EUSTAQUIO. Tumana’ng katungdanan.... di ‘gabmbal butang nga wa’y
Sang kalag mong’ malikom wala nabatyaga.
Cornelio, kilala ta, akon ta napatawad.
Luyag ko’ng kamatayon sang trono ginatanyag.
Metelo, ako sugiri, ara si Flavio? Sugid.
METELO. Yara sia sa atubangan ni Adriano. Apang di dayon
Nga sia sa kasaypanan kay ni Flavio anuhon
Ang isa ka pamat-od nga angay sa pamatan-on
Nga maandamon kag maalam. Bayaan ya’ng batasan
Nga mga masalaypon sang aton natuohan
Nga iya pagabilangon nga dili mapatihan.
Kag ikaw gakabuhi tungod sa Roma, sa inyo.
Sa mahal mong’ mga abyan, iban nga kauyon sa imo.
Kadto ka, kon amo, sa simbahang’ balaan
Ni Jupiter, pakita, dakong’ halimbawaan
Sang pagkamatuohon.
EUSTAQUIO. Makasala ako, abyan
Batok sa Diwa nakon kon laygay mo akon sundon.
METELO. Si Flavio di mo luyag nga pagpakigkitaan?
EUSTAQUIO. Makigkita sa iya kuntani ang luyag ko
Sa wa’y pa ako madula kaupod sa kay Tito.
Cornelio, maluoy ka, magpatugsiling ka man!
CORNELIO. Eustaquio, ang handum mo, wala gid kapuslanan,
Kasayod kang’ natuman ko’ng sugo sang korona.
TITO. O, amay ko! Si Flavio sa aton nagbiya na,
Kag nagabalik sia kay Jupiter pagtuo.
EUSTAQUIO. Ay! kalain nga huya, pasipalang’ mapintas
Upod sa palangga kong’ mga anak ginaisip ko (ginabatak niya ang iya mga mata)
Nga kami, O Ginuo, magabinuyloganay
