Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Dortein: Achtert Swiensand

De Jalk keem bi all den goden Wind noch lang nich not Soltwoter hen: Hein harr noch lang keen Proveriant genog un muß noch erst öber frische Büt nogrübeln. Do smeet he erst mol bit Swiensand to Anker un dach dorüber no.

Dat Swiensand is een lütt fiet Eiland merden in de Elw, twüschen Blanknees un Olland. De Spring geiht dor licht öber hen un dor wohnt dorum ok noch nüms op. Wille Onten, Krein un Kiwitten fleegt dor rum, Reet un Külen un Beesen waßt dor, un in de Mitt stoht een poor hoge Wicheln: dat is dat Swiensand.

Dor achter verholn se de Jalk.

Int Fohrwoter fungen de Sleepers un Lüchters all wedder an to sticheln von wegen Moskitonien, dat Hein sik dor nich mehr so recht op Deck sehn loten much. De Jalk worr meist jeden Dag umdöpt, heet mol dat »Stekelvarken van Scheveningen,« mol de »Courant van Bergen op Zoom« un mol de »Inzicht van Nieuwediep«, ober bat hölp nich veel: den drütten Dag harr de Kru dat ok wedder rut.

Achtert Swiensand gung bat geruhiger to, dor weur de Jalk dat Gespenst for de Elwfischers, de dor fischen oder vorbiseiln. Bi Dog lachen se öber de Hollanners, ober bi Nacht krop jem dat kold öbern Puckel, wenn de Jalk as son swarten Sarg opt Woter dreef un de Seilmoker an Deck op un dol leep oder de Seils neih.

De Stürmann heul Jalk un Boot blank, as wennt Kriegsscheep wörn, un Anna Susanna frei sik öber de feinen Hüs von Blanknees un öber all de Scheep, de de Elw op un dol seiln un dampen un sik mit Mast un Seil in de Decksfinstern spiegeln dän.

Hein keek öber Bord un wull mit de Ogen pottern: he kunn dat ober doch nich klor kriegen. »Hier lopt Ool, Stürmann, ik will mol no de Fischers hen un mol sehn, dat ik Netten kriegen kann.«

»Och, wi könt jo man mol bi de Hütfoten gohn«, lach de Stürmann, dor keem he ober bi Hein an den Verkehrten. »Stürmann, du mit dien unklorn Popiern kannst woll op son Gedanken komen: leeber verhungern, as een Fischermann sien Fisch wegnehmen. Das sei ferne von uns, Barbarossa. Wenn wat Spoß mokt, denn lot dat gern unrecht sien: ober düt mokt keen Spoß! Kiek mol: den Stoot dat beten Sand aftoluchsen, dat mok Spoß un dreep keen Armen un helpt uns no Moskitonien!«

»Sprick di man sülbst heilig,« gnurr de Stürmann, »denn brukt de Popst dat nich mehr to don!«

Hein schipper mit de Boot int Buxthuder Lock rin un heul op de Fischerjollen to, de dor legen. He kunn mit de Lünborgers ober nix warrn: se sän, se bruken jemehr Fischergeschirr sülbst, un Hölpslüd bit Fischen kunnen se ok nich bruken; ober Hein kunn jo mol mit Haharm snacken, de fisch jo kum mehr un geef em vullicht Gorn af. »Haharm«? freug Hein, »keen is dat?«

