“‘Agus cad dúbhrais leó?’ arsa’n Barrach.
“‘Dúbhart ná raibh,” arsa Seághan.
“‘Airiú, greadadh chúghat, cad ’n-a thaobh nár innsis an fhírinne dhóibh?’ arsa’n Barrach.
“‘Ní thabharfainn le rádh dhóibh é,’ arsa Seághan.
“‘Ó mhaise, Dia linn! Dia linn a’s Muire!’ arsa’n Barrach.
“Tharaing sé peann agus dubh agus blúire páipéir as a phóca. Bhídís aige chun bheith ag sgrí’ na filidheachta. Shuig sé agus do sgríbh sé síos an bhéarsa so:
- A Athair Murchadh atá go gunta líomhtha,
- Tabhair-se cuid de’n mhin seo do Sheághan ua Ghríobhtha.
- Tá a bhean ’n-a h-óinsigh, agus a inghean chríona.
- Tá sé féin ’n-a bhreall, agus beidh sé amhlaidh choídhce!
“‘Seo,’ ar seisean le Seághan. ‘Beir leat an páipéirín sin, agus eirigh go dtí tigh an tsagairt féin agus tabhair dhó é, isteach ’n-a láimh féin, agus gheóbhair an mhin. Imthigh anois agus ná bí abhfad.’
“D’imthigh Seághan agus do rug sé leis an páipéirín. Tháinig sé go dorus tíghe an tsagairt.
“‘Cad ’tá uait-se?’ arsa’n bhean-tíghe.
“‘Dúbhradh liom an páipéar so thabhairt isteach ’n-a láimh féin do’n tsagart paróiste,’ arsa Seághan.
“Do shnap sí an páipéar as a láimh agus d’imthigh sí isteach.
“‘Seo, a Athair,’ ar sise, ‘agus deir an teachtaire é thabhairt isteach ad’ lámh féin duit.’
“Do léigh sé a raibh ar an bpáipéar. Do léim sé as an gcathaoir.
