Maren/Kapittel Twe

Paul un Maria weren eben weg, do marscheren dar dre Soldaten to Westen in Dörp rin. Op 'n Buurknüll helen se en Ogenblick an, denn stüren se na Paul Struck sien Doorlock, graad op Maren to, de noch vör de Döör stunn.

Een von de dre treed vör, lee de Hand an den Helm un froog na den Huusherrn.

»De is düssen Ogenblick ni dar – wat hebbt Se op 'n Harten?«

»Wi sünd Quarteermakers un wullen man mellen, dat hier morgen en Leutnant mit tein Mann in 't Quarteer kommt. – Sünd op 'n Dörchmarsch!« sett he hinto.

»Wat för Volk?«

He düüd op sien Schuller: »Ölft Batteljoon!«

»Un de Offzeer – wo heet he?«

»Leutnant Sterlau.«

»He kriggt sien Stuuv, de Mannschaft mutt op Stro liggen – kaamt rin, Lüüd, en Drunk deit goot an so 'n warmen Dag.« Maren gung vörup, un de Soldaten trampen vergnöögt achterher.

In Dörp keem Bewegung. De Hunnen maken en groten Larm un locken de Kinner un olen Wiver rut na Straat, de Mädens schulen üm de Eck na de smucken Soldaten, de Huus bi Huus anseen, un dachen woll al an Jööl, Danz un Gelag. –

As de Bruutlüüd abends to Huus kamen deen, weer allens wedder still. Maria hüpp von 'n Wagen, Paul kroop stief hindal, beide weren swiegsam un segen en beetjen suur ut.

»So mööd?« froog Maren. »Hebbt Ji den Wagen sleept oder de Peer?«

»O o, wie hebbt veel snackt, veel snackt ünnerwegens, ni waar, mien lütt Maria?« see Paul.

Maria nück mit 'n Kopp un versuch to lachen, aver dat wull ni recht glücken.

Maren geev Paul en Wink, he gung mit eer na de Stuuv – Maria sleek na 'n Gaarn.

Weer Paul al en beetjen verdreetlich to Huus kamen, so waar he nu ganz balstürig. So 'n Unru! un denn de Kosten! un de ruge Weertschaft mit dat fremd Volk, Gesindel un Gott weet wat all! He leep darbi in de Stuuv op un dal un wööl sik in de Haar.

»Ik heff mi dat dacht, Paul, dat Di de Saak fitaal ween waar, un darüm wull ik ni geern, dat Maria dat mit anhöör; so 'n jung Ding versteit sowat nich, hett vellicht noch sien Vergnögen an de bunten Röck un lustige Inquarterung. Nu wees en beetjen ruig, Paul; Du kannst Di op 'n Kopp stellen, de Saak blifft, as se is – Krieg is nu mal, un de Soldaat hett dat groot Woort. De Hauptsaak iß opstunns, optopassen, dat nix muust un stalen warrt, un de Deerns in Tögel to holen – in so 'n Tiet kann veel över Stüür gaan.«

»Dat weet Gott, Maren, dar hest Du recht in!«

»Du mußt nu weten, wat Du wullt, Paul; wenn Du meenst, so föör ik mit Maria wedder to Huus.«

»Wat fallt Di in, Maren! Ji wüllt mi doch woll nich in Stich laten, nich alleen laten?« jammer he.

