Gallowitz (niem.), w r. 1307 Galowicz, wś i dobra, pow. wrocławski, par. Rothsyrben.
Galluswilpien (niem.) lub Minjothen, wieś, pow. tylżycki, st. p. Koadjuthen.
Galman, przys. Ostrężnicy w pow. chrzanowskim, należy do sądu pow. w Krzeszowicach a parafii rzym. kat. w Płokach i Nowej górze. Kopalnie galmanu tak w samej osadzie jak i na południe położonej 421 metr. wysokiej Ostrońskiej górze należą do Artura hr. Potockiego.
Galminajcie, wś, pow. szawelski, gm. podubiska, 138 dzies. ziemi nadanej na 49 dusz.
Galminy, wś, pow. rossieński, par. taurogowska.
Galmujża, folw. w Inflantach polskich na Łotwie katolickiej, w pow. dyneburskim, par. jasmujskiej, o 42 w. od Dyneburga, o 12 od Ruszony, o 8 od Prel; niegdyś jedna z liczn. attynencyj Prel, w pierwszej ćwierci tego wieku nabyta od Borchów przez architekta włoskiego Varettego; przeszła potem przez małżeństwo do Młodzianowskich i dotąd do nich należy. Rozl. morgów 2027, włościanie od r. 1863 mają mr. 1288. Łąk obfitość, gleba dobra, miejscami pagórki, na granicach 3 jeziora zarybione, lasy niezniszczone, kilka gajów modrzewiowych, położenie piękne. Budyn. dworskie i dwór murowane, dwa sady owocowe. Między ludnością przeważnie łotewską pewna liczba starowierców. G. M., J. K.
Galnow (mylnie), ob. Golejów.
Galomin 1.), wś włośc. nad rzeką Raciążnicą, pow. płoński, gm. i par. Sarbiewo, odl. o 11 w. od Płońska, liczy 26 dm., 42 os., 236 mk., 186 mr. gruntu włośc. R. 1827 G. liczył 14 dm., 81 mk. Rozl. folw. wynosi m. 1048, grunta orne i ogrody m. 563, lasu m. 288, budynk. mur. 7, drewn. 9, pokłady marglu. 2.) G., wś nad rz. Działdówką, pow. mławski, gm. Rozwozin, par. Lubowidz, odl. o 30 w. od Mławy, ma cegielnię, 8 dm., 53 mk., 6 osad, 12 m. gruntu. R. 1827 miała 9 dm., 51 mk. Folw. G. Górny z wsią G. i osadą Kozilas, podług opisu z r. 1868 ma rozl. m. 294; Kozilas osada 1, gruntu m. 19.
Galominek, wś nad rz. Raciążnicą, pow. płoński, gm. i par. Sarbiewo, odl. o 10 w. od Płońska, liczy 13 dm., 180 mk., 591 m. gruntu, 7 m. nieuż. R. 1827 miał 11 dm., 94 mk.
Galone, las, w pow. drohobyckim, na płn. od Monasteru letniańskiego, na lew brz. Letnianki. Lu. Dz.
Galonki 1.), wś i folw., pow. noworadomski, gm. Radziechowice, par. Radomsk. Leży na prawo od linii kolei warsz.-wied. między Gorzkowicami a Radomskiem. Ma rozległości ziemi dworskiej 344 mr. a włośc. 155 mr. i 159 mk. 2.) G., wś, pow. nieszawski, gmina Czamanin, par. Świerczyn. W 1827 r. było tu 7 dm., 90 mk. Br. Ch.
Galonsken (niem.), ob. Gałązki.
Galów, Gallów, wś, pow. stopnicki, gm. i par. Szaniec. W XV w. była własnością Kruszyny herbu Mądrostka (Dług. II, 378). Wchodziła wś ta w skład margrabstwa pińczowskiego i w 1827 r. liczyła 31 dm. i 244 mk. Dziś folw. G. z wsią t. n. od Kielc w. 42, od Stopnicy w. 28, od Pińczowa w. 7, od Buska w. 5, ma rozl. folw. m. 1074, grunta orne i ogrody m. 353, lasu m. 542, płodozmian 10-polowy, bud. mur. 3, drewn. 8. Wieś G. liczy os. 56, gruntu m. 384. Br. Ch.
Galow, ob. Gohlau (niem.).
Galowany, Gołowany, węg. Galfalva, niem. Galovan, słow. Galoveni, wioska w hr. liptowskiem (Węgry), nad rzeczką Pałudzanką, lewym dopływem Wagu. Osada protestancka; należy do senioratu w Wielkiej Pałudzy. Liczy 123 dusz prot. (według szemat. gmin prot. z r. 1880), a 3 kat. (szem. dyec. spiskiej z r. 1878), którzy należą do parafii św.-krzyskiej w Motkowisku. Br. G.
Galowec, lesista góra w pow. stryjskim, przy granicy węgierskiej, na płd. Wyżłowa, na lew. brzegu górnego Stryja. Średnia wysokość czyni 900 m. npm. Lu. Dz.
Galowice lub Gałowicze, wś, pow. augustowski, gm. Łabno, par. Adamowicze, liczy 10 dm., 55 mk. Br. Ch.
Galowicz, ob. Gallowitz.
Galówka, ob. Gałówka.
Galsdon-Jonaten (niem.) lub Jonaten, wieś, pow. tylżycki, st. p. Plaschken.
Galskuna, jez. w pow. rzeżyckim.
Galszecs (węg.), ob. Seczowce.
Galten (niem.), dobra w Kurlandyi, pow. tukumski, par. kandawska.
Galten (niem.) lub Matzpesten, wś, powiat kłajpedzki, st. p. Dawillen.
Galtgarben (niem.), góra 100 metrów nad poziomem baltyckiego morza, z której rozlega się widok w dalekie okolice, na północ od wsi Drugehnen w pow. fyszhuskim, 21 kil. od Królewca, we właściwej ojczyźnie (Samlandya) starych pogańskich prusaków. Przed kilku laty palono na górze tej w wilią św. Jana całe stosy drzewa; dziś jeszcze dzieci noszą i zapalają w ten dzień gałązki. Obchód ten jest to starosłowiańska sobótka, choć okolica cała w kilkunastumilowym okręgu jest zniemczona, a niegdyś przez starych prusaków osiadła była, po których w tych okolicach pozostały jeszcze wyraźne ślady w nazwach miejscowości, obyczajach, mowie i nazwiskach ludu wiejskiego. Zwyczaj palenia ogni w wilią św. Jana jest wskazówką, że starzy prusacy byli szczepem, jeżeli nie zupełnie słowiańskim, to przynajmniej żywiołami słowiańskiemi przesiąknię-
