mahilak nga bata!...
Sa takna nga magasud-ong ako nianang halapad nga kadagatan, nianang halawig nga bungtud, nianang namunawpunawng kabukiran sa mga pulo nga nagaulang kanatong duha, daw ingon sa mohalin na ako ning kalibutan: ingon sa kawad-an na ako sa akong kinabuhi. Ingon sa pagahitan-awan ko na nga nagakamay kanako ang Kamatayon...
Matuod: diri— diin, sa dakuiig kamingaw, nagaantus karon kining alaut— adunay daghang bulak. ¡Daghan uyamut! Ug mga matahum. Mga makabibihag. Apan tanan, tanan wala kanako makadani. Wala ako kanila mahaylo... ¡Wala! Hinunoa: makahatag kanakog kasakit, kaguol, kay, kung magsud-ong ako kanila, molabi ang akong kamingaw, magamasubsub ang akong mga paghandum kanimo... ¡Sila dili makalipay kanako! ¡Dili makapala sa akong kahidlaw kanimo!
¡O pagkapait! Pagkalaay sa akong kahimtang karon. Ang akong pinuy-anan— ¡ang kabus kong Payag!— nagmasulub-on uyamut. Ug ako, daw ingon sa usa ka himalatyon: bomobiya na ning panon sa mga buhi, tanan ¡oo, tanan tungud lamang sa pagpuyo halayo kanimo!...
