Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Twolftens: Dat Schipp kriegt Ballast!

As dat Dag weur un Hein opstunn, sä he: »Mien Morgenbad heff ik jo all hüt Nacht nehmen: wi wöllt man gliek unner Seils gohn!« In de Fohrt füll em ober in, dat se Ballast Hebben mußen, wenn se no See wulln. Dat seh de Stürmann ok in: he wuß bloß nich, wo se den kriegen sulln; pützenwies opslogen oder schüffelwies infmieten, weur gornich no sien Mütz. Hein weur ok for den krummen Puckel bang, un as he vor Finkwarder een von de groten Baggers liggen se, gung he batz to Anker un dach sik sien Plon trecht. Beten noher smeet he ok de Seils dol un lä sogor de Mast opt Deck.

»Wat fall dat denn bedüden?« freug de Stürmann. Hein klau in de Boot, de nu dreuch wenr, un schipper no den Bagger röber. Ne, den Sand künn he nich bruken, dat seh he bald in: dat weur jo mehr Woter as Sand. He wrigg wieder un bekeek sik den neen, groten Schutenleddigmoker mit den langen Giraffenhals, de den Sand mit sien groten Gropen ut de Schuten hol, den Gropen an sien langen Hals langlopen leet un em op den annern Enn utschütt. Dat weur wat anners: de Sand weur dreuch.

Hein säh de Schutenlüd Gunmeun un bekeek sik dat Spillwark erstmol. Dat gung ganz god; twüschen de Schut unt Land weur Platz genog: wenn he dor mit sien Jalk henhol, kunn he een – twee – dree bet an de Luken vullschütt warrn. Hein vertell de Lüd nu von de Reis no Moskitonien, un dat he Ballast hebben muß. Wo he den ober kriegen sull: de Stürmann mit sien eenen Arm kunn keen Schüssel holln, de blinne Seilmoker smeet allns vorbi, un wenn he alleen dorbi gung, denn dur dat to lang! Se sulln een Hamborger Jung man mol ut de Schiet helpen un em dat Rum eben mol vull Sand schütten; dorum mok Hamborg noch lang nich bankrott! Dor harrn se keen Angst vor,sän se, ober vor den Olen! Op dat beten Sand keem dat gornich an, dat speul mit de Flot doch man wedder weg. Ober de Ol!

Hein kört sik an den Leddigmoker ran, sä den Olen Gunmorgen un verklor em ok de Reis no Klumbumbus sien Revier. »Deit woll nix, wenn ik mi dor eben mol twüschen Lipp un Kelchesrand henlech un eben vullschütt warr, wat?«

Ober de Käppen wull dor doch nich op bieten: »Hein, wenn de Krom mi toheurn dä, geef ik di tein Scheep vull Sand. Ober so droff ik dat nich vor de Lüd un ok vorn Stoot nich don. Hamborg geef di vullicht gern dat beten Sand, ober kiek mol, Hein: dorto muß du erst een Geseuk an den Senot moken, un de Senot mutt doröber besluten, un de Senot mutt een Andrag an de Börgerschovp stelln, un de Börgerschopp mutt een Utschuß insetten, un de Utschuß mutt achtein Sitzungen afholln un so wieder: dor sterben wi woll all beid ober weg, Hein!«

Hein schipper wedder no sien Jalt hen un smeet sik opt Lurn. »Na, Hein, geiht dat Störtebekern nu bald los?« freug de Stürmann, de den Seilmoker sien lädierte Maibüx afschrop. »Wat forn Tostand ok doch: Stürmann op grote Fohrt mutt hier Kötelfeger speeln, Hein!«

Hein sä ober to em, he sull oppassen, wenn de Ol no Hamborg ropgung mit den Sleeper. Un he mok in de Still dat Rum ganz leddig, verstau de Meubel un den annern Segen in de Plicht un deck de Luken af.

»Hein, dor dampt he lang,« sä de Stürmann. »Denn man to,« sä Hein un schipper mit de Jalk gau an den Leddigmoker ran, leg sik prot un reep: »So, nu schütt mi gau vull. Ik heff mit den Olen snackt: he is dormit inverstohn, ober he droff dat jo notürlich nich sehn.«

Un he wink solang mit de Breckwoldt-Wienbuddels, bet de Lüd den Krom een beten anners deeßeln dän un em eben vullschütten. Lütte Tied: wem de Jalk vull. Hein deck gau de Luken to, smeet acht Groschen in de Grabbel, seit de Seils op un mok, dat he weg keem von de Schuten.

