Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Veerteitens: De beiden Hahns

Poor Obends noher, as Hein seh, dat Haharm de Ogen tofalln wulln, sä he: se wulln mol wedder Teoter speeln: Warmentee-Teoter! Anna Susanna muß warmen Tee moken, dat ok allns sien Ornung kreeg.

Do versteck Hein sik int Deckshus, un de Stürmann verkrop sik achter de Mast.

Anna Susanna ober hok Haharm in un sä: he muß ehr Kovolier sien, un se wulln man ringohn, dat se ok ornlich wat for jemehr Geld to sehn kreegen. Un se leet sik von Haharm dreemol um de Luken feuhrn. De Seilmoker speel Loschendeener un broch twee Steuhls un dat Opernglas ut de Kojüt. »Wiet uteenanner, Eggert,« sä se grotsnutig: »Wir hoben Schperrsits un können das verlangt sein!« Dormit sett se sik blangen Haharm dol, de gornich wuß, wat eegentlich los weur un Nees, Ogen, Mund un Ohrn liek wiet open mok.

De Seilmoker ober stell sik bi jem hen un leet sik as Prologus anmustern. Mit sien singen Stimm fung he an: »Nu is dat Nacht, Haharm. De Steerns steht an den Heben, un de Fleddermüs fleegt in de Luft rum. Hest jem fleegen sehn?«

»Huhuhuhuhuhu!« lach Haharm.

Prologus Seilmoker snack wieder: »De Klock sleit Twee, Haharm. Bum, bum! Paß op, dat se di nich an den Kopp sleit!«

»Hehehehehehe!« lach Haharm.

Prologus Seilmoker snack wieder: »De Klock sleit wieder: bum: halbig Dree. Nu paß op, Haharm, nu wokt de beiden Hohns op, de een sitt hier achter op den Wiem un de anner vorn int Hohnholt. You know what that means: Hohnholt?«

»Hihihihihihi!« lach Haharm un gung stohn, Anna Susanna kreeg em ober bin Buscheruntje to foten un sä: »Sitten blieben, Haharm, de achter uns sitt, wollt ok wat sehn!«

Do fung Hein ok all achter int Hus an to krein: »Kükerüküh!« un gliek achterop fung Barbarossa vor de Mast an to quarken: »Kökerököh!«

Hein krei noch harter: »Kükerühküh!« un de Stürmann geef ok noch dree Atmosfärn mehr op un quark nochmol: »Kökerököh!«

»Kükerüküh!«

»Kökerököh!«

Anna Susanna klapp fix in de Hannen un sä: »Fein notürlich kreit, dorkann ik mi ornlich öber amüseern!«

»Hohohohohoho!« lach Haharm.

Prologus Seilmoker snack wieder: »Nu fleegt de beiden Hohns von den Wiem dol un goht op den Hoff spozeern. Markst Müs, Haharm?«

»Hahahahahaha!« lach Haharm.

Do keem Hein um de Huk pett, so recht mit grobe hoge Hohnenträd, klau boben opt Hus rop, smeet sik gefährlich in de Bost un krei nochmol: »Kükerüküh!« Un de Stürmann krop achter de Mast rut, keem op de Luken lang, mok een langen Hals un krei nochmol: »Kökerököh!«

Prologus Seilmoker snack wieder: »Nu seht de beiden Hohns sik: paß op, Haharm, wo gau de beiden Striet kriegt! Droff ik jem eben mol vorstelln, jo? De grote heet Hein Grieskopp un de lütte heet Jan Rotkopp.«

»Hühühühühühü!« lach Haharm.

Do gungt ok all los:

»Kükerümeun, Rotkopp!«

»Kökerömeun, Grieskopp. Na, büs ok nochmol opstohn?«

»Nochmol opstohn? Ik heff doch toerst kreit, du Mettensluker!«

»Du Fleegengrieper du, ik heff all lang vor di kökerököht!«

»Still, du Snobeloprieter! Ik heff all kreit, do seetst du noch int Ei! Ik bünn de Boos!«

»Ik bün de Meister un lot mi von di Rupenvertilger noch lang nich den Snobel verbeeden!«

»Höhöhöhöhöhö!« lach Haharm.

