Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Söfteitens: Mit Kors op Moskitonien!

Hein grübel sik op de Wesser noch son lütt Geschäft ut, as de Woterklarks von Bremerhoben jeden Dag bi em an Bord keemen un em freugen, ob he keen Proverjant bruken kunn: he koff sik for all dat Geld, wat he noch harr, unvertollte Wor, Kaffe, Tee, Solt, Zucker un Tobak, neih dat in de Meubel un Betten in un lur ganz slecht Wedder af. Ast an to weihn fung, klüs he nachts no de Elw röber, dat worr een Fohrt op Leben un Dod öber de Watten, ober Hein kreegt klor, mit de halbe Fock un twee Reben int Grotseil. De Kunterleurs to Brunsbüttel glauben em, dat he for Wind binnen lopen weur, un versegeln sien würklichen Proverjant; dat Smuggelgod funnen se ober nich, dat funnen twee Dog noher ok de kloken Beamten an den Kehrwedder nich mol. Hein hok sik obends ganz achter in een Fleet rin un soch sien Abnehmers op, de he von freuher her god kenn. Nachts neihn se den Krom ut un brechen em to Loger. Hein kreeg Cash down un harr gode soßtig Mark bi dat Geschäft öber.

Mit een Gesicht as de olle ehrliche Seemann ut de Meggendorper keem he den annern Morgen wedder bi de Tollkerls ranschippert un sä: »De Viez hett den Krom all an den Gerichtsvollzieher geben, wi wöllt man moken, dat wi mit uns Meubel wedder no See hen kontt!«

Un de Beamten lachen un sän: se wulln em nich verroden!

Hein wull bat erst mol as Harun al Raschid moken un de Admirolitässtroot öberholn, ober he mok doch, bat he de Elw wedder dol keem. De Sleeperkäppens harrn em all wedder op den Kieker kreegen un reepen all wedder: »Hein, de Viez kummt!« – – oder: »Wat, Hein, büs all wedder hier von Moskitonin?«

De Stürmann wull gliek noch een son Lodung von Bremerhoben holn, ober Hein wull dor nix von weeten; he koff for dat Geld op Kuxhoben wedder Proverjant to un sä: dat sull nu würklich no Moskitonien gohn.

Wangeroo, de hoge Torn,
Spiekeroo hett den Nom verlorn,
Langenoo, bot lange Land,
Westeree, dat Jammerstrand,
Nordernee, de scheune Stadt,
Jüst, de sechr: ik schiet di wat!

Hein keem noch lang nich no Moskitonien röber. Twüschen Wangeroo un Jüst gefull em dat to god: dor weur he jümmer merden twüschen sien Frünnen togangen, de Fischerlüd von Finkwarder un Blanknees, de dor Schulln un Tungen fischen. Allerwärts pleugen se dor rum, de Schullengriepers, un wenn se jemehr Kurrn introcken, denn fleugen jem hunnert Meuwen um de Masten, un mit de Meuwen keem denn ok ganz seker de hollandsche Jalk »Negenoog« anseilt, un Hein freug no den Fang un hol sik een poor frische Fisch to Middag. Den fieegen Hollanner heeten de Fischers em toletzt bloß noch; as se ober bi lütten no Moskitonien freugen, do worr Hein ärgerlich un seil no Norden rop.

