenwind sien Kojüt weur all mehr son Museum for Novigotschon und son Institut for Meereskunde, so vullstoppt un vullproppt weur se von allerhand Krom un Gedrief. Von utstoppte Seevogels, Seedübels, Seespinnen un fleegen Fisch hungen, stunnen un bummeln dor so veel rum, dat se gornich mehr to telln weurn. Un twüschen all de lütten Scheep, de Schuners un Barken un Vullscheep un Dschunken un Ewers in Glaskassens un Buddels kunn ok keeneen mehr dorchfinnen, dat weur bloß noch mit de Flottenporod von Spithead to verglieken. Muscheln un Korallen so veel as Umlauff in sien beiden Lodens hett. Un merden twüschen allerhand Hoben-, See- un Schippsbiller von de ganze Welt hung Hein Godenwind sien ole moskitonische Admirolsflagg stief von de Wand dol, as wenn se von Wind un Wedder nix mehr weeten wull.

Vont Steenheuft röber keem bat Pingeln von de Strotenbohnen, un mitunner tut mol een greunen Damper. De Seilmoker geef bat Harmonikospeelen no, berok de Luft, de int open Finster rinweih, un sä: »Jüst son Wedder as Dreeunfoftig!«

De Stürmann, de grob bi de Fockroh to laschen weur, sä ohn optokieken: »Dreeunfoftig, as Hamborg opfluckert is?«

De Abmirol spee ut bat Finster un dreep een Meuw, de langsam ober dat Herrlichkeitenfleet henseil, doch so god op de Flunken, dat se nich mehr fleegen kunn un batz to Woter gohn muß. Denn dreih he sik um un reep: »Stürmann, du wullt Hamborger Jung speeln un weest nich, dat de Hamborger Brand Tweeunveertig west is?« »Och, wat dat anbelangt, wi hefft noch jedes Johr een Brand in Hamborg hatt.« »Du vullicht, Stürmann, du kannst jo nich mit Grog umgohn, ober wi nich! Seilmoker, wat weur denn Dreeunfoftig los?«

De Seilmoker löhn sik noch mehr no vorn, as wenn he allns sehn kunn, un sä: »Do legen wi vor Bremerhoben mit de erste dütsche Kriegsflott, Hein, un op son feinen Morgen as nu keem Hannibol öber de Wesser un verklopp dat ganze Dütschland tor See.«

»Dor wöllt wi uns op besinnen, wenn wi anner Week den groten Man-of-war aflopen lot bi Blohm un Voß,« reep Hein Admirol un sleug mit de Fust op de Finsterbank, dat dat ganze Hus wackeln dä. »Stürmann, Zeppelin mutt ok noch Antword op sien fründlichen Breef hebben; schrief em, dat dat in de ersten twolf Dog keen Storm gifft, un he kunn getrost mit sien Luftschipp no Hamborg rop susen. Seilmoker?«

»Un Brommy keem an Bord, hol sien Admirolsflagg dol, leet uns op Deck antreden un sä: mit Dütschland wör dat ut, un wi kunnen don un loten, wat wi wullen. Wieder kunn de Admirol nix seggen, he stunn noch een Ogenblick, as wenn he noch wat op den Harten harr: do dreih he sik kort um un gung mit sien Flagg in de Kojüt rin.«

»Jo, dat weur ok een fixen Kerl!« reep Hein Godenwind.

»He hett nich lang mehr leeft, Hein, dat mutt em doch bannig noh gohn sien.«

»Mi is dat ok nich ton Lachen west, als se mi in Moskitonien afsett hefft,« sä Hein Godenwind, »man dot argern do ik mi doröber noch lang nich. Ober so as Brommy to Hammelwarden in de Eer licht, in sien Admirolsflagg indreiht, so söllt ji dat mit mi ok mol moken! Seilmoker, heft heurt? Du leefst gewiß länger as wi annern beiden ... Wenn ik nich op Grund von de See to liggen kom: mi licht int Blot, as wennt nochmol no buten gung ... De Keden, mit de se mi mol Arms un Been verziert hefft, heff ik nich mitkreegen: anners kunn ik dat ok jo as Klumbumbus holln un mien Keden mit in den Sarg nehmen.«

No een lütten geruhigen Ogenblick fung de Stürmann an: »Jüst son Wedder as Fiefunsöbentig bi Kop Korn!«

