Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Negteitens: Schipp in Not

Dor dreef een Wrack op See.

Dree Dog vorher weurt noch een leiflichen ingelschen Dreemastschuner west mit geele Rohen un witte Nocken: nu weurt bloß noch een Wrack. De Storm harr mol mit de Hand öber Deck wischt, dat all dree Masten öber Bord gohn weurn.

Dor weurn Minschen op dat Wrack.

Dree Dog vorher harrn se noch Käppen, Stürmann, Kock, Seilmoker, Timmermann, Matros un Jung heeten un harrn twee Wachen utmokt, un de halben harrn op de Back huseert un de halben op de Poop: nu weurnt bloß noch Minschen, arme, natte, meude, verklomte, hungerige Minschen, de sik opt Achterdeck tohop kropen harrn un sik dor fast heuln, wenn een Breker öber jem weggung.

Dree Dog vorher weurn se noch mit twolfen West, nu weurn se bloß noch mit fiefen. Merden twüschen jem seet de Froo von den Käppen mit een lütte Deern von acht Johr.

Wat reepen un winken de armen Minschen, as se toletzt een Schipp in Sicht kreegen! Un wat frein se sik, as dat Fohrtüch neuger keem! Wat weur dat forn Schipp? Wull dat jem retten un kunn dat jem retten bi dat swore Wedder un de hushoge See?

Angelsassen: jo!

Dat is Hein Godenwind, de dor anklüsen kummt, un wenn ji em noch nich kennt, denn lehrt em nu kennen!

De Seilmoker snack jüst mit Anna Susanna öber sien Drom: he harr sien ol Moder sehn un meen nu for gewiß, dat he starben muß. »Anna Susanna, ik krieg Moskitonien nich mehr to sehn, dat spör ik deep int Hart. Ober wenn ji nu henkomt un dat Geld kriegt: Anna Susanna, um mien Ruh int Graff sorg du dorfor, dat Hein allns wedder godmokt, wat he versehn hett, dat he all de Lüd betohlt, de he wat schullig bleeben is, oder de he bedrogen hett, do dat, Anna Susanna! Kiek hier, dat is dat Register: ik heff allns opschreeben! Steck dat weg, Anna Susanna!«

Do keem Hein in de Koje rin un sä: wat los weur. Se mussen eben mol Schippsrot afholln. Un he hölp den Seilmoker in Öltüch rin! Anna Susanna kreeg erst mol een Ölrock um; so gung se erst mit an Deck.

To seggen weur dor nich veel.

Dat Wrack sehn se alltohop, un dat de See dor bald all de Minschen raf holn dä, wenn keen Hölp keem, dat bruk jem ok nich erst vertellt to warrn. Un de olen Fohrnslüd seet dat sorr veertig Johr deep in de Seel, dat een Seemann den annern helpen muß un süllt ok op Leben un Dot gohn. Se harrn all dree all mol op son Wrack seeten un op Scheep lurt.

Se wulln de Minschen retten!

Geruhig un getrost gung Hein ant Wark. Op em keemt an, dat wuß he, un he wull don, wat he kunn: wull sik sülbst tor Wog setten un droff ok sien olen Makkers nich schonen. Dat gung nich anners; alleen kunn he dütmol nich klor warrn.

Erst schick he Anna Susanna no binnen, dat se sik een Ölbüx un Seestebeln antrock – un se dät so gau, as se man kunn, ohn een eenzig Mol to lachen. Dat heet: Hein kunn dat Gucheln doch nich loten, as se sik noher in eenen rechten Seebor verwannelt harr.

He bunn ehr nu ant Rohr fast, un den Seilmoker sett he as een Kind in de Boot rin un bunn em op de Ducht fast un leg em den Reemen trecht.

Do heul he op dat Wrack dol! Wat steuf dat Woter ok doch noch, un wat hul de Wind! Hein krüz in Lee von dat Wrack so dicht ran, ast man gohn wull vor de drieben Masten, mok mit den Stürmann gau de Boot klor, kreeg ehr in de Talje un sett ehr von Deck raf, in de hoge Dünung rin. Denn sprung he gau no und stott af, dat he nich de Boot an de Jalk twei kreeg. »Stürmann, binn di fast!« reep he noch no sien Schipp rop.

»Seilmoker, nu roon, wat du kannst!«

Un Hein un de Seilmoker fungen een Roonen op Leben un Dot an.