Dor dreef he sik twüschen de ingelschen Flieten rum. Een Dag, as de Bostoner Fliet vor em opduk, dreeuntwintig Trawlers un söbentein Smacks stark, un de See reingroos as son Grasseeberschöf dat Feld, do leep Hein de Gall öber, un he sä, he wull de verdammten Jeßseggers mol ornlich een bipulen. He wies jem den Wien un mok jem jinhungrig. Denn seil he gau no Nordernee dol, hol sik dor fiefhunnert leddige Wienbuddels, mok jem rein un füll jem vull klor Woter, mok nee Proppen op, back seine Zettels an: ECHTER NORDHAEUSER un steek jem in Stroh. Denn he los, wedder no de Doggerbank rop, un as he de Fliet wedderfunnen harr, seil he unner Middag, as de ingelsche Admirol sleep, von een Schipp no dat anner, wies sien Jin un schenk ut de Proofbuddels in un sett sien Woternordhüser af: jeden Buddel for fief dicke Tungen oder twee grote Steenbutt. Bloß eendeel mussen de Ingelschmen em swörn bi Lord an all angels: dat se jo de Buddels nich eher opmoken un nich ehrer drinken wulln as gegen Obend, wenn he mit de Jalk in Sekerheit wör. Dat de ingelsche Admirol em noch op den Kittel keem! As Hein sien fiefhunnert Buddels los weur, harr he een poor Hummerkastens vull Steenbutt un Tungen unner de Luken. He leet sik noch een poor Stücker Is geben, un denn kneep he ut, wat de Jalk man lopen wull, ehr de Fischers den Swinnel marken dän! As de Fliet ut Sicht weur, do lach he so lut, dat de Seilmoker ut de Koje keem un freug, wat dor los weur. Hein weur vergneugt: erstmol harr he de Ingelschen mol ornlich anfeuhrt, tweetens geweuhn he jem bi de Gelegenheit vullicht bat verfluchte Jinsupen af, un drüttens mok he sien god Geschäft dorbi. Mit de Elw harr he nix mehr in den Sinn, he seil wedder in de Wesser rin un gung mit de Fisch in Geestmünn to Markt: öber 300 Mark kreeg he for sien utsochten Edelfisch! Junge, Junge, dat smeck! De Stürmann wull gliek wedder los, ober Hein sä: »Ik will den Dübel ton: de Ingelschen hangt uns op!«

He sett de Jalk op de Oldenborger Siet von de Wesser op den Sand un mol ehr ganz anners an, dat jem nüms wedderkennen sull: wat Witt west weur, worr brun, de Bog kreeg Zinnober, dat Hus worr greun molt, un de witten Seils worrn brun loht. Un for de hollandsche Flagg sett he de dree Hamborger Torns opt Ror un ut dat »Negenoog« worr een dütschen Nom: »De Admirol von Hamborg.«

Dat ganze Fohrtüch wor kalfot, all de Seils un Taun worrn öberholt, un dat ganze Rum worr vull Proverjant staut, as wenn vor een Reis dreemol um de Welt von warrn sull.

Nu füllt würklich losgohn.

Tied worrt jo ok: de Seilmoker trock een Gesicht as dat leibhaftige Geweten, dat Hein to den Stürmann sä: »Ik mag mi kum noch von em rosiern loten! Wat meenst, wenn he mi de Kehl afsnitt!«

Bi den Hegen Weg mussen se to Anker gohn; as se wedder seiln wulln, seet de Anker fast, un he leet un leet sik nich hieven. De Stürmann wull de Ked afhaun, over Hein sä: »Dat wör scheun!« Un he speel Düker Flint, klau öber Bord un hol sik an de Ankerked no Grund dol. As he no een Tiedlang wedder ut dat Woter keek, sä he: »De sitt an een ol Stack fast, ik heff em ober noch nich loskriegen kunnt!« Un he gung wedder unner Woter un bleef lang unnen. Wat steegen de Blosen op! – ober as he wedder utkeek, sä he: »Hiev op, de Draggen is free!«

Se possiern den Rotensandfürtorn, de buten vor de Wesser merden in de See steiht, un dat Wesserfürschipp noch bi Dog. Nachts kreegen se goden Südostenwind in de Seils un weurn den annern Morgen all achter Borkum.

Do geef Hein de Wacht an den Stürmann öber un gung in de Koje. Barbarossa stür erst noch een poor Stunnen den Kors, den Hein em geben harr, ober bi sien Stürn un bi bat harte Seiln von de Jalk kreeg he doch sien Grabben un dach: Ne, so geiht dat nich! Un he sä to Anna Susanna: »Deern, de isern Hein hett sik dat eenmol in den Kopp sett, no Ameriko röber to seiln. Ober ik segg di: von de Nordsee dröft wi nich raf, op den Atlantik mit sien hushogen Seen könt wi mit de lütte Jalk nich verkehrn, dat is een Ding von Unmeuglichkeit. Ik kenn den Atlantik to god. Un segg sülbst, Anna Susanna: brukt he los? Sien Geld will woll komen un wennt nich von sülbst kummt, denn kriegt he dat in Moskitonien noch lang nich. Se sett em dor heuchstens fast un haut em den Kopp af! Ik kenn de Breuders dor! Stoßt wi so wat ut? Leeft wi nich mooi? Hefft wi nich iümmer noch wat to eten hatt? Nich jümmer Geschäften mokt?«

