Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Olftens: Schipp god versekern!

De Stürmann gung Hein bald no. De Seilmoker bleef ober an Deck: he wuß, dat he vor Botterquast sien Wanzen un vor sien eegen Gedanken doch nich slop warrn kunn.

Erst gung he jümmer an Stürbordsiet op un dol, as all de Seelüd dot, de nachts Wach hefft un sik warm un wok holln wöllt. Wenn sik opt Woter wat reug, bleef he stohn; keem denn een Damper vorbi, denn drau he em mit de Fust, wenn ober een Seil fleug oder een Gaffel knarr, denn frei he sik un reep mol sinnig öbert Woter. Noher dach he an de Boot, un dat he ganz god beten schippern kunn; he mok dat Scheinleit open, soch sik den Reemen her un stott af. Verbiestern kunn he nich, dorfor harr he dat Scheinleit open sett: dat Snarken von den Stürmann weur nu wiet öbert Woter to heurn; dat weur sien Kumpaß. He wrigg in een groten Bogen jümmer um de Jalk rum un meen, de Deern von Kragerö seet vor em op de Ducht un keek em an. Mol dreih de Kumpaß sik ober batz rum: Barbarossa smeet sik op de anner Siet, de Seilmoker verlor den Kors! He kunn dat Snarken nich mehr heurn un dach all, dat he woll to wiet afkomen wör: gau smeet he den Draggen ut, sett sik op de Ducht un lur. Ton goden Glück swoi de Stürmann toletzt wedder rum: do kunn de Seilmoker wedder wiederschippern ...

As Hein morgens utkeek, leep de Seilmoker ober wedder geruhig an Deck op un dol. »Seilmoker, verkeuhl di nich, goh mit dol: Anna Susanna hett den Kaffe gliek gor!«

Noher, as se all um den Disch seeten, sä Hein: »Stürmann, du mokst een Gesicht, as wenn ik di schanghait harr! De Wanzen hefft di woll meist opfreeten hüt Nacht, wat?«

Barbarossa sä bloß: »De verdreihte Botterquast.«

»Wanzen un Botterquast: wat is dat denn forn Tex?« freug Anna Susanna, un Hein vertell ehr de Hög von den Obend vorher.

Dat Wedder bleef mooi: de Sünn steeg grot un scheun ut den Hamborger Rook rut, un de blaue Elw blenker un glitzer as de Middellandsee twüschen Kopri un Neopel. Op de Jalk geeft noch allerhand to dweiln un to spleeßen. De Stürmann paß beus op den Kneel, dat keeneen so rum stöhn dä. Bloß den Seilmoker schick he in de Puk. Twüschendorch wies Hein Anna Susanna de Dampers un Scheep, de dol gungen un opkeemen. »Kiek der, Deern, een Franzos: de kummt von Hower! Deern, Hower, dat is wat! Deerns komt dor an Bord, gottsverdori! Wat, Stürmann?«

»Will ik nix von heurn,« sä Anna Susanna un sprütt em fix natt.

Noher füll Hein dat op, dat all de lütten Sleepers un Seilfohrtüchen, de von boben dolkeemen, ganz dicht bi jem langheuln un all so dwatsch frogen un sticheln dän: »Halloh, Hein, büs all bald hen no Moskitonien? ... Du, Hein, hest de Miete all betohlt? ... Hein Godenwind, heur mol: dor achter kummt de Viez, kniep man gau ut! ... Du – Hein Admirol, hest all heurt? In de Admirolitäts stroot sall een sien Miete nich betohlt hebben! ... Na, Hein, den halben Weg hest jo all bald! ...« So gung dat alle Ogenblick, dat Hein sik toletzt all ümmer son beten ducken dä, wenn wedder een in Sicht keem un all mehr Verstecken speeln dä as anners wat. »Dat is jowoll all in den ganzen Hoben rum,« sä he, »de Tollüd backt dat woll jedereenen op de Nees un schickt uns woll noch den Viez un de Opsnappers von de Zeitungen op den Hals. Wi wöllt man sehn, dat wi no See komt! Un wöllt dat Schipp man erst mol gau umdöpen, dat wi nich soveel Oploop mehr hefft. Wat sall de Jalk heeten?« »Ellen,« sä de Seilmoker sinnig. »Ne, dat is keen hollandschen Nom.« »Anna Susanna,« sä Anna Susanna öbermeudig. »Dat muchst woll!« »Störtebeker,« reep de Stürmann. »Veel to willen Nom,« sä Hein, »de Onschuld van Dordrecht sall de Jalk heeten! Gliek dorbi, Stürmann!«

