Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Achteitens: Storm op See!

Dree Dog leg de »Admirol von Hamborg« noch merden twüschen de annern windverweihten Scheep achter Nordernee.

Hein Godenwind weur de meist Tied an Deck un keek veel no den Heben rop, un ebensovel steck he de Nees int Norhus un snack mit sien Wedderglas.

He harr keen Ruh mehr: he muß un muß nu no Moskitonien hen! De Harwst keem von Dag to Dag neuger, de Nachten worrn kolder un länger. Vor de beusen Äquinoktien muß he de Reis öbern Atlantik don hebben, oder dat seh gefährlich mit em ut. In den Winterhoben gohn, opleggen un bat Freuhjohr afteuben, bat wull em nich in den Kopp rin, bat kunn he nich un dä he nich! Wat sulln de Fohrnslüd lachen un sticheln, wenn se dat beleben dän! Sogor de Schippers, de hier bi em vor Wind legen, freugen jo all wedder, ob he all no Moskitonien hen west weur, oder ob he noch hen wull. He droff sik op Eems, Eider un Wesser nich mehr sehn loten un erst recht nich op de Elw, wenn he sik nich fix wat utlachen loten wull.

So gewiß as he Admirol von Moskitonien west weur: se sulln nich öber em lachen, ton wenigsten nich op düsse osige Ort un Wies.

As dat den veerten Dag beten stiller worr, gung Hein rut: he kunnt dor achterto nich mehr uthollen! De annern Scheep bleeben noch liggen: de Luft seh noch temlich musselig ut un »Neemayer wies noch sien Fust,« dat heet: de Stormball weur noch nich introcken. Ober Hein kehr sik dor nich an, he kehr sik ok nich an den Stürmann sien Wohrschoon un nich an dat siete Wedderglas. He gung los!

»Wi möt doch mol sehn, ob de Jalk würklich son god Seeschipp is, as Pieter Dekker mi dat in den Kontrakt schreeben hett,« sä he, trock sien Öltüch an, bunn den Südwester fast up un gung mit een Reff int Grotseil um de Huk.

Buten stunn noch een groffe See, un de Dünung meen dat so god, dat de lütte Jalk rollen un dümpeln dä, as een dunen Janmoot in de Dovidstroot op St. Pauli, un een barg Woter öberkreeg. Anna Susanna un de Seilmoker müssen int Hus rin, dat se nich öber Bord keemen, so stur weurt noch, ober Hein keek den Heben an un sä: »Morgen schient de Sünn, Stürmann!«

»Jo, in Südofriko vullicht,« sä de Stürmann, »hier bi uns ober nich! Dat best is, wi kehrt wedder um. Dat is noch keen Gelegenheit for Jalken butenl«

»Umkehrn?« freug Hein un steek een frischen Petum achter de Kusen, »ne, dor ward nix von! Son Wedder un son See sünd mi jüst no de Klitsch! Wenn de Jalk dat hier nich uthollt, denn is se forn Atlantik öberhaupt nich to bruken!«

Un Hein stür vergneugt wieder, natt as son Seehund!

Merden in de Nacht stunn de Storm wedder op; He harr sik bloß een beten verpusten wullt. »Nu will ik di mol wiesen, wat ik kann,« sä he to de See, de lach em ober wat ut un sä: »Och du lütte Sommervogel, wat best du for Kraft?«

Do sprung de Storm dreemol um, krempel de Arms op un hau dortwüschen.

Storm op See! Storm op See! Störm op See! Wohrt jo weg, ji lütten Scheep, wohrt jo weg! Wat bot ji öberhaupt noch buten? Hefft ji nich no de diesige Luft keeken? Keeken ji nich not Wedderglas? Hefft ji nich all de Meuwen wegfieegen sehn? Sünd ji nich gewohr worden, dat de Sünn een Hoff harr?

Wohrt jo weg, ji lütten Scheep, wohrt jo weg! De Storm is blind, he loppt jo um, de Storm is gau, he kriegt jo wedder, de Storm is stark, he mokt jo dot ...

Storm op See!

Op de dänsche Jacht treckt de Bestmann sien sworen Seesteebeln von de Feut. »Wat sall dat denn?« frogt de Schipper. »Dat ik noher beter swemmen kann,« secht de Bestmann un loppt barst op Deck rum.

Hefft ji Hein Godenwind nich sehn, Lüd?

Storm op See!

