Maren/Kapittel Negenuntwintig

Tyge Boysen keem doch recht langsam un stief hindal von den Wagen, de em von Wrist haalt harr. He weer sach en beetjen anfraren. Denn na dat Slackerweder, wat mit Nijaar insetten dee, weer harden Frost kamen, de Stigg un Straat knusperig un knasterig maak un de Luft isig koolt. Oder maken em de Jaren al wat stümperig? – Klaas harr em haalt. Geern weer Maren mitföört, aver se kunn nich afkamen, se müß kaken, denn Cillja weer in 't Backhuus togang. Paul stunn vör 'n Backaben un bött in, dat verstunn nüms so goot as he, Klaas Lamack ni mal.

So keem 't, dat Maren in de Kökenschört an den Wagen leep: »Mußt verleev nemen, Tyge, Du finnst dat hier en beetjen bunt vör; wenn de Namiddag man eerst dar is, hebbt ik un Paul Tiet in Överfloot.«

»Ja, Swager«, reep Paul un drück em de Hand, »noch sünd wi bi 't Backen, aver denn sünd wi klaar. Dien Breef keem en beetjen laat, eerst güstern abend, as Maren al ansüürt harr. Nu komm rin, komm in de warm Stuuv, büst sach in den Oostwind rein verklaamt, rein verklaamt!«

Se driseln in de Grootdöör, de apen stunn, Tyge geruig as ümmer, de grauen Ogen links un rechts, Paul, en beetjen hiddelig, wies em gau in 't Vörbigaan dat lütte Töötfalen mit en witten Bleß un de nie Stöövmööl, de an de Deel stunn. Denn schockel he wedder na 't Backhuus, de Aben weer so wiet hitt, dat Füür müß rut un för 't Broot Platz maken.

In de Stuuv seeg Tyge sik verwunnert üm, un op sien Fragen harr Maren veel to wisen un to düden.

»Dat hest prächtig torecht buut, de Stuuv is groot un smuck un mollig«, see he.

»Ik heff dat besunners üm Paul daan, as ik Di schreben heff. Finnst Du em nich anners?

»Süüt anners ut un hett sik anners. Ja, Maren, wenn dat echt is, wat ik see un wat Du mi schreben hest, denn hest en Meisterstück maakt, dar wünsch ik Di Glück to!«

»Heff Di veel schreb...« Se bröch dat Woort ni to Enn, sack op 'n Stool un ween in beide Hannen.

Wat weer dat? Tyge verschraak sik hart. Sien Swester Maren un wenen? Ja, as he domals bankerutt maak un allens ünner 'n Hamer keem, wat Vader un Öllervader ranarbeidt un opbuut harrn, do brook se ok tosamen, he funn eer in 'n Gaarn op 'e Kneen vör de Bank, wo eer Vader vör Jaren sinen letzten Aten daan harr, un wekenlang duur dat, eer se wedder to sik sülben keem. Aver naher weer se starker as he, weer överall un rau nich, bet he un se wedder egen Land ünner 'n Föten harrn. Un denn harr se noch mal weent, aver half in Dullheit. Dat weer domals, as se Maria wedder na Steenholt bröch un he eer ganz ni verstaan wull. Wat maak eer nu op 'n mal so trurig! Düt weer keen Dullheit – wat weer 't?

»Maren, wat hest Du, Deern? schall ik Paul ropen? Komm nu, komm! Sprick doch!«

Se schüdd den Kopp: »Nix nix! en Ogenblick!« Dat duur en lange Minuut, eer se sik vermünner, denn sloog se de rootweenten Ogen na em op un reep mit beverige Lippen: »Mutt mi schamen, dat ik hier sitt un huul as en Göör! Ach, ik heff so lang luurt, Du schullst mal kamen!« Denn lepen wedder de blanken Parlen lang de Back, de se rasch mit 'n Platen opfung.

»Segg mi blot, Maren, wat feelt Di? heff ik Di wee daan?« froog Tyge heel eernst, »ik kann Di jo ni verstaan!«

»Du hest recht Broder, ik tier mi as 'n ool Wief!« Se drück em de Hand. »Wat ik heff? Di heff ik wedder, dat is 't!«

»Ach, wider nix! Ik dach, Du seetst hier in Unglück. Ja, nu hest Du mi mal wedder bi Di – dat is ok wat rechts!« En verlaren Lachen keem achterher.