As dat Hochwoter weur, holn se de »Onschuld« bi Ritscher op den Strand un leeten ehr dor mit de Ebb op den Dreugen komen. De Stürmann gliek to Woter un losschruppt. As de Sand utkeek, muß Anna Susanna mitsams den Seilmoker butenbords un helpen. Hein sull ok een warmen Teerquast in de Hand drückt kriegen: he sä ober, he wull mol los von wegen de Schippsversekerung un desenteer.

De Stürmann kreeg em noch mol achtert Ror vor de Bost to foten un sä: »Hoch versekern, Hein, leeber tweedusen mehr as hunnert weniger!«

»Un denn?«

»Dat anner is mien Part, Hein!«

Anna Susanna ober sä to em, he sull man mol bi Kräutermeier vorkieken: de Seilmoker seh ut as Jan Klapperbeen un harr sik gewiß wat opsackt.

As Hein in de Schummeree wedder an den Loden keem, weur he hungerig, dostig, meud un argerlich. »Du mokst een Gesicht as een Schirmhändler de dorchregent is,« sä de Stürmann, »wo hoch hest de Aßkranz ropdreeben, Hein? »Op Nullkommanullnix,« reep Hein un smeet sien Mütz in de Eck. »Wat? Son Stootsfregatt wöllt se nich versekern?« »Ne, Stürmann, se hefft dor nich op beeten,« si Hein, »ik heff de ganze Börs afkloppt, ober dor weur narrns to Pott to komen. Se hefft mi all wat utlacht! Pickenpack, du kennst em jo, Stürmann, fungt an: Dat muchst woll, Hein? Toletzt reep de ganze Börs all meist, wo ik mi sehn leet: Dat muchst woll, Hein? Jedereen, den ik to Kleed gung von wegen de Versekerung, klopp mi op de Schuller un lach: Dat muchst woll, Hein? Anna Susanna, ik heff toletzt mitlachen un utkniepen mußt! De denkt, ik heff dat Schipp bloß kofft un willt hoch versekern, dat ikt an Grund setten kann!«

»Un dorbi hett dor keen Minsch an dacht,« sä de Stürmann scheinheilig.

»I gitt, wat for slechte Minschen,« reep Anna Susanna.

»Do wull ik Fracht seuken,« verteil Hein wieder, »ober dor weurt ok nix mit. Een unversekert Schipp kriegt keen Fracht. Ik bün von Wübbe bet Hübbe lopen: hett all nix nützt!«

»Jä, un nu?«

»Nu? Jä, anner Lüd möt sik quäln, dat se dorch den Winter komt, denn mot wi sehn, dat wi dorch den Sommer komt,« sä Hein. »Wi könt jo man würklich Seehunnen for Hogenbeck griepen, oder wi käupt uns een Fatt Kalk un mokt dor Melk von. Oder wi ward Seeräubers, wenn Hamborg dat nich anners will. Ehr wi nich Geld kreegen hefft un geheurig Proverjant käupen könt, is dat nix mit den Atlantik un mit de Reis no Moskitonien; von de poor fleegen Fisch, de opt Deck fallt, könt wi nich leben. Na, dat sall woll komen. Erstmol lop ik mien eegen Aßkranz, as all de Groten, Axen un Lloyd, dat dot.«

Anna Susanna gung no binnen un mok Für. As se weg weur, sä Hein: »Stürmann, se wöllt mit Gewalt Seeräubers ut uns moken: kann sien, dat jem dat glückt.« »Denn heet mi man gliek Godeke Michels,« lach de Stürmann wild.

