Maren/Kapittel Een

De Ogen so groot un blau un fraam, de Haar in twe dicke blanke Flechten as en Kranz üm den Kopp leggt, Steern un Hals fien un witt, de Backen as Samt so week mit twe lütte Kulen, wenn se lach; darbi smeetsch un slank mit lütte Hannen un Fööt – nee, garnich as de annern Buurdeerns, keen Buurroos mit bläusterige Backen, – en Lillje weer se, bleek un fien un fee.

Wosaken keem he darbi? Wo kunn 't angaan, dat se eren runden, weken Arm leggen dee in sinen knökerigen?

Dat weer in de provisorische Tiet von achtunveertig. All, wat man Been harr un en Flint dregen kunn, müß mit in den Krieg gegen de Dän. So waarn de Mannslüüd in Dörp un Stadt recht knapp, de dar nableben, weren Jungs tun öllerhafte oder ole Lüüd.

Paul Struck weer ok woll al vör fievuntwintig Jaar insegent, un sien Raasjaren, wenn he överhaupt wülk hatt harr, weern lang vörbi. He speel al en Jarer föfftein Buur op den gröttsten Hoff in Ilenbeck un sloog sik mit Huusholersch, Knechten un Deerns alleen dörch. To 't Frien weer he noch ni kamen; wenn he mal en Toloop neem, so keer he doch kort vör de Hochtiet wedder üm. Kathrien Harder un eer Geld harr he hartensgeern friet, aver de schoov em bisiet un neem en annern, de garnix harr. Siet de Tiet schien dat, als wenn he koppschu waarn weer. De Lüüd geben dat op, em mit en Bruut to brüden, un de Deerns, de al wat an de öllerhafte Kant kamen weren, waarn mööd, noch länger op ein to luren.

Op 'n mal weer se dar, Maria Boysen. Dat gung so still un gau, dat nüms wat markt harr. Dat ganze Dörp verschraak sik, un so 'n Schreck maakt ärgerlich un dull. De Lüüd tuscheln nix Godes un schullen, dat he noch in sien Jaren narrsch noog weer, en Göör von achtein to frien un darto noch wiet her! Wat weer 't denn för en Prinzessin? en Schostersdochter ut Rendsborg? Denn von de Gegend weer se her. Nee, dat jüst nich, se weer en Buurdochter, aver dat stunn dar man wat pover in Huus, veel Kinner, Krankheit un Kröpelkraam. Aver as se eer nu seen deen, kregen se doch dat Stillswigen, besunners de Mannslüüd. Dat weer en Deern as en Bloom ut en Grafengaarn, darbi so lies un fründlich, un wenn se anreedt waar, so harr se för jeden en paßlich Woort – dat de sogar den olen krüschen Paul üm de Eck dreit harr, weer to begripen.

Se keem as Bruut; eer Vaderswester – Tante Maren, as se eer nömen – weer bi eer un vertreed de Moderstell. Tante Maren müch woll fiev- bet sößundörtig Jaar oolt ween, seeg noch kregel un smuck ut, klei sik ümmer bannig op un droog sik, as wenn se noch jung Mäden weer. Domals weer 't in Ilenbeck noch keen Mood, »Tante« to seggen, dat heeß Mösch as annerswo Mellersch; »Tante« weer opfallen, un wiel dat, so seen de Lüüd eerst woll en beetjen spöttsch, naher ut Gewoonheit ok Tante Maren. Se weer man eben dar, so harr se ok dat Regiment in Huus. Paul, Maria, Huusholersch un Deerns – alltosamen müssen no eer Pipen danzen. Dat geev woll en beetjen Striet un Spitakel, aver Tante heel sik haben, de Huusholersch waar sogar afloont, un eer enige Weken in 't Land gaan weren, regeer se, as weer se Fru in Huus. Paul leet sik dat geern gefallen; he harr 't al lang markt, dat bi Kööksch un unbannige Knechten un Deerns veel över Stüür gung un bisiet bröcht waar. Ja ja, so 'n Fru mit en scharp Oog un en stive Nack gefull em – schull lütt Maria ok woll so 'n Fru warrn könen?

