Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Teitens: De Krieg mit de Wanzen

No Middag keemen de Veer so bi lütten wedder to Been.

Hein wull gliek sieter doln seiln, ober dat weur den Stürmann nich mit. He sä: he harr de Jalk butenbords noch nich klor, dor wör se noch ganz greun; ehr se dor nich in Trimm wör, seil se nich! Un denn muß se ok noch versekert warrn: Hein sull sik man no de Börs ropsteebeln un hoch versekern.

»Dat is ok wohr,« sä Hein, »ober vondog is dat all to lot, denn mutt ik morgen rop.«

Anna Susanna meen ober, he sull ehr man leeber verklorn, wat se to Middag koken sull. »Och, Hein, Hein!« »Tähnpien, Anna Susanna?« »Ik mutt soveel an de Wohnung denken. Dor hangt nu de Stuten an den Drücker un nüms holt jem rin: de ward jo ganz old un dreuch.« »Och,« sä Hein, »dat is man ebensoveel. De Viez kummt jo doch mit de Pollizei; de will de Stuten woll mitnehmen, denn hett he doch wenigstens wat rett! Junge, den sien Gesicht much ik sehn! Anna Susanna, du mokst de brodten Schulln wedder warm, denn sünd wi fein tor Mohltied.«

»Du meenst ok woll, de Schulln reckt bit Wihnachten,« sä Anna Susanna, »vorgüstern hest acht opeten un güstern tein! Meenst, dat dor noch wat von no is?« »Scheun, denn mok de Schulln nich warm! Stürmann, hier sünd noch twolf Mark, nu schipper an Land un hol wat, ober keen Farf wedder, anners warst in den Rook hungen.«

Do geeft Arfen un Speck.

Not Eten weur noch een barg Arbeit to don: de ganze Husstand muß um- un oppackt warrn. Wat in de Kojüt un int Hus ringung, stelln se dor op, un Hein mok sik wedder son lütt Museum trecht. Anna Susanna stell ehr Blomen vor de Finstern un mok Godinen an. Vor dat Kieklicht von de Achterdör hung se von binnen een dicht Dook, dat nüms mehr rinkieken kunn, ok de drooke Hein Godenwind nich. De Stürmann muß jümmer mit Homer un Nogel un Biel un Betel achter ehr ran un ehr bald düt un bald dat moken.

As halber Nomiddag een slanke Bries dorchkeem, kreeg Hein mit eenmol lohme Arms un sä: he wull een beten for de Lust seiln. De Stürmann brumm, ober Hein sett eenfach de Seils op, sogor Binnen- un Butenklüber, un klüs los. Bet Schulau wichs he em dol un sung un lach, un de Seilmoker gung in Lee op un dol, as wenn he wedder op sien norrsche Bark wör.

Anna Susanna schür un schrupp op Leben un Dot, un de Stürmann klopp un timmer, as wenn he dat betohlt kreeg; he paß ober doch scharp op, un as Hein bi de Lüh dolsmieten wull, dreef he em, dat he wedder umkehr un mit de Flot wedder no Neemöhln ropschumen dä.

Obends worr de Wind wedder stiller, un se kunnen wedder op Deck sitten un no de Lichten un de Scheep kieken. So veel as den Obend vorher weur nich los: keen Musik un lang nich so veel Beut. Boben weur bloß mitunner mol een Wogen to heurn, un de Dampers weurn man wenig besett. Von den Strand un von den Finkwarder Audiek weurn mol de Kinner to heurn. Wiet achterto op de Slickfalln schreen de jungen Meuwen. De Wind geef sik ganz: as Gespenster dreeben de Ewers un Jachten mit jemehr groten, swarten Seils an jem vorbi.

Anna Susanna wulln de Ogen tofalln, dorum stunn se bald op un sä Gunnacht.

De dree op grote Fohrt bleeben ober noch buten sitten.