»Junge, ik sull röber komen könen, ik wull di vergattern!«

»Hähärr, du kannst man nich öbern Tun.«

»Du Bebersteert: nu hest bat grote Word un sünst warrst vorn dode Mus bang!«

»Un du vorn doden Maiseeber!«

Prologus Seilmoker snack de Komedijanten mol int Geweten: »Ji ward langwielig, Hohns: snackt mol von wat anners, mol von de Wieber!«

»Io, Wiewieber!« reep Haharm, ober Anna Susanna geef em een lütten Flicken un sä mit Nodruck: »Froonslüd, jo?«

»Rotkopp, veel Froons Heft du denn opstunns?«

»Achtuntwintig, Grieskopp!«

»Dor hest wedder tein bilogen, wat tein? Twintig, du Lögenpott! Wat wullst du woll mit achtuntwintig! Du hest dien Last mit tein, du Meßjochen un hölten Hinnerk! Ik heff tweeuntwintig Wieber: bat geiht jüst so for de Week!«

»Kiek, denn heff ik soß mehr as du! Un von wegen: dat geiht jüst so: swieg man fein still, du. Jeden Dag stoht een poor von dien Froons an den Tun un ik sall jem treusten! Mein Gott, ik do jo gern, wat ik kann, ober ik will denn noher mich jümmer bloß Undank to heurn kriegen!«

»Dat lügst du, Rotkopp. Dat hefft mien Froons Gott sei Dank nich neutig. De hefft jemehr gode Oppassung! Gliek kom ik dor röber un geef di welk ut de Armkaß!«

Prologus Seilmoker: »Nich so dütlich warrn, Hohns: wi hefft Fomiljenpublikum vor uns!«

Rrrrrrrr! Rrrrrrrr – keem dat op eenmol von Haharm sien Schperrsits her: he wem inslopen. Anna Susanna kneep em ober so lang in den Arm, bet he wedder munter warrn dä. »Wat söllt de Lüd denken, wenn du sloppst, Haharm?«

»Woveel Kinner hest du eegentlich düt Johr kreegen, Rotkopp?«

»Negenundortig, Grieskopp! Twolf von Anna Susanna Ruchbeen ...«

»Ik heff keen ruge Been!« reep Anna Susanna dortwüschen.

... »foftein von Gesine Swartsteert un twolf von Trino Scheefkamm!«

»Rotkopp, ik heff di all hunnertmol secht: du sallst nich so gräsig legen. Lügst jo as een Minsch!«

»Ik leg de pure Wohrheit! Du notürlich hest woll mol wedder nix optowiesen?«

»Rotkopp, keen Hohn kann vor Moleur. Erst harr ik Greeten Wittfot op foftein Eier sett, ober Greeten worr narrsch, freet jeden Dag een Ei op, un as se all weurn, leep se vont Nest raf un lach mi wat ut. Do hett se ober eenen Pett kreegen, Junge di, de weur nich slecht! Do heff ik Guschi Blauflunk op twolf Eier sett, ober dat Wief weur wedder so neegierig, as se all jümmer west is: stunn all Neeslang op un bekeek de Eier, ob se jem ok woll noch all unner harr; do mussen de Eier jo all ful warrn. Do sett ik noch Dora Snackfatt op veertein Eier, un Dora bleef ok mooi sitten, leet de Eier nich kold warrn un freet jem nich op! Ik frei mi all op veertein Küken, ober de Dübel oder de grote Minsch hett sien Hannen dortwüschen hatt: luter Onten sündt worden! De swemmt nu in den Groben rum, un Dora loppt in Angst un Bebernis an de Kant lang un schellt as een von den Hoppenmarkt, dat ik ehr sowat andon heff. Ik mutt notürlich de Schuld hebben, dat is bi de Froonslüd jo mol nich anners! All de annern Wieber hett se gegen mi opbrocht: ik warr all gornich mehr as Pascha estimeert. Ober de sall sik wunnern: anner Week ward se as een jung Hamborger Küken no de Grinnel verkofft un de toge Mine Pluskopp dorto, de all dree Johr keen Ei mehr togangen brecht hett!«

»Hehehehehehe!« lach Haharm.

