Bello de Hund/Kapittel 17

   Geen Schepsel kan doch sünder Freeten leven,
Well leven will, moot sinen Maag wat geven;
De Geevehunger kwam al bi mi an.
Um hum to stillen soop 'k wat Götenwater,
Ün höerde under 't Supen vöel Gesnater;
'k Wulld' weten waar dat kwam van daan.
Ick sloog mien Kikers up, un sag een mooije Gevel
Mit groote Vensters, na de eerste Smaak;
Do dochd' ick bi mni sülfst: — daar woont een rike Knevel,
De drinkt misschien jüst nu een fixe Stevel
Un het bi eenen Möerbraa sien Vermaak. —

   Ick slippd' in 't Huus un tradt een Kamer binnen,
Kroop stilltjes daar in eenen engen Hook —
De vöeran sitten will, de deit neet altied klook —
Misschien was daar vöer mi een Heer to winnen.
Van hieruut sag ick nu so wat de Kamer over,
Doch sünder Kwaad to bröeden as een Rover,
Man as een jung Student, in dat Kollegium,
So keek ick alles an, un höerde still un stumm.