CORNELIO. Ano, sa imo?
METELO. Ang dakhari, siling ko, wala sa imo gasugo
Nga sia hatagan nimo’y kamatayon nga waay
Sang iya pagpatawad.
CORNELIO. Sia nakahambal, gani
Nga wa’y na ako kahadlok. . . sia nagpangdubadoha,
Sa iya ginpakita nga iya ipapatay
Ukon Iwason man niya; apang sa katapusan
Akon sia nadaog sang pamulongpulong ko,
“Cornelio, siling niya, sa imo ko sila itugyan”. . .
Ano ang maisip nimo?
METELO. Sing makation lamang
Hulat kay daw may tawo nga nagapalapit
CORNELIO. Lakat kag madali batuna’ng mga diwa. . .
Ay! daw ano’ng kasakit dughan kong’ wa’y paglauml
Ang mga paghinulsol nga mapintas gamando
Sa kalag kong’ malaot. Mga anino sang kaakig
Nga mabalos galibot sa akon tagipusuon
Daw ginapanan-aw ko ilang’ mga larawan
Nga mahipos galanaw gapangayo sing bayad
Sa akon mga kalainan. Wala! Wa’y Ulihe na.
Wala sing kaluwasan! Wala’y nabilin sa akon!
METELO. Si Adriano nag-abot nga’ng nawong nagakisdong!
CORNELIO. Nangaw-an kong’ si Claudio. . . nabatyag ko’ng pamatbat!
