Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Fofteitens: Soltwoter umt Schipp

Noch een ganze Tied muß de Seilmoker Morgen for Morgen de Pütz vull Woter opslogen, den Finger rinstippen un seggen: »Noch jümmer seut, Hein!« – ober toletzt keem doch de grote Dag: de Jalk krüz dwars von Glückstadt de Elf dol, dat Sweert dolfiert un de Seils vull Wind! Un Hein slog een Pütz vull Woter op, stell de vor den Seilmoker un sä: »Preuf!« Un de Seilmoker steek den Dumen rin, leck dor an un sä: »Gott sei Dank: wi hefft Soltwoter fot?«

Twüschen düsse Pütz vull Soltwoter un de beiden Hohns harrn de Veer ober noch allerhand beleeft. Allerhand weurt, wat dortwüschen leg, un nich bloß Dook un Regen, Wind un Sünnschien, Wedderlüchten un Hogelflogen: dor legen ok noch negen annere Noms for de Jalk un negenhunnert Frogen von Schipper un Käppen, Fischer un Stürmann, Hans un Franz no de grote Reis! Wat wussen se to sticheln: »Hein all wedder trück?... Na, wat is dat mit de Reis no den Moon? ... Büs woll bang, Hein, wat?...« so gung dat man jümmer, dat Hein sik toletzt bi Dog kum noch op Deck sehn loten much.

Allerhand leeg dortwüschen ...

Mol harrn se een Pril funnen, de seet totol vull Fisch: do fischen se Bünn un Hütfoten vull un gungen mit de Joll to Markt. As Haharm den annern Morgen utkeek, leepen dor dusen Minschen vor em op de Brügg: do kreeg he son Schreck, dat he bums wedder in sien Koje rinkrop un sik nich wedder sehn leet. Den annern Dag, as Hein em dat Geld optell: achtuntwintig Mark! – frei Haharm sik dber doch un sah: »Heihein, ik Hess keen Harmoniko, ober ik will eben mol den Wewecker aflopen loten, bat heurt sik ok nicht slecht an.« Den Dag dorno weur he ober doch weg mii sien Joll un keem nich wedder: bat Hein em no de Stadt rop sleept harr, kunn he doch nich verknusen.

Allerhand leeg dortwüschen...

Mol keem jeden Obend een olen Welfen, groten Bur von Olland, bi jem an Bord, broch Eier un Botter mit un leet sik dorfor von den Seilmoker jümmer wedder dat Welfenleed vorspeeln... wir lustigen Hannoveraner, sind wir alle beisammen? ... He weur een von de Eschenharten, de soveel an dat Flintenscheeten von Langensalza dachen, bat se de Kononen von Sedan gornich dunnern heurt harrn. Mennichen Obend seet he bi jem op de Jalk, bet he eenen Dag bit Infeuhrn een Slag kreeg. Do keeken de Ollanners bannig, as de grote Hein Godenwind mit no den Liek gung un den blinnen Seilmoker an de Hand harr un den eenarmen Stürmann blangen sik.

Un de hollandsche Flagg op de Ialk hatt dree Dog halfstock weiht um Haanrich den Leuwen sien letzten, troen Knecht ...

Allerhand leg dortwüschen ...

Mol, as de Proverjant wedder knapp worden weur, setten Hein un de Stürmann sik op een swarten Gedanken, as de Heen op de witten Eier, un seeten em ut: se wulln sik von een Damper jogen loten, dat de Jalk leck sprung un wegsacken dä. Denn sull de Reederee jem dat Schipp dür betohln. »Ik will dat woll moken, Hein, dat keen Seeamt un keen Riekskomissor uns de Schuld geben kann,« sä de Stürmann, un se seiln los un krüzen op Leben un Dot twüschen de Dampers int Fohrwoter rum. Ober de Lotsen un Käppens passen god op, se marken bald, wat de Jalk in de Lur harr, un wenn de Sook kniepen worr, denn stoppen se un lachen no Hein röber un sän: »Nee, Hein, wi dot dat nich«! Oder se freugen mol no de Reis öbern Atlantik, dat Hein dat bannig verdreeten dä. He versoch dat Spillwark dree Tieden, ober he keem vor keen Dampersteven: se kennen em all von wieten un heuln all goden Kiekut. Op jeden Bog versoch he sien Unglück, ober dor weur jümmer noch toveel Glück bi. Sogor Anna Susanna sä toletzt: »Dat süht jo meist lebensgefährlich ut, Hein!« »Jä,« antwor Hein, »son Torfschippers stürt de Dampers: erst lopt se een meist um, un denn ward se noch groff un schellt eenen wat ut! Der Gerechte muß viel leiden, Anna Susanna, nich, Seilmoker?« »Hein, vullicht stürt de Jalk nich god?« freug de Seilmoker.

