Bello de Hund/Kapittel 18

   Daar stund een Heer an 't Pult to schríven;
Hum tegenover stunden noch twee Mann,
De leeten ook de Penne ivrig gaan;
Intüsschen sag 'k twee Kerels öevels kiven,
Un altomets sück in de Handen vriven,
Net of se sück een bitje wullden slaan.
Öer Striet was na mien dünken wall to stillen,
Man elk van öer wulld' hebben sinen Willen;
Dit is un blift to aller Tied Unmöeglickheit,
So lang' as disse unvullkoom'ne Wereld steit.
De eene droog man so wat olde Plünnen,
Un van mien warme Haaren deed 'k hum geern wat günnen;
De and're daarentegen was heel mooi gekleddt,
Droog ook een golden Pitschaft an Horlogiekett.
De eerste Mann — een Hund kund macklick 't vaten —
Hadd' 't grootste Recht, man 't wurde hum neet laten;
Ick fung daarover wat to gnurren an: —
He mußd' 't verleesen; 'k sag hum jammernd gaan.
De and're leet twee Geelen lüstig springen
Un leep uut Huus mit Fleiten un mit Singen.