»Hest mi to 'n eersten Mal wedder löövt! En lange, lange Tiet weer 't all verkeert, wat ik dee!« snucker se, »de Saak mit Maria un Paul un Sterlau – allens!«

»Du wullst kamen, Maren, un Di utspreken. De Weg na Steenholt is eben so wiet, as för mi hierher.«

»Kunn ik? heff ik Di ni schreben, wat hier passeer?« Dat rootweente Oog seeg em bina krigerisch an.«Wat hest Du mi darop antwoordt? En beetjen Beduurn un ›gode Betern‹, en beetjen von Krieg un Inquarteern, wat ik in jede Zeitung finnen kunn, von Stall un Land un de düren Tiden – dat weer 't all. In Huus un Hart leetst Du mi ni meer rinseen! Sü, dat hett mi verdraten un hett mi meer Hartleed maakt, as wat ik hier in Huus un Dörp funn.« Se drück mal mit beide Hannen den Platen gegen de hitten Ogen. »Ik kunn nich afkamen, weer hier anbunnen, ok denn noch, as Paul wedder to Been weer. Dat heff ik Di all weten laten – harrst Du garni mal kamen oder ok man een warm Woort schriben kunnt?«

»Du vergittst, Maren, wat för 'n leeg Spill Du mit mien Dochter dreben hest, ik weer di gramm«, see Tyge eernst. »Aver laat de Saak raun, dat is jo goot bilopen, Du hest jo wunnen!«

»Un Du nich? Tyge!«

»Wenn ik 't graadut seggen schall: nee, nich ganz! Mi weer en düchtige Buur, de sik rögen kann, lever west as de Baroon.«

»Nu warr ik klook!« reep Maren. »Darvon mußt Du mi meer vertellen, Broder – en Ogenblick – de Köök...« Se weer al rut, keem aver na en paar Minuten wedder mit Botterbroot un en lütten Snaps: »Hier, nimm eerst en Happen, 't is noch över 'n Stunn bet Middag.« Se gung wedder na buten, klöker an 'n Füürheerd, leep denn röver na 't Backhuus un haal de Bolten, de se anwies. Denn treed se wedder in de Stuuv: »So, nu heff ik Tiet, nu vertell mi mal utföörlich, wosaken de Verlabung tostann kamen is un wat Du all op 'n Harten hest – de Schadden twischen uns mutt weg, Tyge! En lütt Stunn sünd wi alleen.«

»Hest Du denn garnix darvon höört? Maria hett Di doch schreben.«

»Jawoll, as en Bruut schriben deit, de rein selig is! Vertell, as wenn ik garnix wüß. Ni waar, Maria keem op 'n mal an in Steenholt?«

»Ja, an en heel unruigen Dag. De Wind speel unklook un weer in den Stall braken, ik seet mit mien beiden Jungs graad op 't Dack, üm dar Eggen un Latten op fast to maken, damit uns nich allens wegwein dee. Do joog en Wagen in 't apen Door un heel vör de Huusdöör – Arfest un Maria! He as en Iestappen so koolt, se krank, dat se gliek to Bett müß. Un nu geev 't en Opstand, slimmer as domals, as Du Maria wedder bröchst. Arfest weer sunnerbar spitz un füünsch un leet sach an mi ut wat he bi Maria ni harr los warrn kunnt – Du kennst jo sien Aart, wenn em wat ganz gegen den Strich geit. Knapp kunn ik em so wiet krigen, dat he mi de Saak in Örndlichkeit vertell. Maria weer bi de Naricht von Sterlau sinen Tostand ganz ut 'n Verfaat kamen, un as he eer in Altna trüchholen wull, harr se Tägel un Toom toreten, un wenn he mitkamen weer, so harr ik dat sien Fru to verdanken, de nu mit Wenen un Hulen in Huus rümfluster. Wenn he weten harr, dat Maria so 'n vertrocken un bockbenig Göör weer, denn harr he eer ganz gewiß nich opnamen, he harr Arbeit un Arger noog un wull sik nich ok noch mit anner Lüüd Kinner rümslagen, de den Kuller harrn. Genoog, he maak dat so slimm, dat ik gnatterig waar un em mien Menung see op plumpe Buurnaart. Un darbi raas de Storm dar buten man ümmerto, as wull he allens trobreken un dalriten. Arfest sett sik aan Tuck un Muck wedder to Wagen un reis' af. Dat weer en gresigen Dag!«

»Un Maria?«

»Weer krank, as ik segg, de Angst üm Sterlau un de Larm mit eren Oom, von den se veel holen deit, smeten eer dal. En Dokter wull s' ni hebben, se wüß, wat eer feel, darför wüssen ok Dokter un Aptheker kenen Raat, see se. De Saak hett de Deern en bannigen Ruck geben. Fröer drömerig, fraam un liedsam, nu op 'n mal so waak un klaar un mit en Willen, de ni to bögen un to breken is.«

»En echte Boysen!« reep Maren.

