Bello de Hund/Kapittel 13

   Ick volgde sine Kist; man van dat Smachten
Was ick wat hungrig, un de Röek
Van eene good bestellde ßörgerköek
Drung in mien'Nöes'; ick kund' neet langer wachten,
Un mit een Wupps stund ick all bi den Heerd: —
Een Kalverbraa wurd jüst an 't Spitt gekeert.
Daar was een groot Vertreck, gevüllt mit Gasten,
Na mien Bedünken seker neet to fasten,
Un mennig Vlesse Franzwien wurd' geknappt;
Doch jeder kreeg ook na sien Wünsch getappt.
Ick lag in eenen Hook. De Kock mugd' Hunden liden
Un gaf mi nu un dann wat Ofgevall.
(Noch up dit Oogenblick kann 't mi verbliden
Dat ick bi hum twee Jahren was up Stall.)
Na Middernacht sag ick 't Gesellschapp scheiden,
Doch mußde mennig Gast den andren leiden;
Se raakden öere Stüvers meestall kwiet,
De Weert bespaarde oock vöerwaar geen Kriet. —
Do eerst begreep ick, waarum Minschen klagen,
't Is oock geen Wunder — over slechte Dagen.
Wenn Frau un Kind to Huus streed mit den Noot,
Un knapp een Stüver hadden vöer een Broot,
Dreef vaak de Mann bi uns een lüstig Leven
Un kunde dan sien leste Oortje geven.
Mien Kock verstürf; ick, sünder 'n Heer,
Mußd' weer up goode Minschen hoopen, as vöerheer. —