Jump to content

Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/125

From Wikisource
This page has been validated.


117
Kon nagluntad, tawhanon.

ADRIANO. Huo, apang ginhimo

Siang’ wala’y kamatayon nga labi sa
tawhanon.

TITO. Sin-o’ng naghimo sa iya? May daku silang’

gahum?

ADRIANO. Amo ina’ng imo hambal, wala ikaw

mahadlok
Sa akon pagtimalos? Wala ka gapanumdom
Nga sarang ko magulgol yana ang imo liog?

TITO. Diri, Adriano, handa ako nga daan sa imo!

Maglikaw sa imo kaakig, indi nakon
mahimo,
Kag bisan mahimo ko, di ko luyag buhaton!
Natanyag ko’ng ulo ko sa imo mga taliaway,
Kag ikaw kon luyag mo, O Adrianong’
halangdon!
Sisia’ng akon dughan sina’ng imo nga
putbaw,
Pilasa’ng mga ugat ko, kag ang akon dugo
Ulaa, huo, ulaa sa duta nga ini!
Apang di ka mag-isip nga’ng agtang ko
iduko ko
Sa atubang sang binuang, mga diwang’
binutig!
Sa imo lamang, Ginuo, ako ang nagatuo
(nagatulok sa langit):
Tungod sa imo ako maisog, sa imo ako
mamatay.
Kag ikaw, nakasayod sining’ akon pagsalig
(kay Adriano)
Sa akon Diwa’g katuigan nga magaalabot!

ADRIANO. Sa imo pagkabata ikaw napatawad ko.

Sarang mahimo, Tito, nga ikaw magkabuhi
Ikaw mangin-gamhanan nga apid sa akon
palasyo!
Magtuo ka kay Jove. Luyag mo’ng mga
padya?
Mga dungog kag manggad?