As dat Woter keem, brochen se de »Onschuld« wedder int Fohrwoter rin un gungen to Süden vor Anker. Dat weur wedder son stillen, geruhigen Sommerobend, un se seeten all wedder op Deck. Anna Susanna hol sik een Stohl, dat se een beten weeker to sitten keem.

Dwars von jem leg een ganz Schöf von de witten Lustjachten: de wull den Sünndag Regatto no de Lüh dol moken un weurn all von de Alster dorchflüst, dat de Scheep sik erst een beten an de Elw geweuhnen kunnen.

Merden dortwüschen leg de junge Breckwoldt mit sien »Elsabe Breckwoldt«. He seet mit sien Brut un noch een poor Frünnen un Fründinnen vergneugt achter un leet sik een Glas Wien smecken.

Hein wor em gliek dorch den Nachtkieker gewohr un wull mit de Boot röber schippern, ober dat lä de Stürmann nich: de Boot weur molt un noch klitschnatt. Hein wull ober doch gern mol no sien Geld frogen: do trock he sik achtert Seil nokt ut, jump sinnig öbert Botd un swemm ganz geruhig in den Düstern no den Lustkutter röber, ohn dat dor an Deck een wat marken dä. Mit een Mol ober lang he mit sien grote Hand op Deck rop, keck öber de Reeling un reep mit een ganz deepe Stimm: »Wat is dat mit Hein Godenwind sien Geld?«

Gottsverdori: de Sellschopp kreeg een Schreck! De Froonslüd krein, as wenn se brodt warrn sulln! De junge Breckwoldt ober sä: »Dat is Hein Godenwind!« Un keek int Woter rin, ober dor weurn bloß noch een poor Blosen to sehn. No een Tiedlang buk Hein ober op de anner Siet von de Jacht wedder op, fot sik an de Reeling an un lach: »Nobend, Herr Breckwoldt, wat ist mit mien Monne?« »Noch nix komen, Herr Admirol! Wo komt ji denn her?« »Dor von mien Schipp, von mien Jalk!« »Komt doch een beten rop, Herr Admirol!« »Ne, lot man,« lach Hein un keek de Froonslüd an, »ik heff keen Swemmbüx an.« »Wollt ji een mitdrinken, Herr Admirol?« »Ne, hier nich, ober wenn ji een Buddel missen könt, denn geeft mi man een mit an Bord!« »Gewiß! Woveel Lüd hefft ji?« Hein kreeg sien veer Buddel Wien, mit een Tau um den Hals bunnen un swemm wedder no de Jalk röber. De Kuttergäst kecken em no, bet sien Kopp nich mehr to unnerscheeden weur.

»Dat weur he?«

»Jo, dat weur Hein Godenwind,« sä de junge Breckwoldt, göt de Glös wedder vull un verteil jem von den Admirol von Moskitonien.

Op de Jalk weur de Freid grot, as Hein mit sien Büt ankeem, un Anna Susanna leep gliek in de Kojüt un soch ehr Wienglös her: Hein schenk in un de Stürmann fung an to singen:

»Liebe Freunde, bleibet ledig,
wie der Dosche von Fenedig ...«

»Holt stopp!« reep Hein, »wi wollt as Hamborger Kinner doch leeber plattdütsch singen!«

Do sung de Stürmann vor, un de annern brummen mit:

»Hamborg, Lübeck, Bremen!
Wi wöllt mol eenen nehmen!
Steut an toerst op goden Wind
for all uns Scheep, de buten sünd ...«

»Una monumento, stoppi, stoppi,« gröhl Hein, »so heet dat nich! Dat Heet: steut an erst op Hein Godenwind, dat he no de Moskiters findt! Nu – togliek!«

Un se sungen mit allemann:

»Steut an erst op Hein Godenwind,
dat he no de Moskiters findt!«

Bi de Gelegenheit worrn se wedder ganz lustig un vergeeten Viez un Fracht un Versekerung un allns, wat dor an bummeln un bammeln dä. Hein leet sogor Anna Susanna bobenbramseilhoch leben, dat se ganz schomvigolett worr, un de Stürmann bestell sik Labskaus for den annern Dag, so peek em de Öbermot.