»Wenn Arfest ni wedder kamen weer...«

»Keem wedder? von sülben? is ni mööglich!«

Tyge nück. »Höör man wider. Mi weer dat al gliek ni ganz mit, dat Maria in sien Huus kamen dee. Arfest is en goden Broder un steit een geern to Siet, aver denn will he ok mit stüren un spreken un warrt dull, wenn man sinen egen Weg geit. So weer he fröer, so is he bleben, ja, dat is sach bi sien Dokter-Geschäft noch slimmer waarn, sien Kranken mööt kuschen un dörft kenen Egenwillen hebben. Von Maria hollt he würklich veel, för em un sien Fru weer se Bloom un Sünnschien in Huus. He wull eer üm un bi sik hebben, eer en beetjen tostutzen, un wenn sik denn mal ünner sien Bekanntschop en goden Mann funn, denn wull he eer prächtig utstüren. So weren toletzt sien Gedanken, dat harr he mi andüüdt un meer noch sien Fru. Maria tobrook em allens, wat he för eer utsunnen harr, as se steil gegen em op gung. Dat bröch em in Raas, sowat weer he ni gewennt. Sien letzt Woort, wat he mi domals toropen dee, dat weer: »Wat wullt Du mit so 'n Swigersöön! In 'n besten Fall is 't en Kröpel, wenn he 't översteit, un de vörneme Verwandtschop süüt in Dien Dochter en ool Goos, de sik twischen de Swoons stalen hett!« Un ik mutt seggen, dat weer ok mien Menung. Di geev ik de Schuld, Du harrst dat mit de beiden ni so wiet kamen laten, Du harrst Maria rechttidig wedder an 't Huus bringen müßt. Aver Du harrst dat so wiet hebben wullt, dat kunn ik mi ut Maria eer Vertellen tosamen setten. Dat ik in de Daag nich an Di schriben dee, kann Di ni wunnern; veel Godes harrst Du ok ni von mi to weten kregen, ik weer voller Truer un Grull. Hest Du darüm leden, so büst Du 't nich alleen, wi hebbt all uns' Deel darvon hatt. Maria kann ik nix seggen. Ik müß an eer Moder denken, de harr nich anners daan. Ich dach ok an mi sülben. Harr dat Schicksal ni Baan maakt, so harr ik Huus un Hoff achter mi smeten üm mien Kathrien...«

»Dat Schicksal? Du denkst an Vader sinen Dood?«

»Gott vergeev mi de Sünn, ja! Ik heff em den Dood ni wünscht, aver ik kann ni striden: över de Truer keem ik bald weg, nu harr all de Striet en Enn. – So heff ik fründlich un ruig Maria allens vörstellt un ungefeer dat seggt, wat Arfest in Dullheit rutsloog. Se höör mi gedüllig an aan Süfzen un Wenen un see denn: loslaten kunn se em nich, dar weer garnich an to denken, un wenn se sik en beetjen verhaalt harr, denn wull se to em, un wen 't ok man weer, üm em de Ogen totodrücken. Allens keem so geruig un seker von de bleken Lippen, dat mi bang waar üm de arm Deern. En Tietlang seeg ik 't an, sach en veertein Daag, denn sett ik mi op de Baan un föör na Sleeswig.«

»Tyge, wat wullst Du?« froog Maren hastig, as he en Ogenblick anheel.

»Ja, denk Di, ik wull de Moder von Sterlau, de ümmer üm un bi em is, opsöken un na sien Befinn fragen, wull seggen, ik harr den jungen Mann kennen leert, neem Andeel an em un wat sünst nich all. Denn waar sach een Woort dat anner geben, se waar mi fragen na wohin un woher, na düt un dat un vellicht ok na Maria. So harr ik mi dat torecht leggt. Man schall ni seggen, wo man to gripen kann, wenn man Angst hett üm sien Kind!«

»Mien arm Tyge!« reep Maren un strakel em de Hand.

