“Ceannaigh a bhfuil de bhuaibh agus de chapaillibh ar aontaíbh na h-Éirean leis má ’s maith leat é.”
“Agus mise do chur brígh na mionn ort-sa fé mar a chuiris- se orm-sa,” arsa Séadna.
“Táim sásta,” arsa ’n Fear Dubh.
“Abair ‘Bíodh ’na mhargadh!’” arsa Séadna.
“Bíodh ’na mhargadh!” arsa ’n Fear Dubh.
“Fe bhrígh na mionn!” arsa Séadna.
“Fé bhrígh na mionn!” arsa ’n Fear Dubh.
A dhaoine mh’ áran agus mh’ anama! Ní túisge bhí an focal san as a bheul ag an bhFear nDubh ’ná bhí sé ’na shuídhe as an gcathaoir agus a dhá láimh sínte amach aige chun beirthe ar Shéadna!
“A phreabaire,” ar seisean, “dúbhart ná tiocfainn ach ní dúbhart go n-imtheóchainn!”
Ba mhaith an mhaise ag Séadna é, do tharaing sé an lámh dheas amach as a bhrollach agus an tseóid aige inti, agus d’árduigh sé an lámh i gcoinnibh a namhad.
“Fíoghar na Croise Céasda idir mé agus tú!” ar seisean agus dhéin sé Fíoghar na Croise leis an láimh agus an tseoid inti.
Nuair a chonaic an Fear Dubh an lámh do tharaing sé siar beagán. Nuair a dúbhairt Séadna na focail bheannuighthe, le linn Fíoghair na Croise a dhéanamh dó, las an solus sa liarthóid chómh láidir sin go raibh sé ag taitneamh tríd an láimh amach, i dtreó go raibh radharc ar na cnámhaibh agus ar na féitheachaibh. Le linn na bhfocal a chríochnughadh do Shéadna do dhéin liarthóid teine de’n Fhear Dhubh os cionn na cathaoireach. Ansan do tháinig mar bhéadh soc caol thíos ar an liarthóid teine agus do ghluais sí síos tríd an gcathaoir, ’na slabhra teine, agus síos tríd an dtalamh, sa n-áit díreach ’na raibh an sgilling.