»Ober op unrechte Ort un Wies,« sä Anna Susanna, »ji hefft smuggelt un störtebekert. Dat is Hein in de Seel towedder!«

»Oba, so blau un denn ut Hamborg!« reep Barbarossa, »gewiß, de ol ehrliche Seilmoker mag sik dor een Geweten ut moken, ober Hein Godenwind, dat gläuf man, den mokt sowat veeltoveel Spoß. Ne, he geiht nich um dat Geweten los, Deern, un ok nich um dat Geld; bloß um de Ehr is em dat to dohn: he mag sik nix mehr von de Schippers utlachen loten! Un dat is doch Narrnkrom, nich? Ik warr mi um de jemehr los Mul doch nich afsupen? Gott sall mi bewohrn: ik sorg dorfor, dat wi öber Dover nich rutkomt. Erstmol dreih ik em nu bi un seil wedder trück, dat wi nich to wiet no Westen komen dot!«

No düsse lange Red kreeg Barbarossa de Jalk würklich op den annern Bog un seil mit vulle Fohrt no Nordosten rop. Ehr Hein wedder an Deck keem, weur dat Schipp ober all wedder mit den Steven no Westen halst. Hein keek no Kumpaß un Seils un no de Luft, as he dat Ror anfoten dä, ober he mark nix.

Bloß to den Seilmoker si he noher mol: »Hier mussen veel mehr hollandsche Fischers togangen sien; ik seh ober bloß ingelsche un dütsche um uns rum.«

He stür wedder een temlich Stück no Westen un as obends de Stürmann wedder dat Helmholt kreeg, sä he to em: »Wi möt no mien Reeken dwars von Vlissingen sien, Stürmann. Wenn de Wind so blifft, könt wi morgen freuh all meist no Dover henkomen!« De Stürmann sä: »Jo«, as Hein ober vont Deck weur, seil he getrost wedder trück no de Doggerbank. De Wind weur südlicher lopen un he keem god ut de Städ. As Hein morgens wedder utkeek, freug he: »Na, Stürmann, sünd de Niedels all in Sicht?« »Ik heff noch nix sehn, Hein,« antwor Barbarossa un kreeg den Kieker her, ober he kunn ok dorch den Kieker keen Land gewohr warrn.

»Ik mutt mi bloß öber de veelen Finkwarders wunnern,« sä Hein, »wat dot de hier nu so dicht vor London?« »Jä, dat will woll an den Fang liggen,« meen de Stürmann un mok een dummerhaftig Gesicht.

Hein stür wedder iwerig no Westen, de Stürmann seil noher wedder geruhig no Nordosten. Mol weurt still, dat Hein nix ut de Stell keem, do leet de Stürmann de Jalk op sien Wacht ok drieben.

Den foften Dag sä Hein: »Ik will Tetje Mullfot heeten, wenn wi nich all lang ut den ingelschen Knol rut sünd! Wi möt Dover un Lizard all lang possiert hebben. Hest de witten Felsens von de ingelsche Küst in de Nacht nich sehn, Stürmann?«

»Kann ik nich genau seggen,« antwor Barbarossa, »de Luft weur diesig!«

»Weurn dor denn een barg Scheep unnerwegens op dien Wacht?«

»Och jo, dat gung, Hein!«

Do reep Hein öber Deck: »Denn wöllt wi man mol Huroh ropen, denn is dat ok gewiß, dat wi den Atlantik fot hefft! Seilmoker, nu frei di, nu hest du mi so wiet, as du mi hebben wullst: wi sünd op den Atlantik, un wenn wi Glück hefft, denn dropt wi vullicht sogor de norrsche Bark Svend Foyn mit dien Ellen an Bord! Anna Susanna, dien Siedenkleed for den Intog in Sanjuan is doch torecht, nich? Jo – na, denn hol man een Buddel Wien rut, Süllbarger Stürbordsiet! Dor wöllt wi een op nehmen.«

Anna Susanna keek denn Stürmann an un steek een versteeken Grientje op, ober se leep doch gau no Wien un Glös un schenk in!

»Prost!« »Prost!« »Prost!« Prost!« »Prost, dat wi bald no Moskitonien komt!« »Prost, Jungkerls, verheirot jo nich mit jon Swiegermudder!«

Hein hög sik bannig, dat he op den Atlantik klüsen dä, un he vertell Anna Susanna jümmerto Geschichten von sien grote Fohrt.