»Bi Kop Horn?« freug de Admirol, »dor hett dat doch so bannig weiht, meen ik. Achtuntwindig ingelsche, negentein norrsche, twolf franzeusche, söben dütsche un fief amerikonsche Scheep weurn jo woll mit Moot un Rott bleben un bloß du mit dien Regina Heft den Storm afholln.«

»Dat weur doch Eenunachtzig, Hein,« reep de Stürmann, »in de Johrn verbiesterst du doch ok jümmer. Fiefunsöbentig weur dat bi Kop Horn so mooi: jeden Dag ok doch Sünnschien un Ostenwind un nachts sternklor un dorbi doch keen beten kolt. Mien Janmooten hefft an Deck slopen, kann ik di flüstern. In acht Dog, Hein, in acht Dog weurn wi rum un keen eenzig Mol in de Masten west.«

»Junge, Junge!« reep de Admirol, »ik will di mol wat seggen: wenn de Boxers in de Flora klor sünd, denn will Sohlmann dor een internotschonol Wettlegen moken! Stürmann, dor mell ik di an, un du sallst sehn, du kriegst den ersten Pries for. Du kannst jo ganz gräsig legen!«

»Denn droffst du di ober nich mit anmelln, Hein, anners könt wi man all inpacken,« sä de Stürmann un braß de Bram noch een beten mehr.

Von Lögen much de Seilmoker nix heurn, dorum freug he: »Sall ik mol wedder La Poloma speeln, Hein?«

»Nee,« sä Hein, »lot de Palmona man unnerwegens, wi hefft jo noch Botter. Sett dien Matrosenpioninoforte öberhaupt man mol int Dock, mok dien Schroper klor un speel man mol Putzbütel.«

Do stunn de Seilmoker op un mok sien Mest scharp. Un seep den Admirol deftig in. »Seilmoker,« lach Hein, den dat ketteln dä, »weest noch, in de Fonsekobai? Du harrst mi ok jüst so inseept: do keemen mit eenmol de söben Orlogers von Kostarika um de Huk dampt un fungen een Ballern un Scheeten an, as wenn se ganz Ameriko in Brand setten wulln. Do leet ik ober een Signol opholn: Hein Godenwind lett sik jüst rosiern, un wenn de Scheeteree nich solang noblifft, denn geiht jo dat slecht! Son Signol weur de rieken Kösters noch nich vorkomen: se geben dat Ballern gau no, un von all de Brüggen keeken se mit de Kiekers, wo wiet du all weurst, Seilmoker! Weest noch? Un noher hefft wi jem ton Dank ornlich dat Fell versohlt!«

»Nu lot dat Snotern man no,« schull de Seilmoker, »anners kriegt wi noch Hoveree!« Un he fung an to rosiern, as wenn he een ole Korvett von 1848 aftoschropen harr.

Do gung de Dör open un keen pliert um de Eck? Anna Susanna Butendiek! »Deern, kumm rin, dat wi Beseuk kriegt!« reep Hein Admirol. Se dät ober nich. »Hein, kannst du nich mol eben röber komen?« »Op den Stutz nich, mien Deern: ik sitt hier jo unnert Meß! Wat is de Matter denn?« »Och, dat segg ik di buten, Hein!« »Anna Susanna, wi sünd beid lang ut den Snieder, un du wullt noch een Schäperstündken mit mi achter de Kökendör riskeern?« »Och, Hein, no son Krom steiht mi gor nich de Kopp.« »Halloh, du lettst dien Seils jo bannig hangen! Seilmoker, snie mi nich de Nees af! Anna Susanna, vertell man gern: wi hier könt alltohopen swiegen as dode Stint!«

Anna Susanna mok de Dör achter sik to un sä: »Och, Hein Godenwind, de Viez is wedder dor!« »Viez? Wedder dor?« freug Hein, »wat forn Viez? De Viezkonsul von San Soltwoter oder de Viezkeunig von Ägipten? Seilmoker, du hest mi eben een Stück vont Ohr sobelt; nu snie mi von bat anner Ohr ok man jüst son Lappen af, heurst? Dat ick wenigstens bat Gliekgewicht holln kann. Wat forn Viez?«

»Hein, von wegen de Miete doch,« jaul Anna Susanna.