Still weer de Bruut man, heel still. Weer dat eer Aart so? Wenn se an Paul Struck sien Siet gung oder seet, denn see se egentlich blot wat, wenn se fraagt waar; mal to vertellen oder en Spaaß to maken, full eer nich in. Wat bedüüd dat? Enige menen, se weer unglücklich, Paul weer eer to oolt und to koolt, to knisig un to langwilig, de annern seen, se weer dumm, se harr blot noch so veel Överleggung, dat se stillsweeg, üm sik ni to verraden. Ob se wat von Huusholen verstunn, kunn man ok ni rutkrigen. Wenn se mal in Köök un Kamer mit angripen wull, schoov Tante Maren eer rut un see: »Wat arbeiden! En Bruut mutt danzen un lachen, na de Köst kommt frö noog de hilde Tiet!« Un Paul lach darto, bröch Maria en Bloom oder neem eer bi de Hand un meen: »Tante Maren hett recht, mien lütt Maria, hett recht, wi wüllt mal na 'n Gaarn gaan, rut na 'n Gaarn!« Paul weer sünst heel spaarsam, blot sien Wöör see he geern twemal.

Maria verstunn eer Tante nich; fröer harr se eer doch stramm toleert un veel mit eer rümjaagt. Se harr allens doon müßt, waschen un reinmaken, melken un bottern, un wenn allens daan weer, lee se eer en Handarbeit in 'n Schoot. Nu schull se op 'n mal garkeen Hand rögen – schult se sik to Dood langwilen? Se weer an leevsten wedder to Huus gaan, see dat ok to eer Tante, aver de wull dar nix von weten. »Ik will hier mal en beetjen Tog rinbringen, denn hest Du dat naher lichter! Du hollst dat sach ut, Nixdoon is keen suur Arbeit, dünkt mi, un an de Hand von en riken Brüdigam in Gaarn un Feld rümdriben, dar müch ik noch över ween.«

»Aver wat schall Vader aan uns opstellen?« froog Maria lies.

»De bargt sik sach, twischen Saat un Aarn is jo nich alltoveel to doon.«

»Un denn is mi dat schaneerlich, Tante, dat wi hier so lang in 't Huus sünd,« see Maria un waar darbi överher root.

»Wat?« froog Maren gau.

»Wenn hier noch en Moder in Huus weer! Mi is bang, dat de Lüüd...«

»Snack! Wenn Du de Lüüd fragen wullt, mien Deern, denn sitt wi vondaag noch op de Schuufkaar un kruupt wedder na Steenholt! Denn hier sitt vele, de mit all tein Fingern togripen waarn, wenn se Paul Struck infangen kunnen – wi hebbt mennicheen den Spaaß verdorben, dat glööv mi man. Do, wat Du wullt, de Lüüd snakt doch. Övrigens wüß ik nich, wat hier en leidige Swigermoder schull. Ik bün jo hier un heff mien beiden Ogen mitbröcht, dat allens in Schicklichkeit afgeit. Wokeen hett Di dat in 't Oor sett?«

»Seggt hett mi dat nüms, aver mi dünkt, de Lüüd sünd so scholu un kiekt uns so sunnerbar an.« De Tranen stegen eer in de Ogen.

»Narrnkraam, Deern! Dat is de Afgunst, wider nix, wi blievt eerstmal hier, darmit basta! De an 'n Disch sitt, hett de Wust ünner Ogen.« –

Un se bleben. Aver Tante Maren trock doch Paul bisiet un see: »Ik see, dat Du mit so 'n jung Ding nich ümtogaan weetst. Du hest woll noch ni veel Fruunslüüd ünner Hannen hatt?« Darbi lach se em lustig an.

»Nee, Tante Maren, nee, ik...«

»Ach wat, Tante hier, Tante dar! Segg Maren, Paul! Ik bün doch keen ool Minsch mit grise Haar un wackelige Teen!« So stell sik kregel vör em hin und seeg em driest an.

»Nee, dat is waar, dat paßt nich, Tante paßt ni för Di – na Maren denn!« Paul waar bina en beetjen benaut.

»As ik segg, Paul,« – se lee eer Hand op sinen Arm – »Du versteist Dien Saak ni recht as Brüdigam, man kann jo en düchtigen Keerl un en fixen Buur ween un is doch keen rechten Brüdigam.«

»Meenst dat?« He grien eer plietsch an, de Snack kettel em. »Wosaken un wodennig mutt ik dat denn maken, Maren, dat segg mi mal, segg mi mal!«

»Na, lütt Jung, seggen lett sik dat nich, wisen kunn ik 't sach.« Se lach mal lies op un waar root.

»Nu ja, Maren, denn wies mi dat mal!« lach Paul.

»Wraftig, schall ik?« De brunen Ogen drepen em as en hitten Sünnstraal, dat em tomoot waar, as wenn he en Ogenblick ni recht seen kunn, denn keek se na buten, de een Hand an de Back.