»Dat Huus, wo Sterlau liggen de, weer bald funnen, de Döör stunn wiet apen, ik kunn man intreden, denn weer ik dar. Aver woll en halve Stunn gung ik in de Straat op un af, ik kunn mi ni dwingen, dar begeer wat in mi op, wat mi ümmer wedder trüch heel, in de Döör to gaan un to fragen, ob ik de gnädige Fru woll spreken kunn. Harr ik vör de Döör en Deern schrubben un fegen seen, so harr ik de sach utfraagt un weer wedder afreist, aver dat Huus weer as utstorben. Do wull dat Glück, dat mi – ik weer graad de lange Straat wedder to Enn gaan – Arfest bemöten deit, den Mantel över 'n Arm, Schirm in de Hand, he streev na 'n Baanhoff, üm wedder aftoreisen. ›Wat, Du, Broder? wat hest Du op 'n Staken?‹ – froog he al von widen. Bün hier in Geschäften, see ik en beetjen unseker. ›Hm, dat dröppt sik goot!‹ He geev mi de Hand un schuul mi mal fraagwies an. ›Wi sünd so 'n beetjen sunnerbar ut'nanner kamen, Tyge, do mit den Gefallen un maak en Strich daröver! Ik bün graad op 'n Weg na Steenholt un heff wat för Di un besunners för Maria. Hest Du noch wat vör, sünst...‹ Bün klaar, see ik, un wi gungen gemächlich na de Staatschoon. Arfest neem twe Kaarten to de eerst Klaß, un as ik daröver grote Ogen maak, lach he un meen, dat kunn darop staan, ik schull man instigen. Wi seten alleen in uns' Kupee, un dat wull he graad, he harr mi veel to seggen, wat uns ganz alleen angung. Un denn vertell he von Sterlau, wo wiet de weg west weer, un dat he nu beter waar, rein to 'n Verwunnern ganz beter un fix, as 't schien, un von de Öllern, besunners von de Moder, de eren Söön sach to 'n tweten Maal dat Leben geben harr. Denn se harr dat Krankenlager Dag un Nacht ni verlaten, ni to glöben weer 't, dat se dat utholen harr. Aver nu weer se ok rein klaar, un he harr sach to doon, eer wedder optohölpen, von en annern Dokter wull s' nix weten. He is rein verleevt in de Fru. Egentlich weer se stolt un harr en Eddelmannstick, see he, vörneem in eer Wesen, klook un welterfaren, un darbi weer se in Grunn en vollwichtig Minschenkind mit en echt Moderhart. Un nu keem he vör 'n Dag mit sien Warf. He wull Maria tohölp hebben, se schull üm den Kranken ween, ni to Pleeg, darto harrn se Lüüd anstellt; dat weer al noog, wenn se blot dar weer, besunners för Sterlau, de in Droom un Waken von eer spraken harr, so lang he op sien Lager leeg. Ik müß em seggen, dat mi so de Saak ni recht gefallen kunn. Wullen se mien Dochter eerst mal en Tietlang to Proov üm sik hebben, üm eer naher, wenn Sterlau wedder hooch keem, na Huus to schicken mien'twegen mit en Handvoll Geld, en siden Kleed oder en gülden Uur un en groten Dank, so harr mien Kind den Schaden, de meer bedüden waar as Krankheit un Dood. ›Is all bespraken‹, see Arfest. ›Wenn Du Ja darto seggst, so reist Dien Dochter as Bruut un is heel willkamen. De Moder nimmt eer unbeseen an as Swigerdochter un is seker heel dankbar för allens, wat Maria mitbringt an Gestalt un Gaben.‹ Se sünd doch ni kathoolsch? froog ik noch. ›Reformeert – Maria kann ok bi eren Globen bliben, wenn se will.‹ Ik mutt seggen, Bedenken harr ik noch genoog, aver Sterlau harr mien Woort, un mien Dochter waar ik dat Hart breken, wenn ik nu noch trüchhoppen wull. – So söchen wi denn Maria op, de in 'n Gaarn rümsleek. Ik leet Broder spreken un harr mien Verwunnern, op wat för 'n Aart he eer dat bibröch. Eerst knurr he över de lege Tiet. Fröer harrn de Olen in Huus un Familie dat Kommando hatt, nu regeren de Kinner un dwungen Vader un Oom lütt bi to geben un Hannen un Fööt tosamen to leggen, wenn se mal en Woort toveel seggt harrn. Maria wüß nich, wo he rut wull, un eer Ogen sprungen von een to 'n annern. Denn böög he af un vertell von sien Fru un wat se all inmaakt harr an Johannisberen, Himberen, Gurken, ok von den lütten Bildmaler in de Elvstraat un sinen Söön, de nu mit en hölten Been rümhumpel un mit Grönigkeiten hannel; de Orgeldreier Grawehl harr bistüürt, em en lütten Laden to hüren un intorichten. Na un na keem he ok op Sterlau, de nu wedder krall waar un bald ümher gaan kunn, wenn 't goot Weder bleev. Ob se woll glööv, dat he mal herkamen waar na Steenholt? Wider keem he nich, denn se full em üm 'n Hals un küß em, lach un ween in een Aten. ›Man still, man still, mien lütt Paradiesvagel!‹ begöösch he, ›düt Jaar kommt de Maimaand mal in 'n Harvst.‹ Denn schick he eer na Köök üm en lütt Fröstück, so as he dat geern much, to maken. ›Se is en beetjen hart mitnamen‹, meen he, ›also ga langsam, wenn Du eer noch wat seggen wullt. Ik will man na Sleeswig schriben, dat Ji in de neegsten Dagen kaamt – Du geist doch mit eer?‹ Maria schick he bald to Bett, un eerst den annern Dag, as se em seggen kunn, dat se goot slapen harr, kreeg se ok to weten, dat se as Bruut hooch willkamen weer. O, düsse Freud, dat helle volle Glück! Ik mutt woll dankbar ween, denn ik heff düsse Seligkeit in en schöön Gesicht twemal opblöön seen in mien Leben!« Tyge sweeg en Ogenblick, he much woll wiet trüch denken.