»Dat kann ik mi nich denken,« sä Hein, »de Mann ward doch woll so anständig sien un op een Sünndagmorgen eben vor de Karktied nich mohnen! Denn mok de Kerl sik jo sogor stroffällig. Seilmoker, täterwiert bün ik all, hier: op jeden Arm twee Ankers un twee Flaggen; dor brukst du nich mehr for to sorgen! Kriegt he denn öberhaupt noch Miete, Anna Susanna?«

»Hein, dat weest du doch: negen Moond. Nu sitt he in de Kök un secht: he steiht nich eher op, bet he sien Geld hett.«

»Hett he sik denn ok rieklich Proverjant mitbrocht, dat he hier Karantien liggen kann?« freug Hein un lach.

Do fung Anna Susanna meist an to schreen: »De Husweert will nich mehr teuben, un wenn ik binnen dree Dog nich betohlt heff, denn söllt wi an de frische Luft sett warrn!«

»Kiek an: ein Ultimatum!« sä Hein.

»Ik arme Froo, wat mutt ik anlopen! Twintig Johr wohn ik hier in düt Hus un mutt nu sowat beleben! Wat sall ik bloß mit den Mann anfangen, un wat sall ik dat Geld kriegen?«

»Seilmoker, wöllt utscheiden,« sä Hein un stunn op. »Ik will den Mann ut Lurup mol gau den Anker hieven! Kumm, Anna Susanna, wöllt uns den lütten Moskiter mol ankieken!«

In de Kök gung de Viez ärgerlich hen un her. As he Hein seh, wull he gliek anfangen to preestern un to schelln, ober Hein drück em mit Dunkraft op een Stohl dol un sä: »Nich den Fotbodden so afpetten, mien gode Mann; de Stürmann un ik hefft em erst vorrig Moond labsalwt!« Do fung ober Mandus Meier von de Miete an to snacken un heul gor nich wedder op: he dach, dat Hein Godenwind soveel Geld as Hau harr un meen dat slau antofangen, wenn he sik op de Achterbeen setten dä; denn muß de Admirol doch for sien Loschimudder berappen!

»De Miete ward betohlt,« sä Hein, »ober nich op den Sünndag!«

»Dat kann jedereen seggen!«

»Dat secht Hein Godenwind, de Admirol von Moskitonien,« reep Hein.

»He sull man leeber betohln,« sä de Viez, de wiesen Wind kreeg.

»Junge! As ik noch den Orlog von Moskitonien to kummandeern harr, do bummel ik son Lüd as du büst eenfach an de Grotroh von mien Almiranta un leet jem dor spaddeln! Hier mutt ik dat geruhiger angohn loten! Hier holl ik dat so: de swemmen kann, ward in Fleet smeeten, dat he no de Herrlichkeit röberdükern kann, un de nich swemmen kann, ward de Trepp dolkegelt! Kannst du swemmen?«

Mandus Meier schul no dat open Finster, dach an Froo un Kinner un an sien gesunnen Knoten un gung erst mol dree Träd trück. He kunn dor jo nix an don, sä he, de Husweert mok ober Ernst, un wenn dat Geld nich bet Mittweeken op de Toonbank leg, denn worr de Wohnung von gerichtswegen sloten!

Hein krempel sik de Arms op un greep ut Spoß no den lütten Mann: do kreeg de dat mit de Angst, krop em unner de Arms dorch un jump gau de Trepp dol. »Öbermorgen komm ik mit den Husweert un mit de Pollizei wedder,«reep he von unnen rop un gung fleiten.

»For mienhalben mit den ganzen Grundeegendeumervereen,« lach Hein. »Den sünd wi los, Anna Susanna! De ward sik woll morgen gliek in de Lebensversicherung opnehmen loten! Son driesten Bribon! Eegentlich weurn de beiden, Viez un Huswert, dat wert, dat ik uttrecken dä; ober ik mag dat Senatorium dat nich andon: erst heet se de Stroot extra no mi de Admirolitätsstroot, un denn treck ik um! Dat mokt ok keen goden Indruck, Anna Susanna.«

Anna Susanna seet as son Hümpel Plünnen op den Kökenstohl, schür sik de Ogen mit den Ploten un schüddkopp effenweg. »Hein, lot dat Kaspern doch no; segg mi leeber, wat nu warrn sall! Mi kannst umdreihn, denn wardt noch nich klötern: ik heff keen Penn mehr op de Noht un kann bet öbermorgen nix betohln! All wat ik mi tosomensport harr, meist dreedusen Mark, Hein, heff ik in de letzten twee Johr, as du keen Miete mehr betohlt hest, tosett. Nu sitt ik for mien leddig Schapp un komm woll op mien olen Dog noch int Armenhus! For sien Godheit mutt de Minsch noch mehr büßen as for sien Dummheit.«

