- 133
Ang gipangotana, tungod ba kaha dili na maantigo nga motubag, kun wala ba makasabut sa pangotana, nanlimbasug sa pagsulbad niadtong kalisura pinaagi sa pagpakita nga maantigo siya sa leksiyon, ug mipadayon sama sa busay:
— Ang nahiuna buhaton sa lata kun sakuton ang nagkalainlaing metal, ug ang ikaduha buhaton sa usa ka bahin sa bildo, kansang duha ka nawong maayong pagkahinlo, ug ang usa ka nawong pitlan sa tingga nga tinunaw!
— Tun, tun, tun, dili kana mao. Ako miingon nga dominus vobiscum, ug gitubag mo ako ug requiescat in pace.
Ug ang maayong magtutoon miusab sa paghimo sa pangotana, ginamit na ang sinultihan nga tinindahan, sinaktan sa mga cosa, aba, ug uban pa.
Ang alaut nga batan-on wala makagula sa iyang kalisdanan: nagduhaduha siya kon iapil na niya ang kamagong sa mga metal kun puthaw, ang marmol sa mga bildo ug ang sibatsi wala usag usa, hangtud nga si Juanito, nga iyang tupad, mihunghung kaniya sa paghinay:
— Ang samin nga kamagong adto sa mga saming kahoy. . .
Misunod ang alaut ug ang katunga sa klasi mitalidhay.
— Ikaw maoy maayong kamagong, miingon ang magtutoon nga nahikatawa paglugos. Tan-awon ta, unsa may imong ginganlag samin; ang nawong per se, in quantum est superficies kon ang butang ba nga naghatag sa nawong, sa ato pa, ang galamiton nga himutangan sa nawong, ang materia prima, mga giusab sa giingon nga nawong, kay, dayag na lang, sanglit ang nawong uban uban lamang sa mga butang, dili siya mahimong nawong kon wa kay butang nga magdala sa larawan. Tan-awon ta, unsay imong itubag?
— Ako? wala! Mao unta kini ang itubag sa alaut, nga wala na mahibalo sa iyang pagabuhaton ug nalibug na ang ulo sa pagsalig pinamati sa mga pulong sa magtutoon, apan giabut siyag diyutayng kaulaw ug, puno sa kabalaka ug nagsugod nag singot. misulaysulay sa pagyamyam:
— Ginganlag samin ang tanang butang nga hinlo...
— Ergo, per te, ang samin mao diay ang nawong, — gisalo sa magtutoon. Apan, husaya gani kining kalisud. Kon ang na wong mao ang samin, wala diay sapayan sa kinaiya sa samin ang