»Hest darop acht: wat harr Maria för 'n Kleed an, as se na Sleeswig reisen dee?«

He seeg verwunnert op. »För 'n Kleed? wo kommst op den Infall?«

»Nu, se kunn doch ni goot as Buurdeern ankamen!«

»Dar bringst Du mi op de Baan. Se trock dat Kleed an, wat se in Ilenbeck för däglich dragen hett. As Anna meen, se müß eer best Tüüch anleggen, see se, in düt Kleed harr Sterlau eer anspraken un ümmer an leevsten seen, darin wull se em ünner Ogen treden. Un se harr woll dat Richtige drapen, denn Moder un Söön harrn an dat staatsche Stadtkleed, wat se sünndaags droog, ümmer wat to makeln.«

»Un de Moder, wo hett de Di gefullen?«

»Goot! Broder harr recht. Mag jo ween, dat se en Eddelmannstick hett, aver mi hett se em ni wiest. Sterlau harr eer sach vertellt, wat ik över Buur un Eddelmann to em see, denn as wi lang un breet över de Kinner spraken harrn, meen se: düsse Heiraat weer en Aart Vörbild för Buur un Eddelmann; se schullen nu den olen Grull vergeten un tosamen spannen in düsse brusige Tiet, wo garto veel för oolmoodsch schullen un över Boord smeten waar. Den Vader heff ik noch ni seen, aver he kommt bald un denn ok na Steenholt, üm dat ›Geschäftliche‹ to bespreken, as de Moder see.«

»Denn paß op, Tyge!«

»Keen Sorg, allens warrt bedacht un dalschreben. Aver nu kommt för mi dat dicke Enn. Inquarteern un allerlei Kriegslasten hebbt mi rein pover un möör maakt, un nu schall ik an Utstüür un Hochtiet denken, schall buun...«

»Buun? hest de teindusend Mark nich...«

»En paar Wagenpeer heff ik mi köfft, un wat dar nableev, is mi dörch de Finger lopen as smölten Snee. Ik hell mien Schapp voll von Schiens un Zettels för Leverungen an Stro, Heu usw., aver will ik mal Geld seen, warr ik vertrööst, de Kassen sünd ümmer lerrig, de Regerung hett nix. Ik kann 't geern all in 'n Schosteen schriben un mit de Zettels de Piep ansteken, inlööst warrt se miendaag nich. Kaamt wi los von den Dän, is uns' lütt Land naakt un bedelarm; winnt de Dän, lacht he mi wat un seggt, he waar doch ni de Narr ween, mien Kriegsforen to betalen un Heu un Stro, dat ik sinen Fiend levert harr. Un buun mutt ik, wenigstens decken un anstriken, ik kann doch in mien pulterig Huus so 'n vörneme Gäst as de Sterlaus un eer Anhang nich inladen un harbargen.« Tyge stunn op un seeg ut Finster.

De Sünn harr sik frie Baan maakt, un nu leet de Welt dar buten, as harr de Winter sien groot Sülverschapp apen daan, üm eer mal op sien Aart smuck to maken. Büsch un Bööm, Schüündack, Strohümpel, Gaarn un Wisch överher behungen oder todeckt mit finen slowitten Sülverschuum un bestreit mit Demanten – en wunnerschöön Bild!

»Is dat en Truerwichel dar in de Gaarneck an 'n Beek?«

»Ja, Tyge.« He fööl en weke Hand op sien Schuller. »Wenn Du so wider sorgen deist, büst Du bald ebenso krumm as de ool Boom. – Dar kommt Paul! Wüllt de Saak mal mit em bespreken.«

»Mit Paul?« Tyge keer sik rasch üm. »De waar mi jo...«

»Still, Broder! Du warrst seen – hüüt namiddag! – Wies Tyge doch mal unsen Stall, Paul, vergitt ok de Swien nich, de warrt em gefallen!« Darmit leep se rut na Köök, seeg gau mal na Pott un Pann, geev Anna noch allerlei Anwisung un gung denn röver na 't Backhuus. Hier funn se Cillja op en half lerrigen Meelsack sitten, Arms op de Knee stütt un den Kopp in beide Hannen; de Kater strakel sik an eren Beierwandrock un heel darbi den Steert steilop. »Na nu, Cillja, Di feelt doch nix?«

De Deern waar överher root. »Nee, nee, fööl mi man en beetjen flau.« Se keem mösam tohööcht un gung an de Arbeit, optorümen.

»Flau? Doch ni krank?«

»Nee nee, de Been wüllt ni recht, wider nix!« mummel de Deern un seeg garnich op.

»Hm, dat 's jo snaaksch! Denn legg Di en Stunnstiet op 't Lager, wenn Du hier klaar büst!« Se gung wedder röver na Köök. »Cillja flau un so ebentüürsch, Anna, wat hett dat to bedüden?«

De Bolten sweeg.