»Mit Maria is Di nix holpen, de steit in so 'n Kottelmottel blot in Wegen, un wenn se geit...«

»Denn geist Du ok – nee, Maren, ik laat Ju ni weg, partu nich! Ach du leve Gott, wat en Spillwark! As wi vergang Jaar dat Peervolk hier harrn, hebbt s' mi över tein Tonn Haver stalen!«

»Na, Paul, naakt büst Du jo ni darbi waarn, un Infanterie fritt kenen Haver. Aver woneem wullt Du mi un Maria hinpacken, wenn de Leutnant de Hoochstuuv krigen deit?«

Paul wööl wedder in sinen Haarpoll rüm. »De verdammte Weertschaft! Ik wull, de Deuvel haal de ganze provisoorsche Regerung un de Gröölhalsen un Larmmakers darto, de hebbt den Spaaß darvon un wi de Last!«

»Denn kreeg de Deuvel veel to doon, Paul! Segg sowat nich, de meisten Lüüd denkt anners as Du. Beter is 't, dünkt mi, Du nimmst de Welt, as se is. Wenn Du mi dat överlaten wullt, denn will ik toseen, dat allens to Heck un ünner Dack kommt – wat meenst Du?«

»Ja, do dat, do dat, lütt Maren! Ik denk, Du weetst eben so goot mit Soldaten ümtospringen as mit Knechten un Deerns, wat?«

»Dar verlaat Di op – de Saak is also afmaakt. – Aver nu segg mi mal, wat hest Du mit Maria hatt? hebbt Ji Ju vertöörnt?« froog se lies.

»Vertöörnt? nee, ganz un garnich, dörchut nich! Aver ik weet ut de Deern ni klook to warrn; se sitt bi mi as en smucke Popp, stil un stief un süüt ut, as wenn se dröömt – is se ümmer so?«

»I wat wull se! Die Deern is sünst so vergnöögt as en Kind.«

Paul, de sik in en Löönstool smeten harr, seet krummpuckelig dar un nüül den Kopp as en kranke Krei; so seeg he ut, as wenn he noch twintig Jaar meer op 'e Nack harr un jeden Ogenblick en Stickhosten krigen kunn. Maren keek em lang un scharp an, bina spöttsch, as much eer Mund fragen: wat is dat egentlich för en Gestell un wat lett sik noch darut maken? kann man em överhaupt noch torecht stucken?

»Mi is bang, ik bünn eer to oolt«, see he toletzt.

»Dat glööv ik ok, un dat is ok so!«

Paul heev den Kopp. »Wat meenst Du, Maren?«

»Ik meen, wat ik segg. Aver de Jaren maakt nich oolt oder jung, kiek Di man mal in de Welt üm. Dar sünd jung Lüüd, de spreekt un dröönt un doot, as harrn se al föfftig Jaar mitlopen, un ool Lüüd kannst Du finnen, de so frisch un krall un krätig sünd, as weren se in de besten Jaren. To de eersten höörst Du. Wat will en Öller von veertig Jaar bedüden för en Mann! Segg mal: Du hest woll as jung Keerl gresig ut 'n Swingel slaan, hest an Marktdagen sprüttenduun achter 'n Tuun legen, Di üm en smucke Deern slaan, dat dat Bloot ut Nees un Mund störrt...«

»Büst Du ni klook, Maren, ik?«

»Nee, nee, Paul, man ruig, ik weet, dat is all ni waar! Du hest ni danzt, ni drunken, nich unklook speelt! Du hest bi Vader un Moder achter 'n Aben seten un klook snackt – oolt kunnst Du garni warrn, Du weerst al oolt vör de Jaren. Ik will Di wat seggen: wenn Du en ool Grootmoder von sößtig Jaar frien deist, denn hest Du en Fru, de bi Di paßt.«

Paul sprung tohööcht. »Verdammi, wat to dull is, is to dull! Ritt Di de Deuvel, Maren, oder wat feelt Di!«

»So! dat wull ik man weten – also dull kannst Du doch warrn, dat is doch wat!« Paul wull noch wat seggen, aver se lee em gau de Hand op 'n Mund un see: »Man sinnig, lütt Jung, so slimm weer 't ni meent; ik wull an mal seen, ob garkeen Füür in Di stickt.«

»Dar waar Di vör!« praal he un stell al wedder sien ool Gesicht op, »waar Di vör minen dullen Kopp! Ik heff mal en Ko, de ümmer ut de Koppel leep, in 'e Raas toschannen slaan!«