»Dat sünd di doch gliek ganz anner Seen as bi Helchland!« sä he un wies no de ganz geweuhnlichen Nordseewachen hen. »De Meuwen sünd ok all gliek veel greuter,« reep he noher, »dat sünd all mehr son Albatrossen! Kiek bloß mol an!« Dorbi fleugen dor ganz geweuhnliche Seemeuwen rum, de nix greuter as anner weurn. »Wat dat gliek for Fischerfohrtüchen sünd!« reep he,– dorbi weurnt de ganz geweuhnlichen ingelschen Smacks, de se jümmer in de Nordsee to Hölp hatt Harn.

Dat Woter weur dat reguläre Soltwoter von de Nordsee, ober Hein meen: »Dat Woter is ok gliek veel blauer as bit Wesserfürschipp!«

Anna Susanna, de jo swor Bescheed wuß von wegen dat se noch jümmer dicht bi Borkum weurn, sä jümmer flietig jo – jo un lach in sik rin.

As Hein noher de Wacht afgeben wull, steeg in den Westen een griese Wulk op, de Hein gornich topaß keem, un de Wind leep mit eenmol no Nordwesten rum un frisch op een Stot bannig op. Do much Hein doch nich dol gohn un den eenarmen Stürmann dat Ror loten: he bleef boben.

Ut den Wind worr een stiebe Bries, un ut de stiebe Bries worr Storm! Hein muß een Reff int Grotseil steeken un de Jalk drieben loten. Un de breete Jalk dreef un dreef vor Gewalt no Südosten. »Nu kriegt wi gliek de Bretangsch fot,« sä Hein, »dor hefft de Froonslüd noch Büxen an as de Mannslüd!«

As no een poor Stunnen ober Land in Sicht keem, do weur dat Nordernee! Hein wullt nich gläuben un kunnt nich gläuben un keek woll söbenmol dorch den Kieker: ober dat weur mol Nordernee un dat bleef Nordernee! Un de Wind kreeg jümmer mehr Macht, de Seen gungen man jümmer öber de Jalk weg! Hein muß moken, dat he man de Sluchter fot kreeg un sik achtert Eiland schulen kunn.

Dor achter Nordernee weur dat Woter temlich slicht, un de Jalk leg dor god un seker twüschen een ganzen Hümpel von Jalken, Kutters, Ewers un Slupen, de dor tohopweiht weurn.

Hein kunn noch gornich öber sien Fohrt wegkomen. »Sowat heff ik noch nich beleeft, so old as ik worden bün,« sä he, »wi sünd jowoll behext, dat wi jümmer in een Kreis rumseilt sünd. Oder uns Kumpaß is leelohm worden!«

»Dat mag de Dübel weeten, wo dat togeiht,« sä Barbarossa, un Anna Susanna keek em plietsch an un sä: »Jo, de Dübel will dat woll weeten!« Se meen ober den Stürmann Jan Dübel.

De Seilmoker sä nix: he dach ober nich anners, as dat Hein em mit den Atlantik forn Burn hat harr un spreuk den ganzen Dag keen Word mit em.

Den annern Morgen nehm Hein den verrückten Kompaß unnern Arm un schipper sik an Land no den Norderneer Barometerdokter hen un leet sien Stück Meubel genau unnerseuken. De Optiker kunn ober keen Krankheit finnen un sä: de Kompaß wör gesund as een Fisch int Woter. »Denn gläuf ik ober bald an Hexen,« sä Hein, nehm sien Kompaß unnern Arm un scheuf wedder los. Op de Stroot bemött sien ol Fründ Ludwig Kluin em, de em de fiefhunnert leddigen Weinbuddeis verkofft harr. De wull Hein wedder son Gericht ansnacken, ober Hein heur gornich op. As de Norderneer ober jümmer wieder snack un toletzt sä: »Denn geef mi doch wenigstens een Antword,« do keek Hein em dwars an un sä: »Du sullst doch man leeber mit dien Slup Schellfisch angeln, Klün, verstehst mi: statts mit Glas un Krom rumtohanneln as son Plünnenkerl!«

Dorbi klau he in sien Boot un wrigg no sien Jalk rut.

Kluin ober spee in bat lange Dünengras rin un reep em no: »Hamborger Buttje!«