»Weetst Du wat darvon, so rut mit de Spraak, Anna!«

»Denn mutt ik 't man seggen, Cillja kommt dar doch ni to. Se hett sik verseen mit Klaas Lamack, eren Brüdigam – se mööt bald Hochtiet geben, sünst geit 't verkeert.«

Maren sacken de Hannen an 'n Liev dal. »Se hett... Brüdigam?« De Bolten schuul eer mal von de Siet an un maak sik an den Füürheerd to doon. Dat waar sach en arg Gewitter geben, Madam harr all de Klöör verlaren.

»Weetst Du, wo Klaas is?« froog Maren.

»He steeg vör en Stunnstiet na 'n Koornböön, ik heff em ni trüchkamen seen.«

Op 'n Böön weer neffen de Geschirrkamer en widen Ruum, wo dat reine Koorn opwaart un vermeten waar. Hier stunn Klaas bi en langen hogen Koornwall un schüffel em üm, darmit de Luft totreden kunn. He weer iverig bi de Arbeit, wull sach vör Middag darmit to Heck. Op 'n mal stunn Madam vör em, he verschraak sik, denn he harr nüms kamen höört. Mit en Ruck heel he an: »O Madam!«

»Sünd Du un Cillja Ju enig?« froog se mit en halfluden Toon, de em ganz fremd klung.

Klaas grüns mal, em weer tomoot, as wenn em de Hals tosnöört waar: »Ja, Madam.«

»Denn söök de Papiren tosamen, maak Anstalt, un bald!«

Klaas hoß wedder. »Ja, aver wo Hüsen finnen?«

»Wo oolt büst Du, Klaas Lamack?« froog Maren basch.

»Ik? ik bün fievundörtig Jaar.«

»Un denkst un süst noch nich över de Nees rut? Schall Cillja op de Straat liggen, wenn 't Malöör dar is? Wo kunnst Du de gode Deern so in Angst un Noot setten! En leeg Spill, sien egen Bruut to verfören! Wokeen spiet op 'n Appel, den he sülben eten will! Is so 'n Brüdigam twintig Jaar, so nöömt man em en Flööts, en unnaschen dummen Bengel – wat schall man seggen von Di mit Dien fievundörtig Jaar? fraag Di mal!«

Klaas steeg dat Bloot un de Hitz to Kopp, he stött de Wörpschüffel forsch in den Koornhupen un drau Maren mit de Ogen, aver denn sack de Kopp dal, un he mummel wat in 'n Baart, wat se ni verstunn..

»Du wullst wat seggen, Klaas Lamack.«

He schüddkopp un sweeg.

»Vonabend föörst Du den Besöök wedder na de Baan. Op 'n Trüchweg mellst Du bi den Paster de Hochtiet an, Ji mööt jo noch von de Kanzel. Ünnerwegens överlegg Di, wat Du doon wullt, un büst Du mit Di op 't reine, so komm un sprick – nee nee, eer nich!«

Weg weer se, un Klaas stunn noch op densülvigen Placken, as wenn he fastfraren weer. Dat brumm un summ em in de Oren, de Gedanken flustern rüm in 'n Kopp as Strohalms in en Windküsel. Madam harr em nix seggt, wat em nich al lang queel, se harr em sien egen Gedanken ut 'e Seel trocken un em darmit üm de Oren slaan. Dat maakt nüsselig un dull togliek. Aver wokeen kunn gegen so 'n Ogen an! Pickenswart un blank as glönige Kölen – grulich! He arbei en Tietlang, as wenn he sik umbringen wull, denn smeet he de Schüffel op 'n mal von sik un gung hindal, sach na Cillja. –

Na Middag snack Maren eren Broder dal op Paul sien Sofa, deck em warm to, as se fröer so oft daan harr, un geev em dat Blatt, üm sik in Slaap to lesen, as se see. »Nu drusel man en Stunnstiet, hest frö rut müßt vondaag. Paul un ik hebbt noch to doon, naher höört uns de ganze Namiddag.«

Buten geev se Paul en Wink un gung mit em in de hoge Stuuv.

»Hest woll en grote Freud vondaag, Maren?« reep Paul in de Döör, »süst jo ganz jung ut, jung un smuck un rein stolt!« He strakel eer över de Backen.

Maren weer fründlich af. »Mußt nich, sett Di dal, wi mööt wat beraden.« Denn vertell se em von Maria un Sterlau un dat Tyge al von Hochtiet spraken harr. »Wat seggst darto?« froog se.

