human niining tanan, tapus ang mapait kong pagkabutang, ibalus kun ihatag mo na kanako ang imong gugma, ang malomo mong kalooy, nga, sa daku mong kabuutan ug kaligdong, sa hugut misalig ako, sanglit anaa man gayud usab kanimo ang kanako makapabulahan... Apan, balus niadto, human ako makapakita kanimo sa tiunay ug walay sukod sa gidak-on kong gugma ug sa usa ka mainitong pagbati, maoy gihatag mo karon kanako ang kagul-anan, nga dili ko maantus, ang dayong kasakit, sahi sa silot nga gipahamtang ni Bathala niadtong mga timawa natong igsoon nga nanagsupil sa Iyang mga sugo, nga karon atua nanghiagum sa makalilisang Sulad, nanag-agulo, nanag-antus sa walay katapusa, ug kaha, nanagbasul sa gisangputan sa ilang Palad... ¡O... ka walay kalaihan sa silot sa Maghuhukom ug sa imong pagpaantus kanako! ¡Kabangis mo! ¡Intawon mga Langit! ¡Dili na ako makaantus!...
...Usahay mapalandong ko na lamang ang pagpala kanimo ning dughan ug pagwagtang ning gibati; apan ¡ay! dili mahimo. Ang kasingkasing dili motugut. Ug unya, usahay ngani usab mahunahuna ko na lamang ang pagtapus ning kinabuhi; apan...¡ikaw lamang gihapon ang tauan! Kay tuod: ang paghimo niini, maoy usa ka paglapas, usa ka wala pagtuman sa akong mga saad, kay ¿wala ko ba ipanumpa kanimo nga ikaw akong halaran, higugmaon sa walay kinutuban?... Kapin