»Hest Teenwee?« froog Paul.

»Ach wat! – ik besunn mi man, wosaken ik Di dat klaar maken schull.« Darbi geev se em en lisen Slag över de Hand, de ok en Strakeln ween kann, drei sik op 'n Afsatz mal rund üm un lach kort op. »Ik Di dat wisen? Nee, Paul, nee, vondaag nich – versöök dat eerstmal sülben, un wenn 't garni gaan will, denn komm wedder!« Darmit weer se ok al ut de Döör, Paul harr blot noch seen, dat se överher root waarn weer.

Wat harr dat to bedüden? Wat wull Maren? Paul höög sik. »Dat is en ganz verdeubelt Fruunsminsch!« mummel he vör sik, »kickt een an mit en Paar Ogen as Füürkölen, darbi so keit un drall un mall! Schull mien Maria ok woll so...« he keek na buten un seeg eer staan. »Hm, wedder an den Beek un deep in Gedanken!« He gung rut na 'n Gaarn.

»Ach mien lütt Maria, ganz alleen, ganz alleen?« see he al von widen; »schüllt wi mal in 't Feld gaan?«

»As Du wullt, Paul.« Dat klung so ruig, un eer groten Ogen keken em mal mööd an, denn seeg se wedder in de wide Feern, as wenn se dar wat söch, wat se hier an den Hillgenbeek ni finnen kunn.

»Du süst woll na de hoge Dann dar achter de Heid – dar is de Mööl; wullt Du mal darhin, so laat ik anspannen.«

Se nück lies mit 'n Kopp: »Wenn Du Tiet hest.«

»Solang Du bi mi büst, heff ik Tiet, ümmer Tiet!« He schrökel na de Hoffsteed, un se seeg em na, ni glücklich, ni trurig, aver mööd un drömerig.

Do höör se achter sik in den Beek en Palschen; se keer sik üm un seeg dar en Jung, woll von en Jarer twölf, de harr sik hooch opkrempelt un waad nu dörch 't Water na eer to, mit en langen Arm heel he eer en Handvoll slowitte Waterrosen hin.

»Jung, Jung, de Beek is deep, Du warrst jo ganz natt!«

»Maakt nix – aver de Blomen nimmst Du doch?«

»O wo smuck! De kenn ik garnich – woneem hest de funnen?«

»De heff ik ut den Öölndiek haalt – ik kann swömmen!« De prächtigen blauen Ogen lüchen hell op.

»Kannst Du würklich? wo heetst Du denn?«

»Hannes Holm – kennst Du ni mien Grootmoder dar in de Kaat?« He wies na en lütt smuck Huus to Süden von Paul Struck sien Gewees, op de anner Siet von den Weg na Mööl.

»Wo sünd denn Dien Vader un Moder, Hannes?«

»De sünd al lang doot. Nu in Sommer bün ik bi den Schoster Neels Kiwitt, ik mutt sien Kö höden; wenn de Winter kommt, denn kaam ik wedder na mien Grootmoder, dar mag ik veel lever ween.«

»Wi wüllt gode Frünn ween, Hannes«, see Maria un geev em eer lütt warme Hand. »Aver nu komm ut den Beek, Du büst jo natt bet ünner 'n Arm! Hett Dien Grootmoder en Antog för Di in Huus?«

»Ja, dat woll, aver ik mutt na mien Kö, de sünd dar baben op de Distelkoppel. Kommst dar mal hin, ik will Di wat wisen!«

»Geern, Hannes!«

»Morgen?«

»Anspannt is, lütt Maria!« reep Paul, de an de Huuseck stunn, de Pietsch in de Hand.

Maria nück den Jung fründlich to un gung. Hannes steeg ut 'n Beek un sprung mit flinken Foot dörch de Wisch to Feld an.

»Dat weer jo de Slüngel Hannes Holm! Hett de Di de smucken Blomen geben? Wo he de woll stalen hett!«

»Steelt denn düsse truhartige Jung?«

»Truhartige Jung – de Racker! Haalt mi jedes Jaar de Kaßberen, de schönen Kaßberen! Un achterna muust he mi de Appeln un Beern un Plummen – is en Slüngel, segg ik Di, en groten Slüngel!«

Maria seeg sik noch mal üm un bröch denn de Blomen in 't Huus, um eer in 't Water to stellen. Bald seten se op 'n Wagen, Paul vör, krumm un duuknackt, se achter in 'n Stool, un mit en Zuckeldraff fören se von de Hoffsteed un lang den Weg na de wide Heiloh to.