Op eenmol mok Anna Susanna een groten Lärm un wies no dat Wrack: de See harr sik wedder een holt.

De Boot buk förchterlich op un dol: Hein meen jeden Ogenblick, se muß rundum falln: ober he roon, dat de dicke eschen Reem sik beugen dä, un reep jümmer wedder: »Seilmoker, dat geiht dorfor!«

Botz – sus de erste grote See öber den Dollboom un mok de Boot half vull Woter! Geeten kunn Hein nich: man wieder, man wieder, dach he! De Boot harr Luftkissens, dat weur een ole Ymuider Rettungsboot, de Pieter Dekker mol billig for old ramscht harr; unnergohn kunn de nich! Hein, kiek ut, de Seilmoker is blind un kann nich sehn! Hein, roon, de Seilmoker is old un kann nich mehr veel!

»Seilmoker, wi drieft weg!« reep he un smeet sik gegen den Reem, dat he em meist afbrok. De Seilmoker arbei, wat he kunn: do kropen se langsom neuger an dat Wrack ran un toletzt kreegen set ok fot! De Minschen weurn opsprungen un greepen no de Lien, de Hein jem hensmeet. He klau op dat Wrack un trock ok den Seilmoker rop: de Boot muß erst leddig goten warrn.

Dor holpen de Matrosen mit de Pützen bi, ober de Arbeit reet nich af. Wenn se meenen, se harrn de Boot leddig, denn roll wedder een See öber dat Wrack hen, un se kunnen wedder von frischen anfangen. Un dorbi müssen se noch jümmer oppassen, dat de Boot nich koppzeis, un dat se nich an den Schuner tweistott.

Hein harr de lütte Deern op den Arm nohmen un leet sik von den Ingelschmann de Leidensgeschichte vertelln!

»Wohrt jo! Wohrt jo!«

Ruuumms! Ruuuuums! – brüll een groten Breker öber den Achtersteven. Jedereen greep no dat, wat he jüst fot kriegen künn un heul sik fast. As se ober wedder utkieken kennen, weurn se twee Mann weniger: een Matros un de ol Seilmoker weurn weg!

»Seilmoker! Seilmoker! Seilmoker!« reep Hein un leep von een Eck no de anner, ober all sien Kieken un Ropen hölp em nix: dor keem keen Seilmoker un keen Matros wedder boben – un so losschippern un seuken kunn nich helpen: de Boot weur ok wedder ganz vull Woter.

Hein droff nich mehr an den Seilmoker denken. He muß sehn, dat he mit de Minschen von dat Wrack rafkeem, bat jeden Ogenblick wegsacken kunn.

Se geuten wedder dat Woter ut.

Denn teuf Hein een flauen Windstreeek af un pack all de Minschen in de Boot ein, so gau as dat gohn wull. De Käppen wull op sien Schipp blieben, ober Hein kreeg em bi den Wickel un stopp em bi de annern rin. »Du Hansnarr,« sä he to em, »hier ward nich no de antike Mod sterben, hier ward no German manner wieder leeft!«

Nu gungt los mit de Boot, – wat weur dat for een Fohrt! De Jalk weur wiet wegdreeben. De Seen gungen stüttig öber de Reeling hen, un dree Mann harrn jümmer to geeten, dat se man noch utkeeken. De Froo sack um un muß von ehr Mann op den Schot nohmen warrn. Hein roon un roon un treust un treust!

As se de Jalk toletzt fot kreegen, stunn dor bloß noch Anna Susanna ant Ror: de Stürmann weur ok weg as de Seilmoker. Vullicht harr desülbige grote See em ok vont Ror reeten!

Hein hölp de Lüd op de Jalk rop – dat weur nich so eenfach, as sik dat hier henschrieben un aflesen lett! – dor gung Tied op hen un geföhrlich weurt ok; ober Hein kreegt doch klor.

He bunn Anna Susanna vont Ror los un schick ehr mit de Lüd dol, dat se in den Dreugen keemen, wat to eten un to drinken kreegen un denn to Koje packt worrn.

He sülbst ober stell sik wedder ant Ror un stür wieder. Un keek öber See un soch sien Stürmann un sien Seilmoker.

»Hein, ik will nich weenen un mutt dat doch,« sä Anna Susanna to em, as se mol utkeek.

Hein drück ehr de Hand.

»Un ik will weenen un kannt nich,« sä he.

As dat noher beten stiller worr, smeet he dat Ror rum un klüs op de Elw to.