»Veel to veel,« sä de Stürmann, »dat Woter speult uns jo opt Deck!« Hein nickköpp. »Heff ik ok all spitz kreegen, Stürmann, wi geht veel to deep! Utsmieten is ok son Sook, denn ward dat Fohrwoter wedder dreuch: dat best is, wi seilt no Hamborg rop un verjudt de halbe Lodung! Vullicht könt wi dor noch tein Mark bi retten!«

Hein schipper sik wedder no de Hamborger Torns rop, hok sik in de Schummeree in de Fleeten lang, leet sik morgens no de Alster dorchslüsen un bunn de Jalk halber Vormiddag bit Atlantikhotel an. He befreug sik Geschäftsgelegenheit bi de Sandschippers, de dor all legen, gung hen un verklopp den ganzen Sand for dortig Mark f.o.b. Hamborg, dat heet: de Käuper muß sik den Sand sülbst ut dat Schipp holn.

De Seilmoker snupper bannig in de Luft rum un wuß erst gornich, wat los weur. Hein kreeg ober een Pütz mit Woter her, smeet dor een Backs Solt rin un sä: »Seilmoker, preuf dat Woter mol?« »Wat, Hein, hefft wi all Soltwoter fot? Kann jo woll gornich angohn! Wo sünd wi denn?«

»In Kuxhoben, Seilmoker.«

Twee Dog noher smeet Hein wedder Draggen bi den Leddigmoker un lur op, dat de Ol wedder von Bord gohn sull. Do vertell he de Schutenlüd een grote Räubergeschichte: de Jalk wör jem lecksprungen, un he harr all den Sand utsmieten un kalfoten mußt. Viet Breckwoldt sien letzten Wienbuddel gung dorbi öber Bord, ober Hein kreeg sien Jalk doch wedder vull Sand schütt: he kunn to god snacken, de Hein.

Annern Morgen smeet he wedder Tamp vort Atlantikhotel un wull jüst op den Sandhannel dol, as op eenmol de Kappen von den Leddigmoker for em stunn, de boben in Hamborg wat to don hatt harr. »Hein, ik meen, du wullst no See?« »Will ik ok; ik heff mi bloß noch een beten Proverjant kofft.« »Hier an den Senoterkai?« »Io, weest du, ik heff een Swoger hier in St. Georg wohnen, de gifft mi dat all half umsonst!« »So, so!«

De Käppen pett sik wieder. Hein keek em scheef no un sä toletzt: »Stürmann, de weet swor Bericht! Den dröft wi nich wedder komen; wöllt man bloß so veel Sand verkäupen, dat wi noch Ballast genog hefft!«

He geef de halbe Lodung for twintig Mark weg un hol sik noher wedder no de Elw dol. As se bi den Boomwall lang schippern, sä he to Anna Susanna: »Ob bat Senotorium de Admirolitätsstroot woll all umdöpen loten hett?«

In den Altnoer Freehoben koff he sik for de foftig Mark unvertollten Proverjant un seil den annern Dag vergneugt bi den Leddigmoker lang: Wind in de Seils, Fleesch in den Pott, (wennt ok man Büffelfieesch weur) een Prüntje achter de Kusen un Freid in de Bost.

Un de »Onschuld van Dordrecht« seil as son Wikinger de Elw dol.

»Hein, geiht dat nu no See?« freug Anna Susanna un greep mit de een Hand achter sik, as wenn se dor de Kortenleggersch bin Plotenband fot kriegen kunn.

»Mol sehn, ob wi all henreckt,« sä Hein un keek no den Kumpaß un no de Seils.

»Hein, wat weur dat eegentlich mit de Alster?« freug de Seilmoker, de all lang achtert Soltwoter komen weur.

»Seilmoker, dat weur een Sandversandgeschäft m.b.H., mit bannige Hindernisse; dor wöllt wi man nich mehr öber snacken!«

»Hein, dat weur ober wedder Unrecht!«

»Mok ober wedder bannigen Spoß, Seilmoker – un Ballast hefft wi bi de Gelegenheit ok kreegen.«