»Nu sett wi an uns Leben, dat all ut to wesen schien, getrost noch een Stück achtern,« sä Hein un keek no den langen Flögel rop. »Arbeit un dat Woter, dat hett uns twintig Johr fehlt! Gott sei Dank, nu hefft wit wedder!«

De Seilmoker sä nix; he keek wedder wiet öbert Woter, ober de Stürmann geef dor doch een lütten Stremel bi un meen: »Verseker de Arche Noah man god, Hein!«

As se noch so seeten un keeken, keem een Dreuchewer vont Norderfohrwoter röber drieben, smeet dicht bi jem sien Anker ut un leet sien Seils half sacken. De beiden Lüd gungen in de Klapp, as se dat don harrn; de Schipper wrigg ober noch mol mit sien Boot weg un keem op de Jalk to. Mit een geruhigen »Gunnobend« un een lütten Swunkdiop klau he öber den Settbord un sett sik merden twüschen de dree Olen, keek jem no de Reeg an, wunner sik öber den eenen noch mehr as öber den annern un fung toletzt an: »Neerlanners, pratert ji ok plattdütsch!«

»Hier an Bord ward negen Sproken snackt,« sä Hein, »hollandsch, ingelsch, norrsch, spoonsch, itoljensch, franzeusch, dütsch, deitsch un mekelnborgsch!«

»Och ne,« sä de Schipper.

»Jo,« sä Hein.

»Ik bün Peter Quast von Drochtersen,« fung de Schipper wedder an, »se heet mi den Botterquast bihus. Jo, dat dot se. Ik kann so scheun bottern. Jo, dat kann ik. Hebbt ji Fracht?«

»Wi brukt keen Fracht: wi griept Seehunnen for Hogenbeck,« sä Hein. »Hier op de EIw?« »Ne, buten op See!« »So, so!« Dode oder lebennige?« »Lebennige!« »Ne!« »Jo!« »Non, wat mokt ji dat denn?« »Dat dröft wi nich seggen!« »Wat lohnt dat denn dorfor?« »Dat dröft wi ok nich seggen! Weh dem, der danach Gelüsten trägt, Botterquast!«

Botterquast schul wedder von eenen no den annern, un kunn dat doch nich klok kriegen, wat mit jem los weur. He gläuf stief an Hexeree un Speukenkrom un dach jümmer wedder: sullst ok bi den fleegen Hollanner op de Luken sitten? Toletzt mok he sik over doch mol driest un freug: »Wat is dat denn bi jo mit de Wanzen? Piert se jo ok ornlich? Wi hebbt een tonehmen Moon, denn sünd se jümmer extro hungerig!«

»Wanzen?« freug Hein, »wat heet dat: Wanzen? Sünd dat nich de lütten Tiern? Ik heff mien Leefdag noch keen Wanz sehn. Kennt wi gornich, Botterquast!«

Botterquast leet meist sien Kalkstummel falln, so verjog he sik. Dat weur em to wunnerlich: een Schipp ohn Wanzen harr he noch nich kennen lehrt. »Doch!« »Ne, ik segg di dat jo: wi hefft keen!« »Och, ji möt doch Wanzen hebben?« »Ne, wi hefft keen.«

Hein säh dat noch ganz geruhig, ober he spör doch all son beten wat von Jöken int Blot. »Hest du denn Wanzen, Botterquast?« »Mien ganze Ewer grimmelt un wimmelt dorvan, Nobers! Wanzen soveel: all de Ritzen sitt vull un de Ös sünd nich wegtokriegen! Un an son Obend, südlichen Wind un warm, denn sünd se bannig lebennig, denn hebbt se Mobilmokung! Jo, dat hebbt se! Denn hebb ik jem beus op de Streck! Jo, dat hebb ik. Dorum hebb ik mien beiden Lüd nu ok erst to Koje schickt. Kiekmol: nu krupt de hungerigen Vogels jo all no de jemehr Kojen hen un mokt sik dor lustig; wenn ik noher kom, denn sünd se satt un lot mi tofreeden, denn kann ik geruhig slopen. Jo, dat kann ik. Hett all sien Wetenschopp, jo, jo!«