De Seilmoker heur wedder Gaffeln gnarrn un reep: »Gott segen all de Scheep, de unner Seils sünd!«

»Dat is recht,« sä Hein, »ober uns Herrgott geiht mit de Tied, Seilmoker: he denkt ok an de Dampers.«

In son Antworten weur Hein de Boos: ik denk dor jüst an de Versammlung von de Suffragetten bi Tütje, wo se Hein mit hinsleept harrn. As de Froonslüd dor nu ganz deftig loslecht un losdunnert harrn, do mell Hein sik ok to Word, ramm op den Disch un reep öber den Sool: »Un wenn de Heen teinmol kreit, dorum lecht de Hohn noch lang keen Eier! Gunnacht tohop: ik geh no Hus!«

De Seilmoker hol noch sien Harmonika her un fung an to speeln, ganz sinnig, as wenn he dräumen dä. As he dat Leed von den Brand von de »Austria« speel un de Stürmann dorto sung:

»Brausend durch des Meeres Wogen
fährt das Schiff, die Austria,
reich mit Passaschiers beladen
zieht es nach Amerika ...«

do stunn Anna Susanna sinnig op un gung no binnen. »Wat sall dat denn?« freug de Stürmann. »Dat Leed harrst nich singen mußt,« sä Hein, »mit de Austria is Anna Susanna ehr Vadder unnergohn.«

Een Tied bleeft dotstill op de Jalk, denn nehm de Seilmoker sien Harmoniko doch wedder op den Schoot un speel dat spoonsche Leed von de Witte Duw: Mich rief es an Bord, es wehte ein kühler Wind ...

Bi düt Leed sung se ok mit Hein af, de Erinnerung, dat he mennichen Dag noch mol int Gesicht kieken muß, un de Stürmann reet sik mit de swarte, süddütsche Deern af, de um em int Woter gohn weur ...

Um de Jalk rum ober worr dat bi lütten lebennig: all de Roon- un Seilbeut, de noch op de Elw schippern, keemen neuger un gungen um dat Hollandsschipp rum, as de Mücken um dat Licht fieegt: de scheune, weeke Musik weur jem mehr as dat Wrack von de Atabaska, un as de Seilmoker opheur, klappen all de Lüd in de Hannen, un een fette Stimm reep: »Speel dat Leed nochmol, Jan vont Moor, ik geef di ok een Doler!«

»Speel man, Seilmoker!« stott Hein em an, ober de Seilmoker sä: »Ne, Hein, ik speel nich mehr for frömme Lüd.« »Du speelst for dien norrsche Kopteinsdeern, Seilmoker, dat heff ik all lang spört! Speel man nochmol!«

De Seilmoker kreeg sien Matrosenklovier wedder bi de Ohrn un speel dat Leed nochmol. Do roonen jümmer mehr Lüd her, dat dat toletzt ganz swart vull Beut weur. Noher klappen se noch mehr in de Hannen, un de Jungkerl, de erst ropen harr, klau öber de Reeling, klopp den Seilmoker op de Schuller un sä: »Hier hest dien Doler, Jan! Ik bün Stürmann mit grot Potent; ober wenn ik so speeln kunn, geef ik wat ut. Hier! Hier! Fot doch an, du Knappen.«

Hein heul Barbarossa fast, de opspringen un den Klokschieter öber Bord smieten wull, un si ganz geruhig: »Geeft em den Doler man in de Hand, Stürmann, uns ol Seilmoker is blind. Un denn heet em nich Jan vont Moor: he hett fiefnntveertig Johr op grote Scheep fohrn un de ganze Welt sehn.«

De junge Stürmann keek em grot an: de Stimm heur ok nich no een Torfkohn hen. He weur ober nich verlegen, stell sik an de Wanten hen un reep öbert Woter: »Herrschaften, de hier eben so großortig speelt hett, dat is een olen blinnen Fohrnsmann!« Un he heul de Pütz öber Bord un wies mit de Hand, op wat fern Ort un Wies de Beut ranschippern un jemehr Groschens afloden sulln. Dat klapper ok nich stecht in de Pütz, un de Seilmoker kreeg toletzt een ganzen Hümpel Geld op Deck schütt.

