a bhéadh sa bhaile ’n-a dhiaigh, ag obair go cruaidh chun eisean do chur chun cinn.
Fé mar a bhí na buachaillí ag imtheacht as na sgoileanaibh tuatha bhíodar-san, nídh nách iongnadh, ag dul chun deiridh agus ag dul i n-olcas. Do thuig m’ athair-se i n’ aigne nár bh’ aon mhaith dhó mé choimeád níba shia i gCeann Tuirc. Do shocaruigh sé i n’ aigne gur bh’ fhearra dhó mé chur go Coláisde Cholmáin am’ sgoláire lae. Do dhein sé an nídh fin. Thugas bliain ar lóisdín sa tsráid agus ag dul isteach sa Choláisde gach aon lá. Nuair a tháinig deire na bliana agus an triail comórtais, féachaint cé gheóbhadh dul go Coláisde Mhaighe Nuadhat do chuas isteach sa chomórtas chómh maith le cách.
Bhí buntáiste mhór ag na buachaillíbh a bhí ’n-a gcómhnuighe istigh sa Coláisde ar na buachaillíbh a bhí amuich ar lóisdín, mar do bhítí ag múineadh na muíntire istigh gach aon tráthnóna. Chuaidh ceathrar agus trí fichid des na buachaillíbh isteach ar an gcomórtas san. Nuair a bhí an triail dhéanta do fuaradh go rabhas-sa ar an gceathramhadh duine. Ní raibh ach triúr ann a bhí níb’ fhearr ’ná mé. Ní raibh aon mhaith dhom sa méid sin, mar ní raibh ach trí h-inid folamh i Magh Nuadhat an bhliain sin. Chuaidh m’ athair ansan agus do labhair sé leis an Easbog agus chuir sé i gcuimhne dhó an socarughadh a deineadh nuair a h-osgaladh an Coláisde. Mar gheall ar an socarughadh san do thug an t-Easbog inead saor sa Choláisde dhom i gcaitheamh na bliana a bhí chúghainn, agus nuair a tháinig an triail airís do chuas go Magh Nuadhat. Sa bhliain d’aoís an Tighearna míle ocht gcéad trí fichid a h-aon ab eadh é sin.