Nu fung ok all de Stürmann an, sik to reuhrn, un rüsch een Stück wieder weg. Hein harr sik ok all sinnig wegbugsiert, un de Seilmoker mok ok Anstalten, wieder weg to komen. Botterquast seet all temlich alleen an Stürbordsiet: »Sünd ganz eegenortige Dinger, düsse Vogels: bi Ostenwind sitt se ganz still in de Ecken, rein so unschullig as de Lämmer; ober lot denn den Wind ut Westen oder Süden komen un denn son beten Regen, de warm opt Deck drüppelt, Junge, Junge, ik kann di seggen, denn is dat een lütten Scheedünner, denn sünd se as de hungerigen Wölf, denn kannst di man wegwohrn, oha! Ik kann wat van de Wanzen vertelln! Jo, dat kann ik. Johrenden studeer ik dor nu all op! Listig sünd de Dinger nu, dor mokt sik keeneen eenen Begriff van. Mol mok ik een Nacht een beten Licht: do seeten dor woll son hunnertfoftig in een Reeg an de Wand ...«

»Dat holl de Dübel ut,« reep Hein un sprung op. – »Ne, de Dübel hollt de ok nich ut,« sä de Stürmann Jan Dübel un kratz sik. »Verdreihte Botterquast,« reep Hein, »ik will di hier bi watt anners!« Un he kreeg den Schipper bin Kanthoken, sett em in sien Boot rin, geef de Boot een geheurigen Schubs, dat se no den Ewer röberschumen dä, un reep em no: »Angenehme Wanzenjagd, Botterquast! Wi hefft keen Tied mehr, möt Seehunnen griepen!«

Botterquast schüddel noch jümmer den Kopp, as he all lang an Bord stunn, un as he in de Kojüt keem, sä he to sien Lüd, de noch mehr Turnstunn harrn, as dat se still legen: »Eben bün ik würklich bi den fleegen Hollanner an Bord west, Jan un Hinnik!«

Op de Jalk ober stunnen dree Mann un schürn un schubsen sik an all de Ecken un Kanten un kratzen un klein sik, as wenn se narrsch worden wörrn. Un een stöhn noch mehr as de anner: »De verdammte Botterquast! ... De Wanzenjakob de! ... De Wanzenprofesser ... mi jökt dat öbert ganze Lief! ... Mi ok! ... Un mi erst, Hein!« Toletzt reef Hein sik an de Mast, de Stürmann ant Deckshus un de Seilmoker ant Ror, dat de ganze Jalk int Dümpeln keem un dat würklich to verwunnern weur, dat Anna Susanna nich in de Nachtjack rutkeem.

»Dat ward een beuse Nacht,« stöhn de Seilmoker, »ik goh gornich erst no unnen, Hein.« »Veel Slop ward wi woll nich kriegen,« schull de Stürmann, »de verdreihte Wanzenschipper! Hein, wöllt wi röber un em mol ornlich afjacken?«

»Ik weet mi to helpen,« sä Hein. Un he trock sik nokt ut, jump öber Bord un swemm dreemol um de Jalk rum. Do klau he wedder öber de Reeling, hol sik den Homer ut de Plicht, (lieber hochdeutscher Leser: nicht den alten Vater Homer, sondern den Hammer!) soch sik den Haublock her, leg Hemd un Unnerbüx op un bearbeit jem son lütte Ewigkeit mit den groten Homer, jümmer beter bi. Denn heul he dat Tüch über Bord un schüddelt ornlich ut. »Dat is Massenmord, ober to entschulligen,« lach he, trock Hemd un Unnerbüx wedder an un sä: »So, nu hef ik een got Geweten un slop as son Rott. Gunnacht, Jungens, slopt man god un lot jo man bieten!«