Do wiesen de Fischerlüd em een griese Joll, een ganz ole Baß, de ganz deep int Oolkrut to Anker leg un bi hochheiligen Dag een brennen Latern ant Fockstag bummeln harr, un vertellen em de Geschichte von Haharm. Haharm heet eegentlich Harm, ober sien Tung harr een lütte Slagsiet kreegen: he sä Huhus, Laland, Fifisch: do harrn se em ok Haharm heeten. He harr freuher een von de groten Eusterkutters hatt un weur een fixen, lustigen Junggast west. Un harr een grote, feine, rieke Burdeern as Brut hatt: de harr secht, se wull keen dreugen, hölten Bur hebben, se wull den lustigen, leiflichen Fischermann freen. Se harr de Burjungens stohn loten un wör jümmer bloß mit Harm öbern Sool danzt. Dat harr de Burn bannig verdroten un een Obend, as se sik ornlich begrogt harrn, wörn se öber den lustigen Fischermann herfulln, harrn em bi den Flunk kreegen un em solang mit de Grogglös op den Kopp trummelt, bet he still worden wör. Do wör Harm still bleeben. As se em wedder ut Friedrichsbarg rutleeten, do wör he een ganz stillen Dräumelpeter worden, de kum noch Minschen kennt harr. So wör he noch: den ganzen Dag sleep he un harr jümmer de Latern brennen. Nachts fisch he mitunner nochmol, un alle veer Weeken mol geef he de annern Fischers sien poor Fisch mit no Altno rop. Sien grote, scheune Kutter seet all lang op de Doggerbank in Grund.

Hein keek stief no de ole Joll.

De een Fischer wies no Olland röber: »Dor liek op de Kark to, dat grote, Witte Burhus, dat heurt Haharm sien ol Brut: de hett noher doch noch een Burn nohmen un is nu een grote, rieke Burfroo, mit Sülber un Barnsteen behungen; de fohrt as son Keunigsfroo no Stod un Buxthud, un Haharm sloppt den ganzen Dag in sien lütte Joll, woneem he sik knapp in umdreihn kann.«

Hein schipper no dat lütte griese Fohrtüch röber un bekeek sik Haharm sien lütt Rebeet, bat freuher von Hamborg bet Hüll reckt harr. In de Mast hungen Oolkörf un achterto dreeben dree grote Hütfoten un een lütten greunen Kohn. Op de Lohnen un op den Bünn legen Gorn un Taugod bunt in Dreih. Hein purr Haharm rut un sett sik bi em opt Deck dol un snack mit em öber dat Fischen: he wull fischen, un Haharm sull de Netten dorto geben: op halfpart. Erst sä Haharm effenweg: »Ne, dat geigeiht nich,« ober Hein weur tog as Sohlledder un geef nich no, bet Haharm toletzt jojo sä, bloß, dat he sien Ruruh kreeg un wedder sloslopen kunn.

Nu bedreeben Hein un Barbarossa de Fischeree mit Haharm sien Netten op Leben un Dot. Ober se fungen man bannig wenig. De poor Ool, de se kreegen, mussen se een Band um den Hals binnen, dat se jem in de Hütfoten man wedderfinnen kunnen, un dat Mattgod, Sturn un Wittfisch, dat se bito fungen, kunnen se jüst ton Obendbrot opkriegen. Un jemehr anner Proverjant worr jümmer weniger, un Moskitonien wull un wull von sülbst nich neuger komen. Ober Hein mok dat as de Vogel Strauß, de sien Kopp in den Sand steckt: he keek in de Oolkörf rin, as wenn he tiedlebens Elwfischer un Buttpedder West wör.

Bloß obends in de Schummeree, wenn se an Deck seeten, un de Seilmoker op de Harmoniko speel, denn keemt mitunner noch as son Wedderlüchten.

Anna Susanna, kiek dat Hus dor boben op den Barg an: son Hus heff ik ok as Admirol hatt, dat lä bloß noch söbenmol so hoch bobent Woter!« ...

»Seilmoker, paß op, wat dat forn Halloh gifft, wenn wi mit uns Jalk in Sanjuan inlopen dot, un ik mien ole Admirolsflagg wies! Junge, Jung«: Wenn dor jüst Revulutschon is, denn hefft se bums Freeden; is dor ober jüst Freeden, denn mokt se ßur Feier des Toges bums een Revulutschon!« ...

