CORNELIO. Nano ang pag-apin mo sala nilang’ malain
Kon sa sina ginsumbong sila kag ginsulatan?
METELO. Sa among’ apin, siling ko, imo sila ginsumbong.
CORNELIO. Kag mga salamangka wala mo makilal-i
Nga masunson gabulig sa mga wa’y pagtuo?
Kag makakita ka pa mga katingalahan?
Labot pa, amo’ng luyag sang aton nga Adriano.
Bisan nga sia mabinay natinguha ko sa iya....
Nga itugyan sila sa akon kag maghukom sa ila. ...
METELO. Apang nagapati ka nga sila may sala?
CORNELIO. Amo ina’ng iya luyag: sayod ko’ng nahimo ko:
Yari sila diri nga may talikala.
METELO. Ay, nga ulaon nimo dugong’ wala’y sala!
O, ka makakulogmat! Ano nga pagbulot-an
Ang yara sa imo, Roma!
CORNELIO. Nagsugo ang Dakhari nga sa imo ko asuyon
Ulihe kag mabakod niya nga kabubut-on,
Nga sang kapalaran mo gatakga sing maathag:
Halad u’ kamatayon bala ang imo luyag?
METELO. Dumdumon mong’ matapos sa imo’ng kadalag-an mo,
Himaya nga matam-is kaupod sa kay Tito!
EUSTAQUIO. Sa gugma mo’g kaluoy ako gapasalamat (kay Metelo).
CORNELIO. Gasakit sa akon abyan ang malaot mong’ palad!