»Grieskopp, sall ik di mol wat seggen? Dat licht doran: du warst to old, du kannst dien Amt nich mehr recht vorstohn! Öbergeef dien Hoff an een jungen Hohn un lot di getrost op Supp koken!«

»Rotkopp, warr nich to driest: ik bün dree Moond oller as du un kunn ganz god dien Vadder sien! Un lot mien Froonslüd in Ruh, stoh nich jümmer mit jem an den Tun to snuteln! Steck di nich in anner Lüd jemehr Fomiljenangelegenheiten!«

»Grieskopp, wenn se ankomt, mutt ik jem treusten, dorfor bün ik Hohn!«

Prologus Seilmoker: »Dat is den groten Hohn toveel: he flücht öber den Tun.«

Un Hein sprung vont Hus raf, sleug mit de Arms, as wenn he fleug, sus de Luken lang, greep den Stürmann an un dä so, as wenn he em fix beet: »Dat is dorfor, bat du secht hest, du wörst ehr opstohn as ik!«

Prologus Seilmoker: »Nu ritt he em de grote, krumme Steertfedder ut!«

»Un dat is dorfor, Rotkopp, dat du secht hest, du harrst mehr Froonslüd as ik!«

Prologus Seilmoker: »Nu bitt he em deftig in den Kamm!«

»Un dat is dorfor, Rottkopp, dat du mehr Kinner hebben wullt as ik!«

Prologus Seilmoker: »Nu treckt he em bi de Been dorch den Sand!«

»Mein Gott, Beckmann,« reep Anna Susanna, »da hat er doch Wehtage von!«

»Wehweh sallt ok don,« lach Haharm ober.

Nu keem de Stürmann ober in Fohrt. As son lütten Taifun brüll he op Hein dol un stell sik an, as wenn he em bi lebennigen Lief opfreeten wull.

»Dat is dorfor, dat du secht hest, du kunnst mien Vadder sien, Grieskopp! For son Vadder bedank ik mi, du Op!«

Prologus Seilmoker: »Holt gau den Dokter: he ritt em een Been ut!«

»Anner Bebeen ok!« lach Haharm.

»Un dat is dorfor, dat du mi Legenputt schulln hest, Grieskopp! Du lüchst!«

»Un du dunnerst!« reep Anna Susanna.

Prologus Seilmoker: »Holt gau den Pastorn: he bitt em den Kopp af!«

»Nonochmol afbieten!« lach Haharm.

»Un dat is dorfor, Grieskopp, bat du old un versurt büs un dien Bohntje nich mehr versehn kannst! Down!«

Prologus Seilmoker: »Holt gau den Kulgräber: he pett em to Grus un Mus!«

»Igittigittigittigitt!« reep Anna Susanna un schüddel sik, ober Haharm hög sik un sä: »All Aappelmoos!«

Prologus Seilmoker nehm sien Mütz af un wink mit de Hand, dat se still swiegen sulln. Denn sä he bedächtig un fierlich: »De grote Hohn Grieskopp is dot, de leeft nich mehr un reugt sik ok nich mehr. Nu grooft de lütte Hohn Jan Rotkopp em in!«

Do kreeg de Stürmann den groten Hein her, de still op de Luken leg, Wickel em in dat Fockseil in un sä langsom: »Slop mooi, Grieskopp, du deist mi nix mehr! Nu bün ik Sultan worden, heff eenunfoftig Froons un hunnerttein Kinner: dat sall Abdul Homid mi erst mol nomoken! Kökerököh! Kökerököh! Kökerököh!«

»Dormit is de Komedi to Enn,« sä Prologus Seilmoker, »de Muskanten speelt bloß noch eben den Rutsmieter!« Un he nehm sien Harmoniko her un fung an to speelen un to singen:

»Der Sultan lebt in Saus und Braus,
er wohnt in einem Hühnerhaus
voll tausend schöner Hennelein:
ich möchte wohl der Sultan sein!«

Dat sungen se all mit, ok de dode un begroben Hein Godenwind unner sien Seil gröhl dor mit twüschen, un as dat Leed klor weur, do klapp Anna Susanna bannig in de Hannen un reep: »Brafo, brafo! Dat Kapo! dat Kapo!« Un Haharm schür jümmer sien Kneen un lach in eenen weg: »Jujunge, dat weur wat! Jujunge, dat weur wat!«

Hein keem unnert Seil rutkrupen, wisch sik de Smink af (dat heet den Sweet) un sä: »Morgen Obend kumm man wedder, Haharm, denn speelt wi wedder Teoter. Morgen gifft een nee Programm, denn speelt wi Störtebeker oder de Omozonenkeunigin oder de Seeslang in denotureerten Sprit: dat is ok de Meucht wert!«

Haharm ober de schüddel den Kopp un sä: »Nix aanners! Wedder Hohohns!«