»O Maren, Maren, harr 'k miendaag ni dacht! Sü sü, nu warrt Maria würklich en vörneem Fru! Ool Abel see dat al; Maria kenn keen Bottermelk, meen se, un müß in en Sloß wanen un in Sied wickelt warrn, hä hä!«

Dat weer ok so, meen Maren. Aver denn sett se em ut'nanner, dat de Saak doch ni so glatt to Heck bröcht waar. Se sprook von de groten Anstalten., de nu maakt warrn müssen, von den Bu, von de Utstüür, de doch enigermaten bipassen müß, von de Hochtiet un de vörnemen Gäst, un se weer man half darmit to Enn kamen, as Paul unruig waar op sinen Stool un reep: »O o, Sterlau sien Vader is jo swaar riek, swaar riek!«

Maren schüddkopp. »Wat en Snack, Paul! De Bruutvader hett doch für de Hochtiet optokamen! Oder denkst Du, Tyge schall Sterlau sinen Vader üm Geld anspreken, damit Maria utstüürt warrt? Wat Arfest doon warrt, weet ik ni. Tyge is egentlich op 'n Weg na Altna un weer sach an uns vörbi reist, wenn ik em ni schreben harr, he schull vörkamen. Siet uns' Hochtiet sünd wi uns fremd waarn, un dat hool ik nich ut, he is mien best Broder. Nu will ik em wisen, dat ik dar noch tohöör un dat Maria mi besunners angeit. Wat meenst Du: schüllt wi nich ok bistüren? Wi hebbt Överfloot. Düt Jaar, kann ik reken, hebbt wi wedder so an de Kant fievdusend Mark rein över, un dat sünd doch sware Tiden.«

»Dau – dausend, Maren! Fievdusend Mark! Dat Du dat ümmer so genau weetst!« He reev sik de Hannen vör Vergnögen.

»Wat seggst Du von minen Vörslag? Tyge mööt wi en Deel von de Last afnemen, he sorgt un slaavt sik toschannen.«

»Gewiß, Maren, gewiß, dat mööt wi doon, wenn Du dat meenst, he slaavt sik toschannen. Du hest jo nu de Kaß, do, wat Du wullt! Aver aver sprick dar ni wider von, do, wat Du wullt!«

»Du mußt doch seggen woveel, Paul!«

»Nee nee, nix, will nix weten!«

»Wat is dat nu? Is Di dat toweddern?«

»Nee, Maren, nee, dat nich! Ik kann Di ni seggen, wat dat is, ik kaam mi sülben snaaksch vör. Sü, lütt Maren, wenn ik de Geldkist see oder ok man an eer denk, denn – ja, watt schall ik seggen? – denn is mi frosterig tomoot, ja, mitto kommt mi en Gruun an, un ik höör Dierk-Scheper un sien Lachen. Denn verflöök ik dat Geld un müch den Kasten in de Stör smiten, in 'n Afgrund. Un denn wedder, wenn en groten Posten utgeben warrt, ja, ok bi en lütten kann 't kamen, deit mi dat leed üm 't schöne Geld, ja, üm 't schöne Geld. Versteist Du dat? Ik nich! Ik warr ni klook ut mi sülben. Un darüm is dat beter, Du maakst dat alleen af, ganz alleen. Di höört jo allens mit to, Maren, allens, – wat schall ik mi quelen? So glücklich as nu bün ik noch nie west, noch nich eenmal, mien lütt Maren!« He strakel eer över de Haar, un dütmal weer se nich af. »Wo Du stolt utsüst un hest örndlich rode Backen!«

Maren sprung op un faat em üm un küß em. »Bün ok heel stolt, Paul, dat wi uns enig sünd un Du glücklich büst! Dat heff ik jo wullt! – Nee nee, Paul, ni so 'n Snüteri un Sabbeli, dat 's mi toweddern! Den Kuß hest Du weg, darmit kommst Du sach ut vondaag. Nu ga hin na Tyge un segg em, dat Di dat recht is, wat wi afmaakt, un komm ok naher mal rin, wenn ik mit em spreken do!« Se geev em noch en lütten Schubs na, as he vergnöögt afgung.

Na den Kaffi seten Maren un Tyge woll en Stunnstiet, bereken un beraden. Paul leet sik wenig seen, he holp bi 't Fodern an de Deel, seeg ok woll mal na buten, wo Klaas un Cillja dat Broot ut 'n Aben halen.