Hein muß den swarten Gedanken toletzt doch öber Bord smieten, un as se wedder von een von Kirsten sien Dampers ohn Hoveree free komen weurn, sä he to den Stürmann: »Eegentlich sünd wi doch wunnerliche Kerls: erst quält wi uns söben Weeken af, dat wi de Jalk blank un fein kriegt un denn seilt wi los un wöllt ehr wegsetten!« »Lot man erst mol mehr Wind komen,« sä de Stürmann, un as dat annern Dag ut Südwesten brieß, kreeg he Hein doch so wiet, bat he nochmol losgung. Un do harrn se Gott sei Dank dat Glück un Unglück, an een swarten ingelschen Boomwulldamper langtoschropen, un dat Bogspreet to breken un dat Sweert to verbeugen. Hein as son willen Bullen op den Ingelschmann rop, ranz den Lots geheurig an, dat he so dummerhaftig Ror geben kunn, un gung do mit ingelschspoonsch-plattdütsche Word op den ingelschen Koptein dol, dat de gorkeen Been an Grund kreeg. De wull erst noch grotsnutig warrn un sik musig moken, ober Hein krempel de Arms op un reep: »Kumm an!« Dat leet de Kardiffer sik nich tweemol seggen, un de beiden moken boben op de Brügg eben fon lütten Boxmatsch klor. As Hein den Käppen ornlich een op de Nees geben harr, weur de Ingelschmann tofreeden un sä: »Well,« he wull de Sook in Goden afmoken. Nu beschreef Hein de grote Hovree, bat dat Schipp leck wör un dat he docken muß un so wieder: fiefhunnert Mark muß he hebben. Dat weur den Ingelschmann toveel, ober ehr Hein sik ton tweeten Mol de Arms opkrempel, eenigen se sik op foftein Pund. Hein nehm sien dreehunnert Mark un klau vergneugt op sien Jalk ...

Allerhand leg dortwüschen ...

De Hoveree harrn se bald wedder klor: Hein koff for de dreehunnert Mark Proverjant, un Anna Susanna kreeg een nee swart Kleed for den Intog in Sanjuan, un nu sull de Reis denn jo würklich un dreehaftig los gohn. Ober do keem de Griesbort von Nordwest dortwüschen un jog jem de Elw rop, reet jem de Fock twei, knapp jem de Ked af un smeet de Jalk boben opt Swiensand rop, so hoch, dat se noher nich wedder flott warrn kunnen un dor twüschen de Wicheln sitten blieben mussen. Hein fung an, een deepen Priel vont Schipp no de Elw to groben, un de Seilmoker snack den ganzen Dag von de See; ober de Stürmann un Anna Susanna harrn nix dorgegen, dat se op Land seeten. Barbarossa bo een Trepp twüschen Schipp un Land, un Anna Susanna fung an, dat Swiensand urbor to moken, plant dor greunen Kohl un Suppenkrut un schaff sik allerhand Veehwark an: Heuner un Onten un sogor een lütt Farken. Hein groof un groof, dat em de Sweet den Puckel dol leep, fisch mitunner mol, ober he keek jümmer bannig no Westen un lur op den neen Moon un de springen Tied ...

Allerhand leg dortwüschen ...

De Storm keem ok, ober ganz to ungelegen Tied – Hein weur jüst mol no de Lüh dol un hol een Boot vull Kasbeern!– un gliek so glupsch, dat de dree, de an Bord bleeben weurn, keen Farken un keen Heen bargen kunnen: de ganze Ökonomie gung in de Beesen!

Ober de Jalk, de Jalk, Hein sien Jalk, de keem wedder vont Swiensand raf!

Hein fleug mit de Boot man so öbert Woter, bat he ehr fotkreeg, anners harr se woll gliek wedder to Finkwarder op den Dreugen komen.

Anna Susanna jaul um Swien un Heen, ober Hein frei sik doch as son Fisch, de wedder int Woter sett is.

