Bello de Hund/Kapittel 16

   Ick sag een Koppel Volks, in 't Midden van de Markt,
Un eenen Minschen staan; de in de Dreck sück kehrde,
Mit Arms un Beenen sloeg un aakelig sück bährde;
Noch nooit hadd' van een Minsch ick so 'n Geval bemarkt,
Man sprak daarvan, dat he tovöel gedrunken
Un meestall dag up dag in disse Toostand kwam.
Ick dochde, as 'k mien weg na d' andre Siede nam —
Ho deep is doch de Minsch neet under 't Vee gesunken!
Unmatigheid loppt nooit bi uns so wied;
Ofschoon 'k mi mennigmahl mien Mahl leet köstliek smaken,
Ji weten 't doch, ick kloof neet altied Knaken,
Een lütje Koorse kreeg ick wall na Middagtied,
Doch döer een Schlukje Water wurd' 'k se kwiet.
Ook mien Verstand gung neet daarbi in 't Malle
Un so as 't mit mi is, is 't mit de Deeren alle. —
Een Tiedlang hadd' ick mien' Reflexies maakt,
Do vöeld ick mi an eenen Band gebunden;
'k Was in de Handen van een Jung' geraakt,
Un had so, unverwachts, weer eenen Heer gefunden.

   He sleepde mi an 't Tau mit na sien Huus,
Sien Mooder stund vöer Döer, un öer Gesicht wurd kruus
As se uns komen sag; se gaf hum harde Woorden,
Un mi een fixe Schüpp, recht uutgelangt to moorden.
De Söhn, as 't scheen, keerd' weinig sück daaran,
Gung driestweg döer dat Huus up d' Achterköeken an;
Hier greep de Meid hum daadliek hi de Schubben
Un maakd' een Leven van de andr'e Welt: —
Vöer eenen schmeer'gen Hund wulld' se dat Huus neet schrubben
Et cetera. — Ick duukd' an minen Held;
He kreeg een Stock un leet hum up öer dansen,
Do flüchtde se net as bi Waterloo de Franssen.
Köertum ick bleef, um dat de Söhn het wulld';
He telde sestien Jahr, sien Vader was vroog stürven,
Un daar he döer sien Mooder was bedürven,
So wunderde mi 't neet dat he Regentschapp hulld.
Wat he verlangde mußd' altied passeren,
Un döer geen Minsche leet he sück regeren.
Na weinig Maanden leep he uut het Land,
Joog Bello weg, un wurd' Komediant. —
Sien Mooder sag man kört daarup na 't Karkhof dragen;
Se stürf vöer Harteleed. — Was se recht to beklagen?