Bello de Hund/Kapittel 12

   Een echte Fründ van mien verstürf'ne Heer,
De hum bett an den Doot neet hadd' verlaten,
Un in sien Krankheit daaglicks, min of mehr,
Dreemaal besöchde; ook mit Woord un Daden
Hum understöende waar he 't man iets kund',
Was nu ook Fründ van den verlaat'nen Hund. —
'k Hadd' weinig noch man van de Stad bekeeken,
Ofschoon dat Schooien vöel bi Hunden Moode is,
Doch nooit hebb' ick so vaak herum gestreken,
Als mit mien neeë Heer — dat glöeft mi wis.

   't Is allto grappig um Ju 't to verswigen,
Ho wie de heele Dag döer alle Stigen,
Döer alle Hooken swurven van de Stad;
Daar was oock knapp een Huus, waar he neet binnen tradt.
Waarum 't geschoot, kann ick vöerwaar neet seggen;
Man allerwegens, waar he oock insprack,
Daar wassen kranke Minschen under 't Dack;
De mußden öere Hand in sine leggen;
Dann kreeg he glieks een Stremel Schriefpapier,
Un schreef daarup. Dat was sien gans Vertier.
Doch wulld' een Ding mi neet daarbi behagen:
Uut mennig Huus, waar he sien Anspraak huld —
He was so 'n kristlick Mann, 'k geef' hum geen Schüld —
Sag man van Tied to Tied een swartte Kiste dragen.
Eerst bi sien Doot wees 't sück, (He stürf vöer mi to vroog)
Dat man de Liken d'rin, as hum na 't Karkhof droog. —