Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Twintigstens: No den Storm

To Kuxhoben geef dat een groten Oplop, as de »Admirol von Hamborg« mit halfstocken Flagg in den olen Hoben keem un Hein Godenwind de veer ingelschen Lüd an Land sett.

De Kai weur swart von Minschen: all de Schippers un Bodgäst un de Moriners keemen anlopen un wulln den Admirol sehn.

Hein leet sik ober nich sehn. As he von den ingelschen Konsul trück weur, pack he sik in sien Koje, trock de Schufdörn to un sä to Anna Susanna: »Nu will ik erst mol dree Nachten noholn, mien Deern, ik bün doch temlich meud! Vullicht, dat ik ok den Seilmoker un den Stürmann nochmol in den Drom to sehn krieg!«

Anna Susanna gung in ehr Department un leg sik ok dol.

Buten ober, dor dreef de Hobenrunn de neeschierigen Lüd vont Deck raf un sä: »Hein Godenwind hett dree Dog un dree Nachten nich mehr slopen, Lüd! Lot em utslopen! Ruh for den Admirol von Moskitonien!«

»Hest all lest, Viet?«

»Wat, Vadder?«

»Dat von Hein Godenwind! De ganzen Zeitungen stoht vull von em! Na, hier, les man sülbst!«

Dormit geef Viet Breckwoldt sien Söhn de Zeitung röber, de he all in de Bohn lest harr.

»Gottsverdori, de Hein Godenwind!«

»Nich wohr: dat is wat? Hoch klingt das Lied vom braven Mann, mien Jung! Weest du nu wat? Du nimmst dat Geld un settst di gliek in den Kuxhobener Morgentog, ehr de Admirol wedder no See hengeiht!«

»Gern, Vadder: ik weet nich, wat ik leeber dä!«

Hein Godenwind seet mit Anna Susanna tohop in de lütte Kambüs an den Disch un drunk Kaffe.

Snackt harr he noch nich veel un ehr weur dat Hart ok noch veel to swor.

»No Moskitonien komt wi nu fort erst woll nich, mien Deern! Alleen könt wi dat nich wogen! Wi wöllt uns man so bi lütten de Elw ropschippern un de Jalk wedder bit Swiensand to Draggen leggen. To eten hefft wi jo noch genog; vullicht is Haharm ok wedder dor, un ik kann mit em fischen un trecken as do!«

Se seeten dor noch so do keem de junge Breckwoldt in de Kojüt rin un'sä: »Goden Dag, Herr Admirol!«

»Süh, Herr Breckwoldt! Goden Dag! Ok beten hier mit jon Lustkutter?«

»Ne, Herr Admirol, ik komm mit de Bohn von Hamborg. De ganzen Zeitungen stoht je vull von jon Fohrt un von de Lebensrettung!«

»Dat hett wieder nix to seggen,« sä Hein geruhig, »dat harr jede Seemann an mien Stell ok don; dor wöllt wi nich wieder öber snacken, Herr Breckwoldt!«

»Herr Admirol, wöllt ji mi mol een Ogenblick to Word komen loten? Ik komm von wegen jon Pangschon! Dat is so: Moskitonien hett de Schecks jümmer schickt, bloß ji hefft se sorr dree Johr nich mehr to sehn kreegen. De Ministersöhn, de Muschi Lopez, den Vadder jo de ganzen Konsulotsgeschäften anvertroot harr, hatt jem eenfach all for sik verbrukt un all, wat doröber schreiben worden is, hett he in den Oben stecken.«

Hein bleef ganz geruhig.