Harm Loop? Du büs ok noch buten? Harm Loop mit sien groten Austernkutter lacht noch un secht to sien beiden Lüd: »Wenn wi hier bleeben, dat weur woll meist ton Lachen!« He hett all twintig Johr de ganzen Winters unner de ingelsche Küst Eusters fischt un all ganz anner Storms beleeft. Mol keem in Kuxhoben een Junggast bi em an un wull mit em rut. Harm frog em, wat he denn ok wuß, wat dat mit de Eusters op sik harr. »Jo,« sä de Gast, »mi ist eendont, ob ik starf oder leef!« Do dreih Harm em ober den Puckel un sä: »Ik kann bloß Lüd bruken, de dat nich eendont is, de leben willt!« Wehr di, Harm!

Hest Hein Godenwind nich sehn?

Storm op See!

De Hamborger Schuner drifft vor Stormseils dwars von Terschelln. De Käppen secht keen Word, he kiekt bloß jümmer no de Seils. De See ward ober jümmer heuger un de Wind jümmer mehr. Do roppt de Schipper: »De See kummt mi vor as een groten Wustketel un wi sünd de Wüst, de gor mokt warrn sollt!« Noher secht de Knecht to den Jung: »Kuddel, wi blieft: de Ol mokt all Witzen!«

Weet ji nix von Hein Godenwind af?

Storm op See!

Bi Hirtshals warbt kniepen. De Hamborger Kuff »Diamant,« de no Kopenhogen rop will, kannt nich mehr god moken. Se will nich mehr stürn un licht dwars in de See mit tweite Seils. Do holt de Ol de Papiern rut un gifft jeden sien Deel: de Bestmann kriegt de Musterroll, de Jung den Borgerbreef, he sülbst behollt de Schippspopiern. Mehr lett sik nich don! Geruhig teuft se op de See, de jem öber Bord smitt.

Wo mag Hein Godenwind wesen?

Storm op See!

»Margret,« de Galjaß von Vegesack, hett beus to pulen. Schipper un Jung stoht dicht tohop un kiekt sik an. Un de Schipper denkt: wör ik son Jungkerl as he, wo gern wull ik starben! Un de Jung denkt: harr ik Leben un Leef so genoten as he, de Froo un Kinner hett, wo gern gung ik in den Dot! Ober ik heff noch allns vor mi!

Weet keeneen wat von Hein Godenwind?

Storm op See!

Dree Mann op een Stück Holt: een Vader un twee Söhns! Wenn se blieft, is bloß noch de Mudder no! Wat stoht se fast, wat paßt een forn annern op, wenn een See ankummt! In Für un Flammen steiht dat for jemehr Seelen, dat se nich blieben dröft, dat se wedder no Hus komen möt! De Ewer is old, de Seils sünd mör un de Elw is wiet weg! All dree hefft sik fastbunnen, dat se nich öber Bord speulen könt!

Wo is Hein Godenwind afbleeben?

Dor dümpelt Hein Godenwind, merden op See, merden in den Storm! Dat Woter um em rum kokt, un he is wiet af, keen Schipp un keen Land is to sehn! De Jalk ward meist op den Kopp stellt un flücht dor rum, dat een Heurn un Sehn vergohn kann. Von vorn, von achtern un von de Siet neiht dat Woter öber Deck un Luken weg. As de Katt mit de Mus: ne, as de Leuw mit de Mus, so speelt de See mit de Jalk!

Nu wies sik dat ober ok ut, dat Hein Godenwind nich bloß lachen un smuggeln kunn, nich bloß singen un Lüd anfeuhrn un Räubergeschichten vertelln: dat he ok een woterdichten Seemann weur, de sik vor keen Wind un Storm to vertrupen bruk, wennt dorop ankeem, un de een Schipp ro regeern un to stürn wuß, – ganz egol, obt een moskitonsch Kriegsschipp oder een Sleepdamper oder een Vullschipp oder een Bark oder man een Jalk weur! – as sorr de Wikinger- un Störtebekertied keen Seekeunig wedder.

He weur lang nich so grot as anners, dor so ant Ror: so duk he sik, dat he de Brekers beter afmeuten kunn. Den Stürmann harr he fastbunnen, dat de em nich wegweihn kunn, as he sä; he sülbst heul sik an een ole Ked fast, de he gliek losloten kunn, wenn wat posseern sull. As gralle Katten sprungen sien Ogen un leeten keen See un keen Seil, keen Tau un keen Boot ut de Krallen!!

»Stürmann, so geiht he god!«

Barbarossa weur ok wedder ganz ton Seemann worden. Ernst un wok stunn he op sien Posten, un nu op eenmol feuhl he sien fehlen Arm wedder. He wuß, dat dat dor nu op ankeem, dat se utholln mussen, dat dat op Leben un Dot gung – un nu weur he nich mehr bang. He besunn sik, dat he all tweemol so wiet west weur, dat he sik ophangen wull: eenmol, as de Haifisch em den Arm afbeten harr, un – öber dat tweete Mol snack he nich. Dat geef em nu ober doch Ruh un Stewigkeit.