»Dat weer also afmaakt, groten Dank, Maren!« see Tyge un maak sien Taschenbook to. »De Hypothek liggt praat, wenn dat Geld kommt. – Nu segg mi mal, wo hest dat anfungen, Paul so ganz ümtokrempeln? Dat harr he fröer all mien Daag ni daan, Du seest mi doch fröer, dat he gresig gizig weer.«

»Heff ik fröer ok glöben müßt, denk aver nu anners. Harr Paul sien goden Öllern beholen, weer he ok sach keen Keerl waarn, de stickt nu mal nich in em, aver seker ok keen Geldjuud, de hoge Prozenten för 't Hööchste hollt in 't Minschenleben. Den Giez hett sien Oom em andwungen. Dat mutt en harden Mann west hebben mit en isern Willen un en stenern Hart. Noch spreekt de Lüüd von em mit en Schudder un nöömt em nich anners as Bonapart, denn mit sien Geld dwung he domals in de trurigen twintiger Jaren allens ünner sien Hand, wat flau waar, hier un in de Dörper links un rechts. Paul hett he bi sik insparrt un hett em nix wiest as Geld un Profiet un Prozenten. Un de annern Jungs un jungen Lüüd leten eren Haß gegen den Oom an Paul ut, he weer as en Uul mang de Kreien, wenn he ok mal mit eer jung ween wull. So is 't kamen, dat he von 't Leben nix kennen leer as Geld un Arbeit un Arbeit un Geld. Dat is to wietlöftig to vertellen, wosaken he to en anner Insicht kamen is, aver dat kann ik Di seggen, aan Mö un Krieg un gresigen Larm is 't nich afgaan – dat Jaar müch ik geern utstriken ut mien Leben! Wenn ik nich an Di un Dien Kinner dacht harr, weer ik sach darvon lopen, üm mi sülben harr ik dat nich all över mi namen.« Maren stegen wedder de Tranen in de Ogen.

»Mußt nich, Maren! Wi hebbt uns jo wedder funnen, ik warr Di nu sach ni nochmal verkeert verstaan. Un nu still darvon! – Mi freut, dat Paul so vergnöögt is!«

Maren nück un lach lisen op. »De Geldkist hett he von sik stött, un an eer Stell sitt ik nu bi em; he deit, wat ik will, un ik höör mi man ümmer sülben, wenn he den Mund apen deit. Gott geev, dat dat mit de Tiet mal anners warrt, sünst kunn 't so wiet kamen, dat ik mi sülben ni meer liden mag. Ja, Paul is nu so glücklich, as he warrn kann. Aver wat ut em waar, wenn ik mal starben schull, dat...«

»Starben – Du?« reep Tyge un seeg eer op un dal an. »Du büst snaaksch vondaag!«

»Bün ik och sach, Tyge. Dat deit dat Glück un denn en olen Hönergloben. As wi noch Kinner weren, do bu uns' Naver Tams en smuck Verleenshuus, dar wull he intrecken, wenn de Söön den Hoff anfaat. He harr 't bannig hild un wichtig mit den Bu un stunn all Daag darbi rüm. As de Kranz över 't Haanholt hung, gung 't lustig her, ik sprung dar ok rüm un seeg allens mit grote Ogen an. Do kroop de ool wunnerliche Telsch Madsen an mi ran un tuschel mi in 't Oor: ›Kind, paß op, paß op! Wenn de Kasten klaar is, denn knippt he de Ogen to un leggt den Kopp dal.‹ – Ik verstunn eer ni ganz, aver ik verschraak mi un leep weg. Un denk Di – na, Du weetst dat jo sülben: as dat Huus praat stunn un Naver Tams intrecken kunn, funn he sien Kamer op 'n Karkhoff.«

»Ik versta nich, Maren, wat meenst Du darmit?« froog Tyge opmarksam.

»Mien Hus is klaar, allens ünner Dack, nüms is darbi to Schaden kamen, allens is över alle Maten glückt. Ik weet nich – nu is mi bang tomoot, dat is, as höör ik ool Telsch...«

He neem eren Kopp in sien beiden groten Hannen un drück eer an sik. »Still, Maren! Dat sünd Grillen! Mußt nich! Kenn jo minen olen goden Kameraad von fröer ni wedder. Segg mi doch: büst Du krank?«

Se maak sik lisen wedder los, un eer natten Ogen segen em mal glücklich an. »Krank, Tyge? Du höörst jo: wat ik hebben wull, is mi allens in 'n Schoot fullen. Aver Gedanken stiegt op as Blasen in 't Water; woher se kaamt, weet wi nich. Fröer kenn ik so 'n Gefööl nich, eerst siet en paar Daag is 't dar. Schull mi wat tostöten, Tyge, so denk an Paul...«

»Hier mien Hand! Un nu laat de narrschen Gedanken faren! Deern, wat för Infäll! Du un Paul un ik wüllt noch mal en schönen Fierabend hebben un tosamen wanen in en smuck Huus, schallst seen!« Darbi strakel he eer över 'n Kopp, as weer se noch en lütt Göör, dat he begöschen wull.

Paul keem wedder rin un reev de Hannen. »Sünd Ji to Heck? Dat 's goot, Swager Tyge, ik bün nu ok klaar. To 'n Abend gifft 't doch ruschen Stuten, Maren?« –

As Tyge laat wedder weg föör, wull Maren mit na de Staatschoon, he weer af un wull nüms mithebben, versprook aver, bald wedder to kamen.