»Nu kiek son Windhund an,« sä he, »ober de Appel fallt nich wiet von den Droschkengaul: de Ol in Moskitonien docht ok nich veell«

»He hett dacht: ji harrn jo Geld genog un marken dat gornich, Herr Admirol!«

»Jo, dat heurt woll all meist to den Hamborger Utrop, dat Hein Godenwind op een Sack vull Geld sitt!«

»Wo dat rutkomen is? As all so wat an den Dag kummt: dorch den Tofall. Lopez worr krank, un in de Tied keem jüst wedder een Scheck for jo an. Dor hefft wi den Moskiter gliek vort Brett kreegen, un do hett he denn ok allns ingestohn. De Minister hett gliek kobelt, dat he allns betohln dä; do hefft wi em lopen loten. He is nu all no Neejork unnerwegens!«

»Fixen Ors vull harr he ober doch eegentlich hebben mußt,« lach Hein, »ik harr man dor west mußt, denn harr he dor nich von free komen!«

»Ik heff de twolfdusend Mark for de letzten dree Iohr gliek mitbrocht, Herr Admirol,« sä de junge Breckwoldt un tell eeu Hunnertmarkschien no den annern op den Disch.

Anna Susanna worr dat vor de Ogen flimmern, ober Hein seet so geruhig dorbi, as wenn se em jeden Dag den Disch vull Hunnertmarkschiens packen dän. As op den Disch keen Platz mehr weur, sä he gemütlich: »Tellt man op den Fotbodden wieder, Herr Breckwoldt, nu wenn de vull is, denn man boben op Deck un op de Luken, dor is noch allerhand Platz.«

Anna Susanna ober seh ut, as wenn se jeden Ogenblick in Omdom sacken wull. Allns dreih sik um ehr rum.

Hein keek ehr mitunner von de Siet an un hög sik öber ehr.

As de junge Breckwoldt weg weur, muß se sik doch de Ogen utschürn mit den Ploten.

Do sä Hein:

»Anna Susanna, wat steihst du dor rum un deist nix? Hol den Bessen rin un uhl de Hunnertmarkschiens tohop!«

Wi sünd Matthäi am letzten.

Hein Godenwind seilt mit sien Jalk an den hochhelligen Dag de Elw rop. Dütmol harr keeneen von de Schippers wat mehr to sticheln: wat he don harr, wuß all de ganze Woterkant, un dat weur ebensoveel un mehr, as wenn he no Moskitonien west wör.

Un sien Hamborger Flagg weih halfstock un trur um Stürmann un Seilmoker.

Anna Susanna wies Hein dat Register von den Seilmoker. »Jä,« sä Hein, »de Seilmoker, de sull nu woll drieben, dat se all jemehr Recht kreegen, de zeig mi woll toletzt sogor noch bi den Toll un bi de ingelsche Regeerung an! Oder he sä: mok een Stiftung, Hein! Ober de Stürmann, Anna Susanna, de sä gewiß: grote Dummheit, Hein! Un ik much ok woll seggen, mien Deern: grote Dummheit wört, wenn ik jem dat all int Hus broch! De Geld von uns to kriegen hett, kann jo komen unt sik holn!«

Anna Susanna dreef em öber, dat he wenigstens den Viez betohl.

Een Dag sä he to ehr:

»Deern, wat ist? Wöllt wi uns Plünnen tohop smieten? Old genog sünd wi jo eigentlich!«

»Smiet jem gern tohop, Hein, dicht genog tosom liggt se jo all sowieso.«

Un se gung hen un broch de Kortenleggersch een Doler extro, un Hein pett sik mit de Popiern los un leet dat Opgebot to Schick komen.

Nu wohnt se wedder mit Veern op de Jalk. Hein hett sülbst wedder son lütt Stift gründt un twee ole Fohrnslüd, de nich leben un nich starben kunnen, an Bord opnohmen.

Opt Woter will he blieben, un Anna Susanna will ok nich wedder in de Stadt wohnen.

Se seilt bald hierhen un bald dorhen op de Elw un dot, wat jem gefallt. Bloß, wenn se wat to timmern un to molen hefft, denn fehlt jem de Stürmann, un wenn se obends in de Schummeree op Deck sitt, denn fehlt jem de Seilmoker mit sien Harmoniko.

Hein is dorbi, sik dat Speeln to lehrn, ober he kann dor nich veel von kriegen.