»Jo, Hein, so geiht he god!«

Anna Susanna in de Kojüt zitter un beef: sowat harr se noch nich beleeft, ober de Seilmoker treust ehr un sä: bi Kop Horn weih dat noch ganz anners un nüms harr Angst dorbi, un de meisten Scheep keemen ok all glücklich no Iquique rop.

In den Seilmoker weur ok de ole Janmoot wedder lebennig worden, un he wuß mit eenmol wedder, dat de Seemann sien Heergott bloß eenen Dot schullig is, dat de Minsch bloß eenmol starben kann, un dat he dat dorum as een Meister moken mutt, indem dat keenen Sinn hett, dor as Lehrjung oder Gesell to klötern un to klütern,.

De Storm heul an: dat weih de ganze Nacht un den ganzen annern Dag noch eben so dull. De Jalk harr noch ehr beiden Stormseils un weur ok noch dicht. Un Hein Godenwind stunn noch getrost ant Ror, harr den Kopp noch boben un wuß sien Schipp noch jümmer in de Gewalt to holln.

De Stürmann leef ok noch.

An Slop dach keeneen von de beiden: eben, dat se een Stück Brot eten un mol Woter drunken, so in de Gangen mit weg.

Den tweeten Obend sä Barbarossa: »Hein, lot mi mol dat Ror kriegen, ked mi an un denn goh mol no binnen un slop mol. Ik will de Jalk woll holln! Twee Nachten kann de Minsch um de Ohrn slogen, denn mutt he ober mol wedder een Mund vull Slop hebben!«

»Stürmann,« reep Hein, »dat heff ik in Moskitonien utpreuft: wenn de Minsch mutt, denn kann he twee Nachten den Slop verkniepen, wenn he will, denn hollt he dat dree Nachten ut. Wenn he ober will un mutt, denn kann he veer Nachten wok blieben!«

De Jalk harr de Kopp eben an den Wind un dreef stüttig no Nordosten rop.

Wenn wi Schogen nich fot kriegt, denn sust wi forts no Spitzbargen rop,« reep Hein, »dor könt wi denn jo Walfisch griepen!«

Binnen harr de Seilmoker sien Harmoniko herkreegen un speel Anna Susanna sien besten Leeder vor, un de See geef den Brummbaß dorto. He weur wedder bi Kop Horn togangen un gung unner de Ogen von de scheune norrsche Deern mit de Stürbordwach no de Grotbramroh rop: de erst un de gaust an Bord! Ellen stunn opt Achterdeck un keek no em rop! Do muß dat Bramseil woll her, de Wind much so dull rieten, as he wull, un dat Schipp much soveel öberholn, ast Lust harr: de Seilmoker sung for dree un arbei for söben.

Gegen Middag weur de Storm noch slimmer worden. Hein kunnt kum noch godmoken: de Jalk wull koppheister scheetm. Do schäkel he den Draggen af un steek de ganze Ked ut as Stormanker! Dat hölp een beten: dat Schipp kreeg een stiebern Kopp un let sik nich mehr so dull dwars weg smieten. »Stürmann, wi hefft wunnen!« reep Hein vergneugt, ober de Stürmann sä: »Wenn de Ked nich brickt, oder wi dat Land nich to noh komt!«

Obends flau de Wind ok all een beten af, un dat weur een Spierken beter klüsen, wenn de See ok noch bald eben so groff bleef. Do schick Hein den Stürmann to Koje, de sik würklich nich mehr op de Been holln kunn, un sä: he muß nu erst mol utslopen! »Un du, Hein?« »Ik kann noch woken, Stürmann!«

Hein bleef de Nacht alleen op Deck, paß op Seils un Seen, soch Land un Lichten un sung in den Storm rin. Mehrmols duken Lichten an de Kimm op, ober se gungen bald wedder ut Sicht.

Morgens, as de Stürmann wedder ut de Luk keek, reep he: »Meun, meun, Stürmann!« »Meun, Hein, na, du leefst jo noch!« »Den Deubel ok, Stürmann, nu markt een jo erst, wat leben heet! Hett mi ornlich Spoß mokt düsse Nacht! De Jalk is een großortig Seeschipp, dor könt wi getrost mit öbern Atlantik gohn!«

»Büs nich bang worden alleen?«

»Ne, Stürmann, dat Bangwarrn heffk mi vor veerunveertig Johr all afgeweuhnt: dat lehr ik op mien olen Dog nu ok nich mehr! Holl di fast, Stürmann, dor kummt een grote See!«