»Stürmann, wenn wi nu op den Atlantik sünd, kannst du denn de Sünn ok noch bereeken? Ik hefft noch nich vergeeten!« ...

De Stürmann gläuf ober nich mehr, dat Hein dat noch Ernst wör mit den Atlantik: un dat weur em sowiet ok recht, wil he ganz genau wuß, dat de Jalk keen Oschenklipper weur. Anna Susanna harr dor ok nix gegen: de Viez kunnjem hier jo nich finnen, as bat leet, un denn weurt op de Elw jo jümmer noch sekerer as op See. De Kortenleggersch harr ok jo jümmer bloß von Woter snackt – dat kunn ebensogod de Elw sien as de See.

Bloß Hein sien beiden Geweten: dat in sien Bost un de ole, blinne Seilmoker, de dreeben noch no See. De Seilmoker fleug jeden Dag for Hein sien Ogen ein Pütz vull Woter op, stipp den Dumen dorin un sä: »Dat Woter is noch seut, Hein!«

Hein ober, de belur de Fisch un keek un freug de annern Elwfischers af, wat he jem afkieken kunn un wat se sik affrogen leeten, ober de Fang wull sik nich betern. Eenmol sett Barbarossa de Oolkörf ganz boben op den Slick: do leepen dor dree afsonnerliche Fisch rin: dree grote, dicke, fette Geus. De heurn eegentlich no Haharm sien Liebe hen un harrn sik de Fisch ut de Körf grapsen wullt: dorbi weurn se mit den Kopp in de Mortje steeken bleeben.

Hein seet jüst op Deck, as Barbarossa mit de Büt anschippern keem. »Dat sünd tohme Geus, Jan Dübel, de lot man gliek wedder swemmen!« Hein dreih sik batz no Anna Susanna um un sä: »Du teufst solang, bet du frogt warrst!« He kreeg de beiden Geus bi de Flunken un weug jem in de Hand: »De hefft Punnen in den Ors, Stürmann, de sünd fett!« De een Goos beet no em, do dreih Hein ehr bums den Hals um. De anner gungt nich beter. »Mit son wille Geus is dat nix genaus,« sä he.

»Dat sünd tohme,« smeet Anna Susanna dor noch mol mang, Hein lach ober bloß un sä: »Wat weest du von Geus, Anna Susanna? So!« – he dreih de drütt Goos ok noch de Kehl um – »de plückst du uns fein af, un denn gifft een sein week Koppkissen un Goosbroden un Goossmolt un sowatgodes.« »Hein, dat is Deeberee!« »Nanu snack du: wat ik int Woter in mien Nett fang, dat heet ik Fisch un wennt teinmol Feddern un Been hett, Anna Susanna, un wenn morgen dree fette Ossens öber de Elw swemmt un mit de Feut in mien Gorn fastkomt: denn beholl ik jem as Fisch, so gewiß as ik Hein Godenwind heet.«

He frei sik ober doch, dat de Seilmoker noch sleep.

Mitunner seet Haharm obends bi jem op de Luken un sä: »Seiseilmoker, een Wawalzer!« Un de Seilmoker muß denn sien Harmoniko her kriegen un Danzleeder speelen. Mitunner keek Haharm denn grot op un fot sik no den Kopp, as wenn he sik doch noch wat to besinnen muß ... Mit sien Snackeree vergiff he ober de ganze Jalk: dat heet toletzt bloß noch Heihein, Jajalk, Seiseilmoker, Aanna, Stüstürmann, bet Hein toletzt losballern da un sä, he wull den Narrenkrom nich mehr heurn.

Eenen Obend, as Haharm wedder bi jem op Deck seet, freug Hein no de Seefischers von Blanknees. »All Kekellners worden,« sä Haharm. »Un de von Olland?« »All Buburn worden,« sä Haharm. »Un de von Finkwarder?« »All Aarbeiters worden,« sä Haharm.