De Stürmann klau wedder in sien Boot rin.

»Wat forn Schipp, Stürmann?« freug Hein geruhig. »Bullschipp Palmyra, anner Week no Valporeis.« »Leeft bei ol Pedro Jansen noch?« »Ne, de is dot.« »Un sien Dochter, de Mercedes?« »De hett nu de Schenk!« »Greut ehr man, Stürmann.« »Wovon?« »Von Hein Godenwind!«

»Süh, de Mekelnborger Sünn,« sä Hein noher, as de Moon keem, »de kummt uns bit Geldtelln topaß.« Söben Mark weurnt.

»God mittonehmen, Hein! Hier, nimm du jem!«

Bald noher, as all de Beut sik verkrümelt harrn, sä Hein: »Ruh int Schipp! Nachtslopen Tied!«

De Seilmoker si ober, he wull wedder opblieben un den Klüver flicken, de all temlich twei wör. Dat do man bi Dog, wull Hein seggen, ober he besunn sik op den Seilmoker sien Blindheit un si: »Jo, Seilmoker, for di ist ok jo jümmer Nacht.« »Hein, wo kannst du dat meenen,« si de Seilmoker, »bi mi is niemols Nacht: jümmer Dag un Sünnschien, Hein.« Hein nick un sä: »Binn di obern wulln Dook um den Hals: du büs old, un de Nachtluft is ruch! Gunnacht, Seilmoker! Kumm, Stürmann!«

De Stürmann harr ober noch genog von de Wanzenjagd un bleef an Deck, soch sik een ol Fockseil ut de Plicht un Wickel sik dor in. Dat frei den Seilmoker. He dach: wenn Jan an Deck sloppt, denn is sien Snarken jo meist bet Blanknees to heurn, wat kann ik denn forn grote Reis mit de Boot moken!

Erst soch he sik ober Seilhansch un Seilnodel her un lä sik den Butenklüver öber de Kneen.

Een Lüttsischer von Olwarder, de mit sien Joll vorbiseil, reep sien Jungen un sä: »Kiek, Simon, dor is dat behext Schipp wedder, nu kannst du sülbst sehn. Kiek, de ol Mann sitt merden in de Nacht op Deck un neiht Seils un dorbi snarkt de Kerl for foftein!«

Un se seiln gau vorbi.

As de Seilmoker den Klüver to Schick harr, klau he sinnig in de Boot rinn un leet sik erst een Stück drieben, ehr he den Reemen utsteek: Barbarossa sull em nich heurn.

No een Tied reep dat ober jümmer: »Jan! Jan! Help mi! Jan! Jan! Help mi!« De Stürmann wok op un krop ut de Fock rut: »Wat is dor los? Seilmoker, büs du öber Bord fulln?« »Ne, Jan, ober ik drief mit de Boot weg! De is jo molt, dat heff ik jo nich weeten!« »Gotts Donnerwedder, wat deist ok dogs stopen un nachts schippern? Smiet doch den Draggen ut!« »Kann ik jo nich: ik bün jo op de Ducht fastbackt, un de Reemen is mi ok all wegdreeben!« »Gotts Donnerwedder!« De Sturmann leep in de Koje un reep Hein. Hein keem gliek in de Ünnerbüx rutsust un jump een – twee –dree ober Bord. He muß dütmol würklich wiesen, dat he swemmen kunn: de Boot weur all wiet weg, un den Reemen kunn he erst gornich sinnen, ober toletzt kreeg he doch allns wedder op den Dutt, bunn sik de Fangellien unner de Arms dorch un steep de Boot langsom no de Jalk trück. Nu fetten se den Seilmoker een Stropp umt Lief, moken de Talje klor un hieven em op Deck rop, trocken em de smeerige Büx ut un packen em in sien Koje. Hein muß doch lachen, as de Seilmoker em von den Snark-Kumpaß vertell, no den he stürt un schippert harr.

De Stürmann krop ok in sien Koje: he harr ir de kolde Nachtluft bat Bebern kreegen.