Nu krüz de Jalk ober nedden Glückstadt gegen de stiebe Bries an! Un Hein weur so mooi to Weg, dat he wedder sien Seeräuberleeder anstimmen kunn.

Mit de Elw weur he erstmol klor: de Frogeree un Stichelee sull een Enn hebben: he wull no See!

Achter Krutsand keem de Floot jem in de Meut un se mussen draggen. In den Windschatten von een groten Snelldamper, de hier op lebennige un dode Lodung lur, smeeten se dol. »Dor Koptein op sien, bat is wat!« sä Anna Susanna un keek no dat hoge Brüggendeck rop.

»Och du leebe Tied!« lach Hein, »de Mann is to bedurn, de hett dat een beten slechter as ik! De tusch gern mit mi, ober ik nich mit em! Dat gläufst du nich, Anna Susanna? Stopp, ik will denn Käppen mol eben röber holn: Peter Olsen kenn ik ganz god!«

Un Hein klau in de Boot un wrigg no den groten Dalailama von Snelldamper röber, de as dat grötste dütsche Schipp den Nom von den grötsten Dütschen harr un » Goethe« heeten dä. No een halbe Stunn keem he wedder bi de Jalk langsiet un harr den Kommodor bi sik. Anna Susanna bekeek de Tressen un Litzen mit Andacht, as wennt de Kaiser weur.

»Jä, Peter, dat is mien Admirolschipp, bekiek di man ornlich! Anna Susanna, geet uns een Taß Kasse op! Dat Fohrtüch blenkert, wat, Peter? So blank kannst du dien grote Perdkraftfobrik mit all dien Gesellens nich holln!« »Jä, jä!« »Dor is uns Barbarossa, ji kennt jo woll noch von Hongkong her?« »Gewiß: Dag ok, Stürmann!« »Dag, Käppen!« »Wo is de Seilmoker denn?« »De hett sik in de Koje verkropen: du weest jo: Dampers un Damperlüd sünd Rottengift for em!«

»Hein,« sä Kommodor Olsen, »wullt nu würklich mit düsse lütte Jalk öbern Atlantik?« »Ganz gewiß! Hein Godenwind kriegt dat klor, du! Lehr mi den Atlantik nich kennen, Peter! Wat Klumbumbus klor kreegen hett, kann ik ok! Wo lang hett he eegentlich brukt?« »Dreeunsoßtig Dog, Hein!« »Veel to lang, ik wichs in dortig röber. Peter, du mokst een Gesicht as een Hamborger, de de Elw noch nich sehn hett«

»Hein – hands off! Dat geiht verlehrt,« wohrschoo de Kommodor.

»Bangbüx,« lach Hein, »nu du dat Söbenmilenschipp unner de Feut hest, snackst du as een old Wief. Freuher weurst dun annern Kerl. Weest noch: söbentig bi Formosa?«

Anna Sufanna broch den Kaffe un nick den Koptein fründlich to. Un se dach: ik heff een Admirol un een Koptein to Disch, wenn dat mien erst Mann, de Timmermann, wuß!«

»Is dat de Köksch?« freug Olsen.

»Jo, dat is uns Anna Susanna,« sä Hein, »uns Oberstewardeß, de kokt as dien dreehunnert Kocksmooten!«

Anna Susanna knicks un frei sik öber dat Lof, ober se dach doch: Morgen gifft dat ganz dünnen Kaffe, Hein Godenwind, sünst säst du jümmer mien Anna Susanna un nu mit eenmol heet ik: uns Anna Susanna? Dat striek ik di an!«

»Junge, Junge,« reep Peter Olsen, »wenn ik dat morgen de Amerikoners verteil, dat du Kolumbus sien Fohrt nochmol mokst, denn sallst sehn, wat de dat Strieden un Wetten kriegt. Dat ganze Promenodendeck brummt un summt denn von Hein Godenwind! Wann fohrst du?« »Weet ik noch nich, Peter. Ik bün jo mien eegen Herr un heff keen söbentein Inspekters achter mi ran snüffeln as du!« »Dat magst woll seggen, Hein, du hest dat een beten beter as wi un kannst woll lachen. Ik mutt ok würklich all wedder an Bord! Bringst mi eben wedder röber? De Kasse hett fein smeckt, Anna Susanna! Stürmann, wi seht uns woll noch mol wedder?«

As Hein noher wedder von den »Goethe« trück keem, mit tein Buddel Wien, sä he to Anna Susanna bloß: »Na, wat heff ik secht, mien Deern?«