EUSTAQUIO. Huo, Flavio, sa tingog ko Iya ikaw napasalig
Nga batunon ka Niya sa duog Yang' balaan,
Lamang higugmaon mo Sia sa gugma sang anak.
FLAVIO. Upod sa imo'ng nahandum nga padya nahulat ko
Nga natug-an mo sa akon... Tito, haksa ako!
EUSTAQUIO. Haksa sia kag kita mapatay gahaksanay!
Nahaunang' Gwa
Si Claudio kag si FlavioCLAUDIO. Sa katapusan, Flavio, ano sa imo kabuhi
Sarang ko mahulat?
FLAVIO. Naisip ko, mahal nga abyan,
Nga gahulat sa Langit sa akon duog nga matam-is
Kag hidait nga dayon; apang upod sa akon
Ikaw imo wala?
CLAUDIO. Nakita ko'ng amaynon
Nga kinaalam nagtuytoy sa imo paghangop
Sa alagyan diin tamayon nimo'ng imo kabuhi.
FLAVIO. Di sa gugmang' nasagap nakon ang kamatayon.
Ang katarungan gaagda sa akon sa amo nga isip.
Kon ang akon amay (ilikaw lang sang palad)
Magtuman mga sugo ni Adriano ako
Labi nga magabakod subong isang' bato
Kag akong nagabilang sa ilang di mabaluson
Ang natudlo sang Diwa akon nga padayunon.
CLAUDIO. Apang ining' pagtuo, Flavio, gapangayo
Sina'ng imo dugo?
Ginapangayo nian;
Apang, tan-awa, Claudio: kon luyag ko'ng mag-away