»Nu man nich gliek all de Masten öber Bord,« sä Hein, »dat kummt noch all wedder mooi in de Reeg!«

»Hest du denn noch Geld, Hein?«

»Mien gode Deern, du weest, dat ik op den Dreugen sitt mit mien Schipp! Ik wull, ik harr dat Senatorium von Moskitonien hier vor mi: ik wull jem watt anners wiesen! Söbentein Johr hett de Republik mi mien Geld betohlt; forr dree Johr heff ik ober keen Scheck un keen Peso mehr in Sicht kreegen. Wat dat togeiht, mag de Dübel weeten. Ob der unnen wedder son kuddelmuddelige Revolutschon is, oder ob se mi de Pangschon eenfach schaßt hefft, oder ob de Kassen mol wedder leddig worden sünd, dat weet keen Generoltonsulot un keen Zeitung. Kann ok gern wesen, dat dor son Kerl is, de sik alle Veddeljohr mien Pangschon ganz gemütlich utbetohln lett: dor in Moskitonien geiht dat kanditel to. Dammi nochmol, ik much dor noch mol twüschen haun! De sulln sik wunnern! Wat meenst, Deern, wenn ik noch mol röber goh un mi mien Geld hol?«

»Hein, du wullt utkniepen no Mesopotomien un mi hier vor den Rest sitten loten?«

»Mesopotamien licht in de Bibel,« reep Hein, »ober Moskitonien licht dor, wo Klumbumbus 1492 landt is. Man still, Deern, ik mark jo sülbst, dat wi nu in de Kniep komen sünd. Ober wi hiet uns dorch, man still, wat mutt, dat hett Hein Godenwind noch jümmer klor kreegen. Ik goh erstmol no dat Konsulot rop un klopp dor mol op den Treesen, un denn goh ik mol an den Reichskanzler, oder ik fohr sülbst mol röber no Moskitonien! Jümmer mit jemehr Revolutschonen! Revolutschonen soveel as Markten in Wandsbek! Ik will jem räukern!«

»Dat is dat erste Mol in mien Leben, dat ik op de Stroot sett warr,« fung Anna Susanna wedder an.

»Een Mol kannt erst Mol man sien,« sä Hein un harr all wedder Bobenwoter, »ober dütmol wardt noch nich so leeg. Ik bün een olen Orlogsmann un lot mi nich so licht kondemmen! Ik heff ok noch allerhand utlehnt, Anna Susanna, mol sehn, ob ik nix inkassieren kann.«

»Jo, Hein, du büs jümmer to god west, hest dien Geld mit Schüffeln un Forken bor ut de Finstern smeeten! Dor kann keen Arbeitsmann krank warrn oder keen Arbeit hebben: du steckst em wat to, un wenn öbern Hoff geihst, hest twintig Kinner an di bummeln! Un all de hunnert Jungens un Janmooten, de du Scheep besorgt un mit Tüch un Geld utrüst hest! Lett sik dor mol een wedder sehn? Ganz enkelt mol, un denn bringt he di ok keen Monne; denn kummt he mit een utstoppten Vogel oder sowatgodes for dien Museum ansleept, un ik mutt den olen Schiet denn noher jümmer reinmoken! Ober Geld bringt he nich.«

»Se meent all, ik heff Geld genog,« lach Hein, »se denkt, ik heff een Sack vull Geld achter de Dör stohn. Ick wull, se harrn recht.«

»Un denn hest du noch de beiden Olen op den Hals! Lot de doch int Armenhus gohn, dor sünd se got ophoben! Dien Schipp sackt jo weg, wenn du soveel Ballast fohrst!« Hein mok de Kökendör fast to, dat de beiden in de Kojüt nix heurn sulln: »Dat do ik nich, Anna Susanna, un wennt noch so hart weiht! Mien olen Makkers, de so lange Johrn mit mi unner Seil un Damp west sünd, söllt nich mehr vor de Dören gohn oder sik int Armenhus rumsteuten loten! Mit den Klingenbütel rumgohn, steiht uns olen Fohrnslüd nich an! Ik will uns dree woll boben Woters holln un di ok, Anna Susanna, lot mi man kieken. Hest all wat in den Pott for hüt Middag?«

»Jo,« sä Anna Susanna,« »Windsupp mit Luftklüten: wenn wi Fleesch dorto hebben wöllt, fot wi uns bi de Nees an.«

»Ik bring di een poor Fisch von Altno mit:« treust Hein un stebel wedder no sien Kojüt röber. –