»Schaad üm de Ko, Paul; wenn 't en Baar west weer, harr ik de Geschicht lever höört«, see Maren dröög un sett sik wedder dal. »Also Du meenst, Du büst eer to oolt?«

Paul stütt den Kopp. »Ja, dat glööv ik, Maren; ik weet ok sach nich ümtogaan mit so 'n Engel.«

»Ach wat Engel, dumm Tüüch! En Engel friet man nich, den beedt man an! Meenst Du, dat Maria en Engel ween will? Dat is gewiß, Du büst so, as Du Di hest un tierst, to oolt för eer, dar verklaamt se bi, wenn s' nich inslöppt. Du harrst een utsöken schullt, de beter mit de Jaren di Di paßt!« Se krempel de Ärmels op, as wenn se an de Arbeit wull.

»Ga nu ni gliek weg, Maren! Dat is jo all recht goot, wat Du seggst, all recht goot«, reep he iverig, »aver woneem schull ik een finnen, de recht to mi paßt!«

»Dat schall ik Di ok noch seggen, Paul? Ik will Di woll en Brill opsetten, aver Di ok noch Ogen in 'n Kopp planten, dat kannst ni verlangen! Wenn Du en Engel söcht un em in Maria funnen hest, wat wullt Du klagen? Denn see aver ok to, dat Du em versteist un as en Engel to waren weetst! Ik waar in Dien Stell all mien Daag kenen Engel in mien Huus nemen un to em seggen: siso, mien lütt Engel, hier maak Dien Bett op, hier schallst Du husen, melken, bottern un Kalver börnen, Kaffi kaken un füürpüstern, mien Engel!«

Paul waar opmarksam. »Wat wat meenst Du egentlich, Maren?«

»Nix wider as dat: weer Maria en Engel, denn harrst Du en heel dummen Streich maakt. Nee, Paul, Maria is en junge quicke Deern von achtein Jaar, keen Engel! Un wenn Du bi eer passen wullt, denn mußt Du op 'e Jungmööl, un dat recht bald! Glück 't Di dat nich, jung to warrn, denn sett Dien lütt Bruut man wedder op 'n Wagen, föör eer to Huus un bedank Di nett bi eren Vader – wat wullt Du mit en schönen nien Hoot, de ni paßt?«

»Du hest mi för 'n Narren!« gnurr Paul verdreetlich. »Ik meen eerst, Du wullst mi en goden Raat geben, un nu snackst Du von Jungmööl un dwatschen Kraam!«

»Na na, Paul, dat kommt op 'n Versöök an. Do blot mal, wat ik Di segg, denn schallst Di över Di sülben verferen!« see Maren un grien.

He schuul eer an. »Du hest mi an 'n Band! snackst jo as en ool Hex!«

»Bün ik ok, Paul, blot noch nich oolt. Nu tier Di ni so!« reep se op 'n mal kort; »wenn ik Di raden un hölpen schall, denn mußt Du ni so kalvsch un kindsch ween! Sprick, wullt Du doon, wat ik Di segg, oder nich?«

»Wenn Du mi nich...«

»Narrnkraam! wullt Du oder wullt Du nich?«

»Nu ja denn, ik will, Maren, ik will!« Paul lach mal wietlöftig op un löön sik in sinen Stool torüch.

»Denn geist Du morgen na Kellnhusen un lettst Di bi Snider Wittfoot twe nie Antöög anmeten – still, Paul, en Mann, en Woort! – Den een driggst Du för best, den annern för däglich in Huus. Du seggst to den Meister: bi den letzten schull he man anfangen un dat Tüüch för Di utsöken – engelsche Waar, reine Woll, grau oder en beetjen karreert, un denn schull he Di dat na de nieste Mood maken. Dat Tüüch to den besten Antog will ik Di utsöken.«

»Dat weer wat!« reep Paul un seeg eer an, as wenn he seggen wull: ik mütz Di wat, weetst dat!

»Un denn geist Du na Schoster Muus – Du weetst jo, eben achter de Kark, hett den schöönsten Laden. Dar lettst Du Di en Paar fine Steveln anmeten, ni to dicke Salen – wo man goot op danzen kann, segg man.«

»Büst Du ni bi Troost, Maren?« reep Paul.

»Nee, lütt Jung, ganz bi Troost bün ik nich, Du schallst vellicht noch mal mien Tröster warrn!« lach Maren vergnöögt. »Büst Du Soldaat west?«

»Nee, heff mi fri köfft.«

»Dat süüt man; Du sittst op 'n Stool as en Stubben up 'n Wall. Kiek mi doch en beetjen fründlich an, lütt Paul!« Se strakel em lang de Haar, kettel em mal mit en flinke Hand an 'n Hals un geev em en Kuß.

Paul waar överher root un hitt. »Deern, wat schall dat, wat...?« he weer ganz verheespeest.

»So, nu süst Du al half ut as en Brüdigam! Tööf, ik will Di mal torecht setten!« Se faat em ünner 't Kinn un heev em den Kopp, böög de Schullern, stött em in 'n Rüch un treed denn en Schritt torüch. »Sitt still, lütt Paul, ik mutt doch mal seen, wo Di dat lett. So! Nu sta op un ga mal dörch de Stuuv! Doch ni mit krumme Kneen! – so is 't recht, ha ha ha!« Maren lach luut op, denn Paul smeet de Been as twe stive Palen.

Waar em bi den Kuß un dat Strakeln un Ficheln snaaksch tomoot, so verdroot em nu dat Lachen – he gung wedder na sinen Stool un gnurr: »Ik warr jo woll noch narrsch bi de verdreiten Wiver!«

»Wat seggst Du dar? Dank doch Gott, Paul, dat de Wiver sik noch över Di erbarmt! De sik von de Soldaten fri köfft hett, mutt naher bi sien Fru exeren!«

»Du büst doch ni mien Fru!« Paul keek eer an, as harr he wunnen Spill.

Maren lach. »Nimm Di in acht, Paul, dar kann allerlei passeren! Jakob küß söben Jaar sien Rahel un maak denn Hochtiet; as he aver den annern Morgen sien Fru bi Licht beseeg, weer 't Lea.«

»So 'n Dummbaart bün ik nich, dat ik en Katt in Düstern kööp!«

»Na, dat weer jo all Spaaß, Paul! Aver wat ik seggen wull: morgen frö geist Du na Kellnhusen un deist, wat Du verspraken hest!« Darmit gung se rut na Köök.

Paul bleev sitten un sunn. Wat wull Maren? wult se sien lütt Bruut wegstuppen un sik sülben op sinen Schoot setten? oder dee se dat all üm em un Maria? – Wat weren Hannen un Arms week un warm, un de Kuß gung em doch dörch un dörch! Un de blanken Ogen keken em so sunnerbar an – wat wull Maren? He grien mal still vör sik hin, as wenn em wat höög. Denn op 'n mal waar sien Gesicht eernst un drang utseen. Jawoll, mummel he, man ümmer Geld verstrein! dat kann garni to veel warrn! Wat en Tostand! En Bruut, de smuck is as en Zierpopp, wider nix as en Bloom in 't Finster, de opwaart warrn mutt, un darto en Tümp Soldaten, de een half opfreet! Denn schall ik mi noch dat beetjen, wat dar nablifft, an 'n Liev hangen! Nee, dar warrt nix ut, dat do ik nich! see he luut un sprung op. As he aver mark, dat sik achter de Döör en flinken Foot rögen dee, verfeer he sik un sleek gau rut na Deel.

Den annern Morgen gung Paul na Kellnhusen un bestell sik Tüüch un Steveln bi Snider un Schoster, so